Útvarpstíðindi - 16.03.1942, Blaðsíða 4

því að vörnin kann fljótlega að snúast
í uppgjöf. Megin orka kirkjunnar hefur
nú um alllangt skeið farið í það, að
tíerja gömul sannindi. Hún hefur skoð-
að það sem hlutverk sitt, en ekki hitt,
að leita sannleil^ans. GáfaSir menn
sætta sig yfirleitt ekki við að eyða æv-
inni í að tíerja eitthvað, sem forfeðurn-
ir töldu vera rétt, þeir verða að fá svig-
rúm til að sœ/ya, sækja fram. Þess
vegna hefur straumur gáfumannanna á
síðari tímum í ískyggilega ríkum mæli
farið fram hjá kirkjunni, þeir fara fæst-
ir í hennar þjónustu, leita sér fremur
annara viðfangsefna í þjóðfélögunum.
Allir mega skilja hver hætta þetta er
kirkjunni, en þetta er hennar eigin sök.
Vitanlega eru margar undantekningar
frá þessu í öllum löndum, t. d. gleym-
um við íslendingar ekki því, að séra
Haraldur var einn gáfaðasti maður
sinnar tíðar á Islandi. En hann var
raunar af mörgum ekki talinn kirkju-
hæfur. Það hefur verið lögð á það
barnaleg áherzla, að hið eina nauðsyn-
lega fyrir kirkjuna sé að eiga trúaða
presta. Vitanlega þarf hún þess, en
ef mannvitið heldur ekki í hönd trú-
rækninnar verður framtíð kirkjunnar
vafasöm. Hér á landi hafa afturhvarfs-
prédikarar aldrei fengið aS móta
kristnina í landinu ,heldur vitsmuna-
mennirnir. Þess vegna varS séra Har-
aldur slíkur áhrifamaður með þjóðinni,
sem hann varð, og jafnvel séra Matt-
hías, ekki ,,kirkjulegri“ en hann þótti
um eitt skeið.
Nú eru páskarnir í nánd.
Já, og þeir eru, eftir því sem Páll
postuli og öll frumkristnin leit á, hyrn-
ingarsteinn kristninnar. Þeir eiga enn
að vera aðal hátíð hennar. Engin önn-
ur trúarbrögð eru grundvölluð á þeirri
staðreynd, að höfundurinn kom til vina
sinna, sýnilegur, áþreifanlegur og
heyranlegur, eftir líkamsdauðann, til
að sanna þeim að látinn lifir. Hann
vissi að þeim mundi ekki nægja eintóm
trú í þeim efnum og þess vegna kom
hann sjálfur og gaf þeim staSreyndir,
sem þeir gátu þreifað á, sannanir, sem
þeir urðu að taka mark á, jafnvel Tóm-
as. Margir hafa glataS páskatrúnni
vegna þess, að kirkjan hefur ekki þekkt
sinn vitjunartíma og ekki kunnað að
leita þeirra sannana fyrir framhalds-
lífinu, sem einar nægðu mönnunum
fyrir 19 öldum, og einar nægja þeim
enn. Kirkjan má ekki sætta sig við að
vera í varnarstöðu, eins og gamall,
þreyttur maður, hún verður að komast
í sókn, hún verSur aS fylgja því eðlis-
boði æskunnar, að sækja fram, ó-
hrædd viS aS leggja inn á nýjar leiðir.
Finnst yður vera komin ellimörk á
hina virðulegu stofnun ?
Já. Kirkjan á aldrei að gleyma því,
að Búddha dó áttræður að aldri, þreytt-
ur og fullsaddur jarðneskra æyidaga,
að MúhameS andaðist aldurhniginn og
saddur nautna í faðmi einnar af kon-
um sínum, en að Kristur kvaddi jörð-
ina í fegursta blóma manndómsáranna
og kom sannanlega aftur til vinanna,
ungur, þróttmikill og glæstur, sem fyrr.
Þess vegna á æska og þróttur að ein-
kenna kirkju hans, — hungruð sókn
eftir sannleikanum, en ekki vonlaus
vörn gamalla erfikenninga.
Þessu næst vík ég samtalinu aS hin-
um nýja söfnuði og samvinnu milli
hans og þjóðkirkju landsins.
— Vinsamleg samvinna er milli
þjóðkirkjunnar og okkar. Og í söfnuð-
inum ríkir áhugi og félagslíf. Við ef-
umst ekki um framgang og beitum
232
ÚTVARPSTÍÐINDI