Útvarpstíðindi - 16.03.1942, Blaðsíða 25

gamla konan og leit yfir verkið, hældi
unglingnum fyrir iðnina, og sagði:
,,Nú kemur þriðja skyldustarfið. Ur
viði þeim, sem þú hefur feldan, skaltu
byggja mér hús með sjö herbergjum,
og þegar því erfiði þínu er lokið, get-
urðu fengið bikar fylltan óminnis-
drykknum, og mátt fara hvert sem þú
vilt“.
Svo gerðist Heinz trésmiður og með
öxi og sög byggði hann ágætis hús.
Honum vannst verkið seint í fyrstu,
þar sem hann var aleinn, en honum
var það samt ekki ógeðfelt, laufgaður
skógurinn var yndi hans, og hann
mundi hafa verið ásáttur með að eiga
ævinlega heima í nánd við gömlu kon-
una. í rauninni hugsaði hann þó stund
um um hinar fyrri sorgir sínar, en ein-
ungis eins og sá, sem hefur dreymt illa
drauma og verður glaður að vakna frá
þeim að morgni. Á hverju kveldi kom
dóttir skógarkonunnar út til hans, og
þau sungu saman, stundum glaðværa
veiðisöngva, stundum skilnaðarsöngva
um óendurgoldna ást og unaðsljúfa
samfundi.
Þannig liðu sjö mánuðir. Þá var
smíðinu lokið og húsið fullgert, allt frá
þrepskildi og upp á mæniborð, Heinz
hafði komið ungu furutré fyrir við gafl-
inn og mærin fléttað sveigi úr furutág-
um með rauðum fjallasks-berjum, og
skreytt veggina með þeim. Gamla kon-
an kom út á hækjum sínum, með kött-
inn sitjandi á herðum sér, og leit yfir
hið fullendaða smíði. Hún var mjög
alvarleg, og í hendi sinni bar hún út-
skorinn bikar úr viði, fylltan óminnis-
drykkinum.
,,Þú hefur unnið hin þrjú skyldu-
störf, sem ég lagði fyrir þig“, sagði
hún, ,,og nú færðu launin. Tak við
þessum bikar, og þegar þú hefur teyg-
að hinn síðasta dropa hans, þá hverf-
ur hið umliðna úr minni þér“.
Skógarbúinn var á báðum áttum,
þegar hann rétti höndina eftir bikarn-
um.
„Drekktu og gleymdu öllu“, mælti
gamla konan.
„Öllu?“
,,Já, öllu, — þínum fyrri sorgum,
sjálfri mér, og —“
,,Og mér líka“, sagði mærin yndis-
lega og tók hendina fyrir augun til að
hylja tárin, sem brutust út.
Þá greip ungmennið bikarinn, kast-
aði honum af alefli til jarðar svo ó-
minnisdrykkurinn féll í glitrandi drop-
um ofan yfir grasið, og hann hrópaði:
,,Eg vil dvelja hjá þér, móðir!“
Og áður en hann gat gjört sér grein
fyrir því hvað skeð hafði, hvíldi mær-
in við brjóst hans og brosti gegnum
tárin. Léttur þytur heyrðist frá trján-
um og kornstangirnar hneigðu höfuð
fyrir andvaranum. Fuglarnir sungu og
grái kötturinn gömlu konunnar gekk
malandi hringinn í kring um hina
hamingjusömu elskendur.
Nú gæti ég án mikillar fyrirhafnar
breytt gömlu konunni í ljómandi fagra
álfkonu, dóttur hennar í konungsdótt-
ur og hinu nýbyggða húsi í skrautlega
höll, en við skulum heldur vera sann-
sögul og láta allt vera eins og það var.
En eitt furðuverk skeði þó í raun og
veru. Allstaðar þar sem dropi af ó-
minnisdrykknum féll til jarðar, spratt
upp svo lítið blóm með himinbláum
augum. — Síðan hefur blómið breiðst
út yfir allt landið, en fyrir þá, sem
þekkja ekki nafnið á því, var saga
þessi ekki rituð.
Þ. Þ. Þ. þýddi.
ÚTVARPSTÍÐINDI
253