Útvarpstíðindi - 16.03.1942, Blaðsíða 24

ÖMINNISDRYKKURINN
Framhald af bls. 236.
lét hvíta höfuÖið síga hálf-dottandi of-
an í bringuna. ViS hliS hennar sat grár
köttur meS grænum augum, sleikti á
sér lappirnar og malaSi.
Heinz gekk til gömlu konunnar,
heilsaSi henni virSulega, og sagSi
henni erindi sitt.
,,Eg þekki allt sem viS kemur ó-
minnislindinni“, mælti skógarkonan,
,,og vil ekki hindra þig frá aS bergja
af vatni hennar, vesalings drengur. Oll
sú borgun, sem eg krefst af þér, ef þú
vilt bergja af þessum ágæta drykk, er
aS þú framkvæmir fyrir mig fyrst þrjú
skyldstörf. ÆtlarSu aS gjöra þaS ?“
>>Já, ef ég get“.
,,Eg ætlast ekki til neinna ómögu-
legra hluta af þér. Þú byrjar á því aS
höggva niSur skóginn bak viS húsiS
mitt. ÞaS er fyrsta skyldstarfiS“.
Hinn ungi maÖur samþykkti þaS.
Gamla konan fékk honum öxi og fylgdi
honum á staSinn. Heinz rétti úr sér og
sveiflaÖi öxinni, og meS sérhverju
höggi, sem hann hjó, hugsaÖi hann sér
að hann væri aS hæfa keppinaut sinn.
Trén féllu til jarSar meÖ braki og brest-
um fyrir hinum aflþrungnu höggum,
og brothljóÖiS hafÖi góS áhrif á hann.
Þegar kveld var komiÖ fór Heinz aS
langa í mat, því hann var orSinn mjög
hungraÖur. Hann þurfti ekki lengi aS
bíÖa, því út úr húsinu kom stúlka, sem
setti körfu fulla af mat fyrir hinn
þreytta viSarhöggvara.
Þegar Heinz leit upp augunum, sá
hann frammi fyrir sér dásamlegt yndis-
legt andlit f umgjörS af gullnu hári,
sem speglaÖist í síSustu geislum kveld-
sólarinnar. Þetta var dóttir gömlu skóg-
arkonunnar. Hún horfÖi vingjarnlegum
áugum á unga sveininn sorgbitna og
stóS hjá honum nokkra stund. En þeg-
ar hann yrti ekki á hana, gekk hún í
burtu. Heinz át og drakk. Svo tíndi
hann saman furugreinar og viSarmosa
til aS hvílast á, lagÖist út af og svaf
draumlaust af nóttina. En þegar hann
vaknaÖi um morguninn, vöknuSu sorg-
ir hans einnig.
Hann tók öxina í hönd sér og veitti
trjánum svo harSa atlögu, aS skógurinn
bergmálaSi hin þungu högg hans í
míl fjarlægÖ. Og um aftanskeiÖ, þegar
hin yndisfagra mær færSi honum
kveldverÖinn, þá var Heinz ekki eins
sorgbitinn og daginn áÖur, og vegna
þess aÖ honum fannst hann yrÖi aÖ
segja eitthvaÖ, þá mælti hann:
„Gott veSur í dag“.
Mærin svaraSi:
,,Já, þaS er mjög gott veÖur“, og svo
hneigÖi hún sig og fór heim.
Þannig liSu sjö dagar, hver öSrum
líkir, og á sjöunda deginum hjó Heinz
niSur seinasta tréS. Skógarkonan
gamla kom til hans, hældi honum fyr-
ir iÖni hans og mælti:
,,'Nú kemur annaS skyldustarfiÖ“.
Þá átti Heins aS grafa upp trjáræt-
urnar, stinga upp jarÖveginn, gróSur-
setja korn og sá fræi. AÖ þessu verki
var hann í sjö vikur. En á hverju
kveldi, þegar dagstarfi hans var lokiS,
færÖi dóttir gömlu konunnar honum
kveldverSinn, settist á trjástofn nálægt
honum, og hlýddi á Heinz þegar hann
var aS segja henni frá umheiminum.
Og þegar hann lauk máli sínu, rétti
hún honum hvítu höndina og mælti:
,,GóÖar nætur, kæri Heinz“. Svo fór
hún heim, en Heinz leitaSi sér aS
hvílustaS og féll strax í svefn.
Þegar sjö vikur voru liSnar, kom
252
ÚTVARPSTÍÐINDI