Bankablaðið - 01.12.1971, Blaðsíða 47

auka skilning þess á lífinu og sýna því fram
á, að lífshamingjan liggur við fætur okkar,
þótt okkur gangi oft svo illa að koma auga
á hana.
Einhverjar hugmyndir mun ég hafa gert
mér um framtíð mína í bankanum, er ég
hóf þar störf fyrir nærfellt þrjátíu árum,
flestar að líkindum heldur barnalegar. Ekki
er auðvelt að segja, hvort vonir mínar hafi
rætzt, því að flest hefur farið á annan hátt
en ég hugði líklegast í fyrstu. En því get
ég hiklaust slegið föstu, að ég iðrast þess
ekki að hafa ráðizt til starfa í bankanum.
Það kann að vera, að mér hefði látið bemr
að sinna öðrum störfum, en hvort ég hefði
orðið hamingjusamari fyrir það er með öllu
óvíst. Menn sýta smndum yfir því að hafa
lent á rangri hillu í lífinu, en ekki er mér
grunlaust um, að þeim mönnum mundi engu
að síður hafa orðið margt til ama, þótt þeir
hefðu fengið að smnda þau störf, sem þeim
fannst þeir hafa farið á mis við. Eg hygg,
að jákvæð afstaða til starfsins og góður vilji
sé einmitt það, sem þá skortir helzt.
Ekki hef ég gengið vasklega fram í fé-
lagsmálum bankamanna um dagana, og fer
því þó fjarri, að ég meti þau lítils. Astæðan
fyrir því athafnaleysi mínu hefur líklega
helzt verið sífelldur áhugi á hinum og þess-
um hugðarefnum, sem krafizt hafa mikils
tíma og starfs. Starfsmannafélög bankamanna
hafa þróazt stöðugt í rétta átt, síðan ég kom
í bankann, látið hagsmuna- og menntamál
bankamanna æ meira til sín taka. Þau eiga
þrotlaust starf fyrir höndum og mega hvergi
slaka á. Launamálin hljóta að skipa efsta
sætið á viðfangsefnaskrá þeirra. Störf banka-
manna eru enginn hégómi, það skiptir miklu
máli fyrir þjóðarheildina, að þar sé valinn
maður í hverju rúmi, en umræður um nauð-
syn þess verða aldrei annað en orðaskak eitt,
ef bankamenn eiga ekki völ á það góðum
launakjörum, að þeir geti framfleytt sér og
fjölskyldum sínum, án þess að þurfa að eyða
tómstundum sínum í launastrit. Hins vegar
þurfa starfsmannastjórar bankanna auðvitað
að vanda mjög vel til mannaráðninga.
Annað höfuðbaráttumál starfsmannafélag-
anna finnst mér eigi að vera alhliða þjálfun
og menntun bankamanna. Auðvitað verða
bankarnir að gera þá kröfu til nýrra starfs-
manna, að þeir séu þegar búnir þeirri mennt-
un, sem þarf til þess að leysa algeng banka-
störf af hendi. En það er aðeins upphafið.
Hver starfsmaður ætti alla ævina að vera
að bæta við þekkingu sína og kunnáttu. 011
aukin þekking verður honum og bankanum
til gagns og sóma, eins á þeim sviðum, sem
ekki snerta beinlínis dagleg störf hans. Vit-
anlega þarf hver nýr starfsmaður að vinna í
flestum og helzt öllum deildum bankans um
skeið, til þess að hann öðlist heildarmynd af
starfsemi bankans og skilji hlutverk hans í
þjóðfélaginu betur en ella. Starfsmannafé-
lögin ættu að berjast fyrir síaukinni fræðslu-
starfsemi og námskeiðum, og má nefna af-
greiðslumenningu, og þjálfun starfsmanna
til þess að takast síðar á hendur mannaforráð,
til dæmis um það, sem leggja þyrfti meiri
áherzlu á en nú er gert.
Bönkunum er höfuðnauðsyn á að góðir
starfsmenn staðfestist í þjónustu þeirra. Fátt
mun stuðla bemr að því en aukin hlunnindi
í viðurkenningarskyni fyrir langt og vel unn-
ið starf, svo sem starfsaldursuppbætur á laun.
Enda þótt hér hafi verið lögð megin-
áherzla á nauðsyn þess, að starfsmannafélög-
in geri auknar kröfur um bætt laun, aukna
menntun og hlunnindi á hendur bönkunum,
ber engu síður að leggja á það áherzlu, að
bankarnir eiga heimtingu á lýtalausri þjón-
ustu starfsmanna sinna. Hyskni eða augna-
þjónusta í starfi má ekki eiga sér stað, held-
ur verður hver einstakur starfsmaður að
BANKABLAÐIÐ 45