Jazzblaðið - 01.12.1950, Qupperneq 24

sem bebop kom fram i, Earl Hines
hljómsveitinni, lék hann á tenór. Á því
stóð þannig, að Earl hafði langað til
að fá Parker til sín strax 1942, en
kunni ekki við að taka hann frá Jay,
svo að ekki varð úr því fyrr en 1943,
og var þá ekki neitt altósæti laust, svo
að Earl keypti handa honum tenór.
Þó að Earl sé sjálfur af gamla skól-
anum, gaf hann mönnum sínum frjáls-
ar hendur til að reyna nýjar hugmyndir.
Auk Parkers voru í hljómsveitinni trom-
petleikararnir Dizzy Gillespie og Little
Benny Harris, og fundu þeir þrír upp
margt skemmtilegt saman.
Þessa mánuðina var á plötubann í
Bandaríkjunum og lék hljómsveitin ekki
inn á neinar plötur. Það munu menn
alltaf harma, því að það, sem þeir voru
að reyna sig við, var snar þáttur í
myndun bebops.
Eftir næstum ár hjá Earl, hætti hann
þar og lék í stuttan tíma með Cootie
Williams og Andy Kirk, og 1944 var
hann með fyrstu hljómsveit Billy Eck-
stine á ferðalögum hennar.
Þegar hann fór þaðan, lék hann í 52.
stræti með Ben Webster, Dizzy og með
eigin hljómsveit í Three Deuces. Með
honum var 18 ára trompetleikari, Miles
Davis að nafni.
Síðan fór hann aftur til Dizzy og
fór með honum til Californiu og varð
þar eftir, þegar Dizzy fór aftur austur.
Þar veiktist Charlie og fór á spítala,
en áður lék hann inn á nokkrar plötur,
sem heppnuðust miður vel. Meðal þeirra
er „Lover Man“, gefin út undir hans
eigin nafni, og ef einhver skyldi heyra
þá plötu, skal sá hinn sami hlusta á hana
með það í huga, að Parker sjálfur vildi,
að hún hefði aldrei verið gefin út. Þrátt
fyrir það er hún „kopieruð“ mjög af
ungum altóistum um allan heim.
Þegar hann yfirgaf spítalann, hafði
hann aftur náð hinni alkunnu snilli
sinni og fór brátt aftur til 52. strætis
og vann hylli allra þar á ný.
Síðan hefur hann leikið í all-star
hljómsveit á Royal Roost og ferðast um
með hljómleikaflokki Norman Granz,
„Jazz at the Philharmonic“.
Upp á síðkastið hefur hann verið
með hljómsveit á Birdland, en sá stað-
ur heitir eftir honum, því að auknefni
hans er Bird. Hljómsveit þessi er frá-
brugðin öðrum, að því leyti, að hún er
mestmegnis skipuð strengjahljóðfærum.
Slíkar hljómsveitir virðast vera farnar
að tíðkast þar vestra, því að nýverið var
Joe Buskin píanóleikari að stofna
strengjasveit og Oscar Pettiford leikur
á cello í eigin tríói. Áður fyrr var þetta
mjög sjaldgæft og þá helzt aðeins á
plötum, t. d. lék Artie Shaw inn á eina
1936 og Barney Bigard á tvær 1944.
Annars eru þetta ekki einu breyting-
arnar á hljóðfæraskipun, sem komið
hafa fram nýverið, t. d. hefur Miles
Davis hljómsveitin bæði innihaldið wald-
horn og túbu.
Ekki er hægt að segja, að neinn einn
maður hafi haft áhrif á stíl Parkers.
Hann hefur hlustað á fjölda jazzleikara.
Fyrst t. d. Herschel Evans og Lester
Young, sem voru með Count Basie, Chu
Berry og á tenórleikara Andy Kirks,
Dick Wilson. Hann dáist mjög að
Johnny Hodges, Willie Smith, Benny
Carter og alveg sérstaklega altóleikar-
anum Buster Smith, sem útsetti mikið
fyrir Count Basie hljómsveitina. Svo
þegar hann kom til New York, hlustaði
FRAMH. á bls. 22.
nO 0 // (■(
fýa-zhl (l()l()