Stundin - 01.08.1940, Síða 13

S T U N DIN
13
EN fátt er eftír af ömmu hennar
og afa, fljótt á lítíð,
nema augun, sem tínnusvört tíndra
og tennur, sem gætu bítið.
Og framandí ennþá um farveg blóðsíns
híð forna náttmyrhur streymír.
En engínn sér hvað hínn sofandí frumshóg
í svarta barmínum dreymír.
EITT hvöld leíddu atvíhín ohhur saman.
Ég var ungur og sæll og glaður.
Því hannshe var þetta áríð áður
en ég varð bíndindísmaður.
Og gat ég annað en gengið tíl móts við
þá gleðí sem hönd sína réttí
tveím ólihum verum, sem áttu heíma
á eínum og sama hnettí?
ÞÁ sagð' hún mér allt í eínní svípan
af ætterní sínu og högum.
(Þvi annars værí það ehhí eíns og gengur
í íslenzhum ferðasögum!).
Ég frædd’ hana um búnað og físhíveíðar
með fögrum og hógværum orðum.
líht því sem Píus páfí ræddí
víð prófessor Guðbrand forðum.
OG meðan hvöldljósín hynjabírtu
um hrístal og silhí hlóðu,
og nahtír armar og hrjúfír hljómar
hverfðust í glítrandí móðu,
mér dvaldíst víð hennar döhhu fegurð.
Samt dáðíst ég enn meir að hinu
hve hjörtum mannanna svípar saman
í Súdan og Grímsnesínu!