Stundin - 01.08.1940, Blaðsíða 24

24
STUNDIN
— M segir mér það samt, sagði hún
áfjáð. HI
— I’á er þaS ekki lengur einkamál. Nei
ég get ekki sagt þér það.
— Jú, því ekki? baS hún.
Bara af því, aS minnsta lcosti alls ekki
núna.
— Jæja, heldurðu ekki; bara i'yrsta
stafinn í nafninu hennar.
— Nú, en þá er ég líka búinn aS ljósta
upp leyndarmálinu, andæfði ég.
— Nei, ég skal ekki segja einum ein-
asta manni þetta. YiS erum vinir, ekki
satt?
— Jú, vissulega.
— T5á segirSu mér í þaS minnsta hvar
hún á heima, hélt hún áfram.
— Ja—a,. . ég veit ekki hvort ég á aS
vera aS þvi, sagSi ég og var nú ekki eins
ákveSinn og áSur. Mér ilaug í hug að ef
til vill sleppti ég hér mjög góSu tækifæri
til að gera játningu mina fyrir henni, en
mig skorli kjark, þótt ég væri í litlum
vafa um úrslitin. En sennilega hefur hún
fundiS a Shún var i þann veg aS yfirvinna
þagmælsku mína og lokka mig til aS
segja frá mínu eina, skáldlega leyndar-
máli, því nú sagði hún ennfremur:
- í Reykjavík vænti ég?
- Já....'
— Máske einhvers staðar hér á næstu
grösum.
- Já. .. .
En nú þagnaSi ungfrú Jóhanna skyndi-
lega; óvæntum grun sló niSur í hugskot
hennar, en þá hélt ég áfram til aS útiloka
allan misskilning.
— Hún átli heima í herberginu hérna
til vinstri síSastliSinn vetur, í sumar hef-
ur hún veriS í sveit.
En þaS var eins og þessi vilneskja væri
ungfrú Jóhönnu ekki næg. Nú fyrst, virt-
ist hún verSa alvarlega forvitin.
— HefurSu þekkt hana lengi? spurði
hún og mér fannst kenna lævísi í rödd-
inni.
— Já, eiginlega þekkti ég hana ekki
mikiS.
— HeldurSu aS hún elski þig? spurði
u.npfrú Jóhanna ennfremur og gleymdi
venjulegri kurteisi fyrir áfergjunni í aS
vita meira.
— Já, þaS liugsa ég; annars kemur það
engum viS, þetta er einkamál, sagSi ég og
reyndi aS beiskja röddina lil aS binda
enda á þetla leiSinlega samtal. Unglrú .Tó-
hanna kipplist viS, þegar ég svaraði
svona, og í fyrstu hélt ég, aS hún væri
móSguS.
— FyrirgefSu forvitnina, sagSi hún og
bætti svo viS: — Eú ert svo gáfaSur, að
þú skilur þella allt, maður er alltaf svo
sólginn í ástarsögur. Svo hló hún vin-
gjarnlega, því hún var sannarlega hrædd
um aS hafa meS forvitni sinni fyrirgert
vináttu minni.
Og ég brosti á móti, því ég vildi gjarna
vera vinur hennar áfram.
EINN dag um hausliS kom ungfrú
Helga úr sveitinni. Hún var sól-
brennd og einarðari í orSum og fram-
göngu en fyrr. ÚtiloTtiS og sólskiniS höfSu
stælt líkama hennar og vilja. ITún var
hraustlegri í útliti en áður og leit bjartári
augum á framtíSina.
— Eg rakaSi heilmikiS, fólkiS var
sleinhissa á, hvað ég gat, sagSi hún.
Sveitafólk heldur alltaf, aS stelpur úr
kaupstaS séu gjörómögulegar viS sveita-
störf, en samt er þella flest allra bezta
fólk. En þaS gelur bara ekki skiliS, aS viS
Reykjavíkurdömurnar erum margar
hverjar fnlll eins duglegar og stelpur,
sem alasl upp í sveit.
þannig lél hún dæluna ganga, og ég
hlustaSi á. Svo hélt hún áfram:
— Eg fór á tvö böll, maSur: annars
eru afarsjaldan böll i sveitinni (eins og
ég vissi þaS ekki) og þaS voru nú meiri
Ijöllin, maSur. Eg reiS skjóttri meri báS-
ar leiSir, og þú getur trúaS því, aS ég var
orSinn helsærS á sitjandanum, þegar ég
loksins kom heim um kvöldiS. Og balliS,
guS minn góður, þaS var hrein skelfing.
þarna sal spilarinn á kassa og hafSi tvö-
falda harmoníku í höndunum og þaS var
nú músík, slíkt og þvílikt. Og herrarnir
dönsuSu í gúmmístgvélum og voru ó-
hreinir um hendurnar, og svo þegar allt