Stundin - 01.08.1940, Qupperneq 18

18
STUNLIN
mínum. Pau vinna víst í verksmiðju. Pau
eru ætíS glöð og bjarteyg og leiðast. Hald-
ast í hendur eins og börn. Pað er svo
bjart og hlýtt umhverfis þessi ungu lijón.
Mér hlýnar um hjartarælur. Pau búa
einnig í kofa skammt héðan. Dálitlu gras-
býli. Pau hafa keypt sér nokkrar falleg-
ar reynihrislur og blóm og gróSursett
þetta í dálítilli brekku, sem þau hafa af-
girt rétt hjá kofanum. Og trén þeirra
vaxa og laufgast. Og ef ungu hjónin eign-
ast börn, og börnin og trén vaxa um
kapp, þá geta litlu börnin legið og velt
sér í grasinu undir laufguSum greinum
reynitrjánna á litla friSaSa blettinum
ungu hjónanna hamingjusömu.
GuS blessi þau og börnin þeirra!
Já. — Svona er Akureyri. — Pegar
garðarnir verSa vel hirtir, og skóla-æskan
vel menntuð, þá verSur Akureyri dásam-
legasti bletturinn á okkar ástkæra fóst-
urlandi!!
■K*#*
Eg geng sjaldan niSur í bæinn nú orSiS.
Eg á þar eigi framar heima. Bærinn vek-
ur hjá mér einkennilega, nagandi tóm-
leika-tilfinningu. Eg hætti þar að hugsa
og skynja á sama hátt og „heima”, En þó
er ég þar aS sumu leyti skyggnari en áS-
ur. Eg lít lífiS þar öðrum augum. Eg sé
nú í gegnum tilveruna, þar sem ég áður
sá aðeins yfirborðiS.
Pessi skyggni veldur mér bæði sorgar
og gleSi. Stundum sé ég broslega hluti og
viSburði, svo aS ég nem staSar á miSri
götunni og brosi. Og ung stúlka snýr sér
viS og horfir á mig forviða.
Pannig fór mér í dag. Eg gæli skrifaS *
um þetta heila skáldsögu og kallaS liana
Brosið á Breklmgötunni. En ég geri
þaS ekki. Eg segi söguna, eins og hún
gerSist. Og það er annars engin saga held-
ur ljósmynd. Undirskrift: Greltnr. Hún
er svona:
Prír velklæddir menn gcngu upp
Brekkugötuna í dag og greltu sig.
Einn þeirra fitjaði kunnáttulega upp á
trýniS. Annar gretli sig út í hægra munn-
vikið. En sá þriSji belgdi sig bara og
skegldi allan í framan.
Petta voru allt fremur ungir menn og
myndarlegir. Og þeir höfðu hraðann á og
voru sýnilega fullir af áhuga og ákafa. Og
þeir skálmuSu malbikaSa götuna mjög
hressilega. En þeir grettu sig allir þrír.
Og andlit þeirra urðu afskræmd og ó-
gáfuleg. Og þó voru mennirnir fremur
laglegir, allir þrír.
Hvers vegna voru þessir þrír menn aS
gretta sig? — Hja —? Spyr sá, sem ekki
veit. Hver getur svaraS því? — Sumir
gretta sig við vindinum. ASrir við sólinni.
Og enn aSrir við tilverunni, svona eins
og gengur.
En nú var hvorki vindur né sól til ama
fyrir þessa ungu menn. Og tilveran yfir-
leitt líklega fjarska hversdagsleg. Svona
eins og gengur. Og samt grettu þeir sig,
allir þrír. Sennilega upp á sport:
Algerlega tilgangs- og tilefnislaust! —
Pessar grettur eru orSnar samgrónar
og eiginlegar öSrum hvorum karlmanni
hjá okkar elskulegu þjóS. Hjá kvenþjóS-
inni eru þær miklu sjaldgæfari. Konur
eru liræddari um úfliliS. Sem belur fer.
En þó gleyma þær þessu alltof margar!
Pessar grettur eru orSnar aS vana, á-
vana og óvana. Og þaS er ljótur vani.
Pær eru hreint og beint ómenningarvott-
ur, þótt þær sjáist jafnt hjá gáfumönnum
vorum og gáfnasljóum, skólagengnum
jafnt og fáfróSum. Pær eru skilgelnar
systur hirðuleysisins, sem enn einkennir
oss tslendinga á flestum sviSum. — Pví
að flestar grettumar eru hirðulaus um-
gengni meS vort eigið andlit, svip og
drætti. Á svipaSan hátt og t. d. skitiS gólf,
ruslaralegt eldhús, rySgað reiShjól og
■' klepróttur reiShestur. —
: Elestir vitfirringar gretla sig og begla.
ViS þekkjum þá einmitt oft á því. — Eg
held, aS viS íslendingar grettum okkur
þjóSa mcst, þeirra sem ég þekki. Senni-
lega er þaS aS einhverju leyti veSráttunni
aS kenna. En það er þó heimskulega hjá-
kátleg og vita ónýt vörn að gretta sig
framan i höfuSskepnurnar. T. d. aS gapa
viS norSanroki. Ekki lokar NorSri vind-
túla sínum fyrir þaS, hcldur — með leyli
— blæs hann beinl upp í skegll og gal-
Framh. á bls. 25,