Stundin - 01.08.1940, Side 19

Óskar Þórðarson frá Haga:
Afturhvarf
Eg var nýkominn til borgarinnar og
boröaði hjá iólki, sem ég þekkti, en sval
á nælurnar i Lveggja manna herbergi i
ódýru gistiliúsi. Eg haíði verið svo þræl-
heppinn að i'á góða atvinnu í niðursuðu-
verksmiðju, og það eina, sem skorti á i'ull-
komna hamingju mína var, að mér tækizi
að úivega mér þægilegt herbergi, því ég
áleit það oi dýrt l'yrir mig að liaia i'ram-
tíðar-aðsetur mitt í gistiliúsinu. Og svo
var einnig lalsvert þægilegra að hal'a her-
bergi ÚL ai lyrir sig. öllum irístundum
mínum eyddi ég því í að leila að hcrbergi,
sem gæti orðið visllegt heimili. En það var
enginn hægðarleikur að íinna herbergi,
sem iullnægði kröiuin mínum. Eg las
blöðin og íylgdi leiðbeiningum þeirra ei't-
ir megni. Eg auglýsti sjáll'ur, en ekkert
virlist ætla að koma að nolum. Að vísu
skorLi ekki tilboðin, og að á ýmsu væri
völ, en ég léí mér ekki allt líka og horíði
talsverl í kostnaðinn og þetta voru nægar
áslæður til þess, að mér gengi illa í þess-
um ei'num.
Að lokum fékk ég þó herbergi, máske
lílið l)eLra en sum þeirra, sem ég var ný-
búinn að haína, en ég var þegar orðinn
nógu leiður á biðinni og nægilega óþolin-
móður til að taka það, sem kalla mátti
sæmilegt og gera mér það að góðu. Iler-
bergið, sem ég fékk að lokum, var í stóru,
gömlu limburhúsi við Laufásveginn. A
herberginu, sem var á þriðju hæð, var
einn gluggi, scm sneri í vestur; þarna var
lági undir loft og fremur þröngt inni.
Innanstokksmunirnir voru Iremur fátæk-
legir í i'yrstu, svolílið borö, koffort og
handtaska auk lélegs legubekks, er ég
átti sjáilur. A veggina hengdi ég svo
myndir aí tveiin siíólasystrum minum,
sjállum mér og óneíndum kunningja
mínum. Allar þessar myndir voru í gömi-
um umgerðum. Auk þeirra festi ég upp
með leiknibólum nokkrar smámyndir og
myndaúrklippur úr blöðum. Lær áLlu að
vera til skrauts.
hegar þessu var lolcið, og ég liai'ði borg-
að i'yrirfram íyrstu mánaðarieiguna, fann
ég i'yrst, að ég hafði eignazt heimili. Eg
læsli nú dyrunum og stakk lyklinum í
vasa minn og gekk út. Eg hafði hugsað
mér að nota tímann, því að niðursuðu-
verksmiðjan var loluið i'ram eftir degin-
um vegna jarðarfarar.
Leið mína lagði ég inn í aðal-verzlunar-
liverfi bæjarins og leilaði uppi liúsgagna-
verzlanir. Eg gekk um i'jölförriustu göl-
urnar, frá einni verzlun lil annarrar. Hug-
myndin var að kaupa stól í nýja heimilið.
Að lokum lá leið mín inn í fornsöluna í
Ilafnarstræti. I’ar úði og grúði af liús-
gögnum, sem fáir vildu eiga.
Eg spurði um stóla.
Afgreiðslumaðurinn .bauð mér að skoða
]iað sem á boðstólum væri. Parna dvaldi
ég nokkra stund og skoðaði vandlega
gamlan körfustól, sem álti að kosta tóli'
krónur.
— Eg mundi kaupa hann á tíu krónur,
sagði ég við karlinn, sem slóð yfir mér og
athugaöi mig með augunum, sem lágu
miðlungsdjúpt í virðulegu andlitinu. Stóil-
inn var hálfgert skrifli.
— Ja, sagði karlinn og færði sig nær;