Stundin - 01.08.1940, Side 20

20
STUNDIN
við hérna seljum þetta svo ódýrt, að við
getum alls ekki slegið aí því. i5ér skiljið
að eitthvað verðum við að fá fyrir um-
stangið við söluna.
— Já, auðvitað sagði ég — en hvað gáf-
uð þér fyrir stólinn þann arna? spurði ég
svo eítir litla þögn.
Karlinn grelti sig og virtist annað hvort
ekki vita það, eða hann vildi ekki íræða
mig á því.
Hann þagði.
í þessu kom maður inn í búðina og
karlinn l'lýtti sér að spyrja mig:
— Ja:ja, ætlið þér að kaupa stólinn. Eg
get ekki beðið lengur eins og þér sjáið.
— Fyrir tíu krónur. Eg kaupi hann
ekki fyrir meira, endurtók ég. l5á kom
nýkomni maðurinn mér til hjálpar.
Tíu krónur, sagði hann, ætla það sé
ekki nóg, ég gæti útvegað yður jafngóða
stóla í tugatali fyrir tíu krónur.
— Jæja, ég læt hann þá fyrir tíu krón-
ur, þér verzlfö þá við mig seinna, ef yð-
ur vantar eitthvað. Eg hef margt á boð-
stólum.
Eg sá að þetta var orð að sönnu.
Stutlu síðar labbaði ég af slað, með slól-
inn i höndunum, áleiðis heim til mín. Eg
var tiu krónum fátækari, en stóllinn var
þá í minum augum allmerkileg og ný-
stárleg heimilisprýði. Síðari hluta dags-
ins fór ég svo að vinna i verksmiðjunni.
A þriðju hæð voru fimm herbergi. Prjú
þeirra voru leigð einstaklingum, en
tvö voru aðsetursstaður gamallar konu.
Annað þeirra notaði hún fyrir eldhús; í
iiinu svaf hún. Þessi gamla kerling átti
húsið; hún var ákaflega sparsöm og föst
á fé. Annað hinna herbergjanna stóð autt
þegar ég kom i húsið, en í hinu var mið-
aldra kvenmaður, sem aðeins var heima
yfir blánóttina, eins og ég. Oft heyrði ég
hana raula lag, þegar hún var nýkomin
iieim, og það var alltaf sama lagið, svo að
ég gat mér þess til, að liún kynni ekki
fleiri. Telta voru þau einu kynni, sem ég
hafði af þessum kvenmanni.
Eg var búinn að vera í þessu nýja
heimkynni mínu tæpar þrjár vikur, án
þess að leigjandi flytti í herbergið, sem
stóð autt við hliðina á herbergi mínu. Eg
hafði reynt að haia allt sem þrifalegast í
íbúð minni og tóksl það sæmilega, að ég
lield. Nokkrum sinnum höfðu kunningjar
mínir heimsótl mig þangað, þótt ekki
væri það neitt sérlega gestkvæmt.
Svo var það laugardagskvöld eitl, þeg-
ar ég kom heim lrá vinnu, að búið var að
leigja, eða svo ályktaði ég. Ung stúlka var
ílutt i herbergið við hliðina á íbúð minni.
Og sú kunni að syngja. Trotlaust trallaði
hún og ílautaði öll nýjuslu danzlögin,
danzlög, sem mér hafði aldrei tekizl að
læra lil l'ulls. Eg varð strax að viðurkenna
með sjálfum mér, að hún væri mér fremri
á sviði hljómlistarinnar, enda þótt ég ætli
einfalda harmoniku og spilaði víst sæmi-
lega á hana. Næsla dag mætli ég stúlk-
unni í sliganum, hún var grönn og vel
vaxin, í meðallagi há, dökkhærð og frem-
ur lagleg. Hún bauð góðan daginn og héll
áfram án þess að ávarpa mig frekar;
göngulagið var stoll og þjálfað og mér
leizl á hana.
Svo liðu fáir dagar.
Eitl kvöld, þegar ég var kominn heim
fyrir skönnnu, var drepið á dyrnar og á
sama augnabliki birtist hún í dyrunum,
unga, dökkhærða stúlkan.
— Eg kann illa við að búa hér við hlið-
ina á yður, án þess að þekkja yður nokk-
urn skapaðan hlut, segir hún, þegar hún
hefur boðið gott kvöld.
— Já, það gleður mig að eiga kost á að
kynnasl yður, segi ég og býð henni að
taka sér sæti.
Síðan kynntum við okkur, sögðum lil
nai'ns og urðum dús. Ilún hél Helga.
— hú ert nýflutl hingað, sagði ég lil að
vekja máls á einhverju.
— Já, svaraði hún og lók upp vindling,
ég er nýkomin i'rá útlandinu.
— Svo-o, frá útlandinu, segi ég forvit-
inn. Hvaðan kom ungi'rúin?
— Frá Kaupmannahöfn; ég var við
nám. , fjiíH
— Máske við hljómlislarnám, segi ég
og brosi.
— Ai' hverju heldurðu það, spyr hún.