Stundin - 01.08.1940, Qupperneq 22

22
STUNDIN
alllal þurí'Lu aö liýla sér meir en góöu lióli
vu’list gegna.
liir norginni livíldi iogn og liiýja sum-
araagsms. n,g alti iri þennan uag og ásetu
mér, aidrei pessu vanl, aö taka mer eiLL-
iivaö íyrir hendur og ákvað aö iokum aO
iara burL ur bænum yiir ixeigina.
Um iiádegið kiæddx eg mig 1 belri íötin,
burstaði haiunn minn og skóna og iiugð-
íst aö spyrjasl iyrir um ierðir ausLur i
sveilir. k,n þegar ég liaiöi iokað liurðinni
a herhergi mínu, snuið lyklinum i skránni
og stungið honum í vasa minn og var
þess albuinn að ieggja úl i lií nysLár-
icikans, opnuðusL ayrnar á herbergi
grannkonu minnar þarna á loilinu, þeirr-
ar, sem aðeins dvaldi heima yiir blánólt-
ina og kunni sitt eina sönglag. ÚL úr her-
berginu komu tveir lögregiuþjónar, sem
báru íöggur leigjandans á miJli sín. Eg
þekkti þær strax, því að ég haiði tvisvar
séð, gegnum háliopnar dyrnar, grænmál-
að koííort, sem þessi kvenmaður álti.
Pessir þjónar réttvísinnar stöðvuðu alla
umierð um ganginn eitL augnablik með-
an þeir læstu hurðinni og hagræddu því,
sem þeir höfðu meðferðis, og ég starði á
þá steinhissa og óvænt slcelkaður yfir því
hvað hér hefði átt sér stað. Mér varS á að
spyrja eitlhvaS í þá átt hvaS um væri aS
vera, en lögregluþjónarnir lautuðu nokk-
ur oi'ð um sérstakar ástæSur, orð sem
fóru inn um annaS eyra milt og strax ÚL
um liitt.
Eg var bókstaflega ringlaður, því enn-
þá kom sveitamennska mín greinilega
Iram andspænis slíkum kringumstæSum
og þessum....
Eg hafði smám saman hælt að vcita
konunni, er átti farangurinn, sem lögregl-
an hafði llutt svo skyndilega á brott,
nokkra athygli. Hún var fyrir mér einn
kður þcirrar tilbreytingarlausu keSju,
sem fléttuS var kringum mig og bústaö
minn á þriSju hæS. En ég minntist þess
nú. að ég hafSi ekki orðiS hennar var siS-
uslu daga, líklega meir en viku. Ef til vill
stæSi brottför hennar í einhverju sam-
bardi við brottnám farangurs hennar,
sem ég hafSi sjálfur verið sjónarvottur aS
og lariS hafSi fram á löglegan hátt.
Eg vaknaði frá þessum hugsunum við
að biíreiS var ekiS frá bakhliS hússins.
Eg frélti síðar, aS þessi kvenmaSur, sem
reyndist aS vera saumakona, hcí'ði dáið á
ríkisspítalanum, um svipað leyli og lög-
reglan gei’Si húsrannsókn í íbúð hennar.
Ilún hafði látisl skyndilega eftir uppskurð
og sú hugsun greip mig, að föggur henn-
ar hefðu aS lokum hafnað hjá fornsölum
bæjarins eSa....?
Hún átti víst fáa aÖ.
EFTIR þetla hófst nýlt tímabil i sögu
herbergisins, sem nú stóð autL eftir
brottflutning saumakonunnar til belri
heima. Eigandi herbergisins hafði víst
engan hug á að láta þaö slanda óleigt; það
heföi veriS á nxóti allri lífsskoðun gömlu
konunnar, ef ég þekkti hana rétt.
Og það leið heldur ekki á löngu þar til
ný persóna fór aS spígspora um á gang-
inum og flytja smádót. Innan skamms
tíma var hún búin að flytja þangaS alla
nauSsynlegá innanstokksmuni og sezt þar
að. Eessi nýja persóna var ung stúlka,
sem við fyrstu sýn gat varla virzt eldri
en 17—18 ára. Hún var ljóshærS, gáska-
leg og snör í hreyfingum.
Unga stúlkan hét Jóhanna.
Pannig atvikaSist þaö aS lieimkynni
initt í Reykjavik næstu mánuSi, var her-
bergi á þriSju liæS, þar sem tvær ungar
stúlkur áttu aðsetur í næstu herbergjum.
sínu til hvorrar handar. Og upp frá næsla
föstudegi var líf mitl ofiS inn í og saman
viS lífsferil þeirra aS nokkru lcyli. En ég
vissi ekki þá hve lengi |>essi kunnings-
skapur myndi endast og grunaði ekki
heldur, hvern end liann mundi fá aS lok-
um....
Fyrstu kynni mín af ungfrú Jóhönnu
uröu þess valdandi aS mér geðjaSist ó-
venjuvel aS henni og ég áselti mér aS
kynnast henni nánar.
PaS var kvöld og ég var kominn heim
frá vinnu minni og sal í herbergi minu,
meS bók og var aS lesa. Eg var vakinn