Stundin - 01.08.1940, Síða 26

26
STUNDIN
Eg svaf sáralítiS næstu nótt og bylti
mér i rúminu og reyndi að hugsa. Eg
liafSi fariS illa meS sjálfan mig og fyrir-
gert rétti mínum til aS geta kallast heiS-
arlegúr svéitapiltúr. Eg, sem hafSi ætlaS
aS hcra hróSur sveitamannsins, hvar sem
ég færi, hafSi skert mannorS hans, þvfert
gegn vilja minum.
Ástarævintýrum mínum í höfuShorg-
inni, sem reyndar höfSu aldrei vcriS ann-
aS en hreinn uppspuni í sögusögn sjálfs
mín, hlaut aS vera lokiS. Og mundi ekki
liver og ein sæmilega. heiSvirS stúlka, sem
hafSi vitneskju um, hve ég liafSi leikiS
sjálfan mig grátt, fyrirverSa sig af aS vera
hendluS viS mig eftir minni eigin frásögn.
En þótl ég gerSi of mildS úr þessum
óförum minum mcSan ég lá i rúminu,
votur af svila og gat ómögulega sofnaS,
var ekki hægt aS segja. um, hvaSa afleiS-
ingar þær hefSu fyrir mig siSar meir, þvi
mér var þaS Ijóst, aS engir eru forvitnari
cn ungar, ógiftar stúlkur og hvergi eru
leyndarmál ver geymd en hjá þeim.
— Eg. þekki kærastann þinn, mundi
ungfrú Helga segja viS ungfrú Jóhönnu;
og glettnin í augum hennar.... 6, hve
ég kannaSist vel viS þetta glott.
Og þá mundi ungfrú Jóhanna svara:
— Og ég þekki kærastann þinn....
— — — Ó, guS hjálpi mér. Loks sofn-
aSi ég þó eftir hörmungar og svitahað
hálfrar nætur.
Tveim dögum síSar labbaði unglings-
piltur eftir Lækjargötunni, yfir lorgiS,
framhjá Söluturninum, þar sem hann
hafSi keypt brjóstsykur fyrir fimmtíu
aura og hélt svo áfram og hafnaSi loks
viS hifreiðaslöSina „Geysi” þar sem hif-
rciðin R. 38 stóS tilbúih aS leggja í eina
af sínum vikulegu ferSum upp i Borgar-
fjörS. Á toppi bifreiSarinnar stóS bifreiS-
arstjórinn og var aS fjötra ýmsan farang-
ur, meðal annars: slitinn leguhekk og lítiS
koffort, sem hafði inni aS halda bækur
og eitthvaS af fatnaSi.
En í fomsölunni í Hafnarstræti var
meSal annars til sölu, snjáSur körfustóll,
sem átti aS kosta ellefu krónur.
Sama dag stóS eftirfarandi auglýsing í
einu dagblaSi bæjarins:
Ungur maSur getur l’cngiS atvinnu,
slrax, í niSursuSuverksmiSju hér í bæn-
um. Gott kaup. TilhoS merkt „NiSur-
suSa” leggisl inn á afgreiðslu blaSsins
fyrir föstudagskvöld—”
Abureyri og fólbíð
Framhald af bls. 18
opið ginið á okkur! — Margir gleyma að
,<loka munninúm, unz það er um seinan.
! AS loká munninum. lJað er állur vand-
,inn. MeS þeirri einföldú aðl'erS losnar
maSur viS flestar háskáleguslu grelturn-
ar!
Mér dellur í hug þaS, sem Björnstjerne
Björnson sagði á banasænginni, er hann
leit eitt sinn í spegil:
„LaS sém ég sjálfur liafSi lagt inn í and-
lit mitt, það sem ég þar hafSi mötaS og
myndað — er allt horfiS; TakiS vel eftir
því: HliSarsvipurinn (prófíllinn), það éru
ættareinkennin. AndlitiS séS aS framan
(enface), þaS er þaS, sem þú sjálfur niót-
ar og gcrir úr því”. —
Mér verSur einnig hugsaS lil eins
l'rænda míns frá æskuárúm. PaS sem
hann hafSi „lagt inn í andlit sitt”, voru
einkennilegar grettur, bæSi þegar hann
talaði og endranær. Eg þekki hann ekki
öSruvísi. Og ég sá aldrei, aS hann líktist
náfrændum sínum. — SiSast sá ég hann i
kistunni. Hans eigiS verk — gretturnar —
var horfiS. Eftir voru ættareinkennin
hrein og skýr, svo aS eigi var um aS vill-
ast. Svo skýr, að mig slórfurSaSi á aS ég
skyldi ekki hafa séS þetta fyrr! — — —
' l’annig verSur oss smámsaman ljóst,
hve mjög vér sjálfir stuSlum að því aS
skapa og vanskapa vort eigiS andlit — og
allan persónuleik vorn. — — —
l’etta gildir auSvitað einnig alla vora
Iramkomu. Málfar vort og raddblæ. GuS
gefi, að islenzlcar konur vildu úlmá úr
rödd sinni rifrildis-hreiminn og rudda-
hlænn, t. d. hlótsyrðin. Allt þessháttar lýt-
ir fagra konu ákaflega. — Og hér á landi
eru margar fagrar konur og glæsilegar.