Stundin - 01.08.1940, Síða 40

40
STUNDIN
þaS kom lotningarfullur furSusvipur á
andlitið, eins og þegar börnum er sýnt
eilthvert fallegt leikfang. Og samt var
þelta aðeins ómerkilegt ker úr leirblöndu.
meS gylltum röndum, og útflúri, en gyll-
ingin í röndunum var svikin.
Er mikiS til af svona? spurSi hann
og þuklaSi á kerinu meS óhreinum fing-
urgómunum.
— Nei, laug ég hiklaust. ViS eigum
bara tvö eftir af þessari gerS.
— Er keypt, hm.... Er keypt mikiS
svona?
— Já, laug ég aftur. F>au hafa selzt á-
gætlega.
Hann hætti aS þukla á kerinu, en hafSi
ekki augun af því, hann saug upp í nef-
iS og beit sig í varirnar: — HvaS, liérna
— Prjátíu og fimm krónur, sagSi ég.
sko.... IlvaS kostar svona?
— Einmilt þaS, sagSi hann og hélt á-
fram eftir stutta þögn: VerSiS þér bún-
ir aS selja þaS eftir viku?
— I’aS býst ég viS, sagSi ég til aS hefna
mín á honum.
-— Þér viIjiS víst ekki taka þaS frá fyr-
ir mig? spurSi hann auSmjúkur. Ég sæki
þaS eftir viku.
— Ja, þaS veit ég ekki. KomiS þér á-
reiSanlega aS sækja þaS eftir viku?
.Tá, áreiSanlega, sagSi hann.
— Jæja, viS getum reynt þaS, sagSi ég.
— ViljiS þér ekki skrifa, hm, — skrifa
nafniS?
Skárri er þaS nú ræskingarnar, hugsaSi
ég og þreif blýant og bréfsnepil. Ég skrif-
aSi nafniS hans til málamynda, hann
sagSist heita Jón Pétursson eSa Pétur
Jónsson, ég man ekki hvort heldur, enda
skiptir þaS engu máli. Ég var ekki í
minnsta vafa um aS máSurinn hefSi ætl-
aS sér aS stela einhverju, en gugnaS á því.
Spurningarnar og vafstriS um skrautker-
iS var einungis loddaraleikur, til þess aS
slá ryki framan í mig. Og svo lét hann
mig skrifa tilbúiS nafn í þokkabót; ekki
vantaSi ósvifnina!
— Pakka ySur fyrir, sagSi hann og
lyfti rennblautri frollunni.
— Pér komiS aftur eftir viku, sagSi ég
glottandi.
— Já, eftir viku, samþykkti hann. Ver-
iS þér nú sælir.
Eg hefSi vafalaust gleymt þessum kyn-
lega náunga um leiS og hann var horf-
inn út úr dyrunum, ef spádómurinn um
úrin hefði reynst réttur. En mér fannst
hálívegis, að ég hefði beðið ósigur fyrir
hoiium. Hann hafði valdiS mér álits-
hnekki í sjálfs mín augum. Hann hafSi
brotiS skarS í rambyggilegt vígi, sem ég
var búinn aS dytta áS í tvö ár innan um
gull og silfur. Ég var ekki framar eins
öruggur í ályktunum mínum um viS-
skiptavinina. Ég gerSi ýmsar skyssur. Ég
var ýmist of fljótur á mér eSa of seinn.
Og ég hét því meS sjálfum mér aS ná
mér niSri á Jóni Péturssyni, ef fundum
okkar bæú aftur saman. — En ekki höfSu
margir dagar liSiS, þegar allt komst í
gamla. horfiS: Pessi ætlar aS fá armbands-
úr. Rétt. Pessi ætlar aS fá silfurspón. Rélt.
Pessi æ.tlar aS fá steinhring. Alveg rétt.
— Ég var aftur í essinu mínu og mundi
ekki eftir skrautkersmanninum, enda
hafSi ég komist aS þeirri niSurstöSu, að
hann myndi forSast aS láta sjá sig aft-
ur. En hvaS skeSur? Ilver laumast inn í
verzlunina i Ijósaskiplunum og hiSur sig-
inaxla og tötralegur á bak viS konu, sem
ég er að afgreiSa? PaS er enginn annar
en þessi Jón Pétursson eða Pétur Jóns-
son. Hann beiS þarna hljóður og ánaleg-
ur, eins og hann vildi gera sem minnst
úr sér, mjakaSist síSan aS búðarhorSinu.
þegar ég hafði lokiS viS aS afgreiSa kon-
una, og ýtti viS húfunni.
— Gott kvöld, sagSi hann, studdi hend-
inni á glerplötuna og kyngdi munnvatn-
inu.
— HvaS var þaS? spurSi ég.
Hann ræskti sig og starSi upp í hillurn-
ar: — Ég kom hérna sko um daginn.
sagSi hann.
— KomuS þér hingaS um daginn, leiS-
rétti ég og þóttist ekkert muna.
— Já, ég kom hingaS um daginn. PaS
var víSvíkjandi þessu þarna, — hann
snéri sér á hæl og benti út i sýningar-
gluggann.
— Nú, sagði ég. Pér eruS kominn til aS
sækja keriS?