Stundin - 01.08.1940, Síða 41

STUNDIN
41
— Nei, ég er ekki kominn lil aS sækja
þaS... .
— Nú, þér ætliS aS hætta viS aS kaupa
keriS, sagSi ég.
— Nei, laulaSi hann. Ég ætla ekki, hm.
ég ætla ekki aS hætta viS aS. kaupa þaS..
— Jæja, sagSi ég óþolinmóSur. HvaS
ætliS þér þá aS gera?
— YiljiS þér vera svo góSur aS geyma
þaS .... talca þaS frá. .. . Ég kem aftur
.... eftir viku....
Nú skildi ég, aS hann var ekki af baki
dottinn meS aS eignast þelta, skrautker.
.en hann átli enga peninga. Ég leit snöggt
lil húsbónda míns, en hann var önnum
kofinn viS afgreiSslu. Ég stakk báSum
höndunum í véstisvasann og reigSi mig
allan framan í Jón Pétursson eSa Pétur
.Tónsson.
— PaS efast ég um, hvisláSi ég eins og
í IrúnaSi. T’aS er maSur búinn aS festa
kaup á þessu, sem er í sýningai'gluggan-
um. I’aS er alltaf veriS aS spyrja um
svona ker. GetiS þér ekki sótt þaS á morg-
un?
Ég lalaSi viS hann i vingjarnlegum mál-
rómi, eins og mér væri kappsmál, aS
hann missti ekki af skrautkerinu, en
hann varS enn vesaldarlegri á svipinn,
fór allur hjá sér og muklraSi ofan í
barminn: — Ómögulegt, sagSi hann, ég
gel ckki sólt þaS fvrr en eftir viku.
— .Ta, ég þori ekki aS lofa neinu, sagSi
ég meS innilegri hluttekningu. En þér get-
iS náttúrlega. reynt aS líta hingaS eftir
viku.
PaS glaSnaSi heldur yfir honum og
ræskingarnar urSu iviS hressilegri. — Ég
hakka ySur kærlega, sagSi hann. VeriS
þér nú sælir.
— Pér skuluS reyna þaS, sagSi ég og
kinkaSi kolli.
***
Ég gekk þcss ekki dulinn, aS enri hafSi
éff bcSiS ósigur fyrir honum. Hann var
ekki þjófur. Hann hafSi bara fengiS á-
girnd á skrautkerinu og vildi ólmur eign-
ast þaS. Hamingjan mátti vita, hvaS hann
ætlaSi aS gera viS þetta skrautker, hann
var bersvnilega á heljarþröminni og
hafSi læplega i sig né á. Hvílíkt ráSleysi,
hugsaSi ég. Ef lil vill var hann giftur og
margra barna faSir. Honum væri nær aS
öngla saman í gervitennur handa konu
sinni eSa kaupa skó á börnin. Honum
væri nær aS fá sér nýja húfu og sápu-
stykki, svo aS hann gæti þvegið sér eins
og mönnum sæmir. Og ég fór aS hug-
leiSa, hvort persónur eins og þessi Jón
Pétursson eSa Pétur Jónsson hefSu raun-
verulega sál. En meSan ég var aS brjóta
heilann um þaS, kom fyrir mig óhapp.
Ég skipti hundraSkrónaseSli í smátt, viS-
skiptavinurinn átti aSeins aS fá tuttugu
krónur til baka, en ég lét hann fá fjöru-
tíu krónur. Og þegar ég uppgötvaSi mis-
tökin, þá var hann auSvitaS farinn, svo aS
ég neiddist til aS borga þessar tuttugu
krónur úr eigin vasa. Húsbóndi minn
sagSi, aS ég væri alltaf utan viS mig og
hjárænulegur, aS ég hagaSi mér eins og
geSveikissjúklingur, svo þaS væri réttast
aS segja mér upp vinnunni, .ef ég tæki
mig ekki á. Og allt var þetta því aS kenna.
aS ég var aS brjóta heilann um, hvort
Jón Pétursson eSa Pétur Jónsson hefSi
raunveruléga sál. Ég sór þess dýran eiS.
aS hefna mín á honum, en vika leiS og
ekki kom hann til þess aS sækja skraut-
keriS. Ég styrktist aftur í þeirri trú, aS
þrátt fyrir allt hefSi hann veriS þjófur.
Hann liafSi komiS í seinna skiptiS, í sama
lilgangi og í fyrra skiptiS, en þar sem
honum tókst ekki aS leika á mig, myndi
hann varla, gera þriSju atrennuna. —
Um þessar mundir var mikiS aS gera:
gulliS var keypt, silfriS var keypt — og
peningarnir fossuSu um verzlunina. Ég
hafSi engan tima til aS þjálfa spádóms-
hæfileika mína eSa reyna á þolrif mann-
þekkingar og glöggskygni. Ég hafSi cng-
an tíma til heimspekilegra bollalcgginga.
svo aS ég gleymdi skrautkersmanninum,
eSa réttara sagt: mundi ekki eftir skraut-
keísamanninum i nokkra daga. Ég
ímynda mér aS hálfur mánuSur liafi ver-
iS liSinn frá því bann kom i seinna skipt-
iS, þegar hann læddist inn úr dyrunum
undir lokunartíma og faldi sig á bak viS
tvo viSskiptavini. Ég lét sem ég sæi hann
ekki, en sannast aS segja brann ég i skinn-
inu af forvitni. HvaSa erindi skyldi hann