Árdís - 01.01.1949, Síða 10

Kirkjan breiðir armana á móti öllum sem koma vilja, hún
kallar alla til starfs, konur sem karlmenn. Hún býður öllum sína
hjálp og sinn styrk til starfa. En kirkja Krists á þessari jörðu er
skipt í ýmsar kirkjudeildir, — sá tími er liðinn þegar eina félags-
bandið, sem tengdi saman kristið fólk var elskan til Krists og
þráin til að útbreiða kenningar hans á þessari jörð. — Hinar ýmsu
deildir kristinnar kirkju, hafa sínar venjur, sín lög — menn sitja
þar í valdasessi og semja sínar lagagreinar sem taka skuli til greina
í starfsfyrirkomulagi þeirrar kirkjudeildar. — Það hefir ekki þótt
viðeiga að hinar ýmsu kirkjudeildir væru of stórstígar í því að
veita konum fullt frelsi til að starfa. En þær konur, sem elska
kirkjuna, sem elska höfund hennar og þrá að starfa fyrir hana
hafa fundið leið til starfa. í mörgum tilfellum hafa þær myndað
sín eigin starfssvið, sem þeim er ráðin hafa haft, hefir ekki þótt
viðeiga að mótmæla. Nú er þó orðið mikið rýmra um en áður var
á því sviði. Kaþólska kirkjan gefur kvenþjóð sinni mikið starf á
ýmsum sviðum. Sameinaða kirkjan í Canada á nú fáeina kvenpresta.
Konur prédika í Sáluhjálparhernum, í Hvítasunnufl. og í fleiri
af hinum smærri kirkjudeildum. Biskupakirkjan enska hefir sitt
kvendjáknastarf, það hefir einnig Lúterska kirkjan á síðari árum.
Yfirleitt hefir okkar Lúterska kirkja verið sein að viðurkenna rétt
kvenna. — Eða réttara sagt þeir menn, sem þar hafa ráðið hafa
verið seinir til þess. Það eru ekki mörg Lútersk kirkjufélög, sem
álíta það viðeigandi að konur sitji kirkjuþing sem fulltrúar safn-
aða. Okkar ísl. kirkjufélag mun vera eitt af mjög fáum sem leyfa
það. Einn hinn virðulegi fulltrúi U.L.C.A., sem sat kirkjuþing okk-
ar rak í roga stanz að sjá allar þessar konur sem þing sátu. Ekki
vildi ég gera tilraun til að geta til um það hvort honum hefði verið
kærara að lýsa þar yfir velþóknun eða vanþóknun á þessu fyrir-
brigði! Sjálfsagt erum við allar á einu máli um að þar ættu konur
að hafa jafnrétti við karlmenn.
Um leið og ég hrósa hinu íslenzka lúterska kirkjufélagi fyrir
þetta kemur mér í hug annað atriði. Á hinum fyrstu þingum
Bandalags Lúterskra Kvenna var oft á það minnst hvenær sá tími
mundi koma að við fengjum jafnrétti við samband unglingafélaga
innan kirkjufélagsins, sem hafði verið veittur réttur til að senda
tvo fulltrúa á kirkjuþing. Við kærðum okkur ekki um að setja
inn beiðni þessu viðvíkjandi, en vorum svo ánægðar með okkur