Árdís - 01.01.1949, Blaðsíða 11

Ársrit Bandalags lúterskra kvenna
9
sjálfar sem félagsheild að okkur fanst við ættum þetta skilið.
Árin liðu, Bandalagið hafði starfað í 16 ár þegar okkur var leyft
að senda tvo fulltrúa á kirkjuþing.
Nú er þetta alt breytt. Nú er þetta félag viðurkent sem einn
sterkur hlekkur í þeirri keðju, sem kirkjufélagið myndar. Nú erum
við orðnar fjölmennar og auðugar á veraldarvísu þar sem eignir
okkar eru mörg þúsund dala virði. Þó treysti ég því að okkar
mestu auðæfi liggi í áhuga og andlegu atgervi. Nú er jafnrétti okkar
orðið á svo háu stigi að stundum hefir gætt misskilnings með það
hver hafi byggt sumarbúðirnar. Sú frétt hefir borist okkur til
eyrna að þær hafi verið byggðar af kirkjufélaginu og séu starf-
ræktar af því. Þetta voru fréttir til þeirra, sem eru gangi málsins
kunnugir frá byrjun! Einnig hef ég orðið vör við annan misskiln-
ing á þessu sviði, ég hef heyrt því fleygt fyrir að prestarnir væru
„að vinna fyrir konurnar“ þegar þeir eru að kenna í sumarbúðun-
um í fríi sínu á sumrin. Líka hef ég orðið vör við það að konum
finnist í raun og veru sé alt þetta sumarbúðastarf unnið fyrir prest-
ana. En þegar útsýnið skýrist finnum við og vitum að við erum
ein sameinuð heild í hinni Lútersku kirkju, einn lítill partur af
hinni stríðandi kirkju Krists á þessari jörðu og við þökkum fyrir
að hafa eignast vítt og þýðingarmikið starfssvið þar sem rúm er
fyrir alla að vinna saman.
Ég mintist á að Lúterska kirkjan hefði verið sein til að viður -
kenna rétt kvenna. Þó gerðust þau stórtíðindi í fyrra að þrjár
konur í Danmörku voru vígðar til prests í dönsku þjóðkirkjunni.
En það fékkst ekki orðalaust, og enn hefðu þessar konur verið
óvígðar ef danska kirkjan hefði ekki átt einn hugumstóran og víð-
sýnan biskup, sem framkvæmdi vígsluna þrátt fyrir mótmæli
starfsbræðra hans. Einnig bauð hann þessum konum starfssvið
innan síns biskupsdæmis og kvaðst fús til að taka það í ábyrgð sína
að þær væru hæfar til að takast á hendur þetta þýðingarmikla
starf. — Rit hinnar Lútersku kirkju og önnur rit hafa rætt þetta
beggja megin hafsins. Þegar maður les finnur maður hina sterku
andúð gegn þessu — þeim virðist það mörgum hin mesta óhæfa
að kona sé prestur. — Þó megum við vera vissar um að sá tími
kemur í hinni Lútersku kirkju og í öllum kirkjudeildum að þeir,
sem völdin hafa, dirfast ekki að neita því að hver sem Guð kallar
til starfs á þessu sviði hefir rétt til þess hvort sem það er karl eða