Árdís - 01.01.1949, Síða 36

34
ÁRDÍ S
Séra Jón Bjarnason, sem þá var orðinn prestur í Winnipeg
og forseti kirkjufélagsins gerði sér ferð norður nokkru síðar. „Ekki
til að ræða kirkjumál hið ytra“, segir hann í Sameiningunni, „heldur
til að heilsa upp á menn í Jesú nafni, og eftir mætti hvetja menn
til að glæða hjá sér ljós kristinnar trúar í hjörtum og húsum“.
Það var ekki fyr en séra Rúnólfur Marteinsson gerðist þar
prestur um aldamótin að ágreiningnum slotaði. Utansafnaðarmenn
byrjuðu aftur að leggja fram fé til kirkjunnar. Einn ágætur byggð-
arbúi, Jón Jónsson í Grund, tók að sér að ná tali af öllum utan-
safnaðarmönnum og hann fékk þá til að sleppa tilkalli sínu til
kirkjunnar og þeir gerðu það skilyrðislaust og var það göfug-
mannlega gjört og Mikleyingum til sóma að þeir jöfnuðu ágrein-
ing sinn á friðsamlegan hátt. Söfnuðurinn mat þetta og utansafn-
aðarmenn fengu kirkjuna til afnota þegar þeir þess þurftu. — Það
hefir jafnan verið hátt til lofts og vítt til veggja í Mikleyjarkirkju;
safnaðarmenn hafa ef til vill haft þessi orð í huga: „í húsi mínu
rúmast allir, allir“.
Nú var ekkert til fyrirstöðu að kirkjan væri vígð og það varð
að framkvæmd 14. sept. 1902. Séra Jón vígði kirkjuna með aðstoð
séra Steingríms Thorlákssonar og sóknarprestsins.
„Vígsluathöfnin var dýrðleg og hrifning mannfjöldans mikil“,
ritar séra Rúnólfur. „Þarna sáu menn, sem höfðu barist þungri bar-
áttu fyrir lúterskum kristindómi, drauma sína rætast. Ég nefni
suma þeirra: Helga á Reynistað, Stefán á Jónsnesi, Halldór í Hlíð-
arhúsum, Helga Ásbjörnsson, Vilhjálm Ásbjörnsson, Ágúst Magnús
son, Elías á Melstað, Stefán á Höfða, Márus Doll og marga fleiri
að ógleymdu kvenfólkinu, sem voru engir eftirbátar karlmann-
anna í trúmensku við Krist og kirkju“. —
Skömmu eftir aldamót var flóð svo mikið að lönd og hús
bænda stórskemdust og fluttu þá margar fjölskyldur úr byggð-
inni. —
Það fyrsta sem ég man eftir í sambandi við kirkjulíf eyjarinn-
ar, var það að ég var að hlýða á messu hjá séra Rúnólfi. Ég var of
ung til að veita prédikuninni eftirtekt, en var í þess stað að horfa
á alt í kirkjunni: Hún var lítil, þótt mér þætti hún stór þá. Hvelf-
ingin var há og máluð bláum lit, gluggarnir voru háir og odd-
myndaðir að ofan, og efstu rúðurnar bláar, grænar og rauðar.