Morgunblaðið - 05.01.2009, Síða 27

Minningar 27
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 5. JANÚAR 2009
✝
Maðurinn minn,
HALLDÓR ÞORBJÖRNSSON,
Stýrimannastíg 6,
Reykjavík,
sem lést föstudaginn 26. desember, verður
jarðsunginn frá Dómkirkjunni þriðjudaginn 6. janúar
kl. 15.00.
Hildur Pálsdóttir.
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
ÞÓRUNN MAGNÚSDÓTTIR
sagnfræðingur,
síðast að Dalbraut 27,
Reykjavík,
lést að kvöldi aðfangadags 24. desember.
Útför fer fram frá Fossvogskirkju miðvikudaginn
7. janúar.
Blóm og kransar eru vinsamlegast afþakkaðir, en þeim sem vilja minnast
hinnar látnu er bent á góðgerðarfélög.
Eygló Bjarnardóttir,
Ingibjörg Bjarnardóttir, Geir Ólafsson,
Erla Bil Bjarnardóttir,
Magnús Bjarnarson,
Guðrún Helgadóttir, Helgi Thorarensen,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn og faðir okkar,
HILMAR BIERING,
lést á dvalar- og hjúkrunarheimilinu Grund
mánudaginn 22. desember.
Jarðsungið verður frá Fríkirkjunni í Reykjavík
miðvikudaginn 7. janúar kl. 13.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeir
sem vilja minnast hans láti líknarfélög njóta þess.
Helga Biering,
Hildur og Páll Biering.
líðandi stundar og vera þakklát fyr-
ir það sem við höfum. Eins og við
vitum gera atburðir lífsins ekki boð
á undan sér og kannski sem betur
fer, því við vorum ekki nærri tilbúin
að kveðja þig. Þú varst svo dugleg
þegar þú kvaddir okkur með bros á
vör. Staðfestir fyrir okkur í hinsta
sinn hversu mikil hetja þú varst.
Síðastliðið ár má segja að hafi
verið þitt besta og allir þeir ótrúleg-
ustu hlutir sem þú tókst þér fyrir
hendur. Þú komst okkur öllum á
óvart með dugnaði þínum. Við trúð-
um varla hvað þú varst kjörkuð og
þrautseig. Tilbúin að sanna fyrir
okkur hversu megnug þú varst.
Síðustu vikur höfum við orðið
vitni að þeirri gífurlegu baráttu-
konu sem þú hafðir að geyma og
sem í raun einkenndi allt þitt líf. Við
vitum að þú barðist ekki síður fyrir
þig en okkur en við vitum að þú ert
á betri stað núna og fyrir það gleðj-
umst við. Oftar en ekki þegar við
komum inn til þín varstu að hlusta á
tónlist og óskum við þess nú heitast
að þú dveljir þar sem hún ómar.
Þótt húmi um heiðar og voga,
mun himinsins stjörnudýrð loga
Um ást okkar, yndi og fögnuð,
þó andvarans söngrödd sé þögnuð.
(Tómas Guðmundsson.)
Elsku Guðrún, Áslaug, Gunnar og
fjölskylda, við samhryggjumst ykk-
ur af öllu hjarta. Okkar síðustu orð
til þín elsku Sigga okkar eru að þín
verður sárt saknað. Við kveðjum þig
elsku vinkona og þökkum samfylgd-
ina.
Fyrir hönd starfsfólks og
íbúa í Mururima 4,
Harpa María Pedersen og
Þórey Þormar.
Kveðja frá Ásgarði
Sigríður Hulda Sigurþórsdóttir
hóf störf í Ásgarði handverkstæði í
maí árið 1999. Hún Sigga, eins og
við kölluðum hana alltaf, féll strax
vel inn í hópinn í Ásgarði og varð
vel til vina þar. Fyrstu árin hennar í
vinnunni fékkst hún við leikfanga-
smíði og málun á leikföngum. Þó að
henni þætti skemmtilegast að mála
þá tók hún þátt í allri þeirri vinnu
sem féll til í hvert sinn. Það er
margt listafólk í Ásgarði og var hún
Sigga engin undantekning þar. Þeg-
ar kom að jólum var alltaf leitað til
Siggu til að þæfa jólakúlur og mála
jólakort sem síðan var selt á jóla-
markaði Ásgarðs.
Fyrir þremur árum flutti Sigga
sig frá trésmíðaverkstæðinu og fór
að vinna í Listasmiðjunni okkar þar
sem hún fékkst við vefnað, skart-
gripagerð, málmsmíði, pappírsgerð
og margt annað sem henni þótti
skemmtilegt. Einnig þótti henni
gaman að koma inn á skrifstofu og
fá að skrifa eitthvað fallegt í tölv-
unni og prenta það síðan út. Sigga
var mjög félagslynd kona og hafði
gaman af því að hafa fólk í kringum
sig. Hún tók þátt í öllu sem var í
boði í Ásgarði eins og leikfélaginu
og þó að hún tæki ekki að sér hlut-
verk síðustu ár þá sat hún alltaf og
fylgdist með leikurunum á æfingu.
Hún fór í allmarga göngutúra með
gönguhópnum og ekki má gleyma
vor- og haustferðum okkar þar sem
hún naut sín sérstaklega.
Síðastliðið ár var Sigga farin að
taka það rólega í Ásgarði og sat oft-
ast við sitt borð umkringd fallegum
hlutum sem henni þótti vænt um og
sendi strákana eftir kaffi handa sér
sem og þeir gerðu með bros á vör.
Það kemur til með að vera mikil
sorg hjá okkur í Ásgarði þegar við
komum saman eftir jólafríið og vinir
Siggu komast að því að hún er farin
til skapara síns. Við komum til með
að halda fallega minningarstund um
hana Siggu okkar og fara yfir liðna
tíð og allir munu brosa blítt með yl í
hjarta þegar við hugsum um hana.
Við sendum samúðarkveðju til fjöl-
skyldu hennar og einnig til starfs-
fólks og íbúa í Mururima 4 þar sem
hún Sigga bjó.
Kveðja frá öllum
í Ásgarði handverkstæði.
Heimir Þór Tryggvason.
✝ Huldar Ágústs-son fæddist á
Hvammstanga 13.
október 1934. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Akraness 24. desem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin G. Ágúst Hall-
dórsson bóndi og
húsasmíðameistari, f.
23.11. 1897, d. 20.5.
1976, og Ingibjörg
Ingólfsdóttir hús-
móðir, f. 17.11. 1900,
d. 4.8. 1983.
Systkini Huldars eru Kristvin,
látinn, Ingunn, látin, Ingólfur, lát-
inn, María, látin, Lára, f. 1937, og
Sigurlaug, f. 1939.
Eiginkona Huldars er Helga
Margrét Aðalsteinsdóttir, f. 6.8.
1935, dóttir hjónanna Aðalsteins
Árnasonar, d. 1983, og Ingibjarg-
ar Bjarnadóttur, d. 1997. Börn
Huldars og Helgu
eru: 1) Erling Stein-
ar, maki Áslaug Ó.
Harðardóttir, þau
eiga tvö börn. 2) Að-
alsteinn, maki El-
ísabet S. Kristjáns-
dóttir, þau eiga þrjú
börn, 3) Ingibjörg
Guðný, maki Ólafur
Björn Gunnarsson.
Huldar útskrifaðist
sem vélvirki frá Iðn-
skólanum á Akra-
nesi árið 1963. Einn-
ig hafði Huldar
vélstjóraréttindi. Var hann vél-
stjóri á bátum frá Akranesi á ann-
an tug ára. Eftir sjómennsku
starfaði hann hjá Járnblendifélag-
inu á Grundartanga, til 67 ára
aldurs.
Útför Huldars fer fram frá
Akraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Huldar Ágústsson, mágur minn og
vinur, er genginn á fund feðra sinna.
Mig langar til að minnast þessa
manns, sem ég átti samleið með í
meira en hálfa öld. Huldar var lið-
lega meðalmaður á hæð grannvax-
inn, samsvaraði sér vel, dökkur yf-
irlitum, kvikur í hreyfingum og var
örugglega augnayndi margra
kvenna. Hann var Húnvetningur að
ætt, fæddur 1934 í Ási á Hvamms-
tanga, í húsi er faðir hans byggði
stuttu áður en hann fæddist. Til
Akraness kom hann með foreldrum
sínum 1945 og bjó hér alla sína ævi.
Hann, eins og flestir ungir menn á
Akranesi á þessum árum, byrjaði
snemma að stunda sjóinn. Hann tók
vélstjórapróf fljótlega upp úr 1950
og var vélstjóri á ýmsum bátum til
1958 að hann söðlaði um og fór að
vinna við byggingu Sementsverk-
smiðju ríkisins sem þá var í bygg-
ingu. Vann hann þá sem aðstoðar-
maður járniðnaðarmanna úr
Reykjavík, aðallega við niðursetn-
ingu véla verksmiðjunnar. Vorið
1959 hóf ég störf við verksmiðjuna
og hittist þá svo á að ég fór einnig að
vinna sem aðstoðarmaður járnsmiða
úr Reykjavík, og kynnist ég þá nánar
þessum mági mínum. Um haustið
þegar mikill meirihluti véla verk-
smiðjunnar var kominn niður og
járniðnaðarmennirnir úr Reykjavík
farnir suður, var Huldari og mér
boðið að læra vélvirkjum á vegum
verksmiðjunnar. Þessi lærdómsár
okkar í verksmiðjunni unnum við
Huldar mikið saman og kynntist ég
þá óvanalegri hæfni hans og lagni við
mörg erfið og snúin verkefni.
Að loknu námi við SR var okkur
boðið að fara til Síldarverksmiðju
ríkisins á Raufarhöfn sem vélvirkjar.
Gripum við þetta tækifæri því í boði
var ótakmörkuð vinna og góð laun.
Vorum við þarna saman frá því
snemma vors og fram á haust í 6
mánuði árin 1964 og 1965. Eftir
þetta skildi leiðir. Huldar fór norður
2 sumur í viðbót og eftir það starfaði
hann sem vélvirki í vélsmiðjum, en
mest sem vélstjóri á bátum héðan frá
Akranesi, þar af í 11 vertíðir með
Oddi Gíslasyni skipstjóra, á Skírni,
Sigurvon og Gróttu. Síðustu starfsár
sín starfaði hann sem vélvirki hjá
Járnblendiverksmiðunni á Grundar-
tanga.
Ég gat þess fyrr að Huldar hefði
óvenjulega hæfni, lagni og snyrti-
mennsku við vélar og vélsmíði. Til
marks um þetta og í minningu hans
spurðist fljótlega á Raufarhöfn og í
nágrenni, að kominn væri eldklár
járniðnaðarmaður á verkstæðið þar.
Komu þá trillukarlar, bændur og
fleiri til að biðja hann hjálpar við ým-
isleg viðvik. Það var alveg sama
hvort hann var beðinn að renna
skrúfuöxul í trillu, krumpa legu-
klossa á driföxul í traktor, logsjóða
eða kveikja saman lítil hálsmen, allt
var þetta honum leikur einn. Í ellefu
vertíðir samfleytt, með Oddi skip-
stjóra, tapaðist aldrei róður vegna
vélarbilunar og er það að mínu mati
einsdæmi. Og um snyrtimennsku
Huldars var sagt; að koma ofan í vél-
arrúm hjá honum væri eins og að
koma inn í stássstofu. Því miður er
það ekki oft sem maður kynnist jafn
vönduðum iðnaðarmanni og Huldar
var og er þar genginn góður dreng-
ur.
Helgu og börnum þeirra færum
við samúðarkveður.
Hafsteinn og Lára.
Okkar kynni hófust þegar Huldar
Ágústsson ( Hulli eins og við köll-
uðum hann) kom til starfa hjá Ís-
lenska járnblendifélaginu, stuttu eft-
ir að verksmiðjan hóf starfsemi sína.
Hulli var vélvirki að mennt og
hafði unnið sem slíkur víða hérlendis
og einnig erlendis. Þá hafði hann
einnig verið vélstjóri, t.d. á Grótt-
unni.
Hann var mikill fagmaður, sér-
staklega vandvirkur og þrifinn.
Félagsmálin voru honum kær.
Tók hann að sér ýmis trúnaðarstörf
fyrir vinnustaðinn og vinnufélagana.
Kórmálin voru honum hugleikin,
enda söngmaður góður. Hafði hann
sungið með Svönunum á Akranesi
þegar hann gerðist stofnfélagi
Grundartangakórsins. Einnig söng
hann með kirkjukórnum.
Fyrsta ár Grundartangakórsins
fóru söng- og raddæfingar fram á
heimili þeirra hjóna, Huldars og
Helgu, á Vogabrautinni.
Hulli lagði mikið á sig til að fá nýja
söngmenn í kórinn. Var undirritaður
ásamt fleirum tekinn í söngpróf í
vörulyftunni í ofnhúsinu. Lyftan var
þá stoppuð á milli hæða.
Huldar hafði mjög skemmtilega
leik- og frásagnarhæfileika. Eru
margar ógleymanlegar sögur sem
hann sagði og lék fyrir okkur. Var þá
sama hvort sögurnar væru ættaðar
af Skaganum, Húnavatnssýslum,
Raufarhöfn eða Fljótunum.
Huldar lét af störfum fyrir nokkr-
um árum. Var þá heilsan farin að
dvína.
Eftir að Huldar lét af störfum,
hafa vinnufélagarnir oft minnst á, að
nú væri gott að hafa Hulla og fara
með eina lauflétta.
Við vinnufélagarnir og kórfélag-
arnir í Grundartangakórnum þökk-
um þér samfylgdina og biðjum þér
blessunar Guðs.
Sendum Helgu og ástvinum þínum
öllum samúðarkveðjur.
Björn Jónsson.
Höfðinginn af Höfðanum er allur.
Ósjálfrátt bregður okkur ávallt við
fréttir af láti þeirra sem okkur varða
að einhverju marki, þrátt fyrir að
þeir hafi átt við langvarandi heilsu-
brest að stríða og háð langa og
stranga baráttu.
Fyrir okkur sem ólumst upp í
„Mýrinni“ svokölluðu á Akranesi var
Hulli einn af föstu punktum tilver-
unnar og ekki síst þar sem hann er
faðir eins af okkar bestu vinum. Þau
voru ófá skiptin þar sem við sátum á
grindverkinu á Vogabrautinni, oftar
en ekki langt fram yfir miðnætti og
nutum frásagnargáfu Hulla af mönn-
um og málefnum á Skaganum. Hann
var oftast að sansa eitt og annað í bíl-
skúrnum þegar okkur bar að garði
enda annálaður þúsundþjalasmiður
og nostrari. Bílar hans báru honum
enda gott vitni; bifreiðar sem báru
númerið E-325 báru af á Skaganum
hvað varðaði viðhald og snyrti-
mennsku. Moskvitch-inn hans Hulla
var einmitt þannig. Varla er hægt að
ímynda sér flottari „Moska“, hvorki
hér á landi né erlendis, með víniltopp
og speglum á frambrettunum ásamt
fleiri fylgihlutum, ávallt gljáfægður
og stífbónaður.
Kúnstir Huldars við að færa sög-
urnar í lifandi búning voru einstakar
og skipti engu þó að við hefðum
heyrt þær áður, slík var stemningin
við að heyra hann færa þær í ólíkan
búning með leikrænum táningum.
Enda finnst okkur að við þekkjum
þorra af eldri kynslóðum á Skagan-
um í gegnum sögurnar hans Hulla.
Við nutum einnig ótakmarkaðs
umburðalyndis þeirra hjóna þegar
vinahópurinn, oftar en ekki, safnað-
ist saman hjá Alla fyrir átök helg-
arinnar og því fylgdu senur á fón-
inum með tilheyrandi snillingum, og
jafnan þurfti að stilla allt í botn.
Toppurinn á kvöldinu, áður en farið
var í bæinn, var þegar Hulli leit inn
til okkar til þess að slá á hávaðann
sem jafnan fylgdi okkur.
En eitt sinn verða allir menn að
deyja – líka Hulli. Um Huldar eigum
við aðeins kærar minningar og vilj-
um við þakka honum fyrir það sem
hann var okkur. Við, ásamt okkar
fjölskyldum sendum Helgu, Alla
okkar kæra vini, systkinum hans
ásamt tengdabörnum og afabörnum,
öðrum ættingjum og vinum okkar
innilegustu samúðarkveðjur með
þessum sálmi sem sr. Sigurbjörn
Einarsson biskup orti:
Sú von er sterk, hún verður eigi slökkt,
að vorið komi þó að geisi hríð.
Eins sigrar Drottinn alla ógn og stríð.
Og þó að dauðinn hremmi hart og snöggt
er hönd að baki, mild og trú og góð,
hún leiðir fram til ljóss um myrka slóð.
Þótt lán sé brothætt, lífið valt og stökkt
er líkn í hverri raun og tári manns
því þar er Kristur, kross og páskar hans.
Og þegar hylur húmið svalt og dökkt
þinn heim og salta döggin vætir kinn
þá kemur hann og færir friðinn sinn.
Sú von er sönn, hún verður aldrei slökkt,
hún vekur þína sál við hinsta ós,
að Kristur breytir öllu í eilíft ljós.
Blessuð sé minning Hulla á Höfð-
anum.
Ástvaldur og Hilmar.
Huldar Ágústsson
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegn-
um vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morg-
unblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari
upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi). Ef útför
hefur farið fram eða grein berst ekki
innan hins tiltekna skilafrests er
ekki unnt að lofa ákveðnum birting-
ardegi. Þar sem pláss er takmarkað
getur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Lengd | Minningargreinar séu ekki
lengri en 3.000 slög (stafir með bil-
um - mælt í Tools/Word Count).
Ekki er unnt að senda lengri grein.
Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur.
Minningargreinar