Morgunblaðið - 23.03.2009, Blaðsíða 24

24 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 23. MARS 2009
✝ Jóhann Sig-mundsson fæddist
í Reykjavík 5. apríl
1927. Hann lést á
Landspítala á Landa-
koti 16. mars 2009.
Foreldrar hans voru
Sigmundur Jóhanns-
son, f. 5. nóvember
1896, d. 29. desember
1979 og Svava
Björnsdóttir, f. 26.
ágúst 1896, d. 3. nóv-
ember 1965. Systir
Jóhanns var Þuríður,
f. 1. mars 1922, d. 13.
mars 1989, gift Þóri Högna Berg-
steinssyni, f. 2. ág. 1917, d. 3. sept.
1980. Börn þeirra eru Svava, Sig-
mundur og Örn.
Jóhann kvæntist Sigurdísi
Skúladóttur árið 1956. Þau slitu
seinna samvistum. Dóttir þeirra er
Sigríður, f. 3. maí 1957, gift Har-
aldi Hermannssyni, börn þeirra
eru Sigurdís, Svava Jóhanna og
Jóhann. Jóhann átti fyrir son, Sig-
urð Hannes, f. 4. okt. 1949, d. 28.
júní 1997, kvæntur Sigurbjörgu
Hilmarsdóttur, börn
þeirra eru Vilborg
Áslaug, Guðrún
Karla, Ingibjörg og
Kristjana Ósk.
Jóhann ólst upp í
Reykjavík. Hann hóf
nám í prentiðn í Rík-
isprentsmiðjunni Gu-
tenberg 1. sept. 1943
og hlaut sveinspróf
hinn 19. okt. 1947.
Hann fór til Kaup-
mannahafnar 1949
og tók námskeið í
Fagskolen for bog-
håndværk og vann hjá S.L. Møller
fram á sumar 1951. Hann hóf aftur
störf í Gutenberg við heimkomu og
tók sveinspróf í setningu 18. nóv.
1967. Hann vann í Gutenberg fram
til ársins 1987. Hann starfaði einn-
ig sem leigubílstjóri samhliða
prentverkum í 51 ár eða allt þar til
hann settist í helgan stein árið
2003.
Útför Jóhanns fer fram frá Foss-
vogskapellu í dag, 23. mars, og
hefst athöfnin kl. 15.
Mig langar að kveðja frænda
minn, Jóhann, með nokkrum orðum.
Hann var yngri bróðir látinnar móð-
ur minnar, Dóu, en hann var nálægt
mér í aldri, aðeins tæpum 13 árum
eldri. Mikill samgangur var á milli
foreldra hans, afa og ömmu minnar,
og foreldra minna. Oft var eins og
við Jóhann hefðum alist upp saman.
Þegar afi og amma mín fóru til Am-
eríku á stríðsárunum, þá var Jó-
hann 15–16 ára og héldu foreldrar
mínir heimili fyrir hann á Freyju-
götunni. Ég man að vísu ekki mikið
frá þeim árum, en oft var talað um
þessa tíma á heimilinu. Margt
skemmtilegt sem kom fyrir, sér-
staklega þegar móðir mín var að
reyna að siða drenginn. Við hlógum
oft að þessum tilvikum seinna og
skemmtum okkur.
Jóhann fór til Danmerkur í fram-
haldsnám í prentiðn og man ég þeg-
ar bréf eða kort komu í póstinum að
við fylgdumst vel með lífi hans þar.
Þar var hann viljugur til verka,
enda ávallt vinnufús og voru honum
falin ábyrgðarstörf þá strax í sínu
starfi. Víst er að dvölin í Danmörku
hafði heilmikil áhrif á Jóhann og
vitnaði hann iðulega til hennar með
hlýhug. Að námi loknu hóf Jóhann
störf í prentsmiðjunni Gutenberg
og fljótlega bætti hann leigubíla-
akstri á kvöldin við dagvinnuna.
Svona vinnuálag vildi Jóhann hafa
því fátt taldi hann mikilvægara en
að standa efnalega á eigin fótum.
Seinna á lífsleiðinni urðum við Jó-
hann mestu mátar, og kom hann
margar ferðir að heimsækja mig í
Ameríku, m.a. til New York á fimm-
tugsafmæli mínu og síðar einnig til
Flórída. Hann hafði gaman af að
koma hingað og fylgjast með því
sem var að ske í kringum okkur.
Síðustu árin voru honum fjarska
erfið og heilsan veil. Ég heyrði oft í
honum í síma, en undir lokin var erf-
itt að hafa samband og var lífið hon-
um mjög þungbært. Ástkær sam-
skipti við nákomna ættingja voru
Jóhanni heldur ekki auðveld, þó
aldrei fyndi ég annað en eins konar
systkinakærleik gagnvart mér.
Við fjölskyldan hér, Norman,
Kata Þóra og ég sendum Diddu og
hennar fjölskyldu okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning frænda míns,
Jóhanns Sigmundssonar.
Svava R. Eatough,
Boca Raton, Flórída
Í dag kveð ég vin minn Jóhann
Sigmundsson prentara. 75 ár eru
liðin frá fyrstu kynnum okkar Jó-
hanns á Hallveigarstíg í Reykjavík.
Foreldrar hans voru Sigmundur Jó-
hannsson skrifstofumaður og Svava
Olsen húsmóðir frá Akureyri.
Systkinin voru tvö Þuríður og Jó-
hann. Á þessum langa lífsferli okkar
Jóhanns komu oft langar eyður þar
sem við rétt hittumst til að rabba.
Jóhann var góður í fótbolta sem
unglingur og naut þess að Albert
Guðmundsson þá ungur og upp-
rennandi fótboltahetja stundaði fót-
bolta á lóð Franska spítalans við
Lindargötu með Jóhanni og strák-
unum í hverfinu. En skólinn kallaði
til frekara náms og fylgifiskur
námsins eru peningar og meiri pen-
ingar. Jóhanni bauðst vinna sem
sendill hjá föður mínum með skóla-
náminu fyrsta árið. Hann bar af öðr-
um unglingum sem með honum
unnu fyrir ósérhlífni og dugnað.
Jóhann stefndi í prentiðn. Á þess-
um árum var ekki auðvelt að komast
í iðnnám. En hann fékk samning hjá
prentsmiðju Gutenberg. Í prent-
náminu endurtók sig áhugi og virð-
ing fyrir náminu og nú var stefnt til
frekara náms í Danmörk þegar
náminu lyki hér heima. Eftir sér-
nám í prenti í Kaupmannahöfn hóf
hann störf að nýju í Gutenberg.
Nýjar prentvélar komu á markað-
inn. Stjórn prentsmiðjunar valdi Jó-
hann til að fara aftur til Danmörk og
kynna sér hina nýju tækni. Jóhann
mælti með vélunum og þær voru
keyptar til landsins. Jóhann var sá
eini sem annaðist vélarnar í mörg
ár.
Þrátt fyrir góðar tekjur í Guten-
berg vildi hann afla meira eins og
góðum dugnaðarmanni sæmir. Eini
möguleikinn til að auka tekjurnar
eftir hefðbundinn vinnudag var að
stunda leigubílaakstur. Fljótlega
keypti Jóhann sér hentuga bifreið
til starfsins og starfaði fyrst hjá
Steindóri og seinna hjá B.S.R. Allt-
af bauð hann viðskiptavinum upp á
gljábónaðan og hreinan bíl og fyrir
bragðið naut hann fastra viðskipta-
vina. Jóhann helgaði sig leigubíla-
akstri sín síðustu starfsár.
Jóhann giftist Sigurdísi Skúla-
dóttur, hinni ágætustu konu, og áttu
þau eina dóttur, Sigríði, sem er gift
Haraldi Hermannssyni. Þau eiga
einn dreng og tvær stúlkur. Sigur-
dís og Jóhann slitu sambúð fyrir
mörgum árum. Jóhann átti son fyrir
hjónaband þeirra. Hann er látinn.
Síðasta áratuginn hafa samskipti
okkar Jóhanns aukist. Það gerir
aldurinn og um leið hefur unnist
tími til að rifja upp gömul atvik. Jó-
hann var heppinn alveg síðustu
virku árin að kynnast Bjarna Guð-
jónssyni sem uppfyllti ferðaþrá
hans með því að heimsækja Kúbu og
endurnýja heimsókn til Kanarí. Við
hjónin fórum í ferð með Jóhanni til
Túnis sem heppnaðist mjög vel. Jó-
hanni var kært til frænku sinnar
Svövu Þórisdóttur á Flórída og
heimsótti hana í nokkur skipti.
Jóhann og ég vorum traustir vinir
eins og það orð nær almennt yfir.
Nú þegar leiðir okkar skiljast að ei-
lífu tekur í sálartetrið. Anna og ég
óskum þér góðrar ferðar á þeim
ókunnu slóðum sem framundan eru.
Jóhann signdi sig daglega, sem bar
trú hans vitni þó hljótt færi.
Kæra fjölskylda Jóhanns Sig-
mundssonar, megi forsjónin veita
ykkur styrk.
Anna og Hermann Bridde.
Jóhann Sigmundsson
✝ Guðborg Krist-jánsdóttir fæddist
í Hörgsholti í Mikla-
holtshreppi á Snæ-
fellsnesi, 15. júlí 1922.
Hún lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 14. mars 2009.
Foreldrar hennar
voru Kristján Jónsson
frá Stóru-Þúfu í
Miklaholtshreppi, f.
22. júní 1897 d. 31.
júlí 1966 og Þorbjörg
Kjartansdóttir frá
Oddastöðum í Kol-
beinsstaðahreppi, f. 22. nóvember
1891, d. 25. júní 1978. Systur Guð-
borgar eru: 1) Guðrún Margrét, f.
18. ágúst 1923, d. 6. júlí 1991, gift
Erlendi Jónssyni, f. 28. september
1912, d. 20. september 2002. 2)
Anna Sigríður, f. 17. ágúst 1925,
gift Guðna Erlendssyni, f. 21. des-
ember 1915, d. 28. ágúst 1972. 3)
Lilja, f. 9. maí 1929, d. 14. janúar
1994, gift Halldóri Þórmundssyni, f.
20. ágúst 1917, d. 15. ágúst 1969. 4)
Þórdís, f. 8. apríl 1931, d. 20. mars
2004, gift Garðari Óskarssyni, f. 4.
mars 1929, þau skildu. 5) Elíveig
Ásta, f. 30. desember 1935, gift
Sverri Vilbergssyni, f. 5. október
1922, d. 22. júní 2005.
Guðborg ólst upp í
Dalsmynni í Eyja-
hreppi á Snæfellsnesi,
en þangað fluttu for-
eldrar hennar þegar
hún var á fyrsta ári.
Hún flutti með for-
eldrum sínum til
Kópavogs 1948 og
þaðan til Akraness
átta árum síðar og
þar bjuggu þau í tíu
ár. Árið 1966 flutti
Guðborg ásamt móð-
ur sinni, sem þá var
orðin ekkja að Hring-
braut 99 í Reykjavík og bjó hún þar
til æviloka.
Guðborg starfaði lengst af heima
við og prjónaði fatnað á prjónavél.
Á yngri árum vann hún á ýmsum
heimilum til sveita sem kaupakona
og við heimilisstörf. Guðborg lærði
ung að spila á orgel og tók seinna á
ævinni að sér organistastörf í Kol-
beinsstaðakirkju í um tíu ár. Hún
var fróðleiksfús og hafði áhuga á
ættfræði og lífi og starfi þeirra sem
hún umgekkst og safnaði saman
ýmsum fróðleik um fólk, aðbúnað
og atburði.
Guðborg verður jarðsungin frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag, 23.
mars og hefst athöfnin kl. 13.
Þegar ég sat við dánarbeð Borgu
systur minnar reikaði hugurinn til lið-
inna ára, æskuáranna þar sem við
systurnar sex ólumst upp hjá ástrík-
um foreldrum og áhyggjulausar á
stóru heimili í sveit. Þar bjuggu sam-
an þrír ættliðir börn, foreldrar og
ömmur auk þess sem þar var í tvíbýli
móðurbróðir okkar systra og fjöl-
skylda hans. Allur þessi hópur var
sem stór og samheldin fjölskylda.
Það þurftu allir að vinna og full-
orðna fólkið vann mikið. Þrátt fyrir
það var alltaf tími til að tala við börnin
og lesa fyrir þau og margt var gert
sér til skemmtunar þegar tími vannst
til, spilað á spil og sungið við undirleik
á orgelið.
Borga systir mín var einstök kona,
fylgdist vel með og hafði áhuga á
mörgu. Samt sem áður voru tónlistin,
ættfræðin og stórfjölskyldan hennar
helstu áhugamál og alltaf hafði hún
gaman af að spila á spil. Hún hugsaði
mikið um að halda fólkinu saman og
vissi um allt skyldfólk í sjötta lið og
jafnvel lengra og var óþreytandi við
að fræða okkur um skyldleikann og
segja okkur frá helstu viðburðum í
stórfjölskyldunni. Hún sá líka til þess
að systkinabörnin í okkar fjölskyldu
misstu ekki sjónar hvert á öðru.
Þannig var hún upphafsmaður að því
að við systurnar héldum árleg ætt-
armót sem gaf okkur tækifæri til að
koma saman þannig að við þekktum
nú örugglega hvert annað. Þessi mót
hafa verið haldin í allmörg ár og verð-
ur 35 ára afmælismót í sumar. Að
þessu sinni verður Borga blessunin
ekki með okkur, en ég er fullviss um
að ef hún hefur tök á því, þá lítur hún
yfir hópinn og fagnar með okkur.
Alltaf var gaman að koma á Hring-
brautina til Borgu. Hún var fljót að
koma með spilin á borðið eða settist
við orgelið. Það voru yndislegar
stundir, ekki síst ef börnin voru með.
Þau sátu oft hugfangin hjá henni við
orgelið eða sungu með. Hún elskaði
líka að gera eitthvað fyrir börn og
kallaði alltaf það besta fram í þeim og
þekkti ekki óþekkt í börnum. Á
kveðjustund er þakklæti efst í huga
mér fyrir allt sem þú hefur gert fyrir
mig. Ekki síst fyrir hvað þú hugsaðir
vel um mömmu síðustu árin hennar.
Með þinni hjálp gat hún verið með
reisn á sínu heimili og við systurnar
vissum að henni gat hvergi liðið betur
en hjá þér. Ljóðið sem var ort til þín á
70 ára afmælinu og ég sendi þér þá á
ennþá vel við og ég læt því fylgja
þessari kveðju þrjú erindi úr því ljóði:
Við munum systir kæra þinn orgelleik frá
æsku,
þá unaðsljúfu tóna, er lyftu sál á flug.
Allt þitt starf var unnið af umhyggju og
gæsku,
og einkenndist af hógværð og sönnum
hetjudug.
Okkar góðu móður, þá aldur færðist yfir,
af ástúð þinni bjóstu hið trausta og hlýja
skjól.
Sú mikla kærleiks saga í minningunum
lifir,
og missir aldrei gildi, þótt hnígi ævisól.
Systrabörnum kærum af gnægð þíns
góða hjarta,
þú gefið ætíð hefur, hvar saman lágu spor.
Hjá þér hafa fundið, hið hreina, fagra og
bjarta,
og hljóðar bænir streyma, sem geisla um
ylríkt vor.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Hafðu þökk fyrir allt, kæra systir.
Blessuð sé minning þín.
Þín systir,
Anna.
Öskudagur á sér átján bræður
sagði Borga þegar við ræddum veðrið
á öskudag. Ekki datt mér þá í hug að
hún kveddi okkur áður en sá tími
væri liðinn. Hún hafði að vísu verið
lögð inn á sjúkrahús vegna smávægi-
legs krankleika, en ekki var von á
öðru en að hún kæmi heim innan tíð-
ar. Sjálf var hún ekki sannfærð. „Við
sjáum nú til,“ sagði hún, þegar ég fór
að tala um vorið. Borga hefur verið
sjálfsögð í tilveru minni alla mína ævi.
Ég man fyrst eftir henni á Akranesi
þegar afi og amma bjuggu þar ásamt
Borgu. Hún vann þá á skrifstofu um
tíma og notaði þar bæði ritvél og
reiknivél sem mér þótti afar merki-
legt. Húsaskipan á Heiðarbrautinni
var þannig að fremst í íbúðinni var
herbergi Borgu. Einhverra hluta
vegna bar ég djúpa virðingu fyrir því
herbergi. Það var hátíð að fá að koma
þangað inn og spjalla og fá skoða það
sem hún átti eða taka í spil. Best man
ég þó eftir henni á Hringbrautinni,
þar sem hún bjó síðastliðin 40 ár.
Fyrst með ömmu en ein eftir að
amma lést. Reyndar sjaldan ein því
oftast hefur einhver átt þar heimili í
einu herberginu í mislangan tíma,
ýmist systrabörn eða aðrir fjarskyld-
ari. Komurnar eru orðnar margar á
Hringbrautina og alltaf þangað eitt-
hvað að sækja. Þegar ég horfi til baka
sé ég að ég hef ætíð verið þiggjandi í
þeim samskiptum. Þegar börnin mín
voru lítil þá voru allir sokkar, vett-
lingar, gammósíur og fleira prjónað á
Hringbrautinni. Þangað hefur verið
farið til að spila. Þar hefur maður hitt
ættingjana eða fengið fréttir af þeim.
Þangað hefur maður sótt fróðleik um
fyrri tíð og það er ekki lítils virði.
Borga skráði margt af þessum fróð-
leik og oft undraðist ég hversu vel
henni gekk að nota gömlu ritvélina og
hve vel hún var máli farin þegar kom
að texta. Hún valdi orð sín af kost-
gæfni og notaði spartneskan stíl,
stuttar setningar sem sögðu samt svo
mikið. Í þau fáu skipti, sem ég hef
umorðað setningar fyrir hana, hefur
jafnvel þurft hálfa blaðsíðu í stað
einnar setningar án þess að meira
hafi verið sagt. Hjá Borgu var auðvelt
að losa sig við áhyggjur og and-
streymi dagsins. Reyndar get ég ekki
ímyndað mér að hægt sé að vera
öðruvísi en sáttur við sjálfan sig og
aðra í nálægð Borgu. Börnin róast því
þeim eru fengin verkefni, að vinda
band í hnykil, halda á hespu eða spil
til að leggja kapal. Engar kröfur eru
gerðar. Hlustað er á það sem sagt er
frá af áhuga. Á móti koma fréttir og
frásagnir. Tekið er í spil eða spilað á
orgel. Tíðarandi og dægurþras eru
hvergi nærri. Tíminn stöðvast. And-
rúmsloft og áherslur eru á þann veg
að það er fólkið sem skiptir máli, líðan
þess og velferð. Kæra frænka, þú
varst svo þakklát fyrir allt sem gert
var fyrir þig, hvort sem var heim-
sókn, sendiferð eða bara símtal.
Starfsfólkinu á 13G á Landspítalan-
um varstu óendanlega þakklát fyrir
þeirra umhyggju og hjúkrun. „Það
eru allir svo góðir við mig, bæði
vandamenn og vandalausir,“ sagðir
þú.
Nú er kveðjustund, hafðu hjartans
þökk fyrir það sem þú varst okkur öll-
um á þinn hógværa og óeigingjarna
hátt.
Þorbjörg G.
Elsku Borga
Það er erfitt að hugsa til þess að við
eigum aldrei eftir að hittast aftur.
Mér er ljúft að minnast margra
yndislegra stunda sem við áttum
saman í öll þau ár sem ég var til heim-
ilis hjá þér á Hringbrautinni. Þar
hafði ég gott herbergi með aðgangi að
öllu. Alltaf varstu mér sem besta
móðir. Eftir að ég flutti í eigin íbúð þá
kom ég oft í heimsókn. Þú tókst alltaf
vel og hlýlega á móti mér, gæddir
mér á kökum og konfekti á meðan við
spiluðum olsen eða rússa af miklu
fjöri. Þú fylgdist líka vel með mér og
hringdir oft.
Þakka þér fyrir umhyggjuna, elsku
Borga mín.
Þorbjörg Halldórsdóttir.
Guðborg
Kristjánsdóttir
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegn-
um vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morg-
unblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari
upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Greinar, sem berast eftir að útför
hefur farið fram, eftir tiltekinn skila-
frests eða ef útförin hefur verið gerð
í kyrrþey, eru birtar á vefnum,
www.mbl.is/minningar. Æviágrip
með þeim greinum verður birt í
blaðinu og vísað í greinar á vefnum.
Lengd | Minningargreinar sem birt-
ast í Morgunblaðinu séu ekki lengri
en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda
lengri grein. Engin lengdarmörk
eru á greinum sem birtast á vefnum.
Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur.
Formáli | Minningargreinum fylgir
formáli sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um fæddist, hvar og hve-
nær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar
mega einnig koma fram upplýsingar
um foreldra, systkini, maka og börn.
Ætlast er til að þetta komi aðeins
fram í formálanum, sem er feit-
letraður, en ekki í minningargrein-
unum.
Minningargreinar