Morgunblaðið - 30.03.2009, Blaðsíða 25

glímu og var í hópi sem ferðaðist
um og sýndi fangbrögð á manna-
mótum.
Þau Halli og Erla hafa alla tíð
staðið okkur systkinunum nærri
og mikið samband verið á milli
fjölskyldnanna. Mér er það í
barnsminni þegar þau voru trúlof-
uð. Þá átti Halli það til í fjöl-
skylduboðum að smella kossum á
Erlu þegar hann hélt að enginn
sæi. En auðvitað sáu það allir. Það
var ekki furða að Halli væri skot-
inn í Erlu því að hún var stór-
glæsileg stúlka sem hefur haldið
sínum kvenlega þokka allt til
þessa dags.
Fyrir skömmu sat ég ásamt
þeim Þorbjörgu, uppeldisdóttur
þeirra, og Erlu Björgu, dóttur
hennar, með Halla frammi á gangi
í Sunnuhlíð. þá sjáum við hvar
Erla kemur í áttina til okkar. Halli
sem var orðinn mjög óstyrkur, reis
þá strax á fætur og staulaðist af
stað. Þorbjörg reyndi að stöðva
hann og spurði: Hvert ertu að
fara? Ég er bara að fara að kyssa
konuna mína, svaraði Halli með
gleði í röddinni. Árin höfðu liðið en
hugurinn var enn sá sami.
Foreldrar mínir og þau ferðuð-
ust mikið saman. Við systkinin og
konan mín ásamt fleirum ferðuð-
umst stundum með þeim hér inn-
anlands. Þau höfðu yndi af ferða-
lögum og var góða skapið alltaf
með. Það var ekki verið að æðrast
þó að þurrkurnar biluðu í rigningu
eða framrúðan brotnaði í kalsa-
veðri. Áfram var haldið og þegar
búið var að gera við og fá sér vel
að borða voru allir kátir. Veðrið
var að sjálfsögðu misgott og var
því bara tekið eins og það var.
Einu sinni gistum við í Atlavík
og vöknuðum um morguninn í
glampandi sól og heiðríkju, en
nístandi norðannepju. Þegar Halli
kom út úr tjaldinu var hann með
stuttermaskyrtu í hendinni. Hann
brá sér í hana utan yfir ullar-
nærbolinn, leit til sólar og sagði
glaður: Þetta er bara eins og við
Adríahafið. Margt skemmtilegt
gerðist og fengu sumar sögurnar á
sig þjóðsagnablæ með árunum.
Nákvæmni var innan hóflegra
marka og ekki látin spilla góðum
sögum. Það er margs að minnast
en hér verður látið staðar numið.
Ég votta Erlu og öllum þeirra
nánustu innilega samúð mína og
þakka Halla frænda mínum sam-
fylgdina. Blessuð sé minning hans.
Gylfi Már Guðjónsson.
Minningar 25
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 30. MARS 2009
núna verðum við Þórdísirnar þínar
að hugsa hvor um aðra og geyma
allar fallegu minningarnar um þig.
Elsku afi minn, um leið og ég
kveð þig vil ég þakka þér fyrir öll
þau yndislegu ár sem við fengum
að hafa þig hérna hjá okkur. Þú
skildir eftir þig stóra og fallega
fjölskyldu sem mun geyma og
heiðra minningu þína. Guð geymi
þig.
Þín
Þórdís Skaptadóttir yngri.
Kæri frændi, þar sem ég verð
erlendis í dag og get því miður
ekki verið viðstaddur kveðjustund
þína, þá langar mig í fáum orðum
að þakka þér yndislega æskuminn-
ingu sem ég á úr sveitinni hjá
ömmu og afa á Apavatni, um okkur
tvo úti á vatni að vitja um fisk, þar
sem við hlógum og sungum svo
undir tók í fjöllunum. Þú hafðir
einstaklega góða nærveru hlátur
og glettni í augum sem gladdi alla í
kringum þig. Kæri frændi, ég veit
að það verður vel tekið á móti þér
en mig langar að senda með þér
eina bæn sem amma Jónína kenndi
mér á Apavatni.
Nú legg ég augun aftur
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka,
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(S.Egilsson.)
Elsku Þórdís, Skapti, Dóra,
María, Guðmundur og afa- og
ömmubörn, ég og fjölskylda mín
sendum ykkur okkar innilegustu
samúðarkveðjur, megi Guð og gæf-
an gæta ykkar.
Þorsteinn Þorsteinsson og
fjölskylda.
Þeim fækkar nú óðum frum-
kvöðlunum sem byggðu upp frá
grunni verknám í iðngreinum á átt-
unda og níunda áratugnum. Einn
af þeim er nú fallinn frá, Valur
Guðmundsson, rafvirkjameistari og
kennari við Iðnskólann í Reykjavík
um árabil.
Valur réðst til starfa við Iðnskól-
ann á áttunda áratugnum og átti
stóran þátt í því að skipuleggja og
byggja upp öflugt verknám í raf-
iðnum.
Samhliða kennslustörfum hafði
Valur lengi umsjón með rafkerfi
skólans. Sá um viðhald, viðgerðir
og nýlagnir á stóru og flóknu kerfi
þar sem sífellt var þörf á breyt-
ingum og jafnan unnið í kappi við
klukkuna. Óhætt er að segja að oft
hafi hann skilað löngum og erfiðum
vinnudegi.
En annasöm störf Vals utan
kennslu komu ekki niður á nem-
endum hans. Mikið þrek, fagleg
hæfni og ljúft viðmót gerðu hann
að afbragðskennara. Víst er að
fyrrverandi nemendur hans minn-
ast hans með þakklæti, virðingu og
hlýju, um það vitna fjölmörg tilvik.
Valur naut þess að leiðbeina ungu
fólki og sjá það vaxa og dafna í
námi og starfi.
Við félagar hans og vinir við
skólann nutum einnig samvinnunn-
ar því Valur var sérlega þægilegur
í allri umgengni, ráða- og bóngóður
og vildi öllum vel er til hans leit-
uðu. Glettni og græskulaust gaman
fylgdu jafnan Val og það birti til í
kennarastofunni þegar hann kom
þangað.
Það styrkti líka samband okkar
vinnufélaga Vals við fjölskyldu
hans að synir hans þeir Skafti og
Guðmundur fylgdu fordæmi föður
síns og stunduðu báðir nám við
skólann í rafiðnum.
Valur lét svo af störfum við skól-
ann um miðjan tíunda áratuginn
þegar aldurshámarki var náð en
rækti sambandið við skólann sinn
og vinnufélaga vel enda höfðu
starfsárin byggt upp vináttubönd
sem enginn slítur.
Valur var ættaður úr Grímsnes-
inu og sleit aldrei taugina sem batt
hann við sveitina. Hestamennska
og allt það sem henni fylgir var
hans tómstundagaman. Þangað
sótti hann óbeina hvíld og slökun
frá annasömum störfum. Fjöl-
skylda hans var samhent í þessu
áhugamáli og því fylgdu ýmis
sveitastörf svo sem heyskapur og
umönnun dýra. Í sumarhúsi sínu í
Útey í næsta nágrenni við æsku-
heimilið á Efra Apavatni naut Val-
ur sín vel og voru þau Þórdís og
hann höfðingjar heim að sækja.
En Valur er nú horfinn okkur
um stund. Við vinir hans og starfs-
félagar við Iðnskólann í Reykjavík
sendum Þórdísi, börnum hans og
ástvinum öllum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Góður drengur er genginn en
minningin um mannkosti og sterk-
an persónuleika lifir.
Fyrir hönd vina og starfsfélaga
úr Iðnskólanum í Reykjavík,
Frímann I. Helgason.
✝ Margrét GuðrúnEinarsdóttir
fæddist í Reykjavík
20. maí 1918. Hún
lést á hjúkr-
unarheimilinu Eir í
Reykjavík 18. mars
2009. Foreldrar
hennar voru Einar
Ólafsson gullsmiður,
f. 10.8. 1888, d.
18.11. 1918, og Krist-
ín Sigurðardóttir, f.
28.8. 1893, d. 21.3.
1961. Alsystkini
hennar voru Ólafur,
f. 25.4. 1913, d. 14.9. 1974, og Þór-
unn, f. 24.3. 1916, d. 9.12. 1978.
Hálfsystkini hennar sammæðra
eru Ingibjörg Stefánsdóttir, f.
20.8. 1923, d. 10.5. 1998, og Einar
Ó. Stefánsson, f. 22.9. 1925, og
Friðrik Stefánsson, f. 9.12. 1927.
Margrét giftist árið 1947 Ás-
birni Jónssyni, f. 1.11. 1918, d.
24.2. 2007, og eignuðust þau Jón
Örn Ásbjörnsson, f. 18.4. 1948, d.
16.4. 1990, og Einar
Ásbjörnsson, f. 1.5.
1951, kvæntur Stef-
aníu Björgu Sæ-
mundsdóttur, f. 28.4.
1967. Ömmubörnin
eru sex og lang-
ömmubörnin þrjú.
Margrét ólst upp í
Reykjavík, Keflavík
og Hafnarfirði og
dvaldi mörg sumur á
Ísafirði sem barn.
Hún stundaði nám í
Kvennaskólanum í
Reykjavík árin 1932-
35 og vann að því loknu í Sport-
vöruhúsi Reykjavíkur í um ár og
síðan á skrifstofu Tollstjórans í
Reykjavík þar sem hún kynntist
eiginmanni sínum Ásbirni Jóns-
syni. Eftir að synirnir komu til
sögunnar helgaði hún sig heim-
ilisstörfum.
Útför Margrétar fer fram frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag, 30.
mars, kl.11.
Á stundum sem þessari leiðir
fólk gjarnan hugann að liðinni tíð
og því sem einkennt hefur þann
sem genginn er. Ég minnist þess
helst í fari móður minnar, Mar-
grétar Einarsdóttur, að hún var vel
greind, hlý, fordómalaus, réttsýn,
skrafhreifin, hæfilega forvitin og
skemmtileg. Reyndi hún að inn-
ræta okkur bræðrum heiðarleika
og vinnusemi og lagði ríka áherslu
á að titlar segðu minnst um fólk,
frekar hegðun þess. Jón Örn, bróð-
ir minn, sýndi snemma áhuga á því
að mála, teikna og spila á hljóðfæri
og sat ég gjarnan, fylgdist með og
tók þátt í þeirri iðju. Sá mamma
ávallt fyrir því að til væri pappír,
litir og annað til slíkra verka og
þótti gestkomandi stundum nóg um
hvað heimilið var undirlagt af þess-
um áhuga. Tel ég mig ríkari af
þessum áherslum í uppeldinu.
Mamma hafði gaman af lestri góðra
bóka og minnist ég dálætis hennar
á Maxim Gorki, Knut Hamsun,
Gunnari Gunnarssyni og í seinni tíð
ævisögum og almennum fróðleik.
Auk þess hafði hún mikið dálæti á
klassískri tónlist og kom mér oft á
óvart hve vel hún þekkti hin ýmsu
verk og höfunda þeirra. Þegar ei-
lífðarmálin bar á góma skynjaði ég
þá afstöðu hennar að hún var þess
viss að einhver æðri máttur stýrði
allri þessari sköpun. Þegar ég
spurði hana hvort hún væri trúuð
þá svaraði hún því til að það væru
engin trúarbrögð sannleikanum
æðri og að hún ætti sína barnatrú.
Fordómalaust og henni líkt.
Fólk sem nær svo háum aldri
hefur upplifað sorgir og missi. Sá
hún á eftir eiginmanni, móður,
systkinum og vinum og minnist ég
þeirra stunda í lífi hennar er hún
tókst á við slíkt. Sárast var þó fyrir
hana og föður minn að upplifa frá-
fall bróður míns árið 1990 og
reyndi þá ef til vill mest á æðru-
leysið í fari þeirra.
Pabbi veiktist sumarið 2004 og
gekk verulega á þrek hennar einn-
ig. Fluttu þau á hjúkrunarheimilið
Eir í árslok 2004. Pabbi hlaut hægt
andlát í febrúar 2007 og fannst mér
mamma ekki ná sér á strik eftir
það og hafði hún oft á orði að hún
skildi ekki í þeirri ráðstöfun skap-
arans að taka til sín ungt fólk frek-
ar en hana. Hún nefndi það oft að
það væri farið að styttast í andlátið
og kvaðst sátt við lífið. Hún taldi
sig vera heppna og ríka, hún hafði
verið alin upp af góðu fólki, eignast
góð systkini og afkomendur. Í því
væri auðurinn fólginn. Þá var hún
þakklát fyrir natni og umhyggju
starfsfólksins á Eir og ég einnig.
16. mars sl. byrjaði að draga af
henni og sagði hún mér að nú væri
komið að því að kveðja. Hún sagð-
ist vita staðinn en vildi ekki vita
nákvæmlega stundina og kvaðst
sátt við það sem lífið hafði gefið
henni. Henni hrakaði hratt og að
kvöldi 19. mars hlaut hún hægt
andlát. Er ég þakklátur fyrir að
ættingjum og vinum tókst að
kveðja hana og að við vorum hjá
henni þegar kallið kom. Ég á ekki
von á öðru en að hún hafi upp-
skorið eins og hún sáði og hún sé
nú meðal genginna ástvina og fólks
sem getur lifað í friði án tillits til
trúarskoðana. Þannig kom himna-
ríki henni fyrir sjónir. Fari hún í
friði.
Kveðja,
Einar Ásbjörnsson.
Meira: mbl.is/minningar
Elsku amma mín.
Mig langar til að þakka ykkur
afa fyrir allt sem þið hafið gert fyr-
ir mig. Það að hafa fengið að
þekkja ykkur eru forréttindi, þið
gerðuð líf mitt svo miklu auðugra.
Þið töluðuð alltaf um hvað þið vor-
uð rík að eiga okkur systkinin að,
en sannleikurinn er sá að við vor-
um rík að eiga ykkur að. Mér þykir
erfitt að hugsa til þess að ég geti
ekki heimsótt ykkur aftur.
Ég mun aldrei gleyma öllu því
sem við gerðum saman, t.d. þegar
ég kom til ykkar um helgar og þú
eldaðir uppáhalds grjónagrautinn
minn á meðan við afi fórum og
keyptum kjúkling og franskar.
Ég mun aldrei gleyma því þegar
ég svaf á milli ykkar og afi las fyrir
mig upp úr bókunum sínum og þú
sagðir mér sögur frá því þegar þú
varst yngri og kenndir mér
skondnar dónavísur. Þá minnist ég
morgnanna þegar við vöknuðum og
ætluðum að fá okkur súkkulaði og
malt, en gripum gjarnan í tómt því
sælkerinn hann afi hafði laumast
fram um nóttina og komist í kræs-
ingarnar. Hann lék sig skömmustu-
legan, en fór svo auðvitað út í búð
og keypti meira.
Þá minnist ég þess, þó ég væri
ekki há í loftinu, þegar ég vildi vera
eins og þú og lét þig naglalakka
mig og fékk að drekka með þér
kaffi og pilsner. Við afi spiluðum
síðan svartapétur og horfðum sam-
an á íþróttir í sjónvarpinu. Það
voru ljúfar stundir.
Ég veit að þið eruð á góðum
stað, ég mun aldrei gleyma ykkur.
Við hittumst síðar, en þangað til
mun ég geyma minningarnar. Þið
voruð sómafólk, elskuð, einlæg og
yndisleg og töluðuð aldrei illa um
neinn. Ég hugsa til ykkar á hverj-
um degi.
Ykkar
Arna V.
Einarsdóttir.
Hver minning dýrmæt perla að liðn-
um lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Margrét, fyrrverandi tengda-
móðir mín, hefur nú kvatt þetta
jarðlíf rúmum tveimur árum eftir
lát Ásbjörns manns hennar. Mig
langar nú að minnast þeirra beggja
eftir áratuga góð samskipti og vin-
áttu. Margrét og Ásbjörn voru ein-
staklega samlynd hjón. Þau voru
hlý, góð, örlát og bjuggu yfir æðru-
leysi. Það var gefandi að kynnast
þeirra fallega og góða sambandi til
margra áratuga. Heimili Margrétar
og Ásbjörns í Stigahlíðinni var fal-
legt og hlýlegt og þangað var alltaf
mjög notalegt og gott að koma.
Málverk Jóns heitins sonar þeirra
og annarra listamanna prýddu þar
flesta veggi.
Margrét og Ásbjörn reyndust
börnum mínum afar vel. Þau
Magga og Halldór gátu hvenær
sem var leitað til ömmu og afa sem
voru ávallt til staðar og höfðu næg-
an tíma fyrir barnabörnin. Alltaf
sýndu þau þeim og því sem þau
tóku sér fyrir hendur einlægan
áhuga. Fyrir það er ég þeim þakk-
lát.
Síðustu æviárin dvöldu þau Mar-
grét og Ásbjörn á hjúkrunarheim-
ilinu Eir og þar fór vel um þau.
Margrét var ræðin og hafði gaman
af því að segja frá, sérstaklega lið-
inni tíð. Hún gat oft verið gam-
ansöm og frásögn hennar skemmti-
leg. Eftir lát Ásbjörns setti söknuð
að Margréti. Undir það síðasta
vissi hún hvert stefndi og var sátt
við að fara. Margrét hélt reisn sinni
til síðasta dags.
Það er komið að kveðjustund.
Margs er að minnast og margt ber
að þakka. Efst í huga mér er þakk-
læti fyrir að hafa notið samvista við
þessi mætu og góðu hjón. Ég kveð
þau með þessum orðum.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Blessuð sé minning Margrétar
Einarsdóttur og Ásbjörns Jónsson-
ar.
Halldóra
Halldórsdóttir.
Í dag kveð ég elskulega móð-
ursystur mína, Margréti Einars-
dóttur. Þegar Margrét var aðeins 6
mánaða lést faðir hennar úr
spönsku veikinni. Móðir hennar
stóð þá eftir ein, aðeins 24 ára með
þrjú ung börn, Ólaf, Þórunni móður
mína og Margréti. Seinna giftist
hún Stefáni Jóhannssyni og eign-
uðust þau þrjú börn, Ingibjörgu,
Einar og Friðrik. Ég á svo mikið af
fallegum minningum um þetta góða
fólk en sem telpa laðaðist ég þó
sérstaklega að kvenleggnum.
Þær voru líka einstaklega
skemmtilegar mæðgurnar fjórar,
sögðu svo skemmtilega frá og
glettnin og kímnigáfan alveg af
bestu gerð.
Margrét frænka mín vann hjá
Sportvöruhúsinu í Reykjavík eftir
að námi við Kvennaskólann lauk og
seinna á tollstjóraskrifstofunni. Þar
kynntist hún sínum góða manni,
Ásbirni Jónssyni frá Norður-Vík í
Vík í Mýrdal. Þau giftu sig sumarið
1946. Ég heimsótti þau oft og var
alltaf tekið með kostum og kynjum.
Bókaskápur Ásbjarnar var mikil
gullnáma fyrir sílesandi stelpu og
þar sat ég tímunum saman. Ég
sótti í þau, ekki síst í Margréti
frænku mína sem hafði einstakt lag
á að ræða við börn. Ég áttaði mig
líka á því að hún frænka mín var
ekki bara sæt heldur óvenju falleg
með sitt ljósa og bjarta útlit.
Margrét og Ásbjörn eignuðust
þrjá syni. Frumburðurinn fæddist
andvana en tvíburabróðir hans, Jón
Örn, fæddist heill og nokkrum ár-
um seinna eignuðust þau Einar
sem er lögregluþjónn í Reykjavík.
Hún frænka mín átti oft við van-
heilsu að stríða. Hún hafði fengið
lömunarveiki sem ung stúlka en
eftirköst hennar vara oft ævina út.
En sálarstyrk átti hún líka og ynd-
islega létta lund. Hún „settist á sól-
arblettina í lífinu“ en það heilræði
fékk hún og við frá Kristínu ömmu
en hana misstum við alltof
snemma. Sá missir var Margréti og
systkinum hennar sár.
Ég var alltaf nákomin Margréti
frænku minni en eftir að mamma
mín dó færðist ég nær henni því
hún minnti mig svo á mömmu. Auk
þess naut ég nærveru þessarar vel
gefnu og skemmtilegu konu. Nú
þegar leiðir skilur þá er sterkasta
tilfinningin í mínu hjarta þakklæti
fyrir að hafa átt þig sem frænku og
vin.
Ég sendi Einari, Stefaníu, börn-
unum Karli, Margréti, Halldóri,
Örnu, Óskari og barnabarnabörn-
um mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Guðrún Kristín
Runólfsdóttir (Diddí).
Margrét Guðrún
Einarsdóttir