Morgunblaðið - 23.07.2009, Blaðsíða 30

30 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 23. JÚLÍ 2009
✝
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og systir,
SIGRID DYRSET JÓNSSON,
Bandaríkjunum,
er látin.
Útförin fer fram frá Fossvogskapellu föstudaginn 23. júlí kl. 11.00.
Þórey Ragna Jónsdóttir, Barry Goldstein,
Gunnar Jónsson, Sheryl Jonsson,
Runólfur Viðar Ragnarsson,
Margrét Jóna Jónsdóttir, David Evangelista,
Einar Vilberg Jónsson,
Gunnar Dyrset, Sylvia Garðarsdóttir,
barnabörn og systkini.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
MARÍA DANÍELSDÓTTIR,
áður til heimilis á Eskifirði,
Furugerði 1,
Reykjavík,
sem lést á Vífilsstöðum að kvöldi föstudagsins
17. júlí, verður jarðsungin frá Fossvogskirkju
föstudaginn 24. júlí kl. 15.00.
Daníel Jónasson, Ásdís Jakobsdóttir,
Árni Jónasson, Anna Britta Vilhjálmsdóttir Warén,
Örn Jónasson, Helga Jóhannesdóttir,
barnabörn og langömmubörn.
✝
Útför
TORFA JÓNSSONAR
bónda á Torfalæk,
sem lést föstudaginn 17. júlí á Heilbrigðisstofnun-
inni á Blönduósi, fer fram frá Blönduósskirkju
þriðjudaginn 28. júlí kl. 14.00.
Jóhannes Torfason, Elín S. Sigurðardóttir,
Jón Torfason, Sigríður Kristinsdóttir,
Sigurlaug A. Stefánsdóttir.
Það var eitt sinn að
Tjarnabræður voru á
leið til síns heima, að
afi kvaddi bræður sína
með þeim orðum að „mér hefur nú
alltaf fundist ég vera best kvæntur“.
Ég er þó ekki í nokkrum vafa um að
afi og amma voru mesta happ og gæfa
hvors annars á lífsleiðinni. Amma
hafði farið í húsmæðraskóla á
Blönduósi, síðan haldið til Svíþjóðar
og Danmerkur til mennta. Efnin voru
lítil, gat nánast ekkert leyft sér fyrir
utan daglegar nauðsynjar. Gott dæmi
um það var að þegar hún var á heim-
leið úr námi fór hún hjólandi frá Søn-
derborg eftir Jótlandi endilöngu að
skipshlið norður þar.
Amma var húsfreyja á Ytri-Tjörn-
um í hálfan sjöunda áratug. Féll vart
verk úr hendi, börnin fæddust eitt af
öðru og heldur voru bústörfin erfiðari
þá en nú. Mjaltavélarnar komu
reyndar fljótlega til sögunnar en hún
lét sig ekki muna um að handmjólka
sex til átta kýr á svipstundu. Hey-
skapurinn tók lungann úr sumrinu,
þá þurfti að fara með heitan mat í
engið í hádeginu, helst tvíréttað. Síð-
ar sagði hún að þetta hefði nú kannski
verið fullmikil fyrirhöfn, nóg hefði
verið að borða heitan mat á kvöldin.
Heimilið á Ytri-Tjörnum var stórt
og óvenjulega gestkvæmt var alla tíð.
Oft voru um og yfir tuttugu manns í
Þuríður Helga
Kristjánsdóttir
✝ Þuríður HelgaKristjánsdóttir
fæddist á Hellu á Ár-
skógsströnd 21. nóv-
ember 1915. Hún lést
á Kristnesspítala 2.
júlí sl.
Útför Þuríðar fór
fram frá Munkaþver-
árkirkju 16. júlí síð-
astliðinn.
heimili. Það kom sér
því vel að amma hafði
fengið ríkulega úthlut-
að af gestrisni og um-
burðarlyndi. Börnin
urðu sex talsins, og
komust fimm af þeim
til fullorðinsára. Frá-
fall Sigurbjargar á vor-
morgni lífsins var fjöl-
skyldunni gríðarlegt
áfall. Mér fannst
aðdáunarvert hvað
amma gat á síðari ár-
um talað um hana af
miklu æðruleysi. Þau
sem upp komust voru foreldrum sín-
um til mikils sóma.
Fyrstu búskaparár foreldra minna
bjuggum við á loftinu hjá afa og
ömmu, til þeirra var því stutt að fara.
Það var gott að koma í eldhúsið til
ömmu og fá nýsteiktar kleinur, rús-
ínubrauð eða annað ljúfmeti. Hún var
einstaklega stolt af barnabörnunum.
Fylgdist náið með því hvað þau tóku
sér fyrir hendur í námi og starfi. Ekki
var umhyggjan minni þegar lang-
ömmubörnin fóru að líta dagsins ljós.
Gladdist hún innilega yfir sérhverju
þeirra. Það var tilfinningarík stund
þegar ég sagði henni í ágúst í fyrra að
okkur Elinu hefði fæðst lítil stúlka.
Amma hafði alla tíð mikið yndi af
ræktun og handavinnu. Skógræktina
stunduðu þau hjónin meðfram öðrum
bústörfum fyrstu tvo áratugina. Reit-
urinn þeirra er höfuðprýði jarðarinn-
ar og sælureitur fjölskyldunnar. Hún
hafði þar að leiðarljósi orðtak frá
námsárunum: „Hvor vi ikke kan så,
og hvor vi ikke kan slå, der skal et træ
stå.“ Alveg með dönskuna á hreinu.
Þá ræktaði hún matjurtir í áratugi og
hafði mjög gaman af því að fara til
berja á æskustöðvunum. Hún sat
mikið við vefnað og prjónaði kynstrin
öll fram á síðasta dag. Amma var
geysilega ættfróð og gat auðveldlega
rakið sig eftir ýmsum greinum á lífs-
trénu. Hún var svo lánsöm að fá að
búa heima hjá sér fram á síðustu ævi-
dagana. Í maí sl. fékk hún áfall en
náði aftur smávegis bata, varð mál-
hress og rólfær. Hún kvaddi svo á fal-
legasta degi sumarsins, að nýloknum
slætti.
Það voru einstök forréttindi að fá
að vera með henni svo lengi, hún skil-
ur eftir sig dýrmætan sjóð ljúfra
minninga. Nú eru amma og afi sam-
einuð á ný. Megi guð blessa þau í ei-
lífðinni.
Baldur Helgi Benjamínsson.
Í sveitinni hjá ömmu var alltaf ró-
legt og mikill friður yfir öllu. Jafnvel
þegar þar var margmenni, mikið fjör
og hamagangur í krökkum var ein-
hverskonar alltumlykjandi kyrrð yfir.
Hvergi fannst okkur við vera jafn
velkomnar og heima í sveitinni hjá
ömmu og afa. Þar voru reyndar allir
velkomnir og gaman að koma til
þeirra með utanaðkomandi gesti.
Amma útbjó veislu á örskotsstund,
dreif fram alls kyns heimatilbúnar
kræsingar, ýmist frá sjálfri sér eða
dætrum sínum. Það var allt einstak-
lega gott sem amma útbjó, hvort sem
það voru kálbögglar, steiktur fiskur
eða eplakökur. Við fórum sjaldnast
tómhentar frá ömmu, hún vildi að við
færum saddar úr sveitinni og tækjum
með okkur kartöflur, sultu og nesti.
Amma Þuríður var rausnarleg og
laumaði oft að okkur gjöfum, hún
prjónað t.d. lopasokka á okkur allar
um síðustu jól.
Á haustin fórum við með ömmu og
frænkum okkar í berjamó. Hún hafði
gaman af því að tína ber og þegar við
vorum kannski rétt komnar með
botnfylli og orðnar vel berjabláar var
amma komin með nokkra líta af berj-
um.
Við gistum oft í sveitinni og óvíða
sváfum við jafn vel. Ef fyrir kom að
við söknuðum mömmu og pabba tók
hún okkur í fangið og raulaði-
:„Komdu inn í kofann minn“. Á
sunnudagsmorgnum var ekki ólíklegt
að við vöknuðum við ilminn af heitu
súkkulaði og volgum bollum því oftast
var hún búin að taka til morgunmat-
inn áður en við fórum á fætur. Hún
gekk í öll störf án þess að telja þau
eftir sér og að því er virtist án fyr-
irhafnar.
Þegar amma fór með okkur í
göngutúra í skóginum sagði hún okk-
ur frá plöntunum sem við sáum, nöfn-
um þeirra og nytsemi. Oft fylgdi hún
okkur líka í matjurtalautina og gaf
okkur nýuppteknar gulrætur eða
rabarbara með sykri. Það óx allt svo
vel hjá ömmu, rifsberin í garðinum,
blómin í stofunni og kryddjurtirnar
hennar í eldhúsglugganum. Það var
gott að leita ráða hjá ömmu og oft var
hringt eftir uppskriftum eða vegna
gróðursetningar.
Við söknum ömmu mikið, henni
fylgdi svo mikil reynsla og viska. Hún
var fyrirmynd okkar og vonandi
náum við að tileinka okkur hennar
kraft og góðvild.
Kristín, Sólveig, Þuríður og
Þórhildur Kristjánsdætur.
Fósturlandsins Freyja,
fagra vanadís,
móðir, kona, meyja,
meðtak lof og prís.
Blessað sé þitt blíða
bros og gullið tár.
Þú ert lands og lýða
ljós í þúsund ár.
(Matt. Joch.)
Sem lítil stelpa var ég oft hjá afa og
ömmu og man ég hvað það var alltaf
gaman að fá að fara með þeim til Ytri-
Tjarna að heimsækja Þuríði og Bald-
ur en Baldur var bróðir hans afa og
samgöngur því tíðar milli bæjanna.
Það var alltaf gott að koma að Ytri-
Tjörnum og er mér minnistætt hve
notalegt og vinalegt það var. Þuríður
tók á móti manni með sitt hlýja og ró-
lega fas og Baldur öllu rómsterkari
með smitandi hláturinn og hef ég
aldrei hvorki fyrr né síðar heyrt
nokkurn mann hlæja jafn innilega.
Þuríður og amma voru góðar vinkon-
ur og líkar að mörgu leyti; rólegar og
yfirvegaðar, töluðu aldrei illa um
nokkurn mann og vildu öllum vel.
Þuríður var húsmóðir góð og reiddi
hún alltaf fram dýrindis veitingar er
maður kom í heimsókn, já manni var
aldrei í kot vísað á Ytri-Tjörnum.
Eftir að afi dó og amma flutti vest-
ur til mömmu fór ég sárasjaldan
norður en ég fékk samt alltaf fréttir
af Þuríði gegnum mömmu og ömmu.
Mikil og góð kona hefur nú kvatt
þennan heim og er missirinn mikill,
þá sérstaklega fyrir hennar góða fólk
en minningin lifir og þakka ég Þuríði
og Baldri fyrir þeirra góðu kynni.
Börnum og fjölskyldum þeirra
votta ég mínar dýpstu samúðarkveðj-
ur.
Blessuð sé minning þeirra Þuríðar
og Baldurs.
Sigríður Perla Thorsteinson.
Hún elsku amma okkar er dáin.
Þuríður amma var okkur alltaf mjög
kær og áttum við ótal góðar stundir
með henni meðan hún lifði. Alltaf
þegar við komum í sveitina til ömmu
var hún tilbúin með eitthvert góðgæti
eins og pönnukökur og annað bakk-
elsi og amma hafði sérstakt lag á því
að gera allt gott. Pönnukökurnar
voru alveg í sérflokki.
Þrátt fyrir fjölda barnabarna var
amma alltaf með það á hreinu hvað
hvert og eitt okkar var gera hverju
sinni. Hvort sem um var að ræða
nám, utanlandsferðir eða hvað annað
sem við tókum okkur fyrir hendur.
Amma var mjög stolt af öllum sínum
barnabörnum.
Amma var einstaklega fær í hönd-
unum og hafði mikla ánægju af að
gefa börnum og barnabörnum ullar-
sokka sem hún prjónaði af sinni al-
kunnu snilld og nýttist prjónaskapur
hennar okkur mjög vel á skíðunum.
Amma hringdi í mig kvöldið áður
en hún fór á spítalann og átti ég langt
og gott spjall við hana sem ég geymi
með mér um ókomna framtíð. Mikill
söknuður fylgir fráfalli ömmu okkar
en við erum þó viss um að hún og afi
eru saman á góðum stað.
Hvíl í friði.
Þín barnabörn
Rögnvaldur, Sigurbjörg, Ólaf-
ur og Björn Helgi Björnsbörn.
Ég hef ætíð litið á það sem forrétt-
indi að hafa fengið að kynnast henni
ömmu minni. Slíka kjarnakonu er
ekki að finna á hverju strái og hefur
hún fært mikla hamingju og gleði inn
í líf okkar sem urðum þeirrar gæfu
aðnjótandi að þekkja hana.
Á yngri árum var ég tíður gestur í
sveitinni og fékk þá jafnan að fara í
viku í senn, búa hjá ömmu og afa og
kynnast sveitalífinu aðeins. Stór
sveitabær er draumaleikvöllur fyrir
unga stráka og ekki laust við að
prakkarinn hafi komið upp í mér af og
til, en alltaf tók amma því með ró og
jafnaðargeði og hjálpaði mér úr þeim
sjálfheldum sem ég náði að koma mér
í hverju sinni.
Eftir að ég flutti suður á bóginn
fækkaði þeim skiptum sem við hitt-
umst en alltaf var jafngott að koma í
heimsókn þegar leiðin lá norður. Var
þá boðið upp á kaffi og heimabakað,
amma sat og prjónaði og ég lét dæl-
una ganga með spurningum um dag-
inn og veginn og barnabörnin, því
þrátt fyrir að amma hafi orðið eldri en
margur og líkaminn verið farinn að
þreytast undir það síðasta var hug-
urinn í fullu fjöri allt til hinsta dags og
fylgdist hún af miklum áhuga með
öllu því sem afkomendur hennar tóku
sér fyrir hendur. Þannig vissi hún
alltaf nákvæmlega hvað öll tuttugu
barnabörnin og þeirra fjölskyldur
voru að gera.
Þótt ferðirnar hafi á síðari árum
ekki verið jafnmargar og ég hefði vilj-
að var alltaf hægt að láta hugann
reika inn í stofuna til ömmu og
gleyma vandamálum hversdagsins.
Orð Hávamála: „Orðstír deyr aldr-
egi, hveim er sér góðan getur“ eiga
einstaklega vel við í tilviki ömmu.
Hún hefur getið sér góðan orðstír
hvar sem hún hefur komið, er elskuð
af öllum þeim sem henni fengu að
kynnast og nú er komið að okkur að
halda minningu ömmu í heiðri um
ókomna tíð.
Í komandi framtíð mun ég segja
börnum mínum og barnabörnum frá
þeirri yndislegu manneskju sem við
áttum öll í henni ömmu á Ytri-Tjörn-
um.
Hvíl í friði elsku amma mín, þín er
sárt saknað.
Páll Þór Ingvarsson.
Amma mín í sveitinni er látin. Nú á
ég enga ömmu lengur og mér finnst
ég eiga bágt. Amma í sveitinni var svo
mörgum kostum búin að ég myndi
sprengja morgunblaðsorðakvóta
minningargreina í að fara að telja þá
upp. Ég reyni því að finna eitt orð
sem lýsir henni vel. Amma var gef-
andi. Gjafir hennar sem hún gaf svo
mörgum eru óteljandi. Hún gaf af
sjálfri sér og hæfileikum allt til síð-
asta dags. Undir lokin gaf hún okkur
afkomendum sínum nokkrar ómetan-
legar aukavikur með sér á Kristnes-
spítala í Eyjafirði. Beint á móti Ytri-
Tjörnum þar sem hún hafði haldið
heimili og bú í svo mörg ár og er og
verður sveitin okkar. Þaðan eru
margar fallegar minningar.
Amma var alveg ótrúlega minnug
og klár. Hún átti greinilega auðvelt
með nám. Hún hafði aldrei sagt frá
því áður held ég en hún hafði verið
hæst á lokaprófi í barnaskóla á sínum
tíma. Ég og sonur minn náðum að
draga það upp úr henni núna síðast-
liðið vor. Þá fór hún einnig með fyrir
okkur danskan stíl sem hún tók á sínu
fyrsta dönskuprófi. Stíllinn sem hún
hafði einu sinni augum litið hafði
greypst í huga hennar við fyrstu sýn
svo að hún mundi hann orðrétt alla
ævi. Hún fór líka með fyrir okkur
langa barnaþulu sem hún hafði lesið í
Unga Ísland sem kom út í kringum
1924. Henni fannst þulan svo falleg að
hún lærði hana og þá þannig að hún
hvarf aldrei úr minni hennar.
Það var ekki skrítið að móðir henn-
ar sótti það stíft að hún fengi að fara
utan til náms og því ritaði Ásgeir Ás-
geirsson verðandi forseti, þá fræðslu-
málastjóri ríkisins, bréf sem varð
þess valdandi að amma fékk inni í
skóla í Svíþjóð. Á þessum árum var
ekki algengt að stúlkur fengju að fara
utan til náms. Hún nam við skóla í
Suður-Svíþjóð fyrsta veturinn sem
stúlkum var leyft að nema við skól-
ann. Það hafði reyndar gleymst að
segja henni að í skólanum væri töluð
sænska eða eins og hún orðaði það:
„Ég var svo vitlaus að ég hafði ekki
áttað mig á því að í Svíþjóð væri ekki
töluð danska heldur sænska.“ Ung að
árum eftir langt ferðalag með skipi
frá Akureyri til Kaupmannahafnar
stendur hún ein með farangur sinn og
nokkrar krónur í gjaldeyri og áttar
sig á því að í skólanum sé töluð
sænska en ekki danska. Í fyrstu
kannast líka enginn við þennan skóla
í Suður-Svíþjóð þegar hún reynir að
spyrja til vegar á Hovedbanegården.
En amma bjargaði sér að sjálfsögðu
og allt gekk vel. Fann skólann og hóf
þar nám og hún lærði sænskuna strax
á fyrstu vikunum. Amma gaf áfram til
afkomenda sinna minni og námshæfi-
leika en ég myndi óska að ég hefði
fengið aðeins meira af þessu óbrigð-
ula stálminni.
Amma gaf margar máltíðir og dýr-
indis veislur á Ytri-Tjörnum. Oft var
fjölmennt og þótt seint hefði verið
mætt inn stóð hún tilbúin með heitan
mat. Amma gaf alltaf svo fallegar
gjafir og oft var það eitthvað sem hún
hafði prjónað sjálf. Einnig gaf hún
mér kjark ef ég hafði fengið martröð
sofandi undir stóru stofuklukkunni í
sveitinni þegar ég var ungur.
Ég á ekkert bágt. Að hafa fengið að
eiga ömmu í sveitinni allan þennan
tíma er þakkarvert en hennar er sárt
saknað.
Þóroddur Ingvarsson.
 Fleiri minningargreinar um Þur-
íði Helgu Kristjánsdóttur bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.