Morgunblaðið - 02.10.2009, Síða 29

Minningar 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. OKTÓBER 2009
stormsveipur og stalst henni
mömmu minni frá mér, hvernig átti
ég nú að lifa með henni mömmu og
allt í einu þér sem kærastanum
hennar. Það tók mig langan tíma að
samþykkja þig, sem þriðja aðila í
litlu fjölskyldunni okkar, en þér
tókst að vinna hjarta mitt. Þú leyfðir
mér að gera margt skemmtilegt,
kenndir mér mikilvæga hluti í lífinu
og þú varst umburðarlyndur, en
samt strangur þegar þess var þörf.
Þú varst einnig mjög gjafmildur við
þá sem þér þótti vænt um.
Svo komu unglingsárin og þá var
gott að hafa þig nærri, sérstaklega
þegar afi minn dó. Heimur minn
hrundi og þá varst það þú sem pass-
aðir upp á mig. Það varst þú sem
studdir mig til þess að kveðja hann í
síðasta skipti, og því hef ég aldrei
gleymt, Óli minn. Sama gerðir þú í
fyrra þegar ég þurfti að kveðja
ömmu mína, þú varst þar líka fyrir
mig.
Hver á að styðja mig núna í þetta
skipti, því nú ert það þú sem ég þarf
að kveðja. Þú fórst allt of fljótt frá
okkur öllum saman og ég vildi óska
þess að LEON minn hefði getað
fengið meiri tíma með afa sínum. Þú
vannst nefnilega hjarta hans líka og
hann er ennþá að leita að þér. Spyr
mig oft og mörgum sinnum hvar áva
(afi) er. Þú ættir að sjá hvað hann er
orðinn duglegur í sundi!
Ég var svo heppin að þú gafst mér
tvær bestu gjafir í heimi, sem eru
Ólafur Páll og Ingunn María og ég
skal lofa þér því, að ég mun ávallt
passa upp á þau fyrir þig. Ég skal
halda áfram að styðja þau, svo þau
nái að verða að einhverju eins og þú
gerðir fyrir mig.
Ég elska þig, elsku stjúpi, og ég á
eftir að sakna þín meira en orð fá lýst
og ég vona bara innilega að þú hafir
það betra núna og þú sért hamingju-
samur hvar sem þú ert.
Takk fyrir allt sem þú hefur gert
fyrir mig, sagt við mig og sýnt mér.
Vonandi færðu frið á jörðu þessi
jól líka, eins og þú biður um hver jól.
Þín,
Halldóra Jóhanna.
Við Óli deildum herbergi öll upp-
vaxtarárin. Rúmt ár var á milli okkar
í aldri, hann eldri. Við áttum samleið
í skóla, þekktum ágætlega til vina-
hópa hvor annars og deildum áhuga-
málum. Við vorum hluti af fimm
systkinum sem ólust upp hjá ein-
stæðri móður sem lést fyrr á þessu
ári. Óli var stóri bróðir minn í orði og
verki. Hann var hvað líkastur móður
okkar, nokkuð skapstór en hjarta-
hlýr og gjafmildur.
Samband Óla og mömmu var ein-
stakt og vildi hann sem minnst
hreyfa sig frá hennar hlið sem barn.
Við vorum sendir í sveit á sumrin, ég
dvaldi í sveitinni, Óli fór heim eftir
1-2 vikur með eða án vilja þeirra sem
áttu að gæta hans.
Einn veturinn vorum við báðir
sendir á sundæfingu hjá KR í Sund-
höllinni. Þetta reyndust tímamót hjá
Óla, þarna fann hann sig og keppn-
isskapi sínu farveg, í sundinu var
hann á heimavelli. Eins og margt
sem vakti áhuga Óla varð sundið
honum að lífsþrá, allt snerist um
sundið, betri árangur, styttri tímar,
mataræði o.sv.frv. Þegar keppnis-
ferli lauk tók hann til við sundþjálfun
með sama áhuga og krafti.
Við gátum oft ergt mömmu sem
ungir menn, komið mjúkir heim af
trallinu og sungið hástöfum fyrir
hana á bílaplaninu fyrir framan
blokkina sem við bjuggum í. Við eitt
slíkt tækifæri klifraði Óli upp tvær
hæðir bara til að faðma mömmu sem
stóð á svölunum og var lítið hrifin.
Bróðir minn missti aðeins fótanna
þegar móðir okkar varð fyrir skot-
árás sjúks manns sem tengdist okk-
ur. Óli hafði eftir miklar fortölur
þann daginn fengist til að sækja
landsliðsæfingu í sundi sem hann
hafði trassað í nokkurn tíma þar sem
hann þorði ekki að fara af heimilinu
vegna viðkomandi einstaklings, en
mamma sannfærði hann um að allt
yrði í lagi.
Eftirleikurinn varð Óla gríðarlegt
áfall enda búinn að passa mömmu
lengi. Glímdi hann við þessa atburði
um árabil. Hann þáði loksins hjálp og
í kjölfarið flutti hann til Ísafjarðar
sem reyndist honum mikið gæfu-
spor. Þar fann hann ástina sína og
lífsförunaut, Svanhvíti.
Hann hóf þjálfun hjá Vestra og
ekki leið á löngu þar til iðkendur
hans tóku að blómstra í landsliðinu
og sumir rötuðu alla leið á Ólympíu-
leika.
Það var gott að koma til litlu fjöl-
skyldunnar á Ísafirði, andrúmsloftið
afslappað. Það sem þau komust ekki
yfir að gera í dag beið bara rólega
morgundagsins.
Óli var góður pabbi, þrjú börn
fundu hann í því hlutverki og meira
en gerist og gengur þar sem sund-
þjálfunin gaf honum meiri tíma
heima hjá börnunum. Mín börn
minnast hans sem Óla platkarls en
hann hafði eins og ég gaman af að
segja krökkunum vel ýktar sögur.
Það er lítið hægt að segja eða gera
sem huggar Svanhvíti, Hönnu Dóru,
Ólaf Pál eða Ingunni Maríu á þessari
stundu. Óli tapaði ekki oft glímum í
sínu lífshlaupi en núna laut hann í
lægra haldi fyrir illvígum sjúkdómi.
Síðasta verk hans var að halda upp á
afmæli Svanhvítar. Morguninn eftir
var hann allur. Óli heldur því áfram
að passa mömmu. Guð launi honum
erfiðið og blessi um leið alla syrgj-
endur.
Birgir og fjölskyldan Leiðhömr-
um.
Þau voru þung sporin sem ég tók
þriðjudaginn 22. september er ég
fékk fréttirnar um að Ólafur bróðir
minn væri að kveðja þetta líf. Hann
var ætíð minn besti vinur jafnframt
því að vera bróðir minn. Hann studdi
mig á erfiðum stundum í lífi mínu og
var ætíð tilbúinn að rétta hjálpar-
hönd ásamt konu sinni Svanhvíti. Er
ég lít til baka þá minnist ég allra af-
reka hans í sundinu og fyllist stolti
yfir að hafa átt hann sem bróður.
Með þessum orðum kveð ég ást-
kæran bróður og vin. Ég bið góðan
Guð að veita eiginkonu og börnum
hans styrk í sorginni. Guð blessi
minningu hans.
Þórhallur.
Þú, sem eldinn átt í hjarta,
óhikandi og djarfur gengur
út í myrkrið ægisvarta
eins og hetja og góður drengur.
Alltaf leggur bjarmann bjarta
af brautryðjandans helgu glóð.
Orð þín loga, allt þitt blóð;
á undan ferðu og treður slóð.
Þeir þurfa ekki um kulda að kvarta,
sem kunna öll sín sólarljóð.
Þú, sem eldinn átt í hjarta,
yljar, lýsir, þó þú deyir.
Vald þitt eykst og vonir skarta,
verk þín tala, þótt þú þegir.
Alltaf sjá menn bjarmann bjarta
blika gegnum húmsins tjöld.
Eldurinn hefur æðstu völd;
uppskera hans er þúsundföld.
Mannssálin og myrkrið svarta
mundu án hans dauðaköld.
(Davíð Stefánsson.)
Ég kveð þig nú, kæri bróðir, en
hugur minn er hjá Svanhvíti og
börnum sem hafa misst mest allra.
Guð gefi ykkur styrk á þessum
erfiðu tímum.
Einar Viðar Gunnlaugsson.
Í dag er sorg í hjörtum margra þar
sem þau minnast góðs manns sem ef-
laust hefur breytt lífi þeirra á einn
eða annan hátt. Hann var sonur, eig-
inmaður, faðir, bróðir og frændi. Við
minnumst hans sem barn og ungs
manns og eigum eftir að sakna hans.
Óli var mikill sundmaður enda byrj-
aði hann víst snemma, að sögn móð-
ur okkar, að synda. Hann synti sitt
fyrsta sund í tjörninni, þar sem ísinn
brotnaði undan Óla og eins bróður
hans. Fengu þeir skömm í hattinn
fyrir, frá mömmu. En svo varð þetta
að ævistarfi og ástríðu hans.
Hann var einnig mikill aðdáandi
Bítlanna, mér til mikils hryllings.
Sem unglingur varð ég oft að hlusta
tímunum saman á þessa stráka og
fékk sjaldan að spila minn Donny Os-
mond. Ég gleymdi Donny en hann
hélt trú sinni við Bítlana og má sjá þá
enn prýða veggi heimili hans.
Og það lýsir því hver Óli var. Trúr
þeim sem áttu hann að. Trúr fjöl-
skyldu sinni.
Þegar mamma varð veik, þá vék
hann ekki frá henni. Einu sinni kom
ég að þeim á sjúkrastofunni og sá þar
sem hann hélt í hönd á mömmu. Ég
gat ekki annað en brosað og fundið
hlýju gagnvart honum. Þar sá ég aft-
ur strákinn sem hann var, alltaf svo
trúr og fylginn sér. Það var ekki allt-
af dans á rósum hjá Óla bróður, en
hann tók á því með einlægri ákveðni
og styrk sem við þekktum hann fyrir.
Í orðum Lennons og Jesú var talað
um betri veröld. Þar sem engin yrðu
tárin. Þar sem stríð yrðu ekki háð.
Þar sem allir lifðu í sátt. Ég vona að
við hittumst aftur, bróðir sæll, í
þeirri veröld. Við getum þá sest nið-
ur með kaffi og rætt strákana og líf
okkar saman sem börn, unglingar og
fullorðið fólk. Hvíldu í friði, kæri
bróðir, until we meet again.
Þín yngsta systir,
Fanney.
Ég veit þú fékkst engu, vinur, ráðið um
það,
en vissulega hefði það komið sérbetur,
að lát þitt hefði ekki borið svo bráðan að.
Við bjuggumst við að hitta þig oft í vetur.
Og nú var um seinan að sýna þér allt það
traust,
sem samferðafólki þínu hingað til láðist
að votta þér. Það virtist svo ástæðulaust
að vera að slíku fyrst daglega til þín
náðist.
(Tómas Guðmundsson.)
Það er sagt, að oft sé skammt
stórra högga á milli. Fyrst Ella
amma, nú þú, Óli frændi, Óli plat-
karl. Ég man, hvað mér þótti þú
ótrúlega töff, þegar ég var yngri.
Varst með sítt hárskott, reyktir pípu,
hlustaðir á Bítlana og sagðir okkur
systkinunum platsögur. Síðan þegar
árin tóku að líða og ég kynntist þér á
annan hátt, t.d. í gegnum ungbarna-
sundið, sá ég að það álit sem ég hafði
á þér í barnæsku var að fullu verð-
skuldað. Þú varst í senn flottur,
fyndinn og skemmtilegur, en jafn-
framt gefandi og góð manneskja.
Þau eru stór skörðin sem höggvin
hafa verið í fjölskylduna og er hugur
minn hjá Svanhvíti og börnum ykkar
á þessari stundu. Um leið og ég kveð
þig, Óli frændi, óska ég þess að allar
góðar vættir verndi og styrki þá sem
eftir lifa.
Þorsteinn Mar Gunnlaugsson.
Hugurinn leitar aftur í tímann og
minningarnar þyrlast upp. Skemmti-
legir góðir tímar sem verða ljóslif-
andi og virðast enn mikilvægari nú
þegar þú, Óli minn, hefur kvatt okk-
ur að sinni.
Ég hitti Óla fyrst þegar ég var 11
ára á minni fyrstu æfingu hjá sund-
deild KR. Síðan þá höfum við alla tíð
verið í sambandi og miklir vinir.
Strax í upphafi skynjaði ég forystu-
og keppniseiginleika Óla Þórs. Við
sundkrakkarnir urðum eins og stór-
fjölskylda, alltaf saman utan laugar
sem innan. Margt var brallað á þess-
um tíma, m.a. voru haldin diskótek til
fjáröflunar og skemmtilegast að
halda þau í Djassballettskóla Báru,
systur Óla, undir forystu hans. Þá
var hlustað á og dansað við tónlist
Bítlanna sem voru í sérstöku uppá-
haldi Óla og þá einkum allt það er
kom frá Lennon sjálfum.
Óli var afreksmaður í öllu því sem
hann tók sér fyrir hendur. Hann gaf
sig allan í þau verk og hugsjónir og
náði þess vegna alltaf árangri. Oft er
talað um í íþróttum að afreksmönn-
um sé líkt við ketti, því þeir fara sín-
ar eigin óhefðbundnu leiðir og þann-
ig var Óli, hann fór sínar eigin leiðir
að markmiðum sínum.
Menn voru ekki alltaf sammála
Óla Þór um þær aðferðir sem hann
notaði við þjálfun, en hann lét verkin
tala og sýndi fram á að hægt var að
gera það ómögulega t.d. þegar hann
breytti sunddeild Vestra á Ísafirði,
úr litlu liði í 150 manna stórveldi við
mjög ófullkomnar aðstæður til þjálf-
unar, aðeins ein þriggja brauta 16 m
sundlaug. Hann var með krakka á
öllum aldri að æfa keppnissund.
Börn og unglingar breyttust í af-
reksfólk sem vann m.a. Bikarkeppni
Íslands nokkur ár í röð. Sundfólkið
hans komst í fremstu röð í landslið
og ólympíulið Íslands. Sama var upp
á teningnum þegar hann og fjöl-
skylda hans fluttust til Reykjavíkur,
þar sem hann fór fyrst heim til sund-
deildar KR og þegar hann kom að
stofnun og þjálfun sunddeildar
Fjölnis hvar hann starfaði sem yf-
irþjálfari í 11 ár og enn urðu ólymp-
íufarar til. Óli Þór meira að segja
fjarstýrði æfingum af sjúkrabeði
sínum undir lokin, það átti ekki við
hann að sitja aðgerðarlaus.
Óli Þór starfaði samtímis við
vatnsaðlögun, sundkennslu og þjálf-
un afreksmanna á aldrinum þriggja
mánaða til fullorðinna því hann rak
eigin sundskóla, Svamla, ásamt eig-
inkonu sinni, og sinnti þjálfastörfum
hjá Fjölni samtímis. Árangur hans
og kunnátta á sundsviði varð til þess
að hann miðlaði árlega sem gesta-
kennari, reynslu sinni og þekkingu
til verðandi íþróttafræðinga á
Íþróttafræðibraut Háskóla Íslands á
Laugarvatni.
Horfinn er nú frá okkur alltof
fljótt einn mesti sundfrömuður sem
Ísland hefur átt. Erfitt verður að
fylla skarð Ólafs Þórs því að honum
var ekkert óviðkomandi þegar sund
var annars vegar. Hann starfaði alla
tíð af mikilli ósérhlífni og óeigingirni
í hinum ýmsu fagnefndum og fé-
lagsmálum á vegum sundfélaga og
Sundsambands Íslands ásamt félagi
ungbarnasundkennara.
Elsku Svanhvít mín, börnin ykkar
og fjölskylda. Megi guð vera með
ykkur og styrkja á þessum erfiða
tíma. Söknuðurinn er sár og mikill
en minningin um Óla Þór mun ætíð
lifa.
Hafþór, Sigríður og synir.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífs þíns nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði nú sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Elsku Svanhvít, Ólafur Páll, Ing-
unn María, Hanna Dóra, Geir, Leon
Jóhann og aðrir aðstandendur, ég
sendi ykkur mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur og vona að góður Guð
styrki ykkur á þessum erfiðu tímum.
Martha Jörundsdóttir.
Óli þjálfari eins og hann var alltaf
kallaður á okkar heimili er ein af
þeim persónum sem mótaði dreng-
ina okkar í það sem þeir eru í dag.
Fyrir 11 árum voru fyrstu kynni
okkar af Óla og Svanhvíti, konu
hans. Á þeim tíma var sunddeild
Fjölnis að byrja. Allir synir okkar
lærðu að synda hjá Óla. Á þessum
tíma gengum við inn í íþrótt sem
okkur óraði ekki fyrir að ætti eftir að
hafa svo mikil áhrif á líf okkar. Þau
hjónin hrifu okkur með krafti sínum
og áhuga á því að leggja allt sitt í
sundið. Allri drengirnir okkar eru
íþróttamenn í dag vegna þess
grunns sem Óli kenndi þeim og okk-
ur hjónunum. Alltaf var það sund-
maðurinn sem átti að vera númer
eitt. Óli hikaði ekki við að segja hvað
honum fannst um krakkana sína en
aldrei í þeirra eyru. Foreldrar áttu
að standa sig fyrir sundmanninn. Ef
krakkinn hans Óla léttist eða mætti
illa eða hvað sem var að var það for-
eldrið sem átti að grípa í taumana.
Við vorum uppalendur og áttum að
kenna og sinna okkar börnum svo
þau gætu staðið sig í því sem þau
ákváðu að gera. Okkur þótti þetta
strax fábær lærdómur fyrir okkur
sem foreldra barna í íþróttum. Við
vissum til hvers hann ætlaðist af
okkur. Rýtingur í bakið var ekki
hans stíll heldur kom hreint fram við
alla. Óli var eini þjálfarinn sem tók
einn son okkar í kennslu. Aðrir
þorðu ekki að hafa hann vegna þess
að hann var flogaveikur. Allir áttu
rétt á því að æfa sund. Engin vanda-
mál voru við þjálfun heldur bara
verkefni sem átti að takast á við.
Við þökkum fyrir allt sem þú hef-
ur kennt okkur. Við munum búa að
því alla ævi að hafa kynnst ykkur
hjónunum og verðum ykkur ævin-
lega þakklát.
Steinunn Rósa og Kristján.
Stórt skarð er höggvið í íslenskt
sundlíf. Fallinn er frá sá þjálfari sem
lengst hefur staðið vaktina og fært
hefur íslensku sundlífi marga frá-
bæra sundmenn og einstaklinga. Óli
Þór sem lifði og hrærðist í sundinu
af lífi og sál, gaf sundhreyfingunni
mikið. Hann var litríkur karakter
með festu og eldmóð, sem hreyft gat
við mönnum og málefnum. Oftar en
ekki varð hann sú kveikja sem þurfti
til að koma af stað nýjum hugmynd-
um og sjónarmiðum. Hann gat verið
snöggur upp, en hann var líka jafn-
fljótur niður og var ekki að erfa neitt
við neinn.
Óli Þór var ljúfur einstaklingur
sem var vinur vina sinna, hann var
uppfullur af fróðleik og áhuga um
sund, og gaman var að ræða um þau
mál við hann því hvergi var komið að
tómum kofunum. Hann hafði ávallt
fastmótaðar skoðanir og gat ávallt
fært rök fyrir máli sínu. Hann var
frumkvöðull í mörgum málum í ís-
lensku sundlífi, svo sem útfærslum á
AMÍ og stofnun hins íslenska sund-
þjálfarafélags.
Óli Þór þjálfaði hjá nokkrum fé-
lögum á íslandi og þá stýrði hann
einnig sundskóla fyrir yngstu sund-
mennina með stakri prýði bæði í
Reykjavík og á Suðurnesjunum. Því
má með sanni segja að hann hafi
komið víða við í þjálfunarferlinu og
Óli Þór sé guðfaðir ótrúlega margra
íslenskra sundmanna. Þegar við
minnumst Óla Þórs Gunnlaugssonar
kemur upp í huga okkar erindi úr
Hávamálum.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
Það er sjónarsviptir að Óla Þór
sem gæddi íslenska sundheima svo
miklu lífi. Um leið og við sendum
Svanhvíti og börnunum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur biðjum við
Guð að geyma Óla Þór Gunnlaugs-
son og styrkja fjölskyldu hans í
sorginni. Blessuð sé minning hans.
Fyrir hönd ÍRB,
Steindór Gunnarsson,
Eðvarð Þór Eðvarðsson
og stjórnir sunddeilda
Keflavíkur og Njarðvíkur.
Það kom okkur félögunum í opna
skjöldu þegar við fréttum af andláti
Ólafs Þórs. Ekki áttum við von á því
að síðustu samverustundir okkar
yrðu við útför annars sundfrömuð-
ar, Fylkis Ágústssonar, er lést fyrir
tæpu ári síðan. Kynni okkar hófust
fyrir nær þrjátíu árum þegar Óli var
þjálfari Vestra á Ísafirði en við í
Borgarfirði og Vestur-Húnavatns-
sýslu. Þá mynduðust tengsl sem
aldrei rofnuðu þó að síðustu ár yrði
stundum langur tími milli endur-
funda. Í þá daga var samvinna sund-
félaga á landsbyggðinni með mikl-
um ágætum með æfingabúðum,
dómaranámskeiðum og mótum.
Fyrst og fremst var hugsunin að
þjappa fólki saman og vinna sundí-
þróttinni sem mestan veg til fram-
tíðar.
Í gegnum tíðina er margs að
minnast frá sundbúðum, mótum og
ekki síst frá sundþingum. Þar var
oft tekist á um hin ýmsu málefni og
oftar en ekki fór okkar maður í
pontu enda hafði hann skoðun á
flestum málum sem hann barðist
fyrir, en tók jafnan þeirri niðurstöðu
sem kynnt var. Við félagarnir nutum
góðs af mikilli þekkingu hans á
sundíþróttinni og baráttu hans fyrir
útbreiðslu hennar. Árangur þeirra
félaga sem hann þjálfaði ber glöggt
þess merki að þar fór fagmaður, sem
lagði metnað og mikla vinnu í að
góður árangur næðist. Þá vann hann
ötullega að ungbarnasundi sem
lagði góðan grunn að sundfærni
barna og unglinga.
Við félagarnir þökkum Óla góð
kynni og ómetanlega ráðgjöf og að-
stoð í tímans rás og sendum Svan-
hvíti, börnum og ástvinum hans okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Flemming og Ingimundur.
 Fleiri minningargreinar um Ólaf
Þór Gunnlaugsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.