Morgunblaðið - 02.10.2009, Side 36

36 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. OKTÓBER 2009
✝ Hallgrímur Ólafs-son fæddist í
Reykjarfirði,
Grunnavíkurhreppi í
N-Ísafjarðarsýslu en
ólst upp í Furufirði í
sömu sveit. Hann lést
á Sjúkrahúsi Akra-
ness 26. september
síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Guðmundína
Einarsdóttir og Ólaf-
ur Matthías Sam-
úelsson. Systkini
Hallgríms voru:
Kristín, f. 21.2. 1922. Inga Jó-
hanna, f. 22.7. 1923. Magna, f.
14.9. 1926. Samúel, f. 29.8. 1928.
Einar Bærings, f. 6.10. 1930. Krist-
ján Hergeir Bjarni, f. 22.2. 1941.
Þau eru öll látin nema Kristján
sem lifir systkini sín. Hallgrímur
hóf búskap með unnustu sinni,
Guðnýju Sigurðardóttur frá Kálfs-
hamarsvík á Skaga, upp úr 1950 í
Reykjavík en þau fluttust á Akra-
nes fjórum árum síðar. Hallgrímur
og Guðný giftu sig 1955. Börn
þeirra eru: Guðmundína, sem er
gift Matthíasi Pálssyni og börn
þeirra eru Páll Þorgeir, Kári Þór
og Matthías Freyr. Ólafur, var
giftur Sigþóru Gunnarsdóttur en
þau skildu, börn þeirra eru Hall-
grímur, Gunnar Hafsteinn, Jón
Valur og Guðný Birna. Ólafur var
nú síðastliðin 3 ár í sambúð með
Stefaníu Þóreyju Guðlaugsdóttur
og eru börn hennar
Guðlaugur Ólafsson,
Lára Magnúsdóttir,
Óttar Sævar Magn-
ússon og Eyþór Arn-
ar Magnússon. Hörð-
ur, er giftur
Geirlaugu Jónu
Rafnsdóttur, og eru
börn þeirra Klara
Árný, Guðni Rafn og
Davíð Örn. Hall-
grímur fór ungur til
sjóróðra, bæði í
Grunnavík og Hnífs-
dal. Hann lærði vél-
stjórn og starfaði eftir það sem
vélstjóri á bátum bæði frá Ísafirði
og Akranesi. Haustið 1950 fluttist
hann til Reykjavíkur og hóf nám í
málaraiðn. Vann hann alfarið við
það til 1955. Eftir það starfaði
hann á skipum Haraldar Böðv-
arssonar á Akranesi og hjá Haf-
erni og Heimaskaga til 1975,
lengst af á aflaskipinu Höfrungi
þriðja með Garðari Finnssyni skip-
stjóra. Árið 1975 hóf hann störf
sem ofngæslumaður í Sements-
verksmiðju ríkisins á Akranesi og
starfaði þar til ársins 1993, en það
ár lét hann af störfum fyrir aldurs
sakir. Seinni hluta ævinnar átti
hann sér áhugamál sem var hesta-
mennska og veitti það honum
mikla ánægju og gleði.
Útför Hallgríms verður gerð frá
Akraneskirkju föstudaginn 2.
október og hefst athöfnin kl. 14.
Því fækkar óðum, því fólki sem
fæddist og átti sín bernskuspor
norður á Hornströndum. Nú er lið-
in hart nær hálf öld síðan byggð þar
lagðist af. Æ síðan eru Hornstrand-
ir sveipaðar huliðsljóma þar sem
náttúran fær notið sín í friði fyrir
atgangi okkar mannanna. Þar sem
hvönnin verður mannhæðarhá, tóf-
an gaggar og fuglabjörgin iða af
lífi. Í þessu umhverfi sleit ástkær
faðir minn, Hallgrímur Ólafsson,
barnsskónum i faðmi foreldra og
systkina, nánar tiltekið í Furufirði.
Elsku pabbi, nú er slokknað ljós-
ið á þínu fallega og góða lífi. Það má
segja að þú hafir heldur betur verið
bænheyrður frá því þú varst á ung-
lingsárunum reiddur fársjúkur af
brjósthimnubólgu á kviktrjám á
milli tveggja hesta suður yfir Skor-
arheiði og þaðan með báti til Ísa-
fjarðar. Þá baðstu Guð að lofa þér
að verða tvítugur. Guð heyrði bæn
þína. Þú varst kletturinn í hafinu
sem vaktir yfir velferð okkar af-
komenda þinna. Þér var í uppvext-
inum innrætt það að samviskusemi,
traust og heiðarleiki væru dyggðir
sem þú skyldir hafa með þér sem
veganesti út í lífið. Samviskusamari
og heiðarlegri maður er vandfund-
inn.
Þú valdir þér hafið sem vinnu-
stað strax sem ungur maður. Þú
fórst fyrst sjóróðra frá Grunnavík
og Hnífsdal með frændum þínum.
Þaðan á Ísafjörð og Akranes. Sjó-
sókn á fiskiskipum sem vélstjóri
varð þinn starfsvettvangur fram að
fimmtugu. Um fimmtugt fékkstu
kransæðakast og hættir á sjó eftir
það. Þú fórst að vinna sem ofn-
gæslumaður í Sementsverksmiðj-
unni og starfaðir þar til ársins 1993
er þú hættir sökum aldurs. Þið
mamma settust að á Akranesi árið
1953 og bjugguð þar alla tíð síðan.
Munda fæddist árið 1952, ég árið
1957 og Hörður árið 1962. Samúel
bróðir þinn settist einnig að á Akra-
nesi en hann giftist Fjólu systur
hennar mömmu. Það var alla tíð
mikill samgangur og vinátta á milli
heimilanna og ræktarsemi þín
gagnvart hinum systkinunum og
aldraðri móður þinni var einstök.
Eftir að þú komst í land fórst þú
að sinna áhugamáli frá barnæsk-
unni sem var hestamennska.
Hestamennskan veitti þér margar
ánægjustundir, ekki síst í öllum
langferðunum um landið. Þar á
meðal var ferðalag á æskustöðvarn-
ar þegar þið bræðurnir ásamt fleir-
um riðuð norður allar strandir og
þaðan yfir í Ísafjarðardjúp, suður
Dali og aftur heim á Skaga.
Elsku hjartans pabbi minn, ég vil
að leiðarlokum þakka þér fyrir allt
sem þú varst mér. Allt sem þú
kenndir mér og innrættir um lífsins
gildi. Ég þakka þér hvað þú reynd-
ist börnunum mínum einstaklega
vel. Við vitum báðir að það komu
stundir þegar ég var ekki fyrir-
myndar sonur. Ég kynntist ungur
hörðum húsbónda sem Bakkus
heitir og á stundum tók hann frá
mér dómgreindina. Á þeim stund-
um sýndir þú best hvaða mann þú
hafðir að geyma. Ást þín og vænt-
umþykja var svo óeigingjörn og
sönn og án allra skilyrða. Alltaf
tókstu á móti mér með sömu ást-
úðinni og hjartagæskunni. Fyrir
það og svo margt annað vil ég nú
þakka þér, kæri pabbi minn. Pabbi
minn, ég er svo stoltur og þakk-
látur fyrir að hafa fengið að verða
sonur þinn. Hafðu þökk fyrir allt og
allt og svo hittumst við aftur bráð-
um.
Þinn sonur,
Ólafur Hallgrímsson.
Meira: mbl.is/minningar
Gott er sjúkum að sofa,
meðan sólin í djúpinu er,
og ef til vill dreymir þá eitthvað,
sem enginn í vöku sér.
(Davíð Stefánsson.)
Í dag er til moldar borinn minn
ástkæri tengdafaðir Hallgrímur
Ólafsson, eða Halli eins og hann var
jafnan kallaður. Farinn er mikill og
sterkur karakter sem hafði sterk
áhrif á mig allt frá okkar fyrstu
kynnum. Það er með trega og þakk-
læti sem ég kveð þennan mikla
höfðingja, það voru mikil forrétt-
indi að fá að deila lífinu með þess-
um frábæra manni.
Það var fyrir hartnær 35 árum að
ég kynntist Halla þegar við Óli son-
ur hans rugluðum saman reytum.
Strax við fyrstu kynni uppgötvaði
ég að þar fór hægur, traustur, góð-
ur og ekki síst fróður og víðlesinn
maður. Aldrei hefur skugga borið á
okkar vináttu og kærleika og ef satt
skal segja þá hefur þessi virðing og
ást dýpkað með árunum. Um-
hyggja hans og ást til mín og fjöl-
skyldu minnar var falleg og
fölskvalaus. Þó að hjónabandi okk-
ar Óla lyki skildu aldrei okkar leiðir
sem betur fer og hef ég alltaf fengið
að vera hluti af fjölskyldunni og
fengið að taka þátt í gleði hennar og
sorgum allar götur síðan. Það
þakkarvert og alls ekki sjálfgefið,
en það var ekki við öðru að búast
þar sem svona vel gert fólk eins og
þau hjónin og fjölskyldan öll er, og
er ég óendanlega þakklát fyrir að
vera hluti af þessari fjölskyldu. Það
eru auðæfi.
Minningarnar hrannast upp, við
að sjóða okkur signa grásleppu á
Heiðarbrautinni, þú að kenna mér
stelpukrakka að borða svið, ekki
bara neðrikjálkann heldur allt hitt
góðgætið, ferðalag vestur á Ísa-
fjörð og í Leirufjörðinn, ferðin okk-
ar ógleymanlega í Furufjörðinn
þinn og fá að vera með þér þar og fá
einkaleiðsögn um æskustöðvarnar
þínar, þú að skera góða beitu af há-
karli með vasahnífnum þínum
handa strákunum mínum við eld-
húsborðið.
Svona gæti ég lengi talið. Ekkert
nema fallegar og góðar minningar á
ég um þig, elsku Halli minn. Það
verður skrítið að koma á Dalbraut-
ina og hitta þig ekki þar og fá þitt
hlýja og sterka faðmlag, alltaf
spurðir þú frétta af fólkinu mínu,
þ.e. foreldrum mínum, systrum og
þeirra fjölskyldum.
Farðu í friði góði vinur
þér fylgir hugsun góð og hlý
Sama hvað á okkur dynur
aftur hittumst við á ný.
Úr hjarta mínu hverfur treginn
er ég hugsa um hlátur þinn
Bros þitt veitti birtu á veginn
betri um stund varð heimurinn
( Magnús Eiríksson.)
Að leiðarlokum þakka ég þér,
Halli minn, alla ást og tryggð í
minn garð og minna alla tíð.
Það er trú mín að nú hafið þið
systkinin úr Furufirði sem farin er-
uð hist á ný og þá hefur sko verið
fast faðmast og mikið kysst og
sjálfsagt riðið berbakt á fallegum
fákum um grösug tún og engi.
Ég bið algóðan Guð að styrkja
okkur öll sem elskuðum þig og það
er trú mín að þú fylgist nú með okk-
ur áfram og vakir yfir velferð okkar
allra frá öðum heimi.
Guð geymi þig, elsku vinur, og
enn og aftur þakka ég þér sam-
fylgdina, alla tryggðina og ástina í
minn garð og minna alla tíð.
Nú þögn er yfir þinni önd
og þrotinn lífsins kraftur
í samvistum á sæluströnd
við sjáumst bráðum aftur.
(Ingvar N. Pálsson.)
Þín tengdadóttir,
Sigþóra.
Elsku afi minn, það verður skrýt-
ið að sjá þig ekki aftur í stólnum
þínum að lesa og hlusta á útvarpið
þegar ég kem á Dalbrautina en
svona er gangur lífsins og því get-
um við ekki breytt. Ég á margar
minningar sem ég mun geyma það
sem eftir er, þú kenndir mér að
sitja hest og ég var tíður gestur í
hesthúsinu þegar ég var lítill, þú
sagðir reyndar alltaf að það væri
heil öld síðan síðast, svona til að
stríða okkur frændsystkinunum,
svo kenndir þú mér að borða hákarl
sem okkur fannst algjört lostæti.
Ég mun minnast þín sem góðs
manns sem var hreinn og beinn í
öllu. Þú varst alltaf hreinskilinn og
sagðir hlutina eins og þér fannst
þeir vera, ég man þegar ég byrjaði
að læra kokkinn að þú sagðist ekki
skilja því ég vildi læra þetta, það
væru bara konur sem elduðu mat
en mig grunar að þetta hafi bara
verið meira í nösunum á þér heldur
en hitt.
Þú varst barngóður og þín er sárt
saknað á mínu heimili.
Anítu Sól finnst skrítið að fá
aldrei að sjá þig aftur, hún sagði við
mig „Pabbi, mun þá afi aldrei kítla
mig á tásunum aftur“ en hún veit að
þú ert kominn á betri stað og vakir
yfir okkur.
Í Furufirði eyddir þú æskuárun-
um. Þú sagðir okkur margar sögur
af ævintýrum þínum þaðan og í
sumar fórum við bræðurnir í
ógleymanlega ferð norður á Horn-
strandir þar sem stefnan var auð-
vitað sett á fjörðinn hans afa.
Við fórum ásamt Reimari Vil-
mundarsyni frá Bolungavík um all-
an fjörð að skoða æskuslóðir þínar.
Þessari ferð munum við aldrei
gleyma, það að hafa legið í tóftun-
um af bænum þínum með bræðrum
mínum og sungið uppáhaldslagið
þitt „Yndislega ættarjörð“ fyrir
þig, afi minn, er ógleymanlegt .
Ég vil þakka þér fyrir allt, elsku
afi minn, ég veit að þú kveður okk-
ur sáttur við þitt hlutverk. Guð
geymi þig og hvíldu í friði.
Blessuð sértu sveitin mín!
sumar, vetur, ár og daga.
Engið, fjöllin, áin þín
– yndislega sveitin mín! –
heilla mig og heim til sín
huga minn úr fjarlægð draga.
Blessuð sértu sveitin mín!
sumar, vetur, ár og daga.
(Sigurður Jónsson.)
Gunnar Hafsteinn Ólafsson.
Elsku afi.
Minningarnar sem ég hef að
geyma eru margar, þú hefur verið í
huga mínum á hverjum degi alla tíð
og stundirnar sem við áttum saman
eru mér ómetanlegar. Það er sárt
til þess að hugsa að við getum ekki
lengur hist og rætt um daginn og
veginn, en myndin af þér í hjarta
mínu er falleg, og henni mun ég
aldrei gleyma. Þú kenndir mér svo
margt og áttir alltaf svör.
Ég man eftir tímanum okkar í
hesthúsinu, í sundlauginni og
hestaferðunum. Ég gekk á eftir þér
og spurði spurninga sem enginn
botnaði í eða nennti að svara. Aðrir
fussuðu yfir þessum fyrirferðar-
mikla dreng en þú svaraðir spurn-
ingunum mínum eins og um fullorð-
inn mann væri að ræða og endaðir
gjarnan setningar á þessum orðum:
„Ef maður spyr ekki, þá lærir mað-
ur aldrei neitt!“
Í kærleikanum og ástinni á þín-
um nánustu varstu fremstur meðal
jafningja. Þú sagðir mér svo oft að
þér þætti vænt um mig og hjá ykk-
ur ömmu er ég alltaf velkominn.
Hvíldu í friði, elsku afi minn. Takk
fyrir allt og allt!
Undir háu hamrabelti
höfði drúpir lítil rós.
Þráir lífsins vængja víddir
vorsins yl og sólarljós.
Ég held ég skynji hug þinn allan
hjartasláttinn rósin mín.
Er kristalstærir daggardropar
drúpa milt á blöðin þín.
Æsku minnar leiðir lágu
lengi vel um þennan stað,
krjúpa niður kyssa blómið
hversu dýrðlegt fannst mér það.
Finna hjá þér ást og unað
yndislega rósin mín.
Eitt er það sem aldrei gleymist,
aldrei, það er minning þín.
(Guðmundur G. Halldórsson.)#
Jón Valur Ólafsson.
Elsku afi minn.
Það er sárt að sjá þig ekki lengur
sitja í stólnum þínum að lesa blaðið.
Þegar ég kom í heimsókn til ykkar
ömmu á Dalbrautina fékk ég alltaf
frá þér hlýtt og gott faðmlag. Það
eru forréttindi að hafa fengið að
alast upp við það að eiga þig sem
afa, svona hlýjan og traustan mann
sem fylgdist vel með öllu því sem ég
tók mér fyrir hendur. Minningarn-
ar eru eitthvað sem enginn getur
tekið frá mér.
Ég sem smá stelpuskott, að fá að
koma með þér í hesthúsið og hjálpa
þér að gefa og moka, fara með þér í
sund og hlusta á allar skemmtilegu
sögurnar úr Furufirði þegar þú
varst að alast upp. Þú varst svo
miklu meira en bara afi, þú varst
góður vinur og á ég þér mikið að
þakka fyrir það. Takk fyrir allar
góðu stundirnar okkar. Hvíldu í
friði elsku afi minn.
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta,
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Guðný Birna Ólafsdóttir.
Jæja nafni minn.
Það er skrítið að ávarpa þig með
þessum orðum afi minn en einmitt
svona hófust ansi margar samræð-
ur okkar. En nú skilur leiðir, þú
heldur á fund feðranna saddur líf-
daga, hversu sárt sem sú staðreynd
kann að hljóma þá gleðst ég í hjart-
anu yfir því að hafa fengið allan
þennan tíma með þér. Hjarta mitt
er fullt af þakklæti fyrir allt sem þú
kenndir mér og gerðir fyrir mig í
gegnum tíðina.
Ég hef alla tíð litið upp til þín afi
minn og dáðst að því hvernig þú
lifðir lífinu. Þér þótti svo vænt um
afkomendur þína og fylgdist með
okkur öllum. Það var alltaf eins og
ekkert færi framhjá þér. Varla
verður hjá því komist að minnast á
þinn stærsta kost sem var án efa
nægjusemi. Hún var þér í blóð bor-
in og svo einstök, ég er viss um að
ef veröldin hefði ekki nema brota-
brot af þinni nægjusemi væri hún
betri staður en hún er í raun og
veru.
Þó svo að það verði örugglega
sárt að koma á Dalbrautina og sjá
þig ekki í stólnum þínum lesandi
með útvarp Reykjavík í botni veit
ég að minningin um þig á eftir að
breyta þeirri sorg í óendanlegt
þakklæti fyrir að hafa fengið að
vera svona stór hluti af þínu lífi. Ég
man nefnilega einu sinni eftir því að
við töluðum saman um hvernig það
væri að missa einhvern nákominn
sér. Þú sagðir mér að það væri eðli-
legt að verða sorgmæddur og bitur
en smám saman tekst manninum að
sætta sig við sorgina og lærir að lifa
með henni, og það ætla ég að gera.
Hafi ég einhverju sinni efast um
tilurð engla þá biðst ég afsökunar á
því, vegna þess að auðvitað ertu
engill og hefur alla tíð verið. Ég
ætla að kveðja þig elsku afi minn
með orðunum þínum þegar þú
kvaddir mig í hinsta sinn á sjúkra-
húsinu í síðustu viku:
Guð geymi þig alla tíð elsku vin-
ur.
Þinn nafni
Hallgrímur Ólafsson.
Elsku afi minn.
Það á eftir að taka mig gríðarleg-
an tíma að venjast því að koma í
heimsókn á Dalbrautina og sjá stól-
inn þinn auðan, það var svo fastur
punktur í tilverunni að koma og sjá
þig sitjandi þar með blaðið þitt eða
góða bók og alltaf var útvarpið í
bakgrunni.
Þú hafðir alltaf svo hlýjan faðm
til þess að hugga mann þegar órétt-
læti heimsins virtist vera að gera út
af við mann, þú einhvern veginn
komst lífinu í lag.
Ég vil þakka þér fyrir allt sem þú
hefur verið mér í gegnum tíðina, ég
á eftir að sakna þín sárt. Elsku
amma, þú ert búin að vera algjör
hetja í þessari baráttu og ég vildi
bara óska að ég væri jafn sterk og
þú.
Hvíldu í friði, elsku afi minn.
Þín sonardóttir
Klara Árný Harðardóttir.
Elsku Halli. Mig langaði til að
kveðja þig með nokkrum orðum og
þakka þér fyrir allt. Ég varð þeirr-
ar gæfu aðnjótandi að fá að þekkja
þig í rúm sjö ár og þau hafa verið
mér ómetanleg. Það er skrýtið að
hugsa til þess að fá aldrei að hitta
þig aftur, geta aldrei spjallað aftur
saman í eldhúsinu á Dalbrautinni
um daginn og veginn.
Ég vil þakka þér fyrir hversu
góður afi þú varst dóttur minni.
Sólin þín á eftir að sakna þín meira
en orð fá lýst og síðastliðnir dagar
hafa verið henni erfiðir, hún skilur
ekki af hverju afi þurfti að fara frá
okkur og finnst það ósanngjarnt að
litla ófædda systkinið hennar fái
aldrei að kynnast Halla afa, en hún
ætlar ásamt okkur að vera dugleg
að segja því frá þér.
Við vitum að nú líður þér betur
og það huggar okkur í sorginni.
Hvíldu í friði, elsku Halli.
Kristín Björg Jónsdóttir.
Hallgrímur Ólafsson
 Fleiri minningargreinar um Hall-
grím Ólafsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.