Organistablaðið - 01.05.1969, Blaðsíða 14

Scm kennari var Karl Straube alveg framúrskarandi. Þótt hann
væri mjög strangur og gerði liinar mestu kröfur til nemenda sinna,
var liann samt elskaður og virtur af öllum Iærisveinahójmum. Hann
var ekki síður frægur sem kennari en sem afbruða organleikari
Ivirtuos). Persónuleiki hans var töfrandi og eldlegur áhugi hans
glæddi einnig áhuga í hjörtum nemendanna. Mér, sem hlotnaðist sú
gæfa að vera nemandi hans um 6 ára skeið, liða aldrei úr minni
tímarnir hjá Straube. En jrað var ekki ævinlega auðvelt að vera
nemandi hans. Nemendur kvíða oft fyrir tímunum. Hann átti jrað
til að tugta nemendurria Jrannig, að þeim fannst æði lílið til um
sjálfa sig og orgelleik sinn á eftir. En hann viðurkenndi ævinlega
Jrað sem vel var gert og stappaði stálinu i þá, sem ístöðulitlir voru,
ef þeir sýndu vilja í að komast áfram. Ilonum var eðlilegra að
reka úr tímum gáfaða nemendur, sem trössuðu námið, heldur en
treggáfaða en iðna nemendur. Eins og hann sí og æ gerði hinar
mesiti kröfur til sjálfs sín, þannig gerði hann og fyllstu kröfur um
iðni og ástundun til nemenda sinna. Hann lét sér og mjög annt um
alla velferð lærisveinanna og hafði ævinlega hönd í bagga með
að veita Jteim stöður að afloknu námi, enda var oftast leitað til
hans, ef einhvers staðar var laus staða. Hann var mjög glöggur á
persónulega eiginleika Iivers nemenda og gerði sér far um að vekja
ti! sjálfstæðrar íhugunar á lis'.inni. I tímunum lék liann oftast sjálf-
ur. Honum var ekki nóg að leiðbeina með orðunum einum, en jafn-
framt varaði hann cindregið við eftirlíkingum, ]>að gat meira að
segja fokið í hann, ef liann fann að nemandinn reyndi að líkja
mjög eftir honum. En Jrað var lærdómsríkt að hlusta á þennan
snilling spila og sjá hversu auðvelt honum veittist að yfirstíga örug-
leikana. A orgelum eru venjulega minnst 3 hljómborð og fótspil,
er. o"t eru hljómborðin 4 eða jafnvel 5. Eitt var m. a. sérkennilegt
við orgelleik Straubes, það, að liann hafði mjög tamið sér að leika
á tvö hljómborð með cinni og sömu hendi. Það var þá að heita mátti
nýjung, en er nú alvanalegt. Hann var og mikill snillingur í því, sem
kallað er að „registera“, þ. e. að blanda liinum mörgum röddum
orgelsins og velja þær. Slíkt er mjög í sjálfsvald sett hverjum organ-
leikara, og er list út út af fyrir sig, sem mörgum hefur orðið að
fótakefli. Annars er ómögulegt að lýsa orgelleik Straubes. Það var
eins og eitthvert undur skeði í hvert sinn og hann settist á orgelbekk-
14 ORGANISTABLAÐIÐ