Morgunblaðið - 13.11.2009, Qupperneq 42

42 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. NÓVEMBER 2009
Fríða kom eins og
hressandi sunnanvind-
ur í starfsmannahóp-
inn á Kópahvoli árið
1987. Ávallt í góðu
skapi, jákvæð, áhugasöm og drífandi.
Það skipti ekki máli hver verkin
voru, hvort það var að sinna börn-
unum eða sópa útisvæðið. Fríða gekk
að störfum af alúð og ástríðu. Þegar
hallaði að degi og við hinar farnar að
hengja haus þá dreif hún börnin í að
mála og líma. Fríða var kosin trún-
aðarmaður leiðbeinenda og gegndi
því starfi í mörg ár, enda traustvekj-
andi, kraftmikil kona þar á ferð.
Markmið hennar var að betrumbæta
lífskjör starfsmanna. Fríða var líka í
orlofsnefnd starfsmannafélagsins og
vann þar af sömu trúmennsku. Oft
var Fríða kosin í skemmtinefnd á
vegum leikskólans, þar var ekki
komið að tómum kofanum. Fríða var
hrókur alls fagnaðar og kátína henn-
ar og skemmtilegheit smitaði út frá
sér. Eftirminnileg er hópferð sem við
fórum norður í Árneshrepp á Strönd-
um. Bílstjórinn í ferðinni tók sérstak-
lega eftir Fríðu þar sem hún af kappi
sá til þess að allir skemmtu sér vel.
Veikindin stöðvuðu ekki Fríðu og
ástríðu hennar til lífsins. Hún fór í
gönguferðir og til útlanda og Gunnar
eiginmaður hennar alltaf sem klettur
við hlið hennar, stoð og stytta. Heim-
ilið hennar og garðurinn báru einnig
vitni um atorkusemina. Eftir að
Fríða hætti að vinna á leikskólanum
Fríða Sólveig
Ólafsdóttir
✝ Fríða SólveigÓlafsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 31. maí
1950. Hún lést á líkn-
ardeild Landspítalans
í Kópavogi 27. októ-
ber 2009 og fór útför
hennar fram frá
Digraneskirkju 6.
nóvember.
var það ósjaldan sem
hún var útí garðinum
að hlúa að gróðrinum
og ef hún gat ekki
staðið við vinnuna þá
sat hún á stól. Þvílík
seigla! En svona var
Fríða. Hún tók af-
leggjara úr garðinum
sínum og hjálpaði mér
að setja þá niður, auk
þess sem hún fræddi
mig um hverja jurt og
hvernig ég ætti að
hugsa um þær. Síðasta
heimsókn mín til Fríðu
var nokkrum dögum áður en hún dó.
Þá upplýsti hún mig glettin á svip um
að hún hefði gengið framhjá garðin-
um mínum og séð að ég ætti eftir að
hreinsa hann fyrir veturinn, það
myndi nú auðvelda mér vorverkin.
Þannig var Fríða, hjálpsöm, kær-
leiksrík og gefandi.
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Elsku Gunnar og fjölskylda, ég bið
góðan Guð að styrkja ykkur og
styðja og votta ykkur mína dýpstu
samúð.
Sigrún Ásgeirsdóttir.
Hún Fríða vinkona mín var kona
sem ég lærði á lífið með, traust og
heilindi voru henni í blóð borin. Við
tengdumst sterkum böndum litlar
stelpur, heimili foreldra okkar voru í
húsum sem standa hlið við hlið í
Kópavoginum, pabbarnir að vestan
og mömmurnar báðar úr Sléttu-
hreppi sem kominn var í eyði.
Ég man varla eftir sjálfri mér á
barnaskólaaldri öðruvísi en með
Fríðu, við gerðum flesta hluti saman,
vorum heimagangar hvor hjá ann-
arri. Meðal fyrstu minninganna er
þegar hún var að hjálpa mér að finna
bækur til að stauta í, úr kommóðu-
skúffu þeirra systra, þá vorum við sjö
ára og hún komin lengra í lestrinum
en ég.
Fríða var endalaust glaðvær og
hjálpsöm við alla, einu sinni var hún
gerð að hænsnahirði nágrannanna
þegar þau voru að heiman, þetta
fannst mér mikið ábyrgðarstarf og
var stolt af að fá að vera með. Við
vorum oft að passa börn á kvöldin
þegar við vorum farnar að stálpast,
þá datt henni gjarnan í hug að laga
til, á þessum tíma var ekkert sjón-
varp svo við drifum í að hreinsa og
taka til, Fríða kunni vel til verka og
þetta varð skemmtilegur leikur, allt
átti að vera fínt þegar fólkið kæmi
heim.
Nú seinni árin höfum við ferðast
talsvert saman og þá í félagsskap
okkar frábæru karla sem kunna vel
að meta slóðir mæðra okkar, eyði-
byggðirnar fyrir vestan með sínum
einstaka gróðri, dýralífi og björgum.
Við fórum líka í frábæra ferð til Evr-
ópu fyrir hálfu öðru ári, minningarn-
ar eiga eftir að gleðja um ókomna tíð.
Það var ótalmargt sem mín kæra
trausta vinkona kenndi mér um lífið
og tilveruna sem ég er þakklát fyrir.
Elsku Gunni, Gunnar Atli, Ragn-
heiður og Hákon og þeir mörgu sem
sárt sakna, það er ekkert sem sviptir
mann þeirri reynslu að hafa átt þessa
dásamlegu konu að.
Guðríður H. Benediktsdóttir.
Í dag kveðjum við með virðingu og
söknuði okkar elskulega samstarfs-
félaga og vin, Fríðu Ólafsdóttur. Hún
var hlý, góð og starfsöm eins og sagt
er, féll aldrei verk úr hendi. Fríða
átti hug allra sem henni kynntust,
ekki síst foreldra og barna sem sótt-
ust öll eftir að vera í návist hennar.
Fríða var mikill göngugarpur og
náttúruunnandi, hún var dugleg að
miðla okkur af fróðleik sínum um
fuglanöfn og gróður. Sumar okkar
voru svo lánsamar að ganga með
henni til fjalla og eru það ógleyman-
legar ferðir. Einnig eru ógleyman-
legar allar starfsmannaferðirnar
jafnt innanlands sem utan þar sem
Fríða lék alltaf á als oddi og hélt uppi
fjörinu með söng og gamanyrðum,
enda mikil félagsvera.
Fríða var búin að berjast við
krabbamein í mörg ár og fara í
margar lyfjameðferðir með já-
kvæðni og sterkan baráttuvilja að
vopni. Hún mætti alltaf til vinnu þeg-
ar hún treysti sér til og var ekki á því
að gefast upp. Síðastliðið sumar
bauð hún börnunum á deildinni sinni
í garðinn sinn. Hún var búin að taka
til leikföng og setja út í garð, við
hjálpuðumst svo að við að baka vöffl-
ur ofan í allan barnaskarann. Þann
dag var yndislegt veður, sól og hlýtt
og þannig var hún Fríða okkar líka,
hlý og yndisleg með góða nærveru.
Minningin um Fríðu mun lifa í
hjarta okkar um ókomin ár. Við er-
um ríkari eftir kynni okkar við þessa
miklu hetju.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífs þíns nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði nú sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Elsku Gunnar og fjölskyldan öll.
Okkar innilegustu samúðarkveðjur
og megi Guð styrkja ykkur á þessum
erfiðu stundum.
F.h. starfsfólks leikskólans Kópa-
hvols,
Þóra Júlía Gunnarsdóttir.
Ég var svo heppin að kynnast
Fríðu. Ég og Ragnheiður höfum ver-
ið vinkonur í ca 24 ár, kynntumst
fyrst á róló við Bjarnhólastíg og vor-
um alla grunnskólagönguna í sama
bekk.
Fríða var ein yndislegasta mann-
eskja sem ég hef kynnst, góðhjörtuð
með eindæmum og hugsaði fyrst og
fremst um þarfir annarra áður en
hún hugsaði um sínar. Hún var alltaf
brosandi og hress.
Ég vann með Fríðu í eitt ár á
Kópahvoli og elsta dóttir mín var á
Spóadeild hjá Fríðu. Fríða var uppá-
hald barnanna, alltaf til að í að fara í
leiki með þeim. Það sást langar leiðir
hversu vænt krökkunum þótti um
Fríðu og hversu mikla virðingu þau
báru fyrir henni.
Ég á margar góðar minningar um
Fríðu og ein af þeim er síðan í febr-
úar á þessu ári og lýsir því hvernig
Fríða var. Ég ákvað að fara með dæt-
ur mínar að renna á sleða í brekkunni
hjá Kópahvoli. Á leiðinni upp á Kópa-
hvol mætti ég Fríðu og Ragnheiði
sem komu akandi og voru á leið heim,
Fríðu fannst ómögulegt að ég væri
bara með einn sleða svo hún vildi
endilega að ég kæmi og fengi gamla
sleðann hans Hákonar sem væri úti í
skúr. Fríða fór með okkur og Gunna
út í skúr til að ná í sleðann og var
hann notaður í nokkrar skemmtileg-
ar salibunur. Fríða var yndisleg kona
með stórt hjarta.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
svo hlusti englar guðs í Paradís.
Við götu mína fann ég fjalarstúf
og festi á hann streng og rauðan skúf.
Úr furutré, sem fann ég út við sjó,
ég fugla skar og líka úr smiðjumó.
Í huganum til himins oft ég svíf
og hlýt að geta sungið í þá líf.
Ég heyri í fjarska villtan vængjaþyt
Um varpann leikur draumsins perluglit.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
og hlustið, englar guðs í Paradís.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.)
Elsku Gunni, Ragnheiður, Gunnar
Atli, Sonja, Hákon, Katrín, Kári og
Kolbeinn, ykkar missir er mikill, við
vottum ykkur okkar dýpstu samúð.
Björg Maggý Pétursdóttir, Aron
Scheving Halldórsson og dætur.
Hanna frænka mín
er nú látin. Þá rifjast
upp minningar bæði
frá liðinni tíð og
þeirri tíð sem nær er.
Hugurinn leitar aftur til bernsku
minnar á Brekastíg 18 í Vest-
mannaeyjum en þar bjuggu afi,
amma, Hanna og Friðrik. Þetta var
fjölskylduhús. Þar dvaldi ég
löngum stundum og fékk að vera
með í því sem fullorðna fólkið var
að gera. Hanna og amma voru afar
samrýmdar og ég fékk iðulega að
fara með þeim m.a. í heimsóknir,
jólaboð o.fl. Mér er minnisstætt
þegar ég fékk að fara með þeim á
fullorðinsleiksýningu um kvöld.
Það var toppurinn á tilverunni og
svo var komið við í sjoppu á heim-
leiðinni og keypt gotterí.
Það var gott að vera á Brekó
eins og við systkinabörnin kölluð-
um þetta hús. Ég var ýmist að
skottast inni hjá ömmu og afa eða
uppi hjá Hönnu og Friðrik. Ég
minnist atviks er ég átti bágt með
að sofna og Hanna náði þá í gít-
arinn og fór að spila fyrir mig. Við
sungum alls konar vísur sem við
sömdum á þeirri stundu og
skemmtum okkur hið besta. Þetta
gladdi litla stelpu svo sannarlega.
Jólaboðin á Brekó eru minnisstæð.
Þar voru alltaf skemmtiatriði og
Hanna stóð fyrir þeim. Hún hélt
Jóhanna Herdís
Sveinbjörnsdóttir
✝ Jóhanna HerdísSveinbjörnsdóttir
fæddist í Vest-
mannaeyjum 16. jan-
úar 1929. Hún lést á
Landspítalanum,
Landakoti, 25. októ-
ber 2009 og var jarð-
sungin í Kópavogs-
kirkju 6. nóvember.
tískusýningar, klæddi
okkur bræðrabörnin
sín upp í alls konar
föt, hatta og tilheyr-
andi. Endalaust var
hún til í að skemmta
og gleðja. Hún elsk-
aði tónlist og spilaði á
gítar. Hagmælt var
hún og liggur eftir
hana mikið af kveð-
skap. Hún hafði þann
sið, meðan heilsan
leyfði, að semja af-
mælisljóð til vina
sinna. Þessi ljóð voru
alltaf við lag og voru sungin í af-
mælisboðunum og skapaði þessi
söngur skemmtilega stemmningu.
Þennan háttinn hafði hún einnig á í
sínum afmælum, en hún var mikið
afmælisbarn og hélt alltaf upp á
þann dag. Ljóð dagsins, eins og
hún nefndi það, var límt upp á vegg
og stundum var það myndskreytt.
Eftir að ég varð fullorðin fækk-
aði samverustundum okkar en hún
var alltaf innilega þakklát fyrir
hverja heimsókn eða símtal. Heim-
sóknirnar voru alveg einstakar. Við
kveiktum á kerti, drukkum kaffi í
eldhúsinu og oftast suðusúkkulaði
með. Suðusúkkulaðið var í sér-
stöku uppháhaldi hjá henni. Henni
fannst það jafnvel gott við svefn-
leysi. Svo var farið í stofuna, sung-
ið svolítið og spjallað um heima og
geima. Hanna og Friðrik höfðu al-
veg einstaklega góða nærveru. Mér
fannst ég alltaf fara betri mann-
eskja heim til mín eftir þessar
heimsóknir.
Ég kveð þig núna, elsku Hanna
mín, eins og ég gat sem betur fer
gert á meðan þú varst á spítalan-
um. Það er mér mjög mikilvægt.
Ég nota þín orð eins og þú sagðir
við mig eitt sinn þegar ég kom til
þín. „Þakka þér fyrir allt“.
Elsku Rikki , Eygló, Jóhanna og
Kristín. Við Reynir vottum ykkur
okkar dýpstu samúð, en undan-
farnir mánuðir hafa verið ykkur
svo þungbærir.
Henný Júlía Herbertsdóttir.
Jóhanna Herdís var gift Friðriki
Péturssyni bekkjarfélaga mínum í
Kennaraskóla Íslands en við út-
skrifuðumst vorið 1948. Ég kynnt-
ist henni á bekkjarfundum á nokk-
urra ára fresti eftir að þau hjónin
fluttust frá Vestmannaeyjum í
Kópavog. En svo kynntumst við
miklu betur eftir að við Friðrik
vorum báðir hættir í starfi og hitt-
umst kannske mánaðarlega yfir
vetrartímann á skemmtifundum
Félags kennara á eftirlaunum en
þar er oft ágætt að koma og gleðj-
ast með góðum vinum.
Mér var ljóst frá fyrstu kynnum
að hún var vel að sér um íslenskar
bókmenntir. Hún dáði alveg sér-
staklega ljóð með ljúfri hugsun og
fagurri hrynjandi og naut þess að
heyra þau flutt eða sungin. Hún
fann „sinn rauða stein“ með því að
hlusta, greina og kanna ljóð og
sögur. Þannig eignuðumst við ætíð
ánægjustundir yfir kaffibollum
bæði á Borgarholtsbraut 20 og í
Ljósheimum 8-A.
Ég votta Ríkharði syni hennar
og sonardætrum innilega samúð
mína og kveð Jóhönnu Herdísi
Sveinbjörnsdóttur með eftirfarandi
ljóðlínum:
Elfur tímans áfram streymir
út í gleymsku hyl.
Ekkert megnar móti standa
né móta nokkur þáttaskil.
Þannig áfram ævin berst
og líður.
Lokastundin stendur kyrr
og bíður.
(SK.)
Sigurður Kristinsson.
Hjálmar Jóhann
Níelsson
✝ Hjálmar JóhannNíelsson fæddist
á Seyðisfirði 15. nóv-
ember 1930. Hann
andaðist þriðjudaginn
20. október 2009 og
var útför hans gerð
frá Seyðisfjarð-
arkirkju 30. október.
Meira: mbl.is/minningar
Minningar á mbl.is
Jódís
Stefánsdóttir
✝ Jódís Stefáns-dóttir fæddist á
Norður-Reykjum í
Hálsasveit í Borg-
arfirði 31. október
1927. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
Eir í Reykjavík 27.
september sl. Foreldrar hennar voru
hjónin Stefán Þorvaldsson, bóndi á
Norður-Reykjum, f. í Hægindi í Reyk-
holtsdal 24. júní 1892, d. 28. október
1971, og Sigurborg Guðmundsdóttir, f.
í Dyngju á Hellissandi 24. september
1899, d. 5. ágúst 1978. Jódís var elst
sex systkina. Systkini hennar eru:
Guðríður, f. 8. desember 1930, búsett
í Lindarbæ, Reykholti. Þorvaldur, f. 15.
júlí 1932, búsettur í Reykjavík. Kona
hans Sveinbjörg Jónsdóttir. Þau eiga
fimm börn. Guðrún Sigríður, f. 30.
mars 1935, búsett í Reykjavík. Maki
Óskar Ósvaldsson. Snæbjörn, f. 14.
ágúst 1936, d. 5. janúar 2006. Sam-
býliskona Kristrún Valdimarsdóttir.
Snæbjörn átti fjögur börn með fyrr-
verandi konu sinni, Helgu Benedikts-
dóttur. Þórður, f. 15. október 1939,
búsettur á Arnheiðarstöðum sem er
nýbýli út frá Norður-Reykjum. Kona
hans er Þórunn Reykdal og eiga þau
tvo syni. Þórður á kjördóttur frá fyrra
hjónabandi.
Eiginmaður Jódísar var Hálfdán
Daði Ólafsson, f. í Bolungarvík, 3.
ágúst 1926, d. 26. september 1993.
Börn þeirra eru: Margrét, f. 19. sept-
ember 1953. Maki Benedikt Jónsson.
Hún á fjögur börn, Sigurð Hálfdán,
Guðna Frey, Snædísi Perlu og Húna.
Hlédís Sigurborg, f. 31. júlí 1956. Maki
Gunnar Sigurðsson. Þau áttu þrjú
börn, Róbert Anna, Jódísi Tinnu sem
lést á fyrsta ári og Sunnu Kamillu.
Stefán Grímur, f. 24. júlí 1958. Maki
Rigmor Rössling. Hann átti einn son,
Brynjar, sem lést árið 2000, 24 ára
að aldri. Móðir hans er Bylgja Braga-
dóttir. Kristján Gunnar, f. 4. ágúst
1960. Maki Guðríður Magnúsdóttir.
Dóttir þeirra er Elín Arna. Jóna Daðey,
f. 11. september 1961. Maki Albert
Kristjánsson. Þau eiga þrjú börn,
Kristján, Halldór og Daðeyju. Guðrún
Sigríður, f. 29. október 1963. Maki
Gunnlaugur Guðmundsson. Þau eiga
tvö börn, Birki Snæ og Jódísi Erlu.
Fyrir átti Guðrún Silju Dögg. Faðir
hennar var Sigurður Sveinsson, d. 4.
júlí 2004. Barnabörnin voru 15 (tvö
eru látin eins og áður kom fram;
Brynjar og Jódís Tinna). Barna-
barnabörnin eru 11.
Jódís ólst upp á Norður-Reykjum til
fullorðinsára. Hún stundaði nám í
Héraðsskólanum í Reykholti í tvö ár
eftir skyldunám. Um tvítugt fór hún
að fara til starfa í Reykjavík að vetr-
inum en var heima að sumrinu. Hún
stundaði ýmis störf fram að giftingu.
Frá árinu 1965 vann hún hins vegar
ávallt fullan vinnudag, fyrst í Hrað-
frystistöðinni og síðan hjá Bæj-
arútgerðinni. Seinna á lífsleiðinni vann
hún við framreiðslustörf, á Kránni og
í Múlakaffi. Hún vann einnig hjá Holl-
ustuvernd en síðustu starfsár sín
vann hún hjá Síldarréttum í Kópavogi.
Útför Jódísar fór fram 6. október.
Meira: mbl.is/minningar