SunnudagsMogginn - 05.09.2010, Síða 18

18 5. september 2010
A
ldrei átti ég von á því að verða forseti –
hvað þá forseti Frakklands! Það gerð-
ist þó í hálfa fjórðu klukkustund síð-
astliðinn fimmtudag. Vive la Révolu-
tion!
Aðdragandinn var skammur og embættistakan
enn skemmri. Ég gekk inn á Smíðaverkstæði
Þjóðleikhússins sem óbreyttur alþýðumaður í
gallabuxum en út sem þjóðhöfðingi hálfri
klukkustund síðar – í sex númerum of stórum
jakkafötum. Ætli þau hafi verið sniðin fyrir Jó-
hann Sigurðarson?
Verkefnið er skýrt: Ég, Mr. F., er þátttakandi í
fundi leiðtoga átta helstu iðnríkja heims í Reykja-
vík, G8-klíkunnar. Skyndilega er ég orðinn ein-
hleypur (og ánægður með það) stjórnmálamaður
með rithöfund í maganum.
Eftir að hafa lofað að fara að öllum fyrirmælum
hlýðir hópurinn á fyrirlestur um það sem prýða
þarf góðan leiðtoga. Brýnt er að bera sig vel,
handtakið sé þétt og að horfa djúpt í augu við-
mælandans hverju sinni.
Frá Lindargötunni liggur leiðin með limósínu á
Hótel Sögu þar sem spilað er bingó. Forseti Jap-
ans fer með sigur af hólmi. Þá er glyspressunni
flett með hliðsjón af kynlægni.
Að þeim „fundi“ loknum fá leiðtogar klukku-
stund út af fyrir sig. Mér er ekki til setunnar boð-
ið enda lá bréf fyrir mér í lobbíinu, þar sem ég var
beðinn um að hitta bréfritara í Keiluhöllinni
stundvíslega klukkan 16. Ég hnippi í lífvörð sem
gengur strax í málið.
Bréfritari, sextán ára gamall drengur, Axel að
nafni, er sonur minn. Hann kom undir í gleðskap
hér á landi áður en ég sneri mér að stjórnmálum.
Ég vissi seint af tilvist hans og samskipti okkar
hafa verið afar takmörkuð. Nú á hann hins vegar
bágt og biður mig um aðstoð. Mér rennur blóðið
til skyldunnar.
En Axel er ekki í Keiluhöllinni, ekki frekar en
Stalín. Mér er létt. Lífvörðurinn sér að áform mín
hafa breyst og býður mér í keilu. Við vekjum
óskipta athygli á brautinni. „Hver er þessi Mr.
F?“ spyrja blessuð börnin sem hópast um okkur.
Ég vinn en mér segir svo hugur að lífvörðurinn
hafi ekki gripið til allra sinna vopna. Þannig á það
vitaskuld að vera við þessar aðstæður.
Aftur er haldið á Hótel Sögu. Það má alveg
venjast því að fara sinna ferða í limósínu. Þar hitti
ég hina leiðtogana á ný og við skröfum um stund.
Við tekur ökuferð um borgina. Forseti Japans
vekur máls á ljósverki Yoko Ono í Viðey og í kjöl-
farið koma fjörugar umræður um list. Hvað er list
og hvað er ekki list? Það er spurningin. Sá jap-
anski á líklega kollgátuna: „Svarið er sjaldnast
hvorki einfalt já né einfalt nei.“
Deginum lýkur með hópmyndatöku í Norræna
húsinu. Ljósmyndarinn er ferskur en fullfrjáls-
legur fyrir smekk sumra. „Hann lítur út eins og
álfur,“ segir forseti Ítalíu. Mögulega er hann álf-
ur. Við erum á Íslandi.
Ágreiningur rís innan hópsins. Menn eru
ósammála um hvort standa eigi að myndatök-
unni með hefðbundnum eða óhefðbundnum
hætti. Ég hallast að síðarnefnda kostinum enda
hef ég fengið um það skýr fyrirmæli í handritinu
að hleypa myndatökunni upp. Það heppnast
ágætlega. Þannig lagað séð.
Svo er leiknum lokið. Lífvörðurinn virðir mig
ekki viðlits þegar ég yfirgef Smíðaverkstæðið í
gallabuxunum. Leiðin liggur upp í bíl Eggerts
ljósmyndara, kem tegundinni ekki fyrir mig.
Lagt i’ann. Áletrunin á hurðinni tengist ekki leiðtogunum. Eða hvað?
Leikstjórinn setur forsætisráðherra Breta í embætti.
Bingó í Vinabæ. Forseti Japans er krýndur kóngur.
Leiðtogarnir rýna í glysrit. Hvað ætli sé að frétta af Jennifer Aniston?
Kanslari Þýskalands fær yfirhalningu í frjálsa tímanum á Hóteli Sögu.
Á valdi valdsins
Bak við tjöldin
Ekki er amalegt að vera þjóðarleiðtogi – alltént um stund.
Því hafa þátttakendur í sýningu Kviss búmm bang, The
Great Group of Eight, fengið að kynnast undanfarna daga.
Ljósmyndir: Eggert Jóhannesson eggert@mbl.is
Texti: Orri Páll Ormarsson orri@mbl.is