Morgunblaðið - 09.02.2010, Blaðsíða 19

Minningar 19
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 9. FEBRÚAR 2010
✝ Einar Ingvarssonfæddist 19. sept-
ember 1921 að Litla-
Fljóti í Bisk-
upstungum, en ólst
upp á Hvítárbakka í
sömu sveit. Hann lést
á dvalarheimilinu
Hrafnistu í Hafn-
arfirði 31. janúar síð-
astliðinn.
Foreldrar hans
voru Ingvar Jóhanns-
son bóndi á Hvít-
árbakka f. 11.3. 1897,
d. 23.4. 1983 og Jón-
ína Ragnheiður Kristjánsdóttir
húsfreyja f. 30.8. 1890, d. 26.12.
1974. Systkini Einars voru tólf. Þau
eru Ingigerður, Kristinn, Jóhanna
Vilborg, Guðrún, Elín, Sumarliði
og Haukur en látin eru Ingvar,
Kormákur, Hörður, Hárlaugur og
Ragnhildur. Þann 31. desember
1954 kvæntist Einar Sólveigu
Stígsdóttur Sæland f. 26.8. 1928.
Foreldrar Sólveigar voru Stígur
Sveinsson Sæland lögregluþjónn í
Hafnarfirði f. 30.11. 1890, d. 21.4.
1974 og Sigríður Eiríksdóttir Sæ-
land ljósmóðir f. 12.8. 1889, d. 8.10.
1970. Börn Einars og Sólveigar eru
1) Ragnheiður Sæland, f. 19.12.
ríksdóttir, f. 2.12. 1947, maki Eirík-
ur Guðmundsson, f. 10.12. 1941 og
er dóttir þeirra Margrét f. 1977 og
á hún eina dóttur. Dætur Bjargar
eru: Sigrún Hrönn, f. 1966, maki
Þór Friðriksson og eiga þau tvö
börn. Hildur, f. 1967, maki Halldór
Guðmundsson og eiga þau einn son.
Hildur á fjögur börn og eitt barna-
barn. Sigríður Magnea Sæland Ei-
ríksdóttir, f. 19.5. 1949, maki Ágúst
Magnússon, f. 3.3. 1947. Börn
þeirra eru: Helga Halldóra, f. 1966,
maki Sigurður Jökulsson og eiga
þau eina dóttur. Sólveig Guðfinna,
f. 1972 og á hún einn son. Lilja
Björg, f. 1982, maki Þorsteinn Páls-
son og eiga þau tvo syni. Lilja
Björg á son úr fyrri sambúð. Magn-
ús Freyr, f. 1983. Einar var þús-
undþjalasmiður og liggja eftir
hann mörg handverkin. Stundaði
hann nám í Myndlistarskólanum og
lærði bókband. Hann var góður
söngmaður og söng með karla-
kórnum Þröstum um árabil. Einar
stundaði ýmis störf, t.d. við bif-
reiðaviðgerðir og almenna verka-
mannavinnu. Hóf hann störf hjá Ís-
lenska álfélaginu í Straumsvík árið
1970 og starfaði þar til ársins 1991,
er hann lét af störfum vegna ald-
urs.
Útför Einars verður gerð frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 9. febr-
úar 2010, og hefst athöfnin klukk-
an 15.
1952, maki Sigfús J.
Sigurðsson, f. 26.3.
1951. Börn þeirra eru:
Sigurður Daði, f.
1972, maki Sigurbjörg
Jódís Ólafsdóttir og
eiga þau þrjár dætur.
Sólveig Helga f. 1981.
2) Auður Sæland, f.
13.4. 1954, maki Eng-
ilbert Hafberg, f. 10.9.
1946 og er sonur
þeirra: Þórarinn Ein-
ar, f. 1974. 3) Ásrún
Sæland, f. 15.12. 1955,
maki Jósef Krist-
jánsson, f .12.1. 1949 og eru synir
þeirra: Einar, f. 1971, unnusta,
Guðný Rafnsdóttir og Vigfús Arnar
f. 1984, unnusta Heiða Lind Bald-
vinsdóttir. 4) Stígur Sæland, f. 1.10.
1961, maki Stine Einarsson. Börn
Stígs eru: Sólveig Therecia, f. 1988,
Vivi Katrín, f. 1989, Stígur, f. 1992
og Sophie Björg, f. 1995. Auk þess
á Stígur soninn Aron Ingvar, f.
1984. 5) Katrín Sæland, f. 19.9.
1963, maki Haukur Geir Garð-
arsson, f. 1.6. 1959. Börn þeirra
eru: Garðar Geir, f. 1989, Ásrún
Björk, f. 1992 og Íris Rós, f. 1997.
Stjúpdætur Einars og dætur Sól-
veigar eru Björg Gréta Sæland Ei-
Við áttum saman eitt sinn vor
þá æskan kynnti líf og þor,
við lögðum saman lífs á veg
og leiðin sýndist yndisleg.
Og lífið gaf og lífið tók
það okkur saman reynslu jók,
við bæði saman áttum allt,
var oftast hlýtt en stundum kalt.
En nú er komin stundin sú
á burtu farinn ert þú nú,
þú vinur kær sem varst mér allt,
mitt lífsins ljós, mitt sálar skart.
Nú genginn ertu á Guðs þíns veg,
ég græt svo harmi slegin treg,
en ætíð mun ég muna þann
sem gaf mér þennan góða mann.
Ég þakka vinur, þakka allt
sem gæfan okkur báðum galt.
Það er mín trú, mitt trausta skor
að aftur finnumst annað vor.
(Höf. ók.)
Kveðja,
Þín elskandi eiginkona
Sólveig.
Þú varst ekki maður margra orða.
Þess í stað léstu verkin tala. Þín
hlýja hönd og öryggið sem fylgdi þér
kom í stað þúsund orða. Það lék allt í
höndunum á þér og fyrir hugskots-
sjónum mínum sé ég fallegu hend-
urnar þínar handleika einhvern hlut-
inn sem þú varst að búa til. Ég get
notið þess áfram að horfa á alla fal-
legu hlutina sem þú skildir eftir hjá
okkur.
Þú varst mikill sóldýrkandi og
notaðir hverja stund til að vera úti
þegar veðrið var gott og þú passaðir
vel upp á hreiðrin sem fuglarnir áttu
í trjánum og barnabörnunum var
lyft upp til að leyfa þeim að fylgjast
með þegar ungarnir voru komnir. Þú
varst mikil barnagæla, enda hænd-
ust öll börn að þér og ekki þurftum
við að hafa áhyggjur af krökkunum
þegar við komum með þau í heim-
sókn, þau voru fljót að hverfa með
afa út, eða í bílskúrinn sem virtist
ekki geyma neitt annað en fjársjóði.
Eftir heimsóknirnar voru oft dregn-
ir upp með lotningu hlutir sem afi
hafði fundið handa þeim í skúrnum.
Aldrei féll þér verk úr hendi og þú
raulaðir alltaf þegar þú varst að gera
eitthvað enda hafðir þú mikið dálæti
á söng og söngst með karlakór árum
saman. Þótt þú ynnir alltaf mikið
þegar við vorum börn, gafstu þér oft
tíma um helgar til að fara með okkur
á bílnum, ýmist í sund eða bara í bíl-
túr. Þá var öllum stelpuskaranum
smalað inn í bílinn og brunað af stað.
Minningarnar eru ótalmargar eins
og þegar myrkfælnin var alveg að
fara með mig, þá læddist ég til þín
og hvíslaði „Pabbi ég er hrædd, ertu
sofandi?“ Þú hvíslaðir strax á móti
„Ekki vera hrædd, ég skal vaka.“ Þá
vissi ég að ég væri örugg og mér
væri óhætt að fara að sofa. Þegar ég
sat hjá þér síðustu dagana sem þú
áttir ólifaða lagði ég mína hönd yfir
þína, en nú var það ég sem hvíslaði
„Ég skal vaka.“
Hvíldu í friði, elsku pabbi.
Þín dóttir,
Ásrún.
Elsku pabbi.
Mig langar að minnast þín með
nokkrum orðum.
Þar sem ég sat við dánarbeð þitt
streymdu minningarnar fram í huga
mér. Pabbi var alltaf eitthvað að
starfa, raulandi eða flautandi ein-
hvern lagstúf fyrir munni sér. Þú
varst ekki margmáll og hafðir ekki
mörg orð um tilfinningar þínar, engu
að síður skynjuðum við elsku þína og
hlýju. Lítil barnshendi í fallegu
hendinni þinni eða klapp á kinnina
var allt sem segja þurfti. Þegar ég
var lítil varst þú í huga mínum stóri
og sterki pabbinn sem hélt vernd-
arhendi yfir fjölskyldunni og mér
fannst ekkert illt geta komið fyrir ef
þú varst nálægur. Allt frá því að ég
komst til vits og ára hef ég verið dá-
lítið upp með mér af því að eiga sama
afmælisdag og þú, að hafa á sínum
tíma verið afmælisgjöfin þín. Marg-
ar afmælisveislur höfum við haldið
sameiginlega í gegnum árin og mun
ég heiðra minningu þína á afmæl-
isdeginum okkar um alla framtíð.
Það sem einkenndi þig var hversu
barngóður þú varst og hvar sem þú
fórst löðuðust börnin að þér, enda
naust þú þín oft betur í félagsskap
barna en fullorðinna. Það má með
sanni segja að þér tókst það sem
ekki er öllum gefið, að varðveita
barnið í hjarta þér. Börnin mín, sem
eru þau yngstu í stórum hópi barna-
barna, voru svo lánsöm að fá að
njóta samvista við þig eftir að þú
hættir að vinna. Alltaf hafðir þú tíma
og áhuga á því sem stóð barnshug-
anum næst, hvort sem það var að
fara í göngutúr, jarða dáin dýr eða
fara í bílskúrinn og dunda eitthvað.
Listasmiður varst þú frá náttúr-
unnar hendi og ég horfi stolt á þá fal-
legu muni sem þú af þinni einstöku
handlagni hefur búið til og við eigum
til minningar um þig. Það er ekki
hægt að minnast þín án þess að
nefna hversu gaman þú hafðir af því
að syngja og röddina þína sem
hljómaði svo fallega hvort sem þú
tókst til söngs á mannamótum eða
raulaðir lagstúf við vinnu þína.
Elsku pabbi minn, það er sárt til
þess að hugsa að þú sért endanlega á
förum, en huggun harmi gegn að þú
áttir langa og farsæla ævi.
Að lokum vil ég gera þín orð að
mínum: „Vertu Guði geymdur“.
Þín dóttir,
Katrín.
Einar tengdafaðir minn er látinn
eftir erfið veikindi síðustu ár en
einkum síðustu mánuði. Hann fékk
góða umönnun í veikindum sínum á
þeim sjúkrastofnunum sem hann
dvaldi á síðustu mánuði og hjá eig-
inkonu og fjölskyldu sinni á meðan
hann gat dvalið á heimili sínu. Einar
var sannarlega af „gamla skólan-
um“. Hann hafði komið ungur og
næstum allslaus til Reykjavíkur úr
Biskupstungunum, þar sem hann
fæddist og ólst upp. Hann vann ýmis
störf sem til féllu á þeim tíma.
Heimskreppan sem hófst árið 1929
hafði sín áhrif á Íslandi á þessum ár-
um eins og víðast annars staðar og
lítið var um vinnu. Seinni heims-
styrjöldin hefst og árið 1940 her-
nema Bretar Ísland og ári síðar
kemur bandarískur her til landsins.
Með hernáminu sköpuðust atvinnu-
tækifæri sem áður voru óþekkt á Ís-
landi. Þessi tími hafði mikil áhrif á
Einar, hann var ungur og hann nýtti
sér þau tækifæri sem sköpuðust og
þetta voru skemmtileg ár, það
merkti ég vel á hans frásögnum frá
þessum árum. Allt frá því að ég hitti
hann fyrst, fyrir meira en 40 árum,
varð mér ljóst að hann hugsaði mikið
um stríðsárin og þau höfðu haft mik-
il áhrif á hann. Í þau skipti sem við
fórum saman í kvikmyndahús þá var
aldrei farið að sjá aðrar myndir en
úr stríðinu. Hann var fróður um
stríðið og hafði gaman að segja frá
þeim árum. Hann hafði einnig mikla
ánægju af því að lesa bækur og áður
fyrr mun hafa verið fastur liður á
kvöldin að lesa upphátt þegar hann
var kominn upp í rúm fyrir Sólveigu
eiginkonu sína og börnin sem oft
lágu til fóta á þeim árum, enda barn-
margt á heimilinu.
Hann var einstaklega nægjusam-
ur maður, sem hafði ekki langa
skólagöngu, en gat gert flest án
þess. Allt lék í höndunum á honum,
ekki síst það sem tengdist smíðum
og bílaviðgerðum. Hann byggði fleiri
en eitt hús og þar á meðal sitt eigið
einbýlishús í Hafnarfirði að miklu
leyti sjálfur, þó það hafi tekið langan
tíma að fullklára það, með fullri
vinnu. Hann var sérlega vandvirkur
þannig að mörgum fannst stundum
sem hlutirnir mættu ganga aðeins
hraðar. Hann átti margar bifreiðar í
gegnum árin og það voru eingöngu
amerískir bílar. Hann keypti nokkra
bíla hjá Sölunefnd varnarliðseigna,
þar sem hann kom ósjaldan við og
þetta voru flottir bílar. Þetta voru
sjaldnast alveg nýlegir bílar, en það
skipti ekki máli, hann átti auðvelt
með að koma þeim í gott stand og
halda þeim við og smíða jafnvel í þá
það sem vantaði eða bilaði. Hann
undi sér oft best á hlaðinu heima í
Mávahrauninu við að dytta að bílum
eða í bílskúrnum þar sem hann
fékkst við ýmislegt, s.s.smíðar.
Einar var góður söngmaður og
tók virkan þátt í kórstarfi og naut
þess að hlusta á þá tónlist sem hon-
um þótti við sitt hæfi. Hann var
barngóður með eindæmum. Sjaldan
leið honum betur en þegar hann var
með börnunum í fjölskyldunni. Hann
var fyrst og fremst fjölskyldumaður
og fjölskylduboðin voru mörg.
Að leiðarlokum er þakklæti efst í
huga mér og vil ég þakka fyrir allar
góðu samverustundirnar og allt það
góða sem Einar gerði fyrir mig og
var mér og mínum.
Sigfús Jón Sigurðsson.
Elsku Einar afi minn.
Það er bæði skrítið og erfitt að
hugsa sér lífið án þín. Fyrir mér hef-
ur þú alltaf verið til og mér fannst
lengst af að þið amma væruð ódauð-
leg enda virtist annað alltaf óhugs-
andi og fjarlægt en núna ert þú far-
inn og kveðjustund runnin upp. Allt
frá því að ég fæddist og til dagsins í
dag varst þú alltaf svo góður við mig
og svo mikilvæg persóna á merkis-
dögum lífs míns og fyrir það verð ég
ævinlega þakklát.
Þegar ég horfi til baka og rifja
upp liðna tíð þá koma svo ótalmarg-
ar fallegar og ómetanlegar minning-
ar um þig upp í hugann. Þú varst
alltaf svo glæsilegur maður og bæði
fallegur að utan sem innan. Þú varst
einstaklega barngóður og mikið fyr-
ir öll börnin í fjölskyldunni og í
minningunni sé ég þig ljóslifandi fyr-
ir mér alltaf með eitthvert barna-
barna þinna í fanginu að raula lítinn
lagstúf. Dálæti þitt á börnum kom
best í ljós síðustu daga ævi þinnar en
þá var fátt sem gladdi þig meir en að
fá að sjá og taka í fangið yngsta
langafabarnið þitt, nú síðast á jóla-
dag. Það færðist breitt bros yfir and-
lit þitt sem ég hafði ekki séð frá því
að þú veiktist fyrir rúmlega ári. Fyr-
ir mér er þetta ógleymanleg stund
enda ein af síðustu gleðilegu minn-
ingunum sem ég á um þig.
Þú varst mikill söngmaður alla tíð
og hafðir einstaka rödd og sönghæfi-
leika. Mér er mjög minnisstætt þeg-
ar þú hafðir á orði við mig hvað þú
værir stoltur og ánægður yfir því að
ég hefði erft sönghæfileikana og
sönggleðina frá þér. Þú sagðir mér
líka fyrir örfáum árum síðan að
söngurinn væri eitt af því sem eng-
inn gæti nokkurn tíman tekið frá
mér og ég sé alltaf betur og betur
hvað þú áttir við. Ég man líka þegar
þið amma komuð að hlusta á mig
syngja á hinum ýmsu tónleikum með
gamla menntaskólakórnum mínum
undir stjórn Marteins Hungers og
mér þótti alltaf ofboðslega vænt um
að þið væruð viðstödd. Ég veit líka
hvað þú hafðir gaman af því að
hlusta á kórsönginn enda söngstu
sjálfur í kór eins lengi og heilsa þín
leyfði. Ég mun halda áfram að
syngja á meðan ég lifi eins og ég lof-
aði þér afi minn því ég veit hvað það
gleður þig mikið og þannig finnst
mér ég halda minningu þinni best á
lofti.
Elsku afi minn, að lokum vil ég
segja við þig að mér finnst mjög sárt
til þess að hugsa að þú sért farinn og
ég á enn erfitt með að trúa því. Ég á
eftir að sakna þín svo mikið, sér-
staklega á fjölskylduhátíðum eins og
jólunum. Nú verða ekki fleiri ynd-
isleg jólaboð í Mávahrauninu hjá
ykkur ömmu. Þegar ég hélt utan um
þig og kvaddi þig fyrir örfáum dög-
um vissi ég að við eigum eftir að
sjást aftur. En þangað til bið ég
engla Guðs að gæta þín um alla ei-
lífð. Mér þykir óskaplega vænt um
þig, afi minn, og allar stundirnar
sem við áttum saman. Þú ert
ógleymanlegur og þú skilur svo
sannarlega eftir þig glæsilegan og
stoltan hóp afkomenda.
Sólveig Helga.
Elsku afi.
Við trúum því varla að þú sért fall-
inn frá. Okkur finnst svo stutt síðan
þú og amma komuð í heimsókn til
þess að passa okkur. Alltaf vorum
við jafn spenntar þegar við heyrðum
bjöllunni hringt tvisvar en þá vissum
við að þið væruð komin. Þú elskaðir
að leika við okkur og okkur er vel
minnisstætt þegar við sátum tímun-
um saman inni í herbergi með bar-
bie-dúkkurnar og þú varst að kenna
okkur að flétta á þeim hárið, enda
var þér margt til lista lagt. Við höf-
um alltaf verið ákaflega stoltar af
þér og okkur fannst alltaf jafn gam-
an að segja frá hvað afi okkar væri
hraustur, væri ekki ennþá kominn
með grátt hár og klifraði upp á þak
eins og ekkert væri. Heimsóknirnar
í Mávahraunið voru ekki af verri
endanum. Þú stjanaðir við okkur,
lyftir upp í nammiskápinn, gafst
okkur „afabaunir “ og „afadjús“ og
oft var farið út á róló. Við eigum svo
margar góðar minningar með þér,
sérstaklega úr æsku, og eru þær
ómetanlegar. Við munum alltaf
minnast þess hversu frábær afi þú
varst. Þín verður sárt saknað, takk
fyrir allt, elsku afi .
Hvíldu í friði.
Þínar afastelpur,
Ásrún Björk og
Íris Rós.
Elsku afi.
Nú hefur þú kvatt okkur eftir erf-
iða baráttu síðastliðin misseri. Bar-
áttu sem erfitt var að heyja vegna
aldurs þíns og fyrri starfa. Ég man
alltaf hversu furðu lostinn ég var
þegar ég heyrði að þú hefðir greinst
með krabbamein því heilsa þín og
hreysti voru annáluð alls staðar þar
sem þú fórst og í augum okkar
varstu ósigranlegur.
Þú hefur alltaf haft mikil áhrif á
mig og samband okkar var eitthvað
sem verður mér ávallt ómetanlegt.
Alltaf gat ég leitað til þín því ég vissi
að afi myndi redda málunum, allt var
hægt þegar afi átti í hlut. Fyrsta
skiptið þar sem ég gapti af aðdáun
var þegar ég sá þig hoppa og slá nið-
ur köngullóarvefinn í Mávahraun-
inu. Margar tilraunir fylgdu á eftir
þar sem hné voru beygð og reynt að
spyrna frá jörðu en þó ekki með
betri árangri en það að það vatnaði
ekki undir kornungan guttann.
Þarna má segja að íþróttaáhugi
minn hafi kviknað og hann fylgir
mér enn í dag. Þú varst alltaf tilbú-
inn að aðstoða og þegar maður kom
spenntur í sunnudagsheimsóknirnar
til ykkar ömmu, þá laumaðir þú til
mín smáfjárhagslegum styrk og
hvattir mig til að nota hann í það
sem mig langaði til. Síðan eru ótald-
ar allar ferðirnar okkar í hinn heil-
aga skúr, skúrinn sem við barna-
börnin upplifðum sem okkar eigin
ævintýraheim, fullan af leyndarmál-
um og spennandi hlutum. Þegar
maður spurði þig hvort þú ættir eitt-
hvað til stakkst þú alltaf upp á því
hvort við ættum ekki að kíkja í skúr-
inn og oftar en ekki fékk maður það
sem vantaði hvort sem það var fót-
bolti, spýta og nagli eða eitthvað allt
annað. Það var allt til í skúrnum.
Margar veislurnar hafa verið
haldnar í Mávahrauninu í gegnum
tíðina þar sem þú og amma tókuð á
móti fjölskyldunni og leyfðuð henni
að koma saman, stundir sem eru
ómetanlegar í minningunni og verða
alltaf. Oftar en ekki settist þú í
kóngastólinn og sagðir okkur kú-
rekasögur og sögur frá því þegar
Bretarnir gengu á land og alltaf
varst þú aðalsöguhetjan í þeim öll-
um.
Við sátum á lærinu á þér og hlust-
uðum af mikilli einbeitingu, slík var
spennan. Samband þitt við okkur
barnabörnin var einstakt, þú komst
ávallt fram við okkur sem jafningja
og sýndir alltaf áhuga sama hvert
tilefnið var. Maður vissi að það væri
hægt að leita til þín í blíðu og stríðu.
Þó að þú hafir ekki verið maður
margra orða átti söngurinn alltaf
stóran þátt í hjarta þínu. Oft settist
maður á hossandi læri þitt og hlust-
aði á þig syngja. Djúp og hlý söng-
röddin var róandi og það hægðist á
hjartslættinum. Eiginleiki sem kom
sér vel þegar ákafi æskunnar var
farinn að taka yfirhöndina og ærsla-
gangurinn var kannski orðinn of
mikill. Þegar þú raulaðir vissi maður
að þér liði vel, það voru þín ánægju-
orð.
Betri fyrirmynd er ekki hægt að
hugsa sér, afi minn, og er ég stoltur
af því að bera blóð þitt í æðum mín-
um. Þú hefur kennt mér að lífið þarf
ekki að vera svo flókið og að einfald-
leikinn fleytir manni ansi langt í leit
að hamingjunni.
Vigfús Arnar.
Einar Ingvarsson