Morgunblaðið - 18.03.2010, Blaðsíða 29

Allar minningar á einum stað.
ÍS
L
E
N
S
K
A
S
IA
.I
S
M
O
R
48
70
7
01
/1
0
–– Meira fyrir lesendur
Bókina má panta á forsíðu mbl.is eða á slóðinni mbl.is/minningar
Um leið og framleiðslu er lokið er bókin send í pósti.
Hægt er að kaupa minningabækur með greinum sem birst hafa frá
árinu 2000 og til dagsins í dag.
Minningar 29
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 18. MARS 2010
Þá er það víst að bestu blómin gróa
í brjóstum sem að geta fundið til
(Jónas Hallgrímsson)
Þessar ljóðlínur úr kvæði Jónasar
koma sterkt upp í hugann þegar
andlátsfregn Finnboga berst og
manni finnst tilvistin öll dauflegri en
áður. Náinn samgangur hefur verið
milli fjölskyldnanna í gegnum tíðina
og gerir það að verkum að Bogi mað-
ur Dúnu föðursystur okkar hefur
verið órjúfanlegur þáttur í okkar
uppvexti. Kvikur og hraður með
gleði og gamansemi á takteinum,
nikkuna á lofti og raddaðan söng.
Hann var ótrúlega fljótur að koma
fyrir sig orði á mannamótum ef því
var að skipta, ljóðelskur og hafði er-
lend tungumál á hraðbergi. Ungur
andi, óbrigðult minni og víður hugur
gerði það að verkum að hann náði
vel til yngri kynslóðar fjölskyldunn-
ar sem var upp með sér af áhug-
anum sem hann sýndi þeim. Á gleði-
stundum fremstur í flokki við að
stjórna söng og spila undir ásamt
Oddi.
Vinir okkar systra minnast þess
enn með blik í augum þegar komið
var saman í Stekknum á gamlárs-
kvöld og þrjár kynslóðir tóku lagið í
ótal mörgum erindum og hafa marg-
ir haft það á orði að þar hefðu þeir
þorað að syngja í fyrsta sinn. Fyrir
okkur var það bara sjálfsagður hlut-
ur af tilverunni að koma saman og
syngja. Pabbi söng tenórinn blíðsárt
en Bogi raddaði kliðmjúkri röddu og
við komum inn í eftir því sem pass-
aði. „Das ist doch wunderbar“ sagði
Bogi kannski ef honum fannst Sig-
nýju takast vel upp í söngnum og á
eftir fylgdi hlátur. Síðasta gamlárs-
kvöld var mikið sungið og óvenju
lengi, þrjár kynslóðir. Þannig minn-
umst við hans. Þökkum fyrir allt.
Höldum merki þeirra félaga á lofti
þegar við komum saman næst og
tökum lagið. Elsku Dúnna, Kata,
Oddur og Guðrún. Minningin lifir.
Sævar að sölum
sígur dagsins bjarta ljós.
Dimmir í dölum,
döggum grætur rós.
Einn eg sit og sendi
söknuð burt í ljúfum blæ,
er sem blítt mér bendi
barnsleg þrá að sæ.
Alda, kæra alda!
Eyrum fróar gnýrinn þinn,
Alda ljúfa alda
eini vinur minn
(Guðmundur Guðmundsson)
Katrín, Þóra Fríða, Signý,
Soffía.
„Hvernig er tíðarfarið í Moskó?
Ertu nokkuð á leiðinni suður? Ég
get boðið kaffi, en það er eitthvað lít-
ið til með því.“ Eitthvað á þessa lund
byrjaði Finnbogi vinur minn gjarnan
símtölin, eða kannski mjög form-
lega: „Hier spricht der Finnbogi.“
Og svo hressileg hláturgusa á eftir.
Nú heyrist hún aldrei meir. Vinnu-
þjarkurinn, ferðalangurinn og
göngugarpurinn er farinn veg allrar
veraldar og stóð við orð sín að
vanda: „Þegar ég fer fer ég eins og
Dóri bróðir, á einni örskotsstundu er
bara allt búið. Og það er líklega best
þannig.“
Í hálfa öld áttum við samleið, síð-
ari árin talsvert náið samstarf. Þeg-
ar stofnað var félag um upprifjun og
útgáfu á sögu bílsins á Íslandi, raun-
verulega samgöngusögu Íslands á
landi, varð Finnbogi formaður fé-
lagsins en ég fenginn til að rita sög-
una. Traustur félagi og samstarfs-
maður með lifandi áhuga; ég held að
Finnbogi hafi aldrei tekið neitt að
sér sem hann var ekki tilbúinn að
gera af lífi og sál. Glaður og spaug-
samur jafnan en missti aldrei sjónar
á markmiðinu. Vandamál voru ekki
til, aðeins verkefni. „Það er best að
ganga í verkið strax,“ var gjarnan
viðkvæði hans, „annars er hætt við
að það lendi í undandrætti.“
Finnbogi ólst upp með bílum og
bílar urðu hans ævistarf. Eyjólfur
faðir hans var einn af fyrstu bílstjór-
um þessa lands, ók árum saman
áætlunarbílnum í Fljótshlíðina, hafði
gjarnan soninn Finnboga með sér og
kenndi honum í leiðinni að meta feg-
urð landsins og örnefni þess. Alla
ævi naut Finnbogi þess að fara um
landið og þekkja það; varla var hægt
að sýna honum svo mynd af lands-
lagi að hann þekkti það ekki þegar í
stað og með nafni.
Heildverslunin Hekla var starfs-
vettvangur Finnboga alla hans löngu
starfsævi, tæpum mánuði fátt í 65 ár.
Þegar fyrirtækið hóf innflutning á
Volkswagen-bjöllunni tók Finnbogi
hana í þjónustu sína og fór á henni
vegleysur jafnt sem vegi og lét þá
ekki ár eða vötn standa verulega í
vegi fyrir sér fremur en aðrar tor-
færur. Neytti þá jafnvel kunnáttu
sinnar sem bifvélavirki og bjó sína
bjöllu sem best honum þótti til ferða
á láði og legi. Hann ferðaðist líka á
Land Rover en það var aldrei eins
gaman, sagði hann. Þótt Land Rov-
erinn væri duglegur vantaði hann
mýktina og léttleikann sem ein-
kenndi bjölluna.
Sömu einkenni hafði Finnbogi
sjálfur. Söngvinn og dansglaður,
hafði mest gaman af að sungið væri
raddað eins og tíðkast hafði í áætl-
unarbílnum hjá pabba og síðan
áfram í þeim ferðalögum sem Finn-
bogi stjórnaði sjálfur á einn hátt eða
annan. Hann átti líka til að taka lagið
einn með sínum bjarta tenór, einu
sinni heillaði hann kráargesti í
Þýskalandi þar sem við sátum að
kvöldverði með því að grípa hljóð-
nemann hjá hljómsveit hússins og
syngja með innlifun „You are my
sunshine“. Ætli hann hafi ekki líka
tekið í harmonikkuna? Hin síðari ár-
in átti hann til að skreppa í orlof
nokkra daga til Rüdesheim am
Rhein af því þar var hægt að bregða
sér í danssal upp á gamla mátann og
dansa af hjartans lyst þótt enn væri
bjart af degi.
Auðvitað grípur mann söknuður
þegar maður sér á bak vini. Það und-
irstrikaði hann við mig sjálfur. En
hann bætti því líka við að maður ætti
ekki að syrgja lengi, heldur minnast
alls þess glaða og bjarta sem felst í
minningunni um góðan samferða-
mann. Þannig minnist ég Finnboga
Eyjólfssonar með þakklæti fyrir
samfylgdina.
Sigurður Hreiðar.
„Ein dýpsta gæfa í geði manns er
glaðlegt bros í fari hans.“ Finnbogi
var mörgum góðum hæfileikum
gæddur. Gleði í hversdagsleikanum
var honum eðlislæg. Eitt bros fær
dimmu í dagsljós breytt. Hann hafði
á hraðbergi fleyg orð stórskáldanna
og kryddaði gjarnan ræðu og rit með
tilvitnunum. Ræður hans jafnvel
skrifaðar sem óskrifaðar, fluttar af
þekkingu, tilfinningu en umfram allt
hvatningu. Hann sagði mér að þýsku
hefði hann lært í upphafi til að geta
lesið tæknibækur. Forgöngumaður
eða sporgöngumaður. Umboðs-
mannafundir Heklu voru ætíð lífi
gæddir, hvorum hópnum viljið þið
tilheyra? Enginn komst undan með
svar sem ekki var sveipað baráttu-
anda. Og svo smælaði hann framan í
heiminn eins og Megas. Hög rithönd
hans, hagmælgi, snerpa og rökvísi
komu alls staðar fram í verkum
hans. Landið þekkti hann jafnvel og
lófa sinn, ættir einnig, alls staðar vel
heima. „Ef þú vandar öll verk þín,
eins og þú átt kyn til, þá er þér vel-
komið að leita í smiðju mína hvenær
sem er.“ Þannig svaraði Finnbogi
mér eitt sinn þegar ég spurði hvort
ég mætti leita til hans. Aldrei stóð á
svörum. Svarað strax ef hann vissi
það eða vel ígrundað svar daginn eft-
ir. Þegar ég vann í Heklu lentum við
eitt sinn saman í rökræðum við lög-
fræðing og skjólstæðing hans. „Nú
reynir á þig,“ sagði Bogi og lét mig
sannarlega fá að kljást, en falleg orð
á eftir í einlægni styrktu sjálfs-
traustið. „Klapp á bakið er létt í
vasa, en mundu að láta samferða-
mennina njóta þess þegar við á.“ Ég
fékk Finnboga til að fara á Gullfoss
og Geysi með þjónustustjóra Audi
sem hér var staddur. Þjóðverjinn
lýsti af hrifningu fyrir mér ferðinni
og klykkti svo út með hvað kallinn
væri ern. Ég spurði hann: Veistu
hvað hann er gamall? Já, ég spurði
hann að því. Það skeikaði bara níu
árum. Ég spurði Boga, hvort hann
hefði sagt rangt til um aldur? „Nei,
ég lét hann bara geta og svaraði svo
„glöggur“,“ og var greinilega mjög
skemmt. Finnbogi vann jafnt fyrir
FIT og Bílgreinasambandið. „Þau
verða að vega salt, geta aldrei hvort
án annars verið.“ Hann var einstak-
lega hugmyndaríkur að snúa fag-
orðum yfir á okkar ylhýra, unni mál-
inu og lagði kapp á málverndun.
Finnbogi lifir í huga okkar sam-
ferðamannanna, því öguð fag-
mennska og föðurleg handleiðsla
voru ætíð ríkjandi í samvinnu við
alla í umhverfi hans. Hann flutti
okkur boðskap og kenningar frum-
kvöðlanna s.s. Sigfúsar Bjarnasonar,
stofnanda Heklu, og fleiri mætra
manna. Hann tileinkaði sér og flutti
fram frumkvöðlahugsanir. Finnbogi
hefði aldrei megnað þetta allt án
Guðrúnar eiginkonu sinnar. Óeigin-
girni hennar í hans garð hefur stutt
hann til allra þessara verka. „Eng-
inn stendur lengur en hann er studd-
ur.“ Um leið og ég sendi samúðar-
kveðjur til Guðrúnar og annarra
ástvina Finnboga þakka ég ómetan-
legan stuðning í minn garð. Guð
blessi minningu Finnboga Eyjólfs-
sonar. Ég kveð með lokaorðum fer-
skeytlunnar sem ég hóf greinina á.
Hún er eftir föður minn Hörð Pét-
ursson sem orti hana um Finnboga
sjötugan: „Af lítilmagna bera blak
og binda orð við handartak.“
Bjarki Harðarson.
Kveðja frá vinahópnum.
Nú hefur kær vinur og félagi,
Finnbogi í Heklu, kvatt, og það
gerðist afar snögglega – það var ein-
mitt hans stíll, lifa lífinu fram á síð-
asta augnablik. Finnbogi tamdi sér
sérstakan lífsstíl, það var að halda
sér hraustum. Hann stundaði ekki
heilsuræktastöðvar til þess, nei,
hann var útivistarmaður, stundaði
sundlaugarnar á hverjum degi, gerði
líkamsæfingar nánast þar sem hann
var staddur hverju sinni, brá sér á
Esjuna af og til, og gekk til og frá
vinnu daglega.
Nei, hann var ekki hættur að
starfa, hefði orðið 85 ára á þessu ári.
Finnbogi starfaði aðeins á einum
vinnustað um ævina, í Heklu, og þar
er hans nú sárt saknað. Hann byrj-
aði þar rétt eftir unglingsárin, og
Sigfús Bjarnason, stofnandi Heklu,
sá hvaða mann Finnbogi hafði að
geyma og treysti honum til margra
trúnaðarstarfa sem yfirmaður á
ýmsum sviðum fyrirtækisins.
Finnbogi var maður vel á sig kom-
inn, teinréttur, grannvaxinn, andlits-
fríður, en um fram allt glaðsinna, og
það leyndi sér ekki, ef Finnbogi var
á staðnum. Vinahópurinn, sem
kynntist fyrir um 50 árum, hefur átt
góðar stundir saman. Við höfum allt-
af farið í sumarferðalag, en þá hefur
Finnbogi farið fyrir í þeim ferðum,
fengið 12 manna rútu, ekið auðvitað
sjálfur, sagt frá öllu því markverð-
asta, sem fyrir auga bar, þekkt nöfn
á öllum fjöllum, ám og vötnum,
sveitabæjunum, sem ekið var hjá, og
hverjir væru ábúendur og hverrar
ættar. Síðan þegar komið var í nátt-
stað tók hann upp nikkuna, og við
sungum og dönsuðum við mikinn
fögnuð.
Finnbogi átti mjög gott með að
koma fyrir sig orði, en í matarboð-
unum, sem við héldum, var hann að-
alræðumaður kvöldsins, og fór þá
létt með að fara með heilu ljóðabálk-
ana, minnið var með eindæmum. Nú
þegar Finnbogi hefur kvatt er hann
sá þriðji úr vinahópnum, sem kveður
á tæpu ári, svo þetta eru vissulega
erfiðar stundir. Það ríkir mikil sorg
hjá Guðrúnu núna, og þeirra litlu
fjölskyldu, sem þó er svo stór, Katr-
ín, Oddur, Guðrún „litla“, Ragnar,
Lingdi og Ósk litla, afastelpan, sem
var svo hrifin af afa sínum, eiga um
sárt að binda, eða eins og Guðrún
„litla“ sagði: „Það verður aldrei neitt
eins framar“, en þau eiga öll góðar
minningar, því Finnboga leið aldrei
betur en í félagsskap sinnar nánustu
fjölskyldu. Við í vinahópnum þökk-
um fyrir okkur, óskum Finnboga alls
hins besta í þeirri ferð, sem hann
hefur nú lagt í, og biðjum þess, að sá
sem öllu ræður vaki yfir Guðrúnu og
hennar fólki, þau eiga alla okkar
samúð.
Dóra og Gunnar Petersen.
Í dag kveðjum við hjá Heklu frá-
bæran samstarfsmann og góðan fé-
laga. Finnbogi Eyjólfsson starfaði
hjá félaginu í tæp 65 ár og segir það
meira en mörg orð um hollustu og
hve ötull hann var allt til æviloka. Á
þessum 65 árum gekk félagið í gegn-
um eðlilega þróun og breytingar og
stundum í gegnum mikla erfiðleika.
Finnbogi kom alltaf sterkur út úr
slíkum hremmingum. Fagmennska
hans, létt lundarfar og ótrúleg holl-
usta við félagið gerði það að verkum
að allir starfsmenn félagsins litu til
hans með aðdáun.
Ég kom til Heklu fyrir tæpum
fimm árum og kynntist fljótt þessum
einstaka starfsmanni sem þá hafði
unnið hjá félaginu í 60 ár. Ég varð
þess fljótt áskynja hversu mikill öðl-
ingur hann var og það hefur verið
mér ómetanlegt að hafa getað sótt í
þann upplýsingabrunn sem hann bjó
yfir. Þar kom maður aldrei að tóm-
um kofunum en þó var sérstaklega
mikilvægt að geta sótt til hans þann
mikla stuðning sem hann veitti mér
persónulega. Í þeim erfiðleikum sem
við höfum gengið í gegnum síðustu
tvö ár gat maður alltaf reitt sig á
stuðning Finnboga og það var ekki
sjaldan sem Finnbogi kvaddi sér
hljóðs á fundum og barði eldmóð í
samstarfsfólk sitt.
Kærastar verða þó minningar úr
Þórsmerkuferð, þar sem við áttum
yndislegar stundir saman og hann
lék á harmonikkuna af sinni alkunnu
snilld.
Minning okkar um einstakan sam-
starfsmann mun lifa með okkur og
ég vil fyrir hönd starfsfólks Heklu
þakka Finnboga fyrir frábærar sam-
verustundir. Guðrúnu, eiginkonu
hans, og fjölskyldu Finnboga vottum
við innilega samúð.
Knútur G. Hauksson,
forstjóri Heklu.
Við félagar í Lionsklúbbnum
Baldri minnumst horfins vinar með
sárum söknuði. Finnbogi Eyjólfsson
reyndist mikill öðlingur í okkar hópi.
Það var hans aðalsmerki að vera
skemmtinn, þægilegur, og góður
klúbbfélagi.
Við þekktum Finnboga af skýrri
og einarðri ræðumennsku á fundum,
þar sem hann lagði jafnan gott og
viturlegt til mála. Hann átti það til
að þylja utanbókar kvæði góðskálda
í upphafi funda, þar sem aðrir lásu
þannig ljóð af bókum, eins og tíðkast
á fundum okkar. Finnboga tókst
einnig að standa fyrir fjáröflun
klúbbsins til styrktar bágstöddum
með miklum skörungsskap og
atorku og einnig reyndist hann lið-
tækur í uppgræðslustarfi og gróð-
urvernd við Hvítárvatn á Kili.
Við hátíðleg tækifæri stóð hann
fyrir því að halda uppi gleðskap með
söng og harmónikkuleik og þótti
furðu sæta hvað hann kunni af lög-
um og textum. Í ferðalögum okkar
var hann jafnan sjálfkjörinn farar-
stjóri og leiðsögumaður, því hann
var ekki bara skipuleggjandi ferða,
heldur fræðari, þar sem hann var
gjörkunnugur öllum landsháttum og
fólki sem bjó í þeim byggðum, sem
farið var um. Kryddaði hann þá frá-
sögn sína með staðbundnum kímni-
sögum og fléttaði saman gamni og
alvöru.
Finnbogi var tengdur venslabönd-
um fjölmörgum félögum í klúbbnum,
en auk þess naut hann virðingar og
vinfengis annarra meðlima. Við
kveðjum góðan félaga og sendum
konu hans og ættingjum samúðar-
kveðjur.
Fyrir hönd Lionsfélaga Baldurs,
Sturla Friðriksson.
Látinn er Finnbogi K. Eyjólfsson,
löngum kenndur við Heklu.
Með fáum orðum vil ég minnast
hans og þakka um leið margþætt
störf hans í þágu bílgreinarinnar á
Íslandi, bæði brautryðjandastarf og
kynningar- og fræðsluhlutverk er
hann sinnti af alúð og kappi, því
hann vann mikið að fræðslumálum
bílgreinarinnar og kunnur nýyrða-
smiður.
Sérstaklega ber að þakka smekk-
vísi og hugmyndaauðgi er hann
sýndi við að íslenska ýmis erlend
hugtök, orð og orðtök úr framandi
tungumálum, sem nú teljast sjálf-
sögð og ósköp eðlileg í íslensku fag-
máli bílgreinarinnar og öllum eru
töm og eins og sjálfsögð.
Finnbogi var einkar geðþekkur
maður og okkur sem kynntumst
honum er hann kannski minnisstæð-
astur vegna glaðværðar og jákvæðs
viðmóts hans og hjálpsemi.
Um Finnboga má með sanni segja
að hann hafi fæðst og alist upp og
líka menntast innan bílgreinarinnar,
en hann hóf nám í bifvélavirkjun við
Iðnskólann í Reykjavík aðeins 16 ára
gamall, og honum er meðal annarra
góðra manna að þakka að saga bíls-
ins á Íslandi hefur varðveist í mynd-
arlegri og vandaðri bók.
Segja má að Finnbogi hafi helgað
líf sitt allt því starfi sem hann kynnt-
ist þegar í barnæsku, því faðir hans,
Eyjólfur Júlíus Finnbogason, var
stofnandi BSR og ók meðal annars
langferðabifreiðum um allt ökufært
Suðurland til margra ára.
Minning Finnboga K. Eyjólfs-
sonar mun lifa á meðan íslenskir iðn-
aðarmenn virða starfsgrein sína og
tala íslenska tungu.
Með þessum orðum mínum vil ég
auðsýna samúð eftirlifandi eigin-
konu hans, frú Guðrúnu Jónsdóttur,
SJÁ SÍÐU 30