Skólablaðið - 01.03.1985, Blaðsíða 27

Hver er uppáhaldsleikarinn þinn ?
,,Þeir eru nú nokkrir. Ég held mik-
ið upp á hann Jack Nicholson.41
Attu þér óskahlutverk?
„Nei, það er bara það sem ér er að
gera þá og þá stundina. Ég er ekki
með Hamlet í maganum eða þannig
neitt. Það bara kemur að því.“
Hefur komið fyrir þig að þú hafir
staðið uppi á sviði og ekki kunnað
textann?
,,Ég hef nú verið það heppinn að
ég hef sloppið við þetta, það hafa
ekki verið nein meiriháttar slys. Þó
að það vanti tildæmis leikara inn á
svið, þá er það ekkert meiriháttar,
maður fer að venjast slíku.
Ég hef gleymt mér og það hefur
komið fyrir aðra líka. Það er verra
þegar maður er einn á sviðina og
vantar mótleikara. Þegar svona
kemur fyrir þá er bara að spila eftir
hendinni og stemningunni.
Er ekki visst átak fyrir sýningar að
vera aðfara leika?
„Það fer svo mikið eftir því hvað
maður er að gera. Ég tek það ekki
mjög nærri mér. Ég nota ekki þá að-
ferð. Sumir nota þá aðferð að strax
þegar þeir koma í húsið byrja þeir að
setja sig inn í þetta, bíða á sviðinu
þangað til þeir fara inn að sminka
sig. Það er bara aðferð sem hentar
sumum, hún hentar mér ekki. Mín
aðferð hefur undanfarið bara verið
sú að fara inn og leika, maður bara
stillir inn á þetta. Stundum hefur
komið fyrir að það hefur hentað mér
að reyna að setja mig inn í þetta ein-
hvernveginn.“
Er þaðfíling að leika?
„Já, það er notalegur fílingur.“
Er það klappið sem er notalegt?
„Já, það er óneitanlega soldið kikk
sem maður fær út úr því, það eru
ákveðin laun. Já, það er óneitanlega
ljúft, ég held að það sé nú mannlegt.
Þá maður borði að vísu ekki klappið,
þá eru það ákveðin laun.“
Getur klapp orðið þreytandi?
„Auðvitað getur það orðið þreyt-
andi, ef að það er búið að sýna sama
leikritið kannski fimmtíu, sextíu
sinnum, kvöld eftir kvöld. Þetta er
náttúrulega, hvað sem hver segir,
vinna, maður fer heim og talar um
bollastellið í hléinu, milli þess sem
maður leikur. Maður er ekki allt
kvöldið undirlagður í þetta.“
Hvernig undirbýrðu þig undir hlut-
verk?
„Ég er ekki með neitt patent form
á því, það fer bara eftir hverju hlut-
verki fyrir sig ...“
Pálmi: Hann kann það ekki!
Siggi bendir á vasadiskó sem Pálmi
er vopnaður og segir okkur að það sé
ein leiðin, og heldur áfram:
Nei, ég er ekki með neinn patent,
því miður, ja eða kannski sem betur
fer. Það er alveg frá því að gretta sig
fyrir framan spegil, yfir í það að æfa
sig í bílnum á leiðinni í vinnuna eða
æfa sig yfir höfuð ekki neitt. Þannig
að það eru allar útgáfur til.
Þá kemur Flosi inn og spyr hvíslandi
hverjir innrásarmennirnir séu, fær
svar og svo þegir hann og sparar
röddina fyrir átökin.
Hefur það einhverntíma komið fyrir
þig að þú hafir festst í hlutverki?
„Tekið hlutverkið með mér heim?
Nei, ég hef nú alveg sloppið við það,
enda er það nú alveg útilokað held
ég. Ég held að maður eigi ekki að
vinna þannig að láta persónuna vera
að elta sig neitt, það er bara að klæða
sig úr henni og fara heim, þegar
maður er búinn að leika. Ef maður er
farinn að taka þetta svo alvarlega, þá
verður maður að fara að athuga sinn
gang.“
Pað eru ekki svona einstaka atvik, ef
að eitthvað kemur þér á óvart og þú
veist ekki hvernig þú átt að bregðast
við en veist hvernig persónan sem þú
hefur leikið hefði brugðist við?
„Já, nei, það er ekki til í dæminu.“
En þú verður fyrir áhrifum?
„Já, auðvitað verður maður fyrir
miklum áhrifum, maður er alltaf
hugsandi um þessar persónur
kannski, og þær fylgja manni alltaf
en þær eru ekki neitt að taka yfir-
höndina, ekkert að ráða manns lífi
neitt.“
Dreymir þig stundum persónur?
Hefur það komið fyrir þig að persóna
birtist þér í draumi og daginn eftir
kanntu hana?
,,Já, ég veit ekki hvar hún birtist,
en stundum kemur það fyrir að einn
góðan veðurdag er hún mætt og ég
veit ekkert hvaðan hún kemur. Þetta
geta allir leikarar sagt. Maður er
kannski búinn að prófa allann skratt-
ann og svo allt í einu: Ah! Þetta er
það.
En dreymir þig persónur?
„Ja, nei, en ég fæ oft „martröð
leikarans“, þegar leikarinn man ekki
textann sinn og allt þetta, það kemur
oft fyrir. Og gleymir að mæta í leik-
húsið og svona. Það er nú oft þegar
maður er búinn að leika margar sýn-
ingar í röð, þá er maður aldrei í rónni
á kvöldin heima hjá sér: „Ah!
Djöfullinn, ég á að fara að leika í
kvöld, það er alveg á hreinu!". Ég
var einu sinni á kappleik í Hafnar-
firðinum, FH-Haukar, æðislega
spennandi leikur, var búinn að leika
mörg kvöld, „nei, djöfull, það er
sýning í kvöld!“ Klukkan var eitt-
hvað rétt um átta. Og ég var ekki í
rónni fyrr en ég var búinn að hlaupa
Skólablaðið 27