Morgunblaðið - 27.05.2010, Blaðsíða 27

Minningar 27
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 27. MAÍ 2010
✝ Óskar Jakobssonfæddist 25. júlí
1977 í Reykjavík og
lést á heimili sínu,
Skarphéðinsgötu 2 í
Reykjavík, laug-
ardaginn 15. maí sl.
Foreldrar hans
voru Henny Arna
Hovgaard, f. 18. maí
1944 í Lyngdal, Nor-
egi , d. 29. júní 2000 í
R.vík og Jakob Niku-
lásson, f. 17. mars
1922 í Hov, Fær-
eyjum, d. 29. júlí 2005
í R.vík. Systkin hans eru Davíð Jak-
obsson, f. 25. júlí 1977 og Þórhildur
Jakobsdóttir Høyland, f. 16. janúar
1980. Þórhildur er gift Kåre Høyl-
and, f. 21. ágúst 1972
og eiga þau tvo syni,
Hauk Torkel f. 2. apr-
íl 2005 og Niklas Hug-
in, f. 30. október 2007.
Eftirlifandi unnusti
Óskars er Björn Tóm-
as Kjaran, f. 12. febr-
úar 1981. Óskar var
hjúkrunarnemi við
Háskóla Íslands og
starfaði á Landspít-
alanum, en áður hafði
hann unnið á gisti-
heimili Hjálpræð-
ishersins um árabil.
Óskar tók virkan þátt í tónlistarlífi
á Íslandi.
Útför Óskars fer fram frá Dóm-
kirkjunni 27. maí 2010 kl. 11.
Skólafélagi, vinnufélagi og vinur
er fallinn frá langt fyrir aldur fram.
Stundum skilur maður ekki alveg
hver tilgangur lífsins er en eitt er víst
að lífið er ekki alltaf sanngjarnt.
Ungum manni er kippt í burtu þegar
hann á alla framtíðina og hamingjuna
fyrir sér, það getur ekki talist sann-
gjarnt.
Við kynntumst Óskari fyrst þegar
hann byrjaði með okkur í hjúkrunar-
fræði haustið 2007, tókum eftir hon-
um í Valsheimilinu þar sem við sátum
í Clausus og sáum við strax að um
hressan og skemmtilegan ungan
mann væri að ræða. Það gekk eftir og
áttum við oft skemmtilegt spjall við
Óskar á göngum skólans næstu árin.
Árið 2009 hóf Óskar störf á
krabbameinslækningadeildinni þar
sem við vorum að vinna og kynnt-
umst við honum þá ennþá betur. Þar
sá maður hversu vandaður, klár og
góður maður hann var og var greini-
legt að hann vildi öllum vel. Hann var
duglegur í vinnu og vann öll verk af
kostgæfni. Óskar var mikill húmor-
isti og var gjarnan mikið hlegið þeg-
ar hann var með okkur á vaktinni.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Valdimar Briem.)
Við munum minnast Óskars með
söknuði og biðjum góðan Guð um að
passa vel upp á hann.
Við vottum Birni Tómasi og öðrum
aðstandendum Óskars okkar innileg-
ustu samúð.
Garðar Örn Þórsson.
Sandra Ósk Eysteinsdóttir.
Kveðja frá Curator, félagi
hjúkrunarfræðinema
Kær skólafélagi okkar er fallinn
frá allt of fljótt. Óskar hóf nám við
Hjúkrunarfræðideild haustið 2007 og
var því að ljúka þriðja námsári þegar
hann lést. Óskar var talsvert virkur í
félagslífinu og var ávallt hress og
glaðlegur í fasi. Hann var mjög vel
liðinn meðal samnemenda og verður
hans sárt saknað.
Í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð, leiddu mig,
og lýstu mér um ævistig.
Ég reika oft á rangri leið,
sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt sem miður fer,
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér,
ég betur kunni þjóna þér.
Því veit mér feta veginn þinn
og verðir þú æ Drottinn minn.
(Pétur Þórarinsson)
Elsku Óskar, hvíl í friði.
Aðstandendum Óskars vottum við
okkar dýpstu samúð og biðjum Guð
um að styðja ykkur í þeirri miklu
sorg sem þið eruð að takast á við.
Fyrir hönd Curator, félags hjúkr-
unarfræðinema,
Garðar Örn Þórsson formaður.
Mig langar fyrir hönd starfsfólks
11-E, krabbameinslækningadeildar
Landspítalans að minnast Óskars
vinnufélaga okkar, sem nú er látinn
langt fyrir aldur fram. Óskar hóf
störf á 11-E haustið ́09, þá langt kom-
inn með nám sitt í hjúkrunarfræði.
Hann var hlýr og natinn við sjúk-
lingana og áhugasamur um sitt fram-
tíðarstarf. Hann hafði víðtæka
reynslu af lífinu sem hefði getað nýst
honum vel í því erfiða starfi sem
hjúkrun getur verið. Óskar var mikill
listamaður og nutum við góðs af því
þegar hann lék á píanó á aðventu-
stund á vegum 11-E fyrir síðustu jól.
Undanfarnar vikur hefur verið að
vora og bjartir tímar framundan hjá
flestum en því miður var það ekki svo
hjá Óskari. Nú hefur hann kvatt okk-
ur og munum við minnast hans sem
viðkvæmrar sálar með töfrahendur
sem ánægjulegt hefði verið að sjúk-
lingar og píanó hefðu fengið að njóta
lengur. Við sendum unnusta hans og
systkinum okkar innilegustu samúð-
arkveðjur og vonumst til að guð veiti
þeim styrk á þessum erfiðu tímum.
Halldóra Hálfdánardóttir.
Elsku vinur og „bróðir“.
Nú ert þú farinn frá okkur og eftir
sit ég með spurninguna „Af hverju?“
Ég skil ekki alltaf lífið, en þá er gott
að vita að við munum hittast aftur.
Við ólumst upp saman og það er ynd-
islegt að rifja upp allar góðu minn-
ingarnar sem við eigum. Hjálpræð-
isherinn var okkar „annað heimili“
og þar vorum við að leika frá því við
vorum lítil kríli. Fórum í feluleiki á
göngunum og héldum jól saman með
þeim sem minna mega sín. Já hjartað
mitt er fullt af minningum og albúm-
in full af myndum af okkur í gegnum
árin.
Þegar ég byrjaði í menntaskóla
breyttist vinátta okkar úr „góður vin-
ur“ í „besti vinur“. Við hittumst nær
á hverjum degi og ég gat sagt þér
allt. Ég held að þú hafir aldrei vitað
hvers mikilvæg vinátta þín var. Þó að
við séum ekki „blóðskyld“ ertu eins
og bróðir minn. Þú gafst mér svo
mikið og hjálpaðir mér í gegnum svo
margt. Þegar ég átti erfiðan dag gat
ég hringt í þig dag sem nótt og þú
varst alltaf tilbúinn að hitta mig. Við
fórum annað hvort út að labba eða á
rúntinn til þess að ræða málin. En í
flestum tilfellum settist þú við píanó-
ið og leyfðir mér að fá útrás í gegnum
söng. Þú varst alltaf að hvetja mig
áfram og í gegnum þig öðlaðist ég
betri sjálfmynd og styrk. Þú varst
alltaf að segja mér að syngja meir því
ég hefði fallega rödd og hvattir mig
áfram.
Ég gæti verið í marga daga að
skrifað niður minningar og góðar
stundir sem við áttum saman, en
þess er ekki þörf. Því minningarnar
eru og munu alltaf lifa í mínu hjarta.
Þín brottför skilur eftir stórt tóma-
rúm í mínu hjarta og sorgin er mikil.
En þá er gott að eiga trúna og viss-
una að við munum hittast aftur. Ég
veit að þú ert á góðum stað og hlakka
mikið til að hitta þig aftur. Ég sé þig
fyrir mér knúsa og kyssa mömmu
þína og pabba aftur og hann Óskar
afa minn, sem þú varst skírður í höf-
uðið á. Himinninn hefur eignast frá-
bæran tónlistarsnilling og píanista
og ég get ekki beðið eftir að taka þátt
í söngnum þegar við hittumst næst.
Ég elska þig, kæri vinur og bróðir,
og sakna þín sárt. Blessuð sé minn-
ing þín.
Þín
Inger.
Það er sérstaklega sárt að kveðja
þá sem fara löngu áður en þeir fá
tækifæri til að klára lífið.
Að fá ekki að ganga veginn á enda
og láta drauma sína rætast virðist
svo óbærilega ranglátt og sú tilfinn-
ing er ofarlega í huganum nú þegar
Óskar Jakobsson kveður svo langt
fyrir aldur fram.
Samband nemanda og kennara í
tónlistarnámi verður oft mjög per-
sónulegt og innilegt og þannig var
samband okkar Óskars. Það trúnað-
artraust og vinátta sem við áttum
voru mér dýrmæt og hann var nem-
andi með einstaklega góða nærveru
mýkt og hlýju sem einkenndu allt
hans fas.
Hann var aldrei langt undan þótt
náminu væri lokið og við áttum alltaf
góð og eftirminnileg samtöl. Fram-
undan var svo margt gott þótt lífið
færi ekki alltaf mildum höndum um
Óskar. En einmitt þess vegna kunni
hann að meta gleðina þegar hún
gafst og nú síðast fyrir stuttu hringdi
hann og bað mig að spila við brúð-
kaupið sitt sem átti að verða í nóv-
ember. Þá ætlaði hann að giftast lífs-
förunaut sínum og kærasta og ég
samgladdist honum innilega. Þetta
var mikil tilhlökkun og við gleymdum
okkur við að velja tónlistina, sem átti
að verða óviðjafnanleg, að sjálfsögðu.
Að leiðarlokum lifir minningin um
einstakan dreng sem átti heilsteypt-
an hug og stórt hjarta sem aldrei
gleymist.
Steinunn Birna.
„Hjúpuð dulúð draumheima.
Í návist hins yfirskilvitslega, heilaga.
Þar sem spekin vill rökræða, fræða.
Sviðinn óbæranlegur,
frá logandi runna missis.“
(Íris Guðmundsdóttir)
Ég kveð dýrmætan vin í dag. Vin
sem skilur eftir varanlegt spor í mínu
hjarta. Ég man eftir Óskari sem
barni í Hjálpræðishernum, hlédræg-
um að sjá, örlítið feiminn kannski. Ég
kynntist honum svo persónulega fyr-
ir nokkrum árum þegar við fórum að
spila saman. Óskar var snilldarpíanó-
leikari, hafði mikið næmi og tilfinn-
ingu fyrir fegurð tónlistarinnar. Það
var einstaklega gott að syngja við
undirleik hans, svo mikil tilfinning og
samhljómur okkar á milli. Þau Miri-
am frænka fengu mig með sér í
ógleymanlegt tónleikaferðalag hér
um árið. Þar kynntist ég Óskari enn
betur, þar náðum við einnig sam-
hljómi sem vinir. Óskar uppgötvaði
einstakt dálæti mitt á minstrels-
súkkulaði í ferðinni góðu og oftar en
ekki hafa samræður okkar síðan end-
að á minstrels-brandara frá honum.
Ef til vill var hann hlédrægur og
feiminn þegar sá gállinn var á honum
en sá Óskar sem ég kynntist var svo-
lítill grallari. Hann var hláturmildur
með smitandi hlátur, hann var stríð-
inn, mjög ræðinn, svolítið spekings-
legur, athugull, hreinskiptinn og
hafði sterkar skoðanir. Hann var til-
finninganæmur, einlægur, hlýr og
með hjarta sem var nánast stærra en
hann sjálfur. Óskar var ófeiminn við
að segja mér hversu vænt honum
þótti um mig, minnti mig á það í
hverju samtali sem við áttum. Sú
tjáning er ekki sjálfsögð í samskipt-
um og er mér óendanlega dýrmæt í
dag, einnig sem lexía. Fráfall hans
var snöggt og óvænt, harmurinn
mikill hjá þeim sem honum unnu.
Hann varð bráðkvaddur aðeins 32
ára gamall. Hefði orðið 33 ára í júlí.
Framtíðin blasti við, hann hafði fund-
ið hamingjuna með Birni Tómasi.
Þeir voru að skipuleggja brúðkaupið
sitt. Óskar var svo hamingjusamur
þegar hann tilkynnti mér um þau
áform fyrir örfáum vikum síðan. Það
er huggun harmi gegn að hann skuli
hafa fengið að lifa síðustu árin sín
umvafinn ástinni.
Elsku Björn Tómas. Megi Guð
gefa þér styrk og umvefja þig elsku
sinni og huggun í þessari miklu sorg.
Ég votta öðrum aðstandendum Ósk-
ars einnig mína dýpstu samúð.
„Leiktu fyrir mig lagið, þræddu nót-
urnar hægt.
Lát hvert tregatár berast til mín,
þar til ég finn tóninn aftur.
Samhljóminn.“
(Íris Guðmundsdóttir)
Ég þakka Guði fyrir Óskar Hovga-
ard Jakobsson. Líf mitt er ríkara
vegna vináttu okkar, samstarfs og
yndislegra minninga.
Íris Guðmundsdóttir.
Óskar Jakobsson
Vegna mistaka við
vinnslu var undir-
skrift eftirfarandi
greinar ekki rétt
þegar hún var birt í Morgunblaðinu
19. maí sl. Er hún því birt aftur.
Beðist er velvirðingar á mistökun-
um.
Í dag kveðjum við Berglindi
Bjarnadóttur sem fallin er frá langt
fyrir aldur fram eftir hetjulega bar-
áttu við erfið veikindi. Okkur langar
að minnast Beggu, eins og við köll-
uðum hana, hún var æskuvinkona
og bekkjarsystir. Við kynntumst
Beggu þegar hún flutti í Kópavog-
inn 12 ára gömul.
Þegar við minnumst skíða- og
skátaferða á unglingsárum er okkur
efst í huga hvað Begga var mikill
fjörkálfur sem hreif okkur með sér,
þar var alltaf fjör og mikið hlegið,
Berglind Bjarnadóttir
✝ Berglind Bjarna-dóttir fæddist í
Reykjavík 15. des-
ember 1964. Hún lést
á Heilbrigðisstofnun
Suðurlands, 9. maí
síðastliðinn.
Útför Berglindar
fór fram frá Hvera-
gerðiskirkju 21. maí
2010.
hún hafði góða nær-
veru og smitandi hlát-
ur.
Begga hafði mikla
leiðtogahæfileika,
hafði gaman af mönn-
um og málefnum líð-
andi stundar.
Begga var til fyrir-
myndar, enda komin
frá góðu heimili og
mikil pabbastelpa.
Árin liðu og við vin-
konurnar fórum hver í
sína áttina, giftum
okkur og stofnuðum
heimili. Tengslin sem við mynduð-
um sem unglingar voru sterk og í
gegnum árin vissum við alltaf af
Beggu okkar, við fylgdumst með úr
fjarlægð hvernig fjölskyldurnar
stækkuðu og döfnuðu hjá hver ann-
arri.
Begga átti greinilega góða að,
þegar hún talaði um fólkið sitt fór
það ekki fram hjá neinum hve ástrík
fjölskylda hennar er.
Fyrir nokkrum árum kom upp at-
vik sem varð til þess að Begga
bankaði upp á, skælbrosandi og fal-
leg að vanda. Eftir það fór samband
okkar aftur að styrkjast og við hitt-
umst oftar og höfðum meira sam-
band.
En skjótt skipast veður í lofti,
Begga greindist með illvígan sjúk-
dóm, sem læknavísindin ráða enn
ekki við, og hefur þessi vágestur
enn náð að sigra. Æskuvinkona okk-
ar kvartaði aldrei yfir veikindum
sínum, heldur tókst á við þau af
æðruleysi.
Með þessum fátæklegu orðum
viljum við koma á framfæri inni-
legum samúðarkveðjum til ættingja
Beggu, eiginmanns hennar, Sigurð-
ar Blöndal, barna, móður hennar og
systkina, hugur okkar er hjá þeim.
Ó himins blíða hjartans tár
er hjúpar sorg, þótt blæði sár,
þín miskunn blíð, hún mildar barm,
hún mýkir tregans sára harm.
Þú ert það ljós, það lífsins mál,
er ljúfur drottinn gefur sál.
Nú hljóð er stund, svo helg og fríð,
að hjarta kemur minning blíð.
Hún sendir huga bros þitt bjart,
blessar, þakkar, þakkar allt.
Hún minnir sál á sorgaryl,
sendir huggun hjartans til.
(Steinunn Þ. Guðmundsdóttir.)
Harpa Helgadóttir
og Halla Sigurðardóttir.
Fyrir meira en 30 árum vorum
við Berglind á leið á dansleik á
Þingeyri, snerum gamla rússneska
útvarpið í botn og „Ég er á leiðinni“
ætlaði að sprengja hlustirnar á
Hrönn mömmu hennar. Hávaðinn
var svo ærandi í Haukadalnum að
við vöktum Valda á Húsatúni af síð-
degisblundinum. Svava systir Berg-
lindar sat þarna hjá okkur saklaus
og pen í gamla skólahúsinu og
trommaði með fingrunum. Gott ef
Bjarni Helga, pabbi Berglindar, tók
ekki nokkra létta takta í kakíbux-
unum. Bjarni skipherra hafði mynd
úr gömlu glanstímariti í veskinu af
kafteini í hvítum viðhafnarbúningi
úr ameríska hernum, með glæsi-
kvendi sér við hlið. Svo hagaði til að
fólkið á myndinni var glettilega líkt
honum og Hrönn. Bjarni var ótví-
ræður aðdáandi fegurðarinnar.
Og Berglind var að búa sig á ball-
ið, svo fáránlega falleg, ég svo lítill
og hvítur eins og fiskflak og krækl-
óttur; með hvítan brúsk á kollinum
sem minnti á hrafnslaup. Hún með
mosagrænu augun og jarpa hárið
síða og bros sem bræddi hjartað í
hverjum einasta ljósvíkingi sem
varð á vegi hennar. Ég allur á iði og
með galgopalæti. Samt vildi hún
hafa mig með sér því við áttum svo
gott skap saman. Og Bjarni Helga
kom til að skola á mér hárið því
maður gat víst ekki farið nema
þokkalega þveginn á sveitaball. Það
var nú ekki vaskað daglega á okkur
hárið í Haukadalnum eins og nú
tíðkast með últrasjampóum og
kondísjóner. Bjarni kom út úr skól-
anum með gusugangi og skaftpott
fullan af saltfisksoði og ætlaði að
sturta yfir mig með látum til að
skola burt grænsápuna.
„Nei, takk kafteinn,“ hrópaði ég í
örvæntingu og hafði ekki augun af
pottinum. „Jæja góði,“ sagði hann
með þjósti og skvetti úr pottinum
yfir hlaðið framan við nefið á mér.
„Jæja góði.“ Þetta er frasi sem ég
heyrði Berglindi nota þegar við töl-
uðum saman síðast og ég brosti og
fann að fortíðin fer ekki langt.
„Jæja góði,“ skrifaði hún mér svo
fyrir stuttu, „vonandi líður ekki á
löngu þar til við hittumst.“
Það verður víst að bíða eitthvað.
Núna eru þau tvö, Berglind og
Bjarni, aftur á sama staðnum. Það
verður sjálfsagt fírað upp í alad-
ínlampa eins og í den fyrir vestan og
hlustað á þagnarsinfóníu í svarta-
logninu. Þá helst loginn í lampanum
en deyr ekki eins og hjá okkur forð-
um þegar við sáum ekki handa skil í
myrkrinu fyrir vestan og skulfum
úr hræðslu. Dapurlegt hvað lífslog-
inn varaði stutt hjá þeim báðum.
Við Berglind höfðum hlegið að
þessu saltfisksoði fimm þúsund
sinnum og líka að gömlu glans-
myndinni í veskinu hans Bjarna.
Minningarnar eru líka ókeypis en
samt með því verðmætasta sem
manni hlotnast. Laxness sagði að
auðæfi væru það sem aðrir næðu
ekki af manni. Minningin um hana
Berglindi, sem stappaði stálinu í
aðra og sýndi fádæma æðruleysi og
húmor í gegnum stríð sem var
dæmt til að tapast; sú minning er af
þeirri tegund sem aldrei verður frá
neinum tekin.
Jón Örn Guðbjartsson.