Morgunblaðið - 27.05.2010, Side 29

Minningar 29
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 27. MAÍ 2010
✝ Sigvaldi Ingi-mundarson fædd-
ist á Svanshóli í
Bjarnarfirði í
Strandasýslu 29. jan-
úar 1944. Hann and-
aðist á Sjálfsbjarg-
arheimilinu 17. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Ingibjörg Sigvalda-
dóttir húsfreyja f.
20.10. 1912 og Ingi-
mundur Ingimund-
arson, bóndi á
Svanshóli, f. 30.3.
1911, d. 22.7. 2000. Systkini Sig-
valda eru : 1) Stúlka, f. 15.10.
1942, d. 3.12. 1942. 2) Ingimund-
ur f. 29.1. 1944, kvæntur Ragn-
heiði E. Jónsdóttur, f. 13.8. 1947.
3) Pétur f. 2.5. 1946, kvæntur
Margréti H. Ingadóttur, f. 9.9.
1948. 4) Svanur, f. 7.7. 1948,
kvæntur Önnu Ingu Grímsdóttur,
f. 6.12. 1955. 5) Ólafur, f. 3.12.
1951, kvæntur Hallfríði F. Sig-
18.8. 1971. Börn þeirra eru El-
ínrós Birta, f. 11.05. 1997 og Sig-
valdi Ingimundur, f. 22.11. 2007.
3) Gunnar, f. 13.3. 1978, kvæntur
Katrínu Jakobsdóttur, f. 1.2.
1976. Synir þeirra eru Jakob, f.
3.12. 2005 og Illugi, f. 31.12.
2007.
Dóttir Sigvalda er Helga Ingi-
björg, f. 29.6. 1965, maki hennar
er Lexi Leban, f. 7.2. 1966, dóttir
þeirra Ada Sóllilja Helgudóttir
Leban, f. 14.9. 2005. Móðir Helgu
er Herdís Skarphéðinsdóttir, f.
6.3. 1948.
Sigvaldi var íþróttakennari að
mennt og kenndi lengst af við
Fellaskóla í Reykjavík. Síðustu
árin starfaði hann sem leiðbein-
andi á líkamsræktarstöð. Hann
vann ötullega að ýmsum félags-
og íþróttamálum og var þjálfari
til margra ára, meðal annars
frjálsíþrótta- og körfuboltaþjálf-
ari hjá ÍR og Knattspyrnufélag-
inu Val. Sigvaldi var um langt
skeið virkur golfáhugamaður.
Hin síðari ár var hann félagi í
Oddfellowstúkunni Þorfinni
karlsefni.
Útför Sigvalda fer fram frá
Digraneskirkju í dag, 27. maí
2010, og hefst athöfnin kl. 15.
urðardóttur, 17.10.
1954. 6) Uppeld-
issystir, Guðrún
Ólafsdóttir, f. 27.10.
1941, gift Björgvini
Skúlasyni, f. 11.11.
1940.
Sigvaldi kvæntist
eftirlifandi eig-
inkonu sinni, Sig-
urrós Gunn-
arsdóttur, f. 28.04.
1945, hinn 1.6. 1968.
Foreldrar hennar
voru Kristín Stef-
ánsdóttir húsfreyja
f. 28.9. 1919, d. 27.1. 1988 og
Gunnar Björgvinsson, versl-
unarmaður f. 24.6. 1912, d. 1.12.
1958. Börn Sigvalda og Sig-
urrósar eru: 1) Þóra Kristín, f.
12.5.1967, gift Garðari Halli Sig-
urðssyni, f. 11.11. 1963. Synir
þeirra eru Haraldur, f. 23.2. 1997
og Hákon, f. 22.7. 2003. 2) Jón
Ingi, f. 10.1. 1972, kvæntur Val-
borgu Sigrúnu Jónsdóttur, f.
Elsku pabbi minn, það er erfitt að
skilja af hverju þú varðst svona veik-
ur. Við vorum búin að tala um að þú
kæmir eftir nokkur ár og yrðir hluta
ársins hjá okkur Lexi í Kaliforníu.
Við ætluðum að spila golf. Þið Rósa
ætluðuð að slappa af og hafa það gott
í veðurblíðunni. Það hefði verið gam-
an.
Þið komuð til að sjá Sólu þegar
hún var alveg splunkuný. Það var
yndislegt að fá að hafa ykkur. Marg-
ar góðar minningar. Þú komst með
fallega ljóðið sem þú samdir um
hana Adu Sóllilju. Ég á eftir að horfa
oft á vídeóið sem var tekið af þér,
þegar þú söngst ljóðið til hennar.
Við börnin þín erum mjög ólík. Við
erum ekki með sama svipinn eða
sama lagið, en eitt er víst að við erum
öll með löng augnahár, eins og þú og
amma Inga.
Annað sem við Þóra Kristín, Jón
Ingi og Gunnar höfum sameiginlegt
er að okkur finnst gott að fara í bað.
Ást okkar á vatni höfum við sjálfsagt
frá afa Munda eins og þú. Þér fannst
afar frískandi að fara í bað og upp á
síðkastið vildirðu fara í vatn oft á
dag.
Elsku pabbi minn, ég á eftir að
sakna þín. Það hefði verið gaman ef
Sóla hefði getað heimsótt afa oftar í
Lækjasmárann, getað kynnst þér
betur og fengið fleiri tækifæri til að
njóta munnuhörpuleiksins hans afa.
Ástarkveðjur, þín dóttir,
Helga Ingibjörg Sigvaldadóttir.
Ég kynntist Sigvalda fyrst þegar
ég mætti í jólaboð með Gunnari
manni mínum fyrir bráðum sex ár-
um. Gunnar var þá formlega að
kynna mig fyrir fjölskyldu sinni og
var mér tekið með kostum og kynj-
um frá fyrstu tíð. Valdi og Rósa
reyndust betri tengdaforeldrar en
nokkur getur óskað sér, ávallt til
staðar og mikið fjölskyldufólk. Valdi
var stoltur af börnum sínum og
barnabörnum og naut samvista við
þau. Hann og Rósa fögnuðu því
manna mest þegar fréttist að við
ættum von á okkar fyrsta barni og
báðir synir okkar hafa verið þeim
nánir alveg frá fæðingu.
Sigvaldi var íþrótta- og sundkenn-
ari og að mörgu leyti var hann ung-
mennafélagsmaður af gamla skólan-
um. Hann var Strandamaður, alinn
upp á Svanshóli í Bjarnafirði, og
hafði sótt Reykjaskóla í Hrútafirði
áður en hann menntaðist til íþrótta-
kennara á Laugarvatni. Ljósmyndir
á heimilinu af Valda á yngri árum
með bræðrum sínum í íþróttum
minntu á þennan uppruna og hann
mótaði um margt lífsviðhorf hans.
Hann var ættjarðarvinur og íþrótta-
maður sem mat fjölskylduna ofar
öllu.
Minnisstæð er ferð okkar með
eldri son okkar þegar við eyddum
helgi með Valda og Rósu að Hóli við
Svanshól. Það var ómetanlegt að
fræðast um staðhætti í Bjarnarfirði
þó að það kæmi raunar í ljós að það
sem Reykvíkingnum þótti kannski
merkilegast eða fallegast hafði aldr-
ei þótt merkilegt fyrir norðan.
Valdi var ötull golfari og eyddi
drjúgum tíma við þá íþróttaiðkun.
Hann hafði gaman af tónlist og söng
löngum stundum með barnabörnun-
um. Hann treysti foreldrunum fyrir
uppeldi barnabarnanna en lýsti þó
iðulega þeirri skoðun að mikilvægt
væri að ala þau upp við tónlist og
hreyfingu. Ávallt vildi hann ræða
þjóðmálin og stjórnmálin þar sem
við vorum iðulega ekki sammála um
allt en gátum þó sameinast í ung-
mennafélagsanda.
Ég mun sakna Valda og ekki síst
eiga synir mínir eftir að sakna afa
síns sem alltaf var hlýr og góður og
ljómaði upp í hvert skipti sem þeir
ruddust inn í Lækjasmárann.
Katrín.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Elsku afi.
Takk fyrir allt sem þú hefur gert
fyrir okkur. Þú hvattir okkur áfram í
íþróttunum og tónlistinni. Ef við vor-
um í vafa um eitthvað gastu alltaf
hjálpað okkur og leiðbeint. Takk fyr-
ir allar góðu stundirnar og að vera til
staðar fyrir okkur.
Þínir afastrákar,
Haraldur og Hákon.
Elsku afi Sigvaldi, þó að þú sért
dáinn þá lifir þú ávallt í hjarta mér.
Ég sakna þín samt óskaplega mikið
en man þá eftir öllum góðu stund-
unum sem þú gafst mér. Það var allt-
af svo gaman að syngja með þér og
knúsa þig og ég held að ég sakni þess
mest. Tónlistaráhugi minn kemur al-
farið frá þér vegna þess að þú kynnt-
ir mig fyrir heimi tónlistarinnar og
þeim tækifærum sem tónlistin býð-
ur. Þakka þér fyrir það. Ég var ekki
nema fjögurra ára smástelpa þegar
þú spurðir mömmu hvort þú mættir
skrá mig í kór og þú gerðir það og
allt fyrsta árið fórstu með mig á kór-
æfingu og beiðst svo eftir mér þegar
hún var búin. Þegar þú baðst mig
einhvern tíman að syngja við jarð-
arförina þína þá bjóst ég ekki við að
þurfa að gera það svo fljótt. Þú aft-
urkallaðir samt þá bón í vetur vegna
þess að allir héldu að þú yrðir eldri,
en sú varð því miður ekki raunin.
Hvíldu í friði, elsku afi minn, og
takk fyrir allar stundirnar með þér.
Ég elskaði þig eitt sinn, elska þig
enn. Hef alltaf gert og alltaf mun.
Þín sonardóttir,
Elínrós Birta
Jónsdóttir.
Elsku Sigvaldi minn
Með þessum fáu orðum langar
mig að þakka fyrir allar góðu stund-
irnar sem ég var svo lánsöm að fá að
eiga með þér í gegnum tíðina.
Frá fyrstu stundu fann ég hve vel-
komin ég var inn í líf ykkar Rósu.
Stuðningur þinn og einlægni hefur
verið ómetanlegur og fæ ég hann
aldrei að fullu þakkað. Minningin um
kjallarann í Kögurseli mun lifa um
ókomna tíð, en eins og allir vissu var
enginn kjallari þar.
Barnabörnin voru lánsöm að eiga
afa eins og þig, alltaf með áhuga á
því sem þau voru að gera og vilja til
að hafa þau með og kenna þeim. El-
ínrós Birta mun alltaf búa að hlýju
þinni og trú þinni á framtíð hennar.
Sigvaldi Ingimundur er lánsamur að
hafa fengið þessi rúmlega tvö ár með
þér, hann er alveg með Sigvalda afa
á hreinu og þykir afar vænt um þig.
Með kærleikskveðju, þín tengda-
dóttir,
Valborg Sigrún.
Ferjan hefur festar losað,
farþegi er einn um borð,
mér er ljúft af mætti veikum
mæla nokkur kveðjuorð.
Þakkir fyrir hlýjan huga,
handtak þétt og gleðibrag,
þakkir fyrir þúsund hlátra,
þakkir fyrir liðinn dag.
(J. Har.)
Látinn er mágur minn, langt um
aldur fram, aðeins 66 ára gamall, eft-
ir snarpa baráttu við manninn með
ljáinn. Fyrir tæpu ári fékk hann höf-
uðmein sem dró hann svo til dauða.
Þegar sótt er í minningabankann,
kemur fyrst upp í hugann stóra syst-
ir með sinn myndarlega mann að
koma í Eldborg til mömmu og kynna
hann. Hann var aufúsugestur enda
maður góður og hefur reynst systur
minni vel. Sigvaldi átti fyrir mynd-
ardótturina Helgu sem ég var svo
lánsöm að kynnast vel á seinni árum.
Frumburður Rósu og Valda, eins og
Sigvaldi var alltaf kallaður heima hjá
mér, var hún Þóra Kristín, ég pass-
aði þessa skottu oft og þurfti að
svara endalausum spurningum
hennar, hún þurfti að vita allt, ekki
bara sumt heldur allt og hún var sko
skemmtileg skotta. Síðan eignuðust
þau Jón Inga og Gunnar Örn, ég
varð líka þeirrar gæfu aðnjótandi að
passa þá. Myndarbörn eins og efni
standa til. Samheldni hefur verið
mikil í fjölskyldunni og hjálpast að á
öllum stöðum. Þegar flutt hefur ver-
ið á milli húsa í borginni hefur ekki
staðið á hjálpinni og endalaust hlegið
og gantast að fólki sem segir að það
eigi nú ekki að eiga meira í lífinu en
það geti borið á bakinu. Í gleði og
sorg hefur verið staðið saman og fyr-
ir það skal þakka. Þau Valdi og Rósa
unnu mikið og stóðu vel saman og
uppskáru vel. Á seinni árum hefur
Valdi getað sinnt áhugamálum sín-
um betur, en hann unni golfi og öll-
um íþróttum, harmonikkuleik og var
virkur í félagsstarfi. Hann samdi líka
texta við þekkt lög og flutti afkom-
endum sínu á ógleymanlegan hátt.
Afahlutverkið var honum mikils
virði, þar fór hann á kostum, fylgdist
vel með og hvatti börnin til dáða,
hvort heldur sem var á íþróttasviði
eða í tónlist. Það veit ég að í huga
Haraldar og Elínrósar Birtu mun afi
eiga stóran sess, afabörnin sem
yngri eru munu líka eiga sínar góðu
minningar. Já, minninganna banki
er ríkur og þangað er sótt til að ylja
sér um hjartarætur við tækifæri sem
gefast. Þegar síðan mein það sem
lagði Valda að velli er í minninga-
bankanum sjálfum er erfitt um vik,
en lundarfar þess einstaklings sem
fyrir meininu verður skiptir þá sköp-
um. Valdi var æðrulaus og tókst á við
það með ótrúlegu jafnaðargeði að
hvert vígið á fætur öðru féll. Ég
votta Ingibjörgu Sigvaldadóttur,
móður hans, sem og bræðrum og
þeirra fjölskyldu, mína dýpstu sam-
úð. Einnig votta ég systur minni,
Rósu, og börnunum Helgu, Þóru
Kristínu, Jóni Inga og Gunnari
ásamt fjölskyldum þeirra mína
dýpstu samúð, megi algóður guð
styðja þau og styrkja um ókomna tíð.
Guðrún Erla Gunnarsdóttir.
Mér brá þegar mér barst sú fregn
að Sigvaldi frændi minn frá Svans-
hóli væri látinn. Sá sem þessar línur
ritar varð þeirra gæfu aðnjótandi að
kynnast honum á æskuárum, því
mikill samgangur var á milli heimila
okkar á uppvaxtaárum mínum. Ég
minnist þess hve Valdi var alltaf boð-
inn og búinn til að hjálpa hvort sem
var í leik eða starfi.
Þó við höfum ekki haft mikil sam-
skipti eftir að við komumst á fullorð-
insárin minnist ég alltaf og vil þakka
fyrir þegar ég kom til Reykjavíkur í
vinnu í fyrsta sinn, „algjör sveita-
lubbi“, og hitti þar fyrir Valda
frænda sem tók mér opnum örmum
og leiðbeindi mér í vinnunni og lauk
upp fyrir mér leyndarmálum og
lystisemdum borgarinnar. Og þegar
ég byrjaði í KÍ haustið eftir var ekki
við annað komandi en að lána mér
gömlu skólabækurnar sínar með öll-
um glósunum. Bjartsýni, jákvæðni
og gott skap kom vel í ljós í ógleym-
anlegu vídeótökunámskeiði á vegum
KÍ.
Ég votta fjölskyldunni og aldraðri
móður samúð mína um leið og ég
þakka Sigvalda viðkynninguna.
Jón Ólafsson.
Góður vinur og félagi er fallinn
frá, langt um aldur fram, einmitt
þegar eftirlaunatímabilið var að
hefjast og tími frjálsræðis og hugð-
arefna framundan.
Íþróttasinnaðir tvíburabræður
komu til náms að Reykjaskóla um
1960 og hófust þá kynni sem aldrei
síðan hefur borið skugga á. Tvíbura-
bræðurnir, Sigvaldi og Ingimundur,
voru íþróttamenn af guðs náð, enda
aldir upp undir merkjum ungmenna-
félagsandans norður í Bjarnarfirði
þar sem öll skilyrði voru fyrir hendi
til að þroska heilbrigða sál í hraust-
um líkama. Ekki er nokkur vafi í
mínum huga að umhverfið og upp-
eldisáhrif foreldranna hafa markað
þá bræður alla frá Svanshóli, sem
gerðu þá að góðum og gegnum þjóð-
félagsþegnum.
Sigvaldi helgaði sig íþrótta-
kennslu og þjálfun allt fram á síð-
ustu ár, er hann söðlaði um og starf-
aði við sundlaugarvörslu og leiðsögn
á líkamsræktarstöð, eða allt þar til
hann kenndi sér ólæknandi meins er
dró hann til dauða.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að mega heimsækja hann heima, í
Sjálfsbjargarheimilið eða Líknar-
deildina, spjalla við hann, fara í
gönguferðir þegar þrekið leyfði eða
fara í bíltúr, rétt til þess að brjóta
upp daglega inniveru. Reyndi ég að
koma eins oft og frekast var vegna
vinnu, en oft var þetta daglega þegar
svo bar undir. Ræddum við allt milli
himins og jarðar, um áætlanir til að
byggja upp þrek hans aftur, áhuga
Sigvalda á hástökkstækni, körfu-
boltaþjálfun og öðru tengdu íþrótt-
um. Ræddi hann oft um barnabörnin
og m.a. hvernig hann vildi leiðbeina
dóttursyni sínum í körfubolta og
byggja upp áræði og stökkkraft hjá
honum. Einnig fór Sigvaldi með
fjölda vísna sem hann hafði ort eða
vísur annarra um menn og málefni.
Hann átti ekki langt að sækja hag-
mælskuna. Vonandi verður vísum
hans haldið til haga fyrir komandi
kynslóðir.
Sigvaldi vígðist í Oddfellowregl-
una 1992 og vann þar af heilindum
og gegndi þar ýmsum trúnaðarstörf-
um. Þar endurnýjuðust kynnin og
veit ég að stúkubræður sakna góðs
félaga og vinar.
Eins og áður er getið helgaði Sig-
valdi sig íþróttakennslu, en þegar ár-
unum fjölgaði og kraftur æskuár-
anna dvínaði, tók hann þátt í
frjálsíþróttamótum öldunga sem og
garpasundi. Ásamt Ingimundi tví-
burabróður sínum og tveimur öðrum
félögum settu þeir Íslandsmet í sín-
um aldursflokki í 4x50 m skriðsundi
á garpamóti fyrir nokkrum árum.
Þetta met stendur enn. Alltaf var
talað um að halda áfram þegar heils-
an leyfði. Sigvaldi stundaði einnig
golf af kappi hin síðari ár. Heilsunni
verður náð í öðrum lendum og þar
verður þráðurinn aftur tekinn upp
þegar sá tími kemur að við, sam-
ferðamenn Sigvalda, söfnumst til
feðra okkar.
Góðs félaga er sárt saknað. Ég er
þakklátur fyrir þann tíma sem mér
auðnaðist að vera með Sigvalda síð-
ustu mánuði. Þeim tíma var vel varið
og gaf hann mér mikið. Sárastur er
þó söknuður fjölskyldunnar, aldr-
aðrar móður sem dvelur á hjúkrun-
arheimilinu á Hólmavík og bræðr-
anna fjögurra sem eftir lifa. Við
Guðjóna vottum öllum aðstandend-
um samúð okkar og þökkum fyrir
þann tíma sem við áttum sameigin-
legan með Sigvalda í lifanda lífi.
Páll Ólafsson.
Bekkjarbróðir okkar og vinur,
Sigvaldi Ingimundarson íþrótta-
kennari, er látinn eftir baráttu við
ólæknandi mein. Það var haustið
1960 sem hópur ungmenna hóf nám í
1. bekk Reykjaskóla í Hrútafirði.
Þar hófust góð kynni og vinátta með-
al nemendanna, sem hefur haldist æ
síðan. Þeir vöktu athygli okkar og
aðdáun tvíburabræðurnir frá Svans-
hóli í Bjarnarfirði, Sigvaldi og Ingi-
mundur. Þeir voru glæsilegir og
sköruðu fram úr í sundi og frjálsum
íþróttum, og ekki minnkaði aðdáunin
þegar við kynntumst þeim betur.
Stærstur hluti þessa hóps átti
samleið í 3 vetur í Reykjaskóla og að
dvelja svo lengi á heimavistarskóla,
eins og Reykjaskóli var á þeim tíma
með miklum aga og reglusemi, mót-
aði ungt fólk fyrir lífstíð og batt vin-
áttubönd sem endast alla ævi. Þá var
kennt 6 daga vikunnar og auk þess
að sitja saman í kennslustundum
voru sameiginlegir lestímar síðdeg-
is, 2-3 tíma á hverjum degi. Aðeins
voru gefin 2 helgarfrí yfir veturinn
auk jóla- og páskafrís, þannig að
samveran var mikil og nemendur
kynntust vel innbyrðis og lærðu að
taka tillit til annarra á svo stóru
heimili.
Við sem útskrifuðumst frá
Reykjaskóla vorið 1963 höfum hist
reglulega á bekkjarmótum, fyrst á
10 ára fresti og nú í seinni tíð höfum
við hist árlega. Þegar við komum
saman í nóvember sl. vissum við að
Sigvaldi hafði greinst með mein í
höfði. Hann bar sig samt mjög vel og
vildi lítið gera úr því, hann vildi held-
ur nota tímann til að rifja upp gamla
daga og syngja, en hann hafði mik-
inn áhuga á tónlist og ljóðum.
Við þökkum Sigvalda fyrir alla
hans vináttu og tryggð og sendum
fjölskyldu hans innilegar samúðar-
kveðjur.
Húmar að kveldi, hljóðnar dagsins ys,
hnígur að Ægi gullið röðulblys.
Vanga minn strýkur blærinn blíðri
hönd,
og báran kveður vögguljóð við fjarð-
arströnd.
Ég er þreyttur, ég er þreyttur,
og ég þrái svefnsins fró. –
Kom, draumanótt, með fangið fullt af
friði og ró.
(Jón frá Ljárskógum.)
F.h. bekkjarfélaga í Reykjaskóla,
Melkorka Benediktsdóttir.
Gunnar Kvaran.
Sigvaldi
Ingimundarson