Morgunblaðið - 27.05.2010, Side 31

Minningar 31
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 27. MAÍ 2010
Fallin er frá kær
vinkona og frábær
göngufélagi. Undan-
farin tuttugu ár hefur
gönguhópur sem kall-
ar sig Fjallalömb gengið um Ísland
og víðar í vikutíma á hverju sumri.
Heiðrún hefur verið ómissandi félagi
í þessum hópi. Margs er að minnast
þegar horft er til baka. Heiðrún og
Þorsteinn maðurinn hennar hafa oft
haldið upp á brúðkaupsafmælið sitt í
gönguferðunum okkar, þar á meðal
25 ára brúðkaupsafmæli þegar verið
var að leggja af stað á Lónsöræfi og
40 ára afmælið síðastliðið sumar, en
þá buðu þau upp á stóra marsíp-
antertu á tjaldstæðinu í Norðurfirði
eftir frábæra ferð á Austur-Strand-
ir.
Heiðrún var einstaklega góður fé-
lagi, alltaf stutt í gamansemina og
mjög hugsandi manneskja sem vildi
leggja sitt af mörkum til að bæta
mannlífið og umhverfið í kring um
sig. Það var afar gaman að spjalla
við hana um alla heima og geima á
meðan gengið var um öræfin, hún
var alltaf vel á sig komin og gat verið
erfitt að fylgja henni eftir þegar á
brattann var að sækja.
Eitt atvik í þessum ferðum er
okkur þó sérstaklega minnisstætt og
lýsir Heiðrúnu vel. Sumarið 1999
gengum við um Öræfasveit og ná-
grenni og fórum einnig inn í Núp-
staðaskóga og þaðan inn að Græna-
lóni. Í lok þeirrar erfiðu göngu, en
farið var fram og til baka á sama
degi, þá hrasaði Heiðrún við það að
stökkva yfir lítinn læk og fótbrotn-
aði, rétt áður en við komum til baka í
náttstað fyrir ofan Klifið. Ekki þarf
að orðlengja það en nú hófst mikið
ferli í að koma Heiðrúnu undir lækn-
ishendur. Heiðrún handlangaði sig
með aðstoð niður keðju, hossaðist á
„hestbaki“ á vöskum félögum og síð-
an aftur í jeppa þar til komið var til
læknis á Klaustri. Þar var hún sett í
gifs en viti menn, Heiðrún kom aftur
í tjaldbúðirnar í Svínafelli og var þar
með Fjallalömbunum til loka ferð-
arinnar. Allan tímann sýndi Heiðrún
makalaust æðruleysi sem var svo
einkennandi fyrir hana, auk þess
sem hún var mjög hörð af sér, en
það var ekki óvanalegt í þessum
ferðum. Hún sagðist sjálf aldrei hafa
orðið jafn sólbrún þar sem hún sól-
aði sig fótbrotin í frábæru Svína-
fellsveðri.
Ótrúlegt er að hugsa til þess að
það er bara tæpt ár síðan Heiðrún
sló í gegn á árshátíð Fjallalambanna
en þá lék hún Marilyn Monroe á
ógleymanlegan hátt og var hrókur
alls fagnaðar eins og oft áður.
Heiðrún var frábær manneskja og
við munum sakna hennar mjög mik-
ið í næstu ferð en um leið getum við
hugsað til þessarar sterku konu með
miklu þakklæti fyrir ógleymanlegar
samverustundir á undanförnum
tuttugu árum.
Elsku Þorsteinn, Sverrir, Þröstur
og fjölskylda. Við sendum okkar
innilegustu samúðarkveðjur til ykk-
ar allra og hlökkum til að labba
áfram um fjöll og firnindi með þér
Þorsteinn.
Fyrir hönd Fjallalambanna,
Björg Eiríksdóttir.
Eldur er bestur
með ýta sonum
og sólar sýn,
heilyndi sitt,
ef maður hafa náir,
án við löst að lifa.
(Úr Hávamálum)
Þessi vísa úr Hávamálum finnst
okkur „Kellum“, en það var það nafn
sem við gáfum vinahópi okkar, lýsa
vel Heiðrúnu Sverrisdóttur. Hún
Heiðrún Sverrisdóttir
✝ Heiðrún Sverris-dóttir fæddist 7.
desember 1949 í
Skógum, Hörgárdal.
Hún andaðist 14. maí
2010.
Heiðrún var jarð-
sungin frá Digra-
neskirkju 26. maí
2010.
tamdi sér grandvart
líf, nýtti frumgæði lífs-
ins, horfði ávallt til
sólar, var bjartsýn,
hjartahlý og lifði heil-
brigðu lífi. Heiðrún
var límið bæði á
vinnustað og í vina-
hópum. Hvar sem hún
var fylgdu henni gleði
og hlýir straumar.
Hún lét sig allt varða,
hvort heldur það voru
menn eða málefni, og
ávallt tók hún upp
hanskann fyrir þá sem
minna máttu sín.
Við erum þakklátar fyrir að hafa
notið þeirrar gæfu að hafa átt Heið-
rúnu sem samferðakonu og vinkonu.
Við „Kellurnar“ áttum margar gleði-
stundirnar saman enda markmiðið
með okkar reglulegu fundum að
hafa gaman saman sem við gerðum
svo sannarlega. Við hittumst til
skiptis hver hjá annarri, skemmtum
okkur og nutum góðra veitinga.
Heiðrún var kölluð yfir í annan
heim allt of snemma en við trúum
því að dyr að annarri tilveru bíði
hennar, tilveru sem er dásamlegri
en nokkurn grunar en hins vegar
munum við sakna hennar sárt.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem)
Minning um einstaka konu verður
Þorsteini og fjölskyldu hennar
styrkur og bjart leiðarljós um ókom-
in ár. Blessuð sé minning Heiðrún-
ar. Við biðjum Þorsteini og fjöl-
skyldu styrks í sorginni og megi
orðspor góðrar konu lifa með ykkur
um langa framtíð.
Guðrún, Sigurborg og
Ingibjörg Loga.
Vorið er komið og grundirnar
gróa og um leið og allt er að vakna til
lífsins berst sú frétt að góð vinkona
mín og samstarfskona til margra
ára, Heiðrún Sverrisdóttir, sé látin.
Það er erfitt að sætta sig við slíka
frétt þó svo hræðslan við þá stað-
reynd að fréttin gæti borist þá og
þegar væri ávallt í undirmeðvitund-
inni.
Heiðrún var ráðgjafi leikskóla á
Skólaskrifstofu Hafnarfjarðar þar
sem leiðir okkar lágu fyrst saman.
Með okkur skapaðist mjög náin vin-
átta sem náði langt út fyrir vinnu-
staðinn og stundum ræddum við það
hvort sambandið væri einmitt svona
náið og gott þar sem við ættum
sama afmælisdag. Áhugamálin voru
lík og þær voru ófáar stundirnar
sem Heiðrún settist inn á skrifstof-
una mína og við ræddum um það
sem efst var á baugi hvort sem var í
starfinu eða á stjórnmálasviðinu því
Heiðrún var svo áhugasöm um lífið
og tilveruna og fylgdist vel með
þjóðmálunum.
Það var einmitt í slíku samtali í
október sem mér fannst Heiðrún að-
eins föl á vangann svo ég spurði
hana hvort hún væri nokkuð lasin.
Hún taldi það nú ekki vera en
nokkrum dögum síðar var hún orðin
veik og þá uppgötvaðist hjá henni
meinsemd sú sem nú náði yfirhönd-
inni.
Heiðrún sýndi mikinn styrk í bar-
áttunni við veikindin og var ávallt
ákveðin í að hafa betur. Hún var
hraust kona og vel á sig komin og
hafði lifað heilbrigðu lífi og nú var
hún tilbúin að takast á við erfitt
verkefni af fullum krafti.
Lengi héldum við vinirnir líka í
vonina en því miður varð Heiðrún
mín að láta í minni pokann fyrir
þeim sem öllu ræður. Hver sá til-
gangur er vitum við ekki en trúum
því að það hafi vantað slíkan öðling
til starfa á öðru tilverustigi.
Vinahópur Heiðrúnar er stór og
hún lagði sig fram um að sinna öllum
sínum góðu vinum.
Við vorum saman í alþjóðlegum
félagsskap kvenna sem heitir Delta
Kappa Gamma og þar var hún verð-
ugur fulltrúi og trú einkunnarorðum
samtakanna sem eru einmitt vinátta,
hjálpsemi og trúmennska. Það er því
sama hvar borið er niður, alls staðar
hefur hún bætt umhverfið og styrkt
fólk og málefni.
En þrátt fyrir alla góðu vinina var
fjölskyldan ávallt í fyrirrúmi og hún
var svo stolt af sonum sínum,
tengdadóttur og barnabörnunum.
Missir þeirra og Þorsteins og
aldraðrar móður er mestur og þau
hefðu svo sannarlega átt skilið að
njóta samvista við hana lengur og
það þráði hún líka ákaft.
Það var einstaklega uppbyggjandi
að eiga Heiðrúnu að vini, hún hafði
slíka útgeislun og allir fóru ríkari af
hennar fundi.
Ég kveð hana nú með djúpum
söknuði og jafnframt þakklæti fyrir
að hafa fengið að vera vinkona henn-
ar í þessi ár.
Sé ég fjöld af förnum dögum,
finn mér skylt að þakka að nýju
góðhug þinn og alúð alla,
endalausa tryggð og hlýju.
(Guðmundur Böðvarsson)
Fjölskyldunni allri sendi ég inni-
legar samúðarkveðjur og vona að
góðar minningar veiti styrk á þess-
um erfiðu tímamótum.
Ingibjörg Einarsdóttir.
Í dag er kær vinkona kvödd. Það
er sárt að horfa á bak henni eftir
stutt veikindi. Fyrir um 15 árum
lágu leiðir okkar saman í gegnum
starf á Skólaskrifstofu Hafnarfjarð-
ar. Það var lágvaxin og glaðleg kona
sem vann hug og hjarta samstarfs-
fólks síns með ljúfu og hressu við-
móti. Samvinna okkar við ráðgjöf
varð náin og með okkur þróaðist
einkar góð vinátta. Heiðrún hafði
einstakt lag á að hrósa, uppörva,
milda ágreining og gera gott úr erf-
iðum málum. Hún var mannasættir
að eðlisfari og gefandi persónuleiki
sem laðaði að sér ótrúlegan fjölda
vina bæði gegnum vinnu og áhuga-
mál. Áhugamál hennar voru fjöl-
mörg og flest lutu þau að því að
bæta mannlífið, hlúa að lítilmagnan-
um og skapa betri heim. Í brjósti
hennar sló stórt hjarta jafnaðar og
réttlætis til handa öllu fólki. Það er
skiljanlegt að kona með slíkar hug-
sjónir velji sér að ævistarfi að hlúa
að börnum og skapa þeim betri lífs-
skilyrði og því starfi sinnti hún af al-
úð og samviskusemi. Stundir okkar
vinkvenna voru margar en þó allt of
fáar þegar litið er til baka. Að setj-
ast niður yfir kaffibolla eða salatskál
og kryfja málin, leita leiða eða bara
hlæja og gantast og sjá spaugilegu
hliðarnar á mannlífinu var gefandi
og alltaf fór maður ríkari af hennar
fundi. Hún gaf svo mikinn kærleika
af sér. Í desember varð Heiðrún sex-
tug. Ég var svo lánsöm að eiga þá
með henni og Þorsteini einstakt og
ógleymanlegt kvöld í friðsældinni í
sveitinni minni. Slíkar stundir verða
perlur á bandi minninganna.
Milli hennar og Þorsteins voru
einstaklega sterk bönd. Þar fóru
sterkir sjálfstæðir persónuleikar
sem virtu sjálfstæði hvor annars.
Þorsteinn var hennar styrkur og
stoð. Fjölskyldan var þeim báðum
mikils virði og saman hlúðu þau að
öllu sínu fólki bæði ungu og öldnu.
Hjá þeim áttu margir skjól. Missir
ykkar allra er mikill en þó sérstak-
lega eiginmanns, sona, tengdadóttur
og barnabarna. Megi allar góðar
vættir umvefja ykkur og sefa sorg
ykkar.
Hólmfríður Árnadóttir.
Allt of fljótt ertu farin
á feðra þinna fund.
Vel í minningu varin
er vinátta þín og lund.
(H.P.)
Það er komið að kveðjustund og
hetjulegri baráttu Heiðrúnar vin-
konu minnar er lokið.
Þegar litið er til baka í sjóð minn-
inganna koma í ljós ótal myndir frá
liðnum árum. Það er af mörgu að
taka en vinátta okkar hófst þegar
Heiðrún var að feta sín fyrstu skref
sem nýútskrifaður leikskólakennari
á Kópasteini. Á Hábrautarárunum
þróaðist einstök vinátta og hversu
mörg myndaalbúm sem ég skoða
fram til dagsins í dag þá eru alls
staðar myndir frá skemmtilegum
stundum í lífi okkar. Þær eru ýmist
tengdar fjölskyldunni, sælkera-
klúbbnum, félagsskapnum Hinar
gömlu, bridgehópnum, vinnunni eða
faglegum málum stéttarinnar.
Til margra ára störfuðum við
saman á skólaskrifstofu Hafnar-
fjarðar en á þeim árum hélt Heiðrún
utan um sérkennslumál leikskól-
anna. Það var henni svo eiginlegt að
leggja þeim lið sem þurftu á ein-
hvern hátt að hafa meira fyrir hlut-
unum. Umhyggjan fyrir málaflokkn-
um var einstök og var það gæfa mín
að hafa hana mér við hlið. Brennandi
áhugi á leikskólamálefnum gaf oft
tilefni til mikilla rökræðna um þau
málefni leikskólans sem voru í
brennidepli í það skiptið og því svo
sjálfgefið hversu oft hún valdist til
trúnaðar- og ábyrgðarstarfa.
Það var svo margt jákvætt og gott
sem einkenndi mína góðu vinkonu
og sú umhyggja sem hún bar fyrir
öðrum var einstök. Þá var hún afar
góður hlustandi en lagði einnig jafn-
an eitthvað til málanna. Hún hafði
skoðanir á hlutunum og rökræddi
pólitík af mikilli innlifun enda hafði
hún verið bæjarfulltrúi í Kópavogi í
nokkur ár og hafði alltaf áhuga á að
ræða um landsins gagn og nauðsynj-
ar. Hún hafði húmor og ef sá gállinn
var á henni að setja hlutina í leik-
búning þá fórst henni það afar vel.
Í mörg ár höfum við fern hjón ver-
ið saman í sælkeraklúbbi þar sem
allt hefur verið fært til bókar í máli
og myndum. Auk þess hittumst við í
fjölda mörg ár ásamt Kristjönu og
Guðmundi og börnum okkar sama
dag á milli jóla og nýárs og borð-
uðum glæsilega jólamáltíð. Þegar
börnin urðu fullorðin og flogin úr
hreiðrinu sameinuðust jólaboðin
sælkerahópnum. Þessar stundir lifa
í minningunni um hlátur og lífsgleði
og þessi hópur saknar nú góðs vinar.
Við Bjarni og börnin okkar Helga
Huld og Ásgeir þökkum af öllu
hjarta allar samverustundirnar. Ég
kveð kæra vinkonu og tel það gæfu
mína að hafa átt hana að vini.
Elsku Þorsteinn, Þröstur, Sverrir
Ágúst og fjölskylda, til ykkar hugs-
um við með hlýhug og biðjum þess
að allar góðu minningarnar ylji ykk-
ur um ókomin ár.
Vertu sæl mín kæra og ég sakna
þín.
Sigurlaug Einarsdóttir.
Kveðja frá Félagi
leikskólakennara
Fallin er frá langt fyrir aldur fram
félagi góður Heiðrún Sverrisdóttir.
Heiðrún var leikskólakennari af lífi
og sál og helgaði leikskólabörnum
og leikskólamálum starfskrafta sína
alla tíð, lengst af í Kópavogi og síðan
Hafnarfirði. Hún tilheyrði kraft-
miklum útskriftarárgangi leikskóla-
kennara sem hefur verið þekktur
fyrir sterka fag- og stéttarvitund og
efumst við ekki um að Heiðrún hefur
lagt mikið af mörkum í þann góða
hóp. Hún lét til sín taka á ýmsum
vettvangi, meðal annars í stéttar-
félagapólitík, sat í stjórn félagsins
um árabil og vann einnig mikið á
vettvangi Faghóps leikskólasér-
kennara og var formaður hópsins til
nokkurra ára. Heiðrún var einstak-
lega ljúf og glaðvær manneskja og
átti auðvelt með samskipti við annað
fólk. Hún var einnig fylgin sér og
þeim málstað sem hún stóð fyrir, var
áhugasöm um menn og málefni,
hafði skoðanir og lét þær í ljós. Þess
vegna valdist hún til ýmissa trún-
aðarstarfa sem hún sinnti af mikilli
samviskusemi og alúð. Um leið og
við vottum eiginmanni og fjölskyldu
Heiðrúnar einlæga samúð viljum við
fyrir hönd Félags leikskólakennara
þakka henni mikilvæg störf í þágu
félagsins okkar, leikskólakennara og
leikskólabarna alla tíð.
Björg Bjarnadóttir og Marta
Dögg Sigurðardóttir.
Elsku Heiðrún vinkona okkar er
látin.
Á sorgarstundum þegar falla frá
kærir vinir og skyldmenni verður
okkur oft hugsað til þess hversu ör-
lögin geta verið grimm og ósann-
gjörn, og við sem trúum á Guð al-
máttugan skapara himins og jarðar
skiljum hreinlega ekki hvað sá hái
herra er að hugsa á stundum sem
þeim að frá okkur eru teknir vinir á
besta aldri.
Stórt skarð er nú höggvið í vina-
hópinn þegar elskuleg vinkona okk-
ar hjóna Heiðrún Sverrisdóttir er
fallin frá á besta aldri eftir fremur
stutt en erfið veikindi.
Við höfðum vonað og beðið fyrir
henni og að með sífellt betri lyfjum
og nýjungum í læknisfræðinni
myndi hægt að komast fyrir meinið.
Æðruleysi hennar var með ein-
dæmum þótt hún væri svona mikið
veik og bjartsýnin var ætíð til stað-
ar.
Síðast þegar við hittum hana var
hún nýbúin á erfiðum lyfjakúr en
fallega brosið og góða skapið var
enn til staðar og slegið var á létta
strengi eins og hennar var von og
vísa, það var ekki eins og hún væri
að berjast við alvarleg veikindi.
Heiðrún var ævinlega kennd við
Skóga á Þelamörk þar sem hún ólst
upp og hafði alla tíð miklar taugar til
æskustöðvanna.
Við kynntumst henni þegar við
vorum 15-16 ára og með okkur tókst
mikil vinátta og þegar þau felldu
hugi saman, hún og eftirlifandi mað-
ur hennar, Þorsteinn Berg, urðum
við enn nánari og samverustundirn-
ar fleiri.
Við áttum þarna vini eins og þeir
gerast bestir og ævinlega leið okkur
vel saman og þótt langt væri á milli,
við á Akureyri og þau í Kópavogi,
voru allar leiðir nýttar til að heim-
sækja hvert annað. Þær voru því
ófáar ánægjustundirnar sem við átt-
um með þessum kæru vinum okkar.
Heiðrún var afskaplega skemmti-
leg kona sem ætíð sá húmorinn í líf-
inu og það var engin lognmolla yfir
umræðunum hjá okkur þegar setið
var að spjalli um dagana og oft glatt
á hjalla.
Hún hafði lag á að stríða manni
þegar sá var gállinn á henni enda
tók hún vel stríðni sjálf en það var
ekki fyrir hvern sem var að fara í or-
ustu við hana og maður lærði það
fljótt að sú orusta var oftast fyr-
irfram töpuð.
Heiðrún var mjög greind og fljót
að koma auga á rétt og rangt, hafði
fastar skoðanir á þjóðmálum og lét
um tíma bæjarmálin til sín taka
enda eftirsótt til starfa sem slík
bæði harðdugleg og ósérhlífin.
Hún hafði samt afskaplega gott
lag á því að slappa af í góðra vina
hópi og maður varð aldrei var við
það að erill væri hjá henni þótt mað-
ur vissi að oft var það svo, en þegar
vinir komu í heimsókn þá hafði það
forgang fram yfir allt og það var
ævinlega notalegt að setjast niður
með henni og maður datt inn í heim
þægilegheita og góðra vina spjalls.
Elsku Þorsteinn, Sverrir Ágúst og
Þröstur, megi Guð sefa sorg ykkar
og söknuð og vera með ykkur og
fjölskyldum ykkar á þessum erfiðu
tímum missis og tómleika.
Við vottum einnig öðrum í fjöl-
skyldu Heiðrúnar okkar dýpstu
samúð.
Við erum hjá ykkur í huganum og
vitum að Heiðrún skildi eftir ljós,
ljós minninganna, Guð blessi hana.
Kristján Gunnarsson og
Jóna Árnadóttir.
 Fleiri minningargreinar um Heið-
rúnu Sverrisdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.