Morgunblaðið - 27.05.2010, Side 34

34 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 27. MAÍ 2010
Í þessari síðustu
kveðju gæti ég rætt
um veikindi pabba,
spurninguna um af
hverju sérfræðingar virtust ekki gera
sér grein fyrir að meinið gæti farið yf-
ir í lifur eða ráðgátuna um mismun-
andi túlkun á myndum og upplýsing-
um um hver staðan væri fyrir aðeins
fjórum vikum. Slíkar vangaveltur eru
óþarfar. Pabbi hefur fengið hinstu
hvíld eftir erfið veikindi sem höfðu
varað í langan tíma en lauk með stutt-
um og snörpum endaspretti.
Þess í stað vil ég minnast pabba
með því sem hann kenndi mér. Pabbi
lagði áherslu á að maður stæði sig vel
í skóla og vinnu. Hann vildi að maður
stefndi hátt og hvikaði hvergi frá
markmiðum sínum. Enda fannst hon-
um það ekki koma til greina að við
bræður breyttum áætlunum okkar og
flyttumst heim frá útlöndum þegar
hann varð veikur. Og þegar við rædd-
um saman undanfarið hafði hann
fyrst og fremst áhuga á að heyra hvað
ég væri að sýsla en takmarkaðan á að
ræða veikindin. Pabbi stóð vel með
sínum. Hann var einn besti vinur Eg-
ils litla bróður og samstaða pabba og
mömmu í gegnum súrt og sætt er mér
leiðarljós í eigin hjónabandi.
Á þessari stundu hrannast upp
minningarnar í huganum, af kollegí-
inu í Köben, af óborganlegum hlát-
ursköstum pabba, af æsispennandi
úrslitaleikjum í handboltanum og svo
mætti lengi telja, en meginstefið er
minningin um traustan, tryggan og
duglegan mann. Pabba var umhugað
um að vel yrði búið um mömmu og
Egil að sér gengnum. Þegar ég lít til
þess hve margir hafa sýnt okkur sam-
stöðu og lagt lið að undanförnu, sé ég
þessa eiginleika pabba birtast í fjöl-
skyldu okkar og vinum þeirra
mömmu. Það auðveldaði pabba kveðj-
una að vita að hann þyrfti ekki að hafa
áhyggjur, hvorki af eigin sjúkdómi
framar né heldur af mömmu eða okk-
ur bræðrum.
Hvíl í friði, elsku pabbi.
Gunnar.
Ég man hvað ég var stressuð þegar
ég átti að hitta tengdafjölskylduna í
fyrsta sinn. Það var matarboð á
Heiðvanginum með fjarskyldum ætt-
ingjum Systu frá Brasilíu og ég mætti
með hjartað í buxunum. Tóti og Systa
tóku á móti mér með hlýju og um-
hyggju en ég fann samt að eitthvað
við Tóta ætti eftir að koma mér á
óvart. Ég áttaði mig fljótt á því hvað
það var, kallinn var bara að meta
hversu hart hann gæti skotið á mig.
Og viti menn, hann gat skotið að vild.
Við smellpössuðum saman og ég vissi
að hérna inni gæti ég alltaf látið allt
flakka.
Að setjast niður við þessi skrif
kemur ýmsum minningum af stað.
Ég mun til dæmis aldrei gleyma því
þegar Svenni útskrifaðist sem hús-
gagnasmiður. Veislan var að klárast
og gestirnir þreyttir eftir húllumhæ-
ið. Við Svenni og tengdaforeldrar
mínir vorum hinsvegar ekki á þeim
buxunum að hætta skemmtuninni og
skelltum okkur á Fjörukrána.
Heppnin var með okkur því þetta
kvöld hélt færeysk eðalhljómsveit
uppi stuðinu. Kvöldið náði hápunkti
sínum þegar við stóðum fjögur saman
eins og grúppíur í heimsklassa og
görguðum: „Ekstra nummer – ekstra
nummer“ eins hátt og lungun leyfðu.
Fjölskyldumáltíðirnar á Heið-
vanginum hafa verið margar í gegn-
um tíðina og skemmtilegri stundir er
varla hægt að hugsa sér. Það er setið
lengi að snæðingi, kjaftað og mikið
hlegið. Frá fyrsta degi hefur mér liðið
eins og hluta af fjölskyldunni án þess
að ég þyrfti að sanna mig á einn eða
Þórarinn Sigurðsson
✝ Þórarinn Sigurðs-son fæddist í
Reykjavík 26. apríl
1950. Hann lést á
Krabbameinslækn-
ingadeild Landspít-
alans 17. maí 2010.
Útför Þórarins fór
fram frá Fríkirkjunni
í Reykjavík 26. maí
2010.
annan hátt. Við Tóta
hef ég alltaf getað talað
beint frá hjartanu og
aldrei þurft að setja
mig í neinar stellingar.
Það var líka alltaf
ákveðin upplifun að
fylgjast með Tóta og
Systu að störfum í eld-
húsinu. Þau voru eins
og vísar á klukku, unnu
óaðfinnanlega saman,
fylgdust að en þvæld-
ust aldrei fyrir hvert
öðru. Þessi samvinna
var sérstaklega áber-
andi þegar þau komu í heimsókn til
okkar Sveins í Ósló. Í þriggja fer-
metra eldhúsi gátu þau útbúið dýr-
indis morgunverð og gengið frá eftir
hann án þess svo mikið sem rekast ut-
an í hvort annað.
Það er alltaf erfitt að kveðja og að
kveðja tengdapabba minn nístir inn
að hjartarótum. Hann barðist eins og
hetja í gegnum veikindi sín, þrjósk-
aðist áfram eins og honum einum var
lagið og maður hafði alltaf trú á að
hann myndi standa uppi sem sigur-
vegari. Og í raun stendur hann uppi
sem sigurvegari. Það hlýtur að vera
sigur að geta kvatt þennan heim um-
kringdur fólki sem elskar þig og virð-
ir. Það hlýtur að vera sigur þegar þín-
ir nánustu sakna þín sem sárast en
geta samt hlegið að minningunum.
Minningum um góðar stundir, gleði,
hlátur og mikinn húmor. Missirinn er
mikill og skarðið er stórt en minning-
arnar munu ylja okkur um ókomna
tíð.
Elsku Tóti minn, frá því þú veiktist
stóðstu alltaf fastur á því að þú mynd-
ir lifa til að sjá Svein útskrifast sem
arkitekt. Það eru tvö ár í útskriftina
en ég veit þú átt eftir að vera með
okkur í anda. Tóti minn, ég tek frá
fyrir þig sæti.
Kolbrún Kristínardóttir.
Vorin hafa verið viðburðaríkur tími
eftir að við fluttum til London. Fyrsta
vorið gengum við Gunni í hnappheld-
una og í fyrravor fæddist yngri dóttir
okkar. Báða þessa daga var glaðasól-
skin og veðrið eins og það gerist best.
Veðrið hér í Englandi er svolítið eins
og heima á Íslandi, síbreytilegt og
sjaldan eru tveir dagar eins. Að hafa
fengið fallegt vorveður báða þessa
daga hefur gert þá enn sérstakari í
minningunni. Þriðja vorið nálgast og
aftur dregur til tíðinda en í þetta
skiptið eru það engin gleðitíðindi sem
ber að garði.
Haustið 2007 greindist Tóti
tengdafaðir minn með krabbamein.
Við tók löng og ströng meðferð sem
Tóti tókst á við af krafti. Tóti var ein-
staklega duglegur og þrautseigur
maður. Þeir eiginleikar nýttust hon-
um vel í baráttunni við krabbameinið.
Sama haust og veikindin greindust
fluttumst við Gunni til Englands og
Sveinn og fjölskylda til Noregs. Við
fylgdumst með meðferðinni á milli
þess sem við sáumst í fríum. Tóti bar
sig alltaf vel og var staðráðinn í að
gera sitt besta.
Mér er minnisstætt þegar hann og
Systa komu í heimsókn fyrsta vetur-
inn okkar í London. Tóti tók virkan
þátt í öllu sem við gerðum hvort sem
það var að rölta um á Portobello-
markaðinum eða fara í göngu á
Hampstead Heath. Þessar ferðir
reyndu þó á og honum rann oft í
brjóst í strætó. Tóti var baráttumað-
ur og hélt í sjálfstæði sitt fram á síð-
ustu stundu. Hann vann samhliða
stífri krabbameinsmeðferð og vakti
úthald hans og þrek aðdáun. Tóti fékk
mikinn styrk frá Agli og Systu. Systa
og Tóti voru afar samrýmd hjón og
unnu vel saman. Hún stóð eins og
klettur við hlið manns síns gegnum
veikindin og fylgdi honum fram á síð-
ustu stundu. Hringrás lífsins heldur
stöðugt áfram. Á síðasta ári fæddust
tvö börn inn í fjölskylduna. Tóti eign-
aðist lítinn nafna, Þórarin Bjarka í
Ósló og fáeinum mánuðum síðar
fæddist Embla í London. Hún fædd-
ist á afmælisdegi afa síns og hefur frá
fyrstu stundu borið sterkan svip af
afa sínum, að mínu mati. Fyrir áttu
Tóti og Systa sonardæturnar Krist-
ínu Sif og Freyju. Það er alltaf sárt að
kveðja og ekki síst þegar það gerist
fyrr en búast má við. Á slíkum stund-
um er huggun að sjá barnabörnin
bera áfram minningu um afa sinn. Ég
sá Tóta síðast í apríl en þá hrakaði
heilsu hans verulega. Þegar við
kvöddumst velti ég því fyrir mér í
fyrsta skipti hvort ég væri að kveðja
hann í síðasta sinn. Fram að því hafði
Tóti alltaf borið sig vel og þótt með-
ferðin tæki á kom hann alltaf til baka.
Þrátt fyrir slæm tíðindi komu líka
reglulega góðar fréttir. Tóti tileinkaði
sér einstaka bjartsýni sem hjálpaði
honum að takast á við veikindin. Síð-
ustu vikur þróuðust mál hins vegar á
verri veg. Á tímum eldgosa var lán að
Gunni og Sveinn kæmust til Íslands
til að eyða síðustu dögunum með
pabba sínum.
Eins og síðustu tvö vor var veðrið í
London fallegt daginn sem tengda-
pabbi kvaddi. Dagana á undan var
kalt og grátt. Þennan dag var hlýtt og
sólríkt en það féll líka haglél. Það stóð
þó ekki lengi heldur stytti upp og frið-
sæl kvöldsólin batt enda á daginn.
Eva.
Að setja niður á blað minningarorð
um Þórarin, bróður minn, hefur
reynst mér erfiðara en ég hugði í
fyrstu. Aldrei hvarflaði að mér annað
en að hann myndi sigrast á sínum
veikindum, svo hraustur sem hann
var. Og hann barðist, æðruleysið, já-
kvæðnin og kímnigáfan voru hans
vopn. Hann átti sína sigra, þrátt fyrir
margar lykkjur á leiðinni, en jafnvel
sterkustu menn verða að gefa eftir
þegar leik er lokið.
Nú er ekkert eftir nema að kveðja
hetjuna sem barðist til síðasta dags.
Þakka fyrir þann tíma sem við áttum
með honum. Þakka fyrir allt það sem
hann gaf okkur. Næstelstur af átta
systkinum, lágvaxinn, sterklega
byggður, með mikið svart krullað hár.
Vinnusamur, iðinn og snyrtimennsk-
an honum í blóð borin. Helsta hjálp-
arhella mömmu á laugardögum þegar
skúringafatan og tuskur voru teknar
upp og húsið þrifið á mettíma. Töffari
með lakkrísbindi og í támjóum skóm
á leið á ball í Glaumbæ, iþróttamaður
í takka- eða handboltaskóm á leið á
æfingu eða í keppni.
Sumarið 1972 fóru þeir bræður
Tóti og Kiddi til Seyðisfjarðar að
þjálfa og spila með liðinu þar. Þangað
héldu mamma og pabbi með hluta af
barnaskarnum í heimsókn. Haldið í
enn meira ferðalag og Austfirðir
kannaðir, allt til Skaftafells. Þetta
voru góðir dagar en í langri ferð getur
slest upp á vinskap yngri systkina.
Tóti gat jafnað allan ágreining og
fengið mann til að brosa aftur. Í
minningunni finnst mér sem það hafi
verið sól allan tímann.
Það var Tóta mikil gæfa að hitta
Systu sína og saman stigu þau lífs-
dansinn í þrjátíu og fjögur ár. Hafi lít-
il systir haft áhyggjur af því að nú
væri stóri bróðir henni horfinn reynd-
ust allar slíkar áhyggjur ástæðulaus-
ar. Systa varð hluti af stórfjölskyld-
unni og við öll hluti af þeirra lífi.
Árið 1988 tóku þau þá stóru
ákvörðun að fara með drengina tvo
sem þá voru til fæddir til Kaup-
mannahafnar þar sem Tóti hóf nám
við EDB Højskolen. Þannig háttaði
til á þeim árum að ég var mikið á ferð-
inni til Kaupmannahafnar vegna
vinnu minnar og oftar en ekki dvaldi
ég hjá þeim í litlu íbúðinni á Øresund-
skollegiet, þar sem fermetrarnir voru
ekki margir en hjartarými þess
meira. Þessi ár voru þeim góður tími,
Tóta gekk vel í skólanum, Systa vann
utan heimilis og þeim og strákunum
gekk vel að aðlagast hinu danska
samfélagi. Þar bættist við þriðji
strákurinn í hópinn og lífið var þeim
yndislegt.
Á þessum árum styrktust systkina-
bönd okkar Tóta og mikil og djúp vin-
átta myndaðist sem aldrei brást. Tím-
ans í Kaupmannahöfn var jafnan
minnst með mikilli gleði, minningar
og sögur rifjaðar upp og Kim okkar
Larsen spilaður aftur og aftur. Tóti
var klettur í lífi margra, alltaf tilbúinn
að hlutsta, gefa ráð eða bara gott
knús. Þar höfum við, ég og börnin
mín, átt athvarf og skjól þegar sterkir
vindar hafa blásið og verið við að
feykja okkur um koll. Elsku Systa
mín og strákrnir allir, tengdadætur
og barnabörn, missir ykkar er sár.
Þið gáfuð Tóta gott líf, með ykkur
fékk hann séð það sem hann vildi og
með ykkur heyrði hann sinn lífsins
söng. Vertu kært kvaddur, elsku
bróðir. Om lidt, om lidt er vi borte vi
ses måske igen.
Katrín og börn.
Það þarf fólk eins og þig fyrir fólk eins
og mig,
frá Bláalónsböðum að nyrstu sjávarströnd.
Frá vel þekktum stöðum út í ókönnuð lönd
þarf fólk eins og þig fyrir fólk eins og mig.
Ef dimmir í lífi mínu um hríð,
eru bros þín og hlýja svo blíð.
Og hvert sem þú ferð, og hvar sem ég verð,
þarf fólk eins og þig fyrir fólk eins og mig.
Það þarf fólk eins og þig fyrir fólk eins og
mig,
Frá hlíðum Akureyrar inn í grænan
Herjólfsdal.
Frá Hallormsstaðaskógi inn í fagran
Skorradal,
þarf fólk eins og þig fyrir fólk eins og mig.
Ef dimmir í lífi mínu um hríð,
eru bros þín og hlýja svo blíð.
Og hvert sem þú ferð, og hvar sem ég verð,
þarf fólk eins og þig fyrir fólk eins og mig.
(Rúnar Júlíusson.)
Elsku Tóti. Ég vil þakka þér fyrir
samfylgdina í gegnum okkar ævinnar
stig. Margar minningar hafa streymt
í gegnum hugann minn síðan þú
neyddist til að gefast upp fyrir
krabbameininu eftir hetjulega bar-
áttu. Þú ert annað systkinið mitt sem
ég missi vegna þess vágests á rúmu
ári. Ykkar Gunnu systur er saknað.
Æskuárin okkar í Drápuhlíð og á
Háaleitisbrautinni eru mér ofarlega í
minni og margt skemmtilegt var
brallað þar. Sumrin voru þó tómleg
án þín og Kidda, þegar þið fóruð í
sveitina og ég öfundaði ykkur oft yfir
að fá að vera þar í sveit. Íþróttirnar
áttu hug þinn allan, þú varst frábær
spretthlaupari og vannst marga verð-
launapeninga. Við fluttum svo á
Stekkjarflötina og nýr og skemmti-
legur kafli tók þar við. Þú fórst í
handboltann og bæði spilaðir sjálfur
og þjálfaðir mörg lið í gegnum árin,
bæði í Garðabæ og Hafnarfirði. Fót-
boltaáhugi þinn var alþekktur og ekki
var verra að Halldór, yngri sonur
minn, hélt með sama liðinu og þú,
Arsenal, í enska boltanum. Það var
gaman að ykkur bræðrunum þegar
þið komuð saman og þá var mikið
rætt um fótbolta eða handbolta.
Við bárum ábyrgð nokkuð snemma
þar sem þú varst elstur af strákunum
á heimilinu og ég var elsta stelpan.
Aldrei þurfti mamma að hafa áhyggj-
ur af heimilisverkunum því þú tókst
virkan þátt í þeim alla tíð á meðan þú
bjóst heima. Ég gerði mitt besta en
verð að viðurkenna að ég var samt
latari en þú.
Ég dáðist að dugnaði þínum þegar
þú tókst þig upp á fertugsaldri með
fjölskylduna og fórst til Danmerkur
til náms. Systa stóð alla tíð þétt við
hliðina á þér og þið voruð afar sam-
hent hjón. Þú lifðir fyrir fjölskylduna
þína og þau hafa misst mjög mikið nú.
Elsku Systa, synir, tengdadætur
og barnabörn. Við vottum ykkur okk-
ar innilegustu samúð og megi Guð
gefa ykkur styrk og kjark til að tak-
ast á við líf án Tóta bróður. Ég trúi
því staðfastlega að hann og Hjölli
minn séu búnir að hittast og saman
muni þeir gera sitt besta til að leið-
beina okkur og fylgjast með úr fjar-
lægð.
Sigrún og fjölskylda.
Hjartkær bróðir minn, Þórarinn
Sigurðsson, hefur kvatt þessa jarð-
vist. Við vorum hálfbræður, sam-
mæðra, og var hann þremur árum
yngri en ég. Við ólumst ekki upp sam-
an en samgangur var alla tíð mikill
milli heimila okkar. Við urðum
snemma nánir og góðir bræður og
héldum því góða sambandi allt lífið.
Með Þórarni bróður mínum er
genginn drengur góður. Hann hafði
barist hetjulega við krabbamein í
langan tíma og virtist vera að hann
væri að hafa betur í þeirri baráttu. En
svo kom bakslagið og skyndilega var
orrustan töpuð. Tóti bróðir var ein-
staklega jákvæður í allri baráttu sinni
við meinið og smitaði alla í kringum
sig af baráttuanda, þannig að léttleiki
og bjartsýni réðu för. Hann gafst
aldrei upp og leitaði allra leiða til að
sigrast á sjúkleikanum.
Tóti var næstelstur í hópi átta
systkina og skiljanlega gekk oft mikið
á á heimilinu, enda aldursmunur milli
systkinanna ekki mikill. Hann var
ávallt mjög geðgóður og hjálpsamur
móður okkar og hugsaði vel um
yngstu systkinin. Hann var að vonum
vinmargur og mjög tryggur vinum
sínum. Sjaldan var hann hvass í máli
en varð það þó ef á vini hans var hall-
að. Tóti bróðir stundaði ýmis störf
framan af ævi, meðal annars við bók-
hald og fjármálastjórnun hjá fyrir-
tækjum. Síðan venti hann sínu kvæði
í kross og hélt til Danmerkur og lauk
þar námi í forritun og tölvufræðum.
Við þá grein starfaði hann til æviloka,
lengst af hjá AX-hugbúnaði. Hann
var vel liðinn í vinnu, þjónustulund-
aður, lipur og reyndi að leysa hvers
manns vanda, sem er algengt vanda-
mál þegar tölvur eru annars vegar.
Tóti kvæntist Maríu Sif Sveins-
dóttur, mikilli vildiskonu, og eignuð-
ust þau þrjá mannvænlega syni,
Gunnar, Svein og Egil, sem allir hafa
spjarað sig vel í lífinu. Hann hugsaði
afar vel um fjölskylduna og hafði hag
hennar í fyrirrúmi. Drengirnir þeirra
nutu hlýhugar hans og stuðnings í
uppvexti og námi og var hann ávallt
þeirra stoð og stytta. Þau hjónin voru
afar samhent og gestrisin enda vin-
mörg og vel látin. Þau bjuggu lengst
af í Hafnarfirði og áttu þar fallegt
heimili. Þórarinn bróðir var afar ljúf-
ur maður í framgöngu, traustur mað-
ur, jákvæður og fullur af spaugi og
horfði ávallt á björtu hliðar lífsins.
Þórarinn var fríður maður sýnum,
meðalmaður á hæð, kvikur í hreyf-
ingum og samsvaraði sér vel, dökk-
hærður og slétthærður. Hann var mi-
lill íþróttamaður, lék handbolta og
knattspyrnu með Stjörnunni í Garða-
bæ og var bæði þjálfari og dómari á
sínum ferli.
Við vottum Maríu Sif og drengj-
unum þeirra, þeim Gunnari, Sveini og
Agli og líka barnabörnunum þeirra
okkar dýpstu samúð. Ég þakka þér
góði vinur og bróðir samfylgdina í
gegnum lífið. Guð blessi minningu
Þórarins Sigurðssonar.
Gunnar I. Birgisson og
Vigdís Karlsdóttir.
Kær vinur okkar, Þórarinn Sig-
urðsson, kallaður Tóti í okkar vina-
hóp, hefur kvatt þessa tilvist eftir
hetjulega baráttu við illvígan sjúk-
dóm. Fyrstu kynni okkar af Tóta voru
í nóvember 1974, þegar Systa okkar
hitti þennan fallega mann á Hótel
Sögu. Okkar leiðir hafa legið saman
síðan, og hefur vinskapur okkar
styrkst og þróast með árunum. Við
höfum átt margar ógleymanlegar
stundir saman, í útilegum, sumarbú-
staðaferðum, grillveislum og árlegum
þorrablótum vinahópsins.
Á fallegu vorkvöldi, stuttu eftir að
hann fagnaði 60 ára afmæli sínu með
nánum vinum og ættingjum, kvaddi
Tóti, átakalaust af sinni einstöku ró-
semi og yfirvegun sem einkenndi
hann, sterkur og staðfastur maður og
góður vinur. Stórt skarð hefur mynd-
ast í okkar vinahóp til 36 ára, hans
mun verða sárt saknað. Við látum hér
fylgja fallegan texta eftir uppáhalds-
tónlistarmann Tóta, Kim Larsen.
Svo fljótt muntu finna,
svo fljótt er þögnin hér.
Fékkst frjáls þín verk að vinna,
fékkst söng sem hæfði þér.
Svo fljótt, svo fljótt er það búið,
svo sé þig seinna meir.
Svo fljótt, svo fljótt er það búið.
Svo sé þig seinna meir.
(Þýð. Kristján Hreinsson.)
Elsku Systa okkar, Gunnar,
Sveinn, Egill, tengdadætur og barna-
börn, Guð gefi ykkur styrk í ykkar
miklu sorg og söknuði. Við munum
ylja okkur við góðar minningar um
góðan dreng og þökkum fyrir sam-
fylgdina.
María, Guðlaug og Rúnar,
Guðrún og Stefán.
 Fleiri minningargreinar um Þór-
arin Sigurðsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.