Morgunblaðið - 04.06.2010, Blaðsíða 27

Minningar 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 4. JÚNÍ 2010
✝ Þuríður Þor-björg Káradóttir
fæddist í Reykjavík
18. ágúst 1947. Hún
lést á heimili sínu
29. maí 2010. Þur-
íður var elsta barn
hjónanna Kára Hall-
dórssonar og Höllu
Þórhallsdóttur.
Bræður hennar eru
Þórhallur Kárason
og Þórir Kristinn
Kárason.
Þuríður giftist eft-
irlifandi eiginmanni
sínum Geir Guðmundssyni, fædd-
um 15. mars 1948, þann 10. sept-
ember 1972. Börn þeirra eru: 1)
Halla Kristín, f. 22. apríl 1967. 2)
Guðmundur Karl, f. 20. sept-
ember 1973, maki Elín Sigríður
Grétarsdóttir, sonur hennar er
Jóhann Jökull Salbergsson, barn
þeirra: Katla Sóley,
f. 8. mars 2009. 3)
Kári, f. 7. október
1976, maki Gan
Songkrant, barn
þeirra: Kristjana, f.
14. ágúst 2007.
Þuríður ólst upp
við Langholtsveg og
síðar við Álfheima,
og gekk í Langholts-
skóla. Þuríður fór
ung út á vinnumark-
aðinn og starfaði við
skrifstofustörf og
bókhald við góðan
orðstír meðan heilsa leyfði.
Áhugamálin voru mörg, garð-
yrkja, útivist, skíðaiðkun, ferða-
lög, sérstaklega í hópi góðra vina
í F.H.U.R.
Útför Þuríðar fer fram frá Nes-
kirkju 4. júní 2010 og hefst at-
höfnin kl. 15.
Hún Bobba okkar sofnaði inn í
sólskinið að morgni laugardagsins
29. maí. Andlátsfregnin kom ekki á
óvart. Hún hafði lengi háð hetju-
lega baráttu við skæðan og illvígan
sjúkdóm. Þá baráttu háði hún af
ótrúlegu æðruleysi og seiglu og
lengi vel vonuðum við að hún myndi
hafa betur. Það varð ekki og síðustu
vikurnar var ljóst að hverju fór.
Enginn má sköpum renna, segir í
gamalli bók. Við það verðum við öll
að sætta okkur, fyrr eða síðar. Við
eigum engu að síður erfitt með að
sætta okkur við að hún sé farin, að
við fáum ekki oftar að heyra glaðan
hlátur hennar, eiga við hana upp-
örvandi og skemmtileg samtöl,
njóta hlýju hennar, umhyggju og
fölskvalausrar glaðværðar.
Hún Bobba var einstök mann-
eskja, ein af hetjum hversdagslífs-
ins. Hún var glæsileg kona, hlý og
hreinskiptin, margfróð og skörung-
ur í öllu sem hún tók sér fyrir hend-
ur. Hún var afar hjálpsöm, höfðingi
heim að sækja og hafði alltaf óvænt
og skemmtilegt sjónarhorn á lífið og
tilveruna. Þess vegna voru samræð-
ur við hana ávallt fjörugar, upplífg-
andi og gefandi og oft var mikið
hlegið þar sem hún nærstödd. Hún
var tryggðatröll, hafði einkar góða
nærveru og alltaf var hægt að leita
til hennar og Geirs þegar á bjátaði.
Jónas Hallgrímsson spurði eitt
sinn í erfiljóði: „Hvað er langlífi?“
Því svaraði hann sjálfur í næstu
ljóðlínu: „Lífsnautnin frjóa.“ Þau
orð áttu vel við Bobbu. Hún lifði líf-
inu lifandi, naut hverrar lífsstundar
og reis hæst þegar á móti blés, ekki
síst þegar vinir hennar áttu í erf-
iðleikum og hún gat liðsinnt. Það
þekktum við af eigin raun. Þess
vegna lifði hún meira og betur en
margur, sem fleiri ár hefur að baki.
Við söknum hennar sárt en huggum
okkur við að hún sé
farin „til sóllanda fegri“.
Við biðjum góðan Guð að styrkja
Geir, Höllu, Gumma og Kára, Ellu
Siggu, Gan, Jóhann Jökul og litlu
ömmustelpurnar Kristjönu og Kötlu
Sóley. Þau hafa öll misst mikið. Við
kveðjum Bobbu
þakklát fyrir að hafa fengið að
vera henni samferða í lífinu. Hún
skilur eftir sig ótal góðar minning-
ar.
Elín Guðmundsdóttir
og Jón Þ. Þór.
Þuríður Þorbjörg Káradóttir, eða
Bobba eins og ég hef alltaf þekkt
hana, er látin. Ekki get ég sagt að
fréttin hafi verið óvænt enda hafði
Bobba háð mjög langa og erfiða
baráttu við illvígan sjúkdóm og þótt
ljóst hafi verið í hvað stefndi brá
mér þegar fréttin barst. Bobba lét
aldrei deigan síga í baráttunni við
þennan vágest og innst inni átti
maður allt eins von á því að hún
myndi hafa betur.
Þar er Bobbu rétt lýst. Hún bjó
yfir miklu baráttuþreki og einstakri
útgeislun; það var alveg sama hvar
maður kom, ef Bobba var á staðnum
þá tók maður fyrst eftir henni og ég
minnist hennar fyrst og fremst sem
lífsglaðrar og skemmtilegrar mann-
eskju sem gat alltaf komið fólki í
gott skap. Enginn gat verið lengi í
fýlu þegar Bobba var á staðnum.
Minningarnar hellast yfir þegar
einhver kveður þetta jarðlíf og ég á
fullt af minningum sem tengjast
Bobbu, allar góðar. Heimsóknir í
Hraunbæinn og Seiðakvíslina sem
barn og mér verður alltaf minn-
isstæð hlýjan og notalegheitin sem
einkenndu heimili þeirra Bobbu og
Geirs frænda. Heima hjá þeim leið
manni strax vel.
Ég mun heldur aldrei gleyma því
hvað mér þótti það merkileg stað-
reynd, þegar ég var yngri, að hún
átti sama afmælisdag og sjálf
Reykjavík. Þegar stór hluti borg-
arbúa kom saman á Arnarhóli til
þess að fagna 200 ára afmæli höf-
uðborgarinnar árið 1986 fórum við
fjölskyldan í Seiðakvíslina í heim-
sókn til Bobbu. Við skemmtum okk-
ur áreiðanlega betur en allir þeir
sem hópuðust niðri í bæ.
Bobba var gift Geir móðurbróður
mínum og ég hef þekkt hana alla
mína ævi. Fyrir það er ég þakklátur
enda álít ég mig ríkari mann en ella.
Elsku Geir, Halla Kristín, Gummi
Kalli og Kári. Missir ykkar og ykk-
ar fjölskyldna er mestur. Bobba var
einstök manneskja en hún skilur
eftir sig margar góðar minningar.
Blessuð sé minning hennar.
Guðmundur Sverrir Þór.
Kær samstarfskona, Þuríður Þor-
björg, er látin eftir langt veikinda-
stríð. Það var mikið gæfuspor fyrir
okkur þegar við réðum Þuríði sem
bókara því hún var mjög hæf í því
starfi og hafði sérstaklega mikinn
metnað fyrir að inna starf sitt vel af
hendi. Hún var upp á sitt besta í af-
stemmingum og gaf hvergi eftir og
fletti fram og til baka þangað til allt
stemmdi upp á krónu. Hún hafði
þann vana að tala við sjálfa sig þeg-
ar hún var að vinna flókin verkefni
og dró ekkert af. „Nei – hvað ert þú
að hugsa, Þuríður Þorbjörg“ og: „Já
– svona er þetta“ hljómaði úr skrif-
stofunni þar sem hún sat ein við
vinnu sína og voru ýmsar skondnar
uppákomur þessum einræðum
tengdar.
En Þuríður var meira en hæfur
bókari – hún var fyrsta flokks
starfsmaður sem við gátum treyst.
Samstarf okkar var langt og farsælt
og var Þuríður mjög hraust og því
kom það eins og reiðarslag þegar
hún hætti snemma einn daginn í
maí 2006 til að fara til læknis, að
láta líta á útbrot og kom ekki aftur
til starfa. Þuríður var jákvæð og
skemmtileg og það kom fljótt í ljós
að fjölskyldan var ljósið í lífi henn-
ar. Hann „Geir minn“ var kletturinn
í lífi hennar og voru þau mjög sam-
hent hjón sem höfðu sömu áhuga-
mál og gildi. Þeim var umhugað um
að búa vel að börnum sínum og litlu
ömmustelpurnar voru miklir gleði-
gjafar í þessum erfiðu veikindum.
Við þökkum Þuríði fyrir gott
samstarf og vináttu og sendum
samúðarkveðjur til Geirs og fjöl-
skyldu.
Áslaug og Oddur.
Elsku Bobba okkar.
Nú við leiðarlok þín viljum við
samstarfs konur þínar í Nesti við
Bíldshöfða rifja upp nokkrar sam-
eiginlegar minningar frá okkar
skemmtilegu árum. Sögusagnir
voru um að þú sem skrifstofukona
værir nokkuð hörð í horn að taka.
Það reyndist ekki alveg svo. Við
nánari kynni kom í ljós að þarna fór
ein hin besta persóna sem við höf-
um kynnst á ævinni. Þú elskaðir
heiðarleika og stundvísi og helst af
öllu að bros væri með. Sú okkar
sem fyrst fór að vinna með þér var
Kata sem reyndi að kenna þér að
hlusta á tónlist unga fólksins. Næst
kom í hópinn Jenný og nokkrum
dögum síðar kom litla sæta konan,
Ásta, á lagerinn. Sigga sænska kom
sterk inn á sama tíma. Krissa var
alltaf að reyna að kenna okkur hin-
um góð vinnubrögð og að bera virð-
ingu fyrir vinnunni. Í beinu fram-
haldi kom eðal „mamman“ hún
Helga okkar. Fjórir óharðnaðir
unglingar og þrjár nokkuð þrosk-
aðar konur, sem náðu svo ótrúleg
vel saman og var þinn hlutur ekki
sístur. Vinskapur okkar hélst æ síð-
an.
Síðast hittumst við hópurinn fyrir
tveimur árum og að tíminn hefði lið-
ið, ó nei, við vorum allar ennþá
sömu skjáturnar, síbrosandi. Þessi
kvöldstund markaði þá vináttu sem
við höfðum átt í hartnær þrjátíu ár.
Elsku Bobba okkar, þetta er bréf til
þín í stað rósa. Takk fyrir að vera
okkur öllum frábær uppeldisgjafi.
Við munum allar geyma okkar góðu
minningar um þig.
Ástarkveðjur frá villingagenginu í
Nesti!
En Bobba mín, ekki lækka næst
þegar kemur að „Red, Red Wine“
og „Heartbreaker“. Falleg minning
um þig mun alltaf lifa meðal okkar.
Við sendum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur til Geirs og barna.
Kveðja,
Ásta, Helga, Katrín, Krist-
rún, Jenný og Sigríður.
Stundum finnst manni lífið svo
hrikalega ósanngjarnt, sérstaklega
þegar fólk fer úr þessu jarðlífi langt
fyrir aldur fram. Dauðinn hefur
aldrei spurt um aldur og gerir það
heldur ekki nú.
Í dag kveð ég elskulega vinkonu
mína sem hefur staðið hjarta mínu
næst í tæp 30 ár.
Þegar sest er niður og hugurinn
látinn reika til baka hrannast minn-
ingarnar upp. Það er svo margt sem
við höfum brallað og baukað saman.
Það að fara hamförum, matarklúbb-
urinn, veiðiferðirnar, útilegurnar,
Lundúnaferðin, hrossahláturinn
sem við gátum gefið frá okkur og
smá-skepnuskapur.
Það er líka svo dásamlegt að upp-
lifa hjá annarri manneskju sorgum,
vonbrigðum, gleði og von eins og
það sé sjálfsagt í þessu lífi. Ala upp
börn, unglinga og öll þau vandamál
sem fylgja þessum dásamlegu
manneskjum og horfa á þau komast
til manns.
Þuríður mín var kvenskörungur,
hún bar höfuðið hátt, var ákveðin (á
karlmannavísu) og hafði fastar
skoðanir. Hún hefði alveg getað
verið landnámskona … svona vík-
ingur!
Eftir að ég varð amma sýndi hún
barnabörnum mínum alltaf áhuga.
Það var því yndislegt að upplifa þá
gleði sem varð hjá ömmu Þuríði og
afa Geir þegar Kára og Gan fæddist
lítil Kristjana árið 2007. Þetta sam-
band sem myndaðist síðan á milli
afa og ömmu og Kristjönu var ynd-
islegt og dálítið einstakt.
Svo kom annar sólargeisli inn í líf
þeirra, lítil Katla Sóley hjá Gumma
og Ellu Siggu árið 2009 og ekki varð
gleðin minni en Geir og Þuríður
voru líka svo heppin að fá hann Jó-
hann Jökul með Ellu Siggu í kaup-
bæti.
Halla Kristín hefur komið sér vel
fyrir og hefur verið að gera mjög
góða hluti í Noregi. Hún hefur stað-
ið sem stytta við hlið pabba síns í
veikindum mömmu sinnar, sem al-
gjör hetja, og ferðast hér á milli
þessara landa.
Þuríður greindist með sitt
krabbamein árið 2006 og barðist
sem hetja við meinið en varð að lok-
um að láta undan. Elskulega vin-
kona, ég kveð þig í bili, hvíl í friði.
Elskulega fjölskylda, Geir, Halla,
Gummi, Ella Sigga, Kári og Gan,
Kristjana, Katla Sóley og Jóhann
Jökull. Við Óli sendum ykkur okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Eybjörg D. Sigurpálsdóttir.
Þuríður Þorbjörg
Káradóttir
það var eins og maður væri staddur
inni í miðju ævintýri liðinna ára.
Austfirðirnir og þá Skriðdalurinn
urðu oftar en ekki frásagnarefnið.
Sveinn var líka vel pennafær og hafði
gaman af að skrifa og eftir að brauð-
stritinu lauk gafst meira næði til
þess.
Það var ekki algengt að karlmenn
sem fæddir voru á öðrum áratug
seinustu aldar sinntu heimilisstörf-
um en þar var Sveinn sannarlega
undantekningin sem sannaði regl-
una. Eftir að heilsu Ástu fór að
hraka tók hann til við eldamennsku
og önnur heimilisstörf og leysti þau
vel af hendi eins og annað sem hann
gerði. Hann átti það til að færa okk-
ur grönnunum eina og eina krukku
af marmelaði eða heimabökuðu
hafrakexi til að leyfa okkur að
smakka á afrakstrinum.
Hann reyndist Ástu sinni einstak-
lega vel þegar tók að halla undan
fæti og hjúkraði henni af alúð og um-
hyggju. Einnig bar hann hag afkom-
endanna fyrir brjósti og fylgdist með
þeim í leik og starfi.
Við vottum dætrunum og öðrum
aðstandendum samúð okkar og
kveðjum heiðursmanninn Svein
Stefánsson með virðingu.
Martha, Snorri, Bjarney
og Guðmundur.
Afi.
Þá er komið að leiðarlokum hjá
elsku afa, leiðarlokum á ferð sem var
löng, stundum ansi ströng en þó að
mestu leyti afar farsæl og ákaflega
viðburðarík.
Ég minnist afa með mikilli hlýju,
enda var hann mjög góður afi og
langafi.
Mín fyrsta minning um afa og
ömmu er af einhverjum ástæðum af
næturgistingu á Hagamelnum og ég
lá á dýnu undir snyrtiborðinu hennar
ömmu! Ég man hvað mér fannst
þetta ótrúlega kósí og mér fannst ég
mjög örugg þarna.
Það er ekki hægt að minnast afa
án þess að minnast ömmu líka, enda
voru þau ótrúlega samhent og gott
„team“. Þær eru margar ferðirnar
sem ég fór með þeim til Hveró og
það að fá að snúllast með honum í
garðinum var yndislegt.
Seinna urðum við svo nágrannar á
árunum sem við bjuggum í risinu á
Hagamelnum. Mér fannst óskaplega
notalegt að búa svona í návígi við þau
og í dag dáist ég að þolinmæði þeirra
yfir því þegar maður göslaðist heim
með 6-7 vinkonur í eftirdragi og litla
stigahúsið var hreinlega yfirfullt af
skóm, úlpum og skólatöskum. Svo
þótti mér nú ósköp gott að droppa
inn til þeirra og þá bjó afi til rót-
sterkt svart kínverskt te handa okk-
ur tveimur og svo fórum við í Norð-
urherbergið að spjalla. Lyktin af
kínversku tei minnir mig alltaf á
hann.
Svo eftir að dæturnar bættust í
hópinn tók hann þeim líka opnum
örmum hvenær sem þau hittust og
þeim þótti óskaplega vænt um hann
langafa.
Mér þykir mjög leitt að geta ekki
verið með ykkur og fylgt honum síð-
asta spölinn, en í hjarta mínu geymi
ég minninguna um góðan mann sem
mér þótti ofur vænt um.
Hjartans kveðjur frá Ásthildi,
Erikjan, Ásgerði, Fanneyju, Jan-
neke og Wouter.
Sigrún Sveinsdóttir.
Nú kveð ég afa Svein í hinsta sinn.
Ég á ótal góðar minningar tengd-
ar honum afa. Of margar til að telja
upp.
Ég var – nei er – mjög stoltur af
afa mínum. Hann var fyrrverandi
lögreglumaður og mikill íþróttamað-
ur. Einnig var hann vel lesinn og gat
skrifað. Svo ekki sé minnst á hversu
barngóður og hlýr hann var.
Ég þakka fyrir á hverjum degi að
hafa fengið að kynnast afa mínum.
Góðmennska hans, hans sýn á líf-
ið, hans æðruleysi, hversu hlýr hann
var og ekki síst hversu léttur hann
var í lund veitir mér ávallt innblást-
ur. Hann veitti mér og okkur bræðr-
unum gott veganesti.
Ég á eftir að sakna afa míns meira
en orð fá lýst.
Arnar Hannesson.
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
ÓLÖF S. R. BRYNJÓLFSDÓTTIR,
Heiði,
Biskupstungum,
semlést 27. maí á heilbrigðisstofnun Suðurlands
verður jarðsungin frá Skálholtsdómkirkju
laugardaginn 5. júní kl 14.00.
Sigurður Þorsteinsson,
Ágústa S. Sigurðardóttir, Gísli Þórarinsson,
Þorsteinn Sigurðsson, Abigael Sörine Kaspersen,
Guðmundur B. Sigurðsson, Guðríður Egilsdóttir,
Brynjar S. Sigurðsson, Marta S. Gísladóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
JÓN SIGURÐSSON
fyrrv. fulltrúi á Landspítalanum,
Herjólfsgötu 38,
Hafnarfirði,
lést á Landspítalanum í Fossvogi miðvikudaginn
2. júní.
Útför hans fer fram frá Dómkirkjunni í Reykjavík
mánudaginn 7. júní kl. 15.00.
Dagmar Guðmundsdóttir,
Elín Jónsdóttir, Ólafur Hallgrímsson,
Anna S. Jónsdóttir, Jón Ólafur Ólafsson,
Jörundur Jónsson, Sigrún E. Þorleifsdóttir,
Þorbjörg Elenóra Jónsdóttir, Árni Gunnarsson,
afabörn, langafabörn
og aðrir aðstandendur.