Morgunblaðið - 04.06.2010, Qupperneq 33

Minningar 33
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 4. JÚNÍ 2010
Leiðir okkar óformlega hóps,
Ljósberanna, sköruðust fyrir nærri
tíu árum vegna starfa okkar allra.
Við komum allar sín úr hverri átt-
inni, sumar þekktust í gegnum störf
okkar en aðrar ekki. Við áttum það
sameiginlegt að vera að vinna að
velferð barna, uppeldi og menntun á
einhvern hátt. Fljótlega kom upp
nafn Guðrúnar að vera hluti hópsins
vegna hennar góðu þekkingar og
reynslu á starfsvettvangi. Guðrúnu
var fljótt falin forysta vegna hennar
drifkrafts og einstakra hæfileika að
sameina aðila í góðri vinnu. Allar
höfðum við áhyggjur af þeirri nei-
kvæðu þróun sem okkur fannst við
sjá í ákveðnum þáttum í lífi og að-
stæðum barna á Íslandi. Við vildum
láta gott af okkur leiða til að hafa
áhrif á þessa þróun og snúa henni
við. Okkar trú er að nokkur árangur
hafi náðst. Ekki bara fyrir atbeina
okkar heldur vegna þess að hópnum
tókst, í gegnum margvísleg verk-
efni, að vekja umræður sem leiddu
til hugarfarsbreytinga. Alltaf var
Guðrún leiðtoginn, hugsjóna- og
baráttukonan sem leiddi okkur
áfram og saman fundum við leiðir í
áhugaverðum verkefnum. Í hennar
augum voru þau áskorun en ekki
vandamál. Það var ekki í hennar eðli
að gefast upp. Hún hafði lag á að fá
fram sjónarmið og skoðanir hópsins
og draga fram aðalatriðin. Hún var
sannkallaður Ljósberi. Ekki leið á
löngu þar til samstarf okkar þróað-
ist í vináttu, við héldum áfram að
hittast og ræða málin. Við höfum
sótt hvatningu og upplyftingu í fé-
lagsskap hver annarrar þessi ár. Í
lok apríl höfðum við ákveðið að hitt-
ast en fengum þá vitneskju um að
Guðrún væri alvarlega veik en hún
væri staðráðin í að berjast til þraut-
ar. Þrátt fyrir hetjulega baráttu hef-
ur okkar kæra vinkona þurft að lúta
í lægra haldi fyrir þessu illvíga
krabbameini. Við erum náðarlaust
minnt á hverfulleika lífsins og eigum
erfitt með að sætta okkur við að
þurfa að kveðja Guðrúnu allt of
snemma. Hópurinn mun halda
áfram að vinna að sameiginlegum
markmiðum okkar og heiðra þannig
minningu Guðrúnar. Okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur sendum við
Ólafi, börnum og fjölskyldu, því ykk-
ar er missirinn mestur. Við kveðjum
yndislega vinkonu og hugsjónakonu
með kærri þökk fyrir þann tíma sem
við fengum að eiga með henni. Guð
blessi minningu Guðrúnar Þórsdótt-
ur.
Sigurlaug Hauksdóttir, Eyrún
Jónsdóttir, Edda Ólafsdóttir,
Bergþóra Valsdóttir, Anna El-
ísabet Ólafsdóttir, Berglind
Eyjólfsdóttir, Dagbjört Ás-
björnsdóttir og Hólmfríður
Ólafsdóttir.
Kveðjuorð frá Borgarkórnum
Guðrún Þórsdóttir var frum-
kvöðull og formaður Borgarkórsins
(áður Söngradda Reykjavíkur) og
var ávallt vakin og sofin við að
tryggja framgang og velgengni
hans. Hún helgaði gjarnan krafta
sína góðum málefnum sem bæta
samfélagið og gagnast öðrum, eink-
um börnunum í borginni. Guðrún
var eins og norræn gyðja með hárið
sitt ljósa og síða, geislandi af lífs-
orku, gleði og hreysti. Hún var
hreinskiptin, traust og sannur vinur.
Grallaraleg kímni hennar gerði hana
upplífgandi og skemmtilega. Hlátur
hennar var hvellur og smitandi. Það
var því oftast glatt á hjalla í kring-
um hana. Skyndilegt fráfall hennar
er okkur mikið áfall og hennar er
sárt saknað. Við vottum fjölskyldu
hennar okkar dýpstu samúð og biðj-
um um andlegan styrk henni til
handa. Þó Guðrún skilji eftir skarð í
röðum Borgarkórsins sem ekki
verður fyllt, höfum við einsett okkur
að syngja ótrauð áfram í hennar
góða anda. Fyrir hönd Borgarkórs-
ins,
Benedikt, Eggert, Grétar,
Herdís, Ingibjörg og Jón.
Guðrún Þórsdóttir var ötul og
áhugasöm skógræktarkona. Hún
unni öllum gróðri og virtist gleðjast
sem barn þegar hún sá velheppn-
aðan landgræðslureit eða nýsprott-
inn skógarlund. Sem skólastjóri
Vinnuskóla Reykjavíkur hafði hún
sérstaka ánægju af því að beina
kröftum og athygli unga fólksins að
skógræktarstarfinu. Það gladdi alla
sem til heyrðu þegar hún hrósaði
krökkunum fyrir alúð þeirra við
gróðursetningu og nærgætna um-
gengni við náttúruna.
Guðrún sat tvívegis í stjórn Skóg-
ræktarfélags Reykjavíkur. Í fyrra
skiptið á árunum 2000-2003, en í
síðara sinnið frá vordögum 2007 til
dauðadags. Hún var mjög áhuga-
söm um málefni félagsins og eink-
um samstarfið við Reykjavíkur-
borg. Vandlega var hlustað á það
sem hún hafði fram að færa. Við
vissum öll sem var að afstaða henn-
ar var engin uppgerð heldur kom
hún frá einlægum áhuga og um-
hyggju fyrir málefninu. Þegar fé-
lagsstjórn gerði sér glaðan dag var
hún hrókur alls fagnaðar. Hennar
verður saknað.
Um leið og stjórn Skógræktar-
félags Reykjavíkur þakkar Guð-
rúnu Þórsdóttur góð samskipti og
trúmennsku, vottum við eftirlifandi
eiginmanni hennar, börnum og
barnabarni innilega samúð.
Fyrir hönd Skógræktarfélags
Reykjavíkur,
Þröstur Ólafsson, formaður.
Mikið hlýtur ástandið í eilífðinni
að vera svart fyrst almættinu
fannst kröftum kraftaverkakonunn-
ar Guðrúnar Þórsdóttur betur varið
þar en hér. Kyndilberinn og frum-
kvöðullinn, fyrirmyndin og fallega,
góða Guðrún sem sáði og sáði og sá
til að allir hinir nytu uppskerunnar
áður en hún settist sjálf til borðs.
Hvatvís og blátt áfram, hvetjandi,
hreinskiptin og hugulsöm, ekki
bara við þá sem henni þótti vænt
um. Hugsjónamanneska og emb-
ættismaður í einum og sama pakk-
anum. Sjaldséður hvítur hrafn. Eft-
ir sitjum við, ringluð og sorgmædd
og vitum ekki hvort við erum meira
hissa eða fúl.
Svo blasir framtíðin við okkur í
áhyggjulausu brosi og hjali Guðrún-
ar litlu, sem þó fékk nokkrar ómet-
anlegar vikur með bestu og ánægð-
ustu ömmu í heimi. Og í
nýstúdentinum Frigga, sem leggur
í ‘ann út í lífið í félagsskap vitring-
anna þriggja; Óla, Þórs og Stebba,
og Önnu systur í spánnýju móður-
hlutverkinu. Magnað hvað lífið get-
ur leikið á mann.
Ég þakka Guðrúnu fyrir um-
hyggjuna og hlýjuna. Fyrir vinátt-
una við mömmu í blíðu og stríðu
sem yfirfærðist svo eðlilega og
sjálfsagt á annan og þriðja lið. Von-
andi getum við svarað í sömu mynt.
Tinna Jóhanns og Sigrúnar.
Við vorum 14 kennararnir sem
hófum störf við Hólabrekkuskóla
haustið 1974 og var Guðrún í þeim
hópi og reyndar fyrsti kennarinn
sem ráðinn var að nýstofnuðum
skóla í Breiðholtinu. Þetta voru
áhugasamir og hörkuduglegir
kennarar sem ekki létu á sig fá
frumstæð vinnuskilyrði þar sem
skólahúsið var enn í byggingu.
Guðrún hafði áður kennt við
Melaskólann en var á þessum tíma
flutt í Breiðholtið sem sennilega
hafði áhrif á það að hún réð sig að
Hólabrekkuskóla.
Guðrún var áhugasamur, úr-
ræðagóður og framsækinn kennari.
Hún sagði eitt sinn við mig að
þessi fámenni en öflugi kennara-
hópur mundi vissulega muna fyrstu
starfsárin í skólanum alla ævi.
Í fyrstu kenndi Guðrún barna-
deildum og fórst henni það vel.
Eitt sinn bauðst henni aðstoð sál-
fræðings vegna erfiðra einstaklinga
í bekknum, hún afþakkaði það kurt-
eislega og sagði: „Við klárum það
sjálf.“ Þannig var Guðrún.
Starf Guðrúnar í skólanum færð-
ist yfir í athvarfsiðju sem miðaði að
því að skapa áhuga nemenda á nám-
inu og koma þeim út úr neikvæðu
viðhorfi. Síðar breyttist starf henn-
ar í starfsfræðslu og námsráðgjöf.
Guðrún náði miklum árangri í
starfi sínu sem varð til þess að þá-
verandi fræðslustjóri vildi nýta
krafta hennar og réð hana sem
kennsluráðgjafa á Fræðsluskrif-
stofu Reykjavíkurumdæmis árið
1989. Þar sinnti hún starfi sínu af
áhuga og dugnaði þar til hún var
ráðin skólastjóri Vinnuskóla
Reykjavíkur.
Þegar ég lét af störfum sem
skólastjóri Hólabrekkuskóla átti
Guðrún frumkvæði að því að hóa
saman mörgum af þeim kennurum
sem kenndu fyrsta skólaárið og var
mér þar afhent gjöf sem mér er afar
kær.
Það kom mér mjög á óvart er ég
frétti af veikindum Guðrúnar þar
sem hún hafði alla tíð hugsað vel um
heilsuna en illvígur sjúkdómur eirir
engum.
Við Ragnheiður kveðjum þig
hinstu kveðju og vottum Ólafi og
fjölskyldu okkar dýpstu samúð.
Sigurjón Fjeldsted,
fv. skólastjóri
Hólabrekkuskóla.
Einstök kona er horfin af sjón-
arsviðinu langt fyrir aldur fram.
Glæsileg kona stendur mér lifandi
fyrir hugskotssjónum, er hún kom
til mín í starfsviðtal á Fræðsluskrif-
stofu Reykjavíkurumdæmis fyrir
liðlega 20 árum. Eftir samtalið varð
mér ljóst að þarna var á ferð sérlega
frjór og hugmyndaríkur kennari. Ég
ákvað strax að ráða hana til starfa
sem kennsluráðgjafa. Guðrún Þórs-
dóttir reyndist ekki aðeins rík að
hugmyndum varðandi kennslumál,
heldur kom á daginn að hún var
óhemju framkvæmdasöm og lét ekki
sitja við orðin tóm. Guðrún hófst
þegar handa við að skipuleggja
verkefni í samvinnu við skólana
varðandi nýsköpunarsamkeppni.
Hún leitaði m.a. til fyrirtækja, sem
hún fékk til að taka þátt í verkefninu
og styrkja það. Verkefnið efldist og
margt ungmennið fékk notið sín við
fjölbreytilegustu uppfinningar, en
slíkt höfðaði stundum betur til
sumra nemenda en hefðbundið nám.
Guðrún var mikil útilífsmann-
eskja og fékk landskika fyrir reyk-
víska nemendur, þar sem einn ár-
gangur hvers skóla var aðstoðaður
við að planta trjám. Einnig skipu-
lagði Guðrún í samvinnu við skólana
hreinsun strandlengjunnar og leit-
aðist þannig við að fá nemendur til
bættrar umgegni um náttúruna. Að
ótal fleiri nýbreytniverkefnum vann
Guðrún, en það var sama hvar hún
bar niður, hún hreif alla til starfa
með sér. Guðrún var einkar glað-
sinna, jákvæð og drífandi. Aldrei
uxu henn verkefni í augum, þau voru
til þess að leysa. Það var yndislegt
að vinna með henni og hafa hana í
návist sinni.
Guðrún var hamingjusöm í lífi
sínu og bar mikla umhyggju fyrir
fjölskyldunni, en henni sinnti hún
aðdáunar vel sem og öllu öðru. Guð-
rún hugsaði mikið um heilnæmt
mataræði og sinnti heilsurækt af
kostgæfni. Hún fór í langa göngu-
túra, hjólaði og synti. Nú síðast í
nóvember, þegar við stöllurnar
fimm af Fræðsluskrifstofunni hitt-
umst, sagði hún okkur frá því að hún
synti stundum í sjónum í Nauthóls-
vík. Í mínum huga var hún ímynd
hraustleika og heilbrigði og hún var
alltaf jafn broshýr og heillandi og
þegar hún kom í viðtalið forðum.
Það var því reiðarslag þegar ég
frétti fyrir rúmum mánuði að hún
ætti við illvígan sjúkdóm að stríða,
sem hafði á svo skömmum tíma yf-
irhöndina. Guðrúnar er sárt saknað
af mörgum, en sárastur er harmur
kveðinn að eiginmanni hennar,
Ólafi, börnunum fjórum og móður
Guðrúnar. Fyrsta barnabarn sitt
fékk hún að líta á spítalanum, þar
sem dótturdóttirin var skírð Guð-
rún.
Megi góður guð styrkja fjölskyld-
una og sefa sorg hennar við fallegar
minningar um yndislega og gleði-
ríka konu.
Með þakklæti fyrir að hafa fengið
að vera samstarfsmaður og félagi
Guðrúnar.
Blessuð sé minning hennar.
Áslaug Brynjólfsdóttir.
 Fleiri minningargreinar um Guð-
rúnu Þórsdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
Einu sinni sem oft-
ar lagði ég leið mína á
verkstæðið. Sýrus
rennismiður var einn
af tryggustu sam-
starfsmönnum föður míns í áratugi
en hann rak rafljósafyrirtækið
Neon. Ég var rétt byrjaður í skóla
og náði sæmilega upp fyrir verk-
stæðisborðið þar sem Sýrus var að
hnoða saman staf sem hann hafði
beygt og sniðið til úr blikki af stakri
fagmennsku og vandvirkni. Ég
fylgdist með honum af mikilli at-
hygli. Þegar hann var búinn þá
Sýrus Guðvin
Magnússon
✝ Sýrus GuðvinMagnússon fædd-
ist 27. desember 1931
á Hellissandi. Hann
lést á Landakoti 8.
maí síðastliðinn.
Útför hans fór fram
frá Digraneskirkju í
Kópavogi 20. maí
2010.
reisti hann stafinn
upp og spurði: „Hvaða
stafur er þetta, Sig-
hvatur?“ „Þetta er
stafurinn minn, S“,
sagði ég hróðugur.
„Þetta er fallegur
stafur“, sagði Sýrus.
„Þú átt líka þennan
staf,“ sagði ég og við
hlógum báðir dátt. Á
unglingsárum mínum
settum við í samein-
ingu stafinn upp á
Hornafirði, á útibú
Landsbankans, ásamt
föður mínum þar sem Sýrus var sem
fyrr gefandi á alla lund. Hér færi ég
í stílinn en svona var Sýrus í minn
garð frá barnæsku til unglingsára
og fyrir það minnist ég hans með
sérstöku þakklæti. Hann var glað-
vær og skemmtilegur í minningunni,
hafði gott eyra og hlýja og góða
nærveru. Guð blessi minningu hans.
Sighvatur Karlsson, Húsavík.
Það var fyrir um
það bil 60 árum að Jón
Björnsson kom með
konu sína Margréti
Gunnlaugsdóttur til Íþöku í N.Y.
fylki. Hún var svo falleg og norræn
á svipinn.
Hún lauk verslunarskólanáminu
og húsmæðraskólanáminu og þá var
hún tilbúin í hjónabandið!
Allt var mjög notalegt í Íþöku.
Mikil vinna alla virka daga í skól-
anum, en um helgar þegar fór að
vora, komu Íslendingarnir saman
við Cayogavatn og þar nutum við
lífsins. Kældum okkur í vatninu,
tókum upp mat og gítar. Próf. Stef-
án Einarsson spilaði á gítarinn öll ís-
Margrét
Gunnlaugsdóttir
✝ Margrét Gunn-laugsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 5. apríl
1927. Hún lést á Dval-
ar- og hjúkr-
unarheimilinu Grund
10. maí síðastliðinn.
Útför Margrétar
fór fram frá Dóm-
kirkjunni 20. maí
2010.
lensku lögin og þýsk
þjóðlög. Við sungum
með.
Stefán og Margrét
kona hans komu alltaf
til Íþöku á sumrin og
leigðu sömu 3ja her-
bergja íbúðina. Þau
voru með heimagert
íslenskt nesti. Það er
að segja Stefán bjó til
skyr, Margrét (fædd
eistnesk) bjó til ís-
lenskt brauð, tvíbökur
og hafrakex og við
Gréta komum svo með
pönnukökur, jólakökur o.fl. Þetta
var dýrðlegt líf og allir hamingju-
samir.
Gréta fór að vinna hjá Fé-
lagsstofnun Cornell, Villard Stra-
ight. Þar fór fram matsala og allt fé-
lagsstarf. Hún byrjaði sem stúlka í
sal, en eftir 2 ár var hún orðin yf-
irgjaldkeri. Þannig vann hún fyrir
þeim þessi 5 ár. Svo var hugsað til
heimferðar og fjölskyldustækkunar.
Þau dreymdi um skjólgarða og
ræktun á Íslandi. Góða Íslandi.
Herdís Jónsdóttir.
Mig langar til að
minnast Hadda bróður
míns með nokkrum
orðum.
Í æsku var heimili
okkar leyst upp og okkur komið fyrir í
fóstur. Haraldur bróðir okkar var
bara 2ja ára þegar honum var komið
fyrir hjá góðu fólki í Vík. Hann er nú
látinn. Okkar Hadda bróður var kom-
ið fyrir á sitthvorum bænum í Álfta-
veri eftir veikindi móður okkar. Ári
síðar drukknaði faðir okkar. Mörgum
árum seinna eignuðumst við tvö hálf-
systkini, þau Helgu, og Jón sem nú er
látinn.
Sterk er minningin þegar var farið
með okkur Hadda að Álftaveri, þá
vorum við sótt á hestum upp að
Skálm, og þegar kom að gatnamót-
unum þar sem Haddi átti að fara að
Holti og ég að Þykkvabæjarklaustri,
þá henti hann sér af baki því hann
Hálfdán Ágúst Jónsson
✝ Hálfdán ÁgústJónsson, fæddist í
Vík í Mýrdal, 12. febr-
úar 1933. Hann varð
bráðkvaddur hinn 12.
maí 2010.
Hálfdán var jarð-
sunginn frá Prests-
bakkakirkju á Síðu
21. maí 2010.
vildi fá að fara með
mér. Þá vorum við nú
bara 7 og 9 ára gömul.
Samband okkar
Hadda var alla tíð gott.
Hann vildi allt fyrir alla
gera og var þekktur
fyrir góðvild. Handlag-
inn var hann svo eftir
var tekið. Þeir eru ófáir
bílarnir sem hann hef-
ur lagað fyrir ættingja
og vini í gegnum árin.
Minningarnar eru
margar eins og veiði-
ferðin okkar góða í
Krossá á Ströndum og allar skemmti-
legu stundirnar á Sogaveginum, svo
fátt eitt sé nefnt.
Mikið er ég líka þakklát fyrir þess-
ar góðu stundir sem við áttum saman
nokkrum dögum fyrir andlát þitt, þar
sem þú sýndir okkur húsbílinn sem
þú varst búinn að festa kaup á og gefa
nafnið Álftveringur. Þú varst genginn
í húsbílaklúbb og ætlaðir að koma í
heimsókn til okkar Engla til eyja um
leið og Bakkafjaran væri tilbúin.
Vottum við hjónin börnum, barna-
börnum og barna,-barnabörnum þín-
um okkar innilegustu samúð um leið
og við kveðjum góðan bróður og mág.
Guðríður og Engilbert
(Gauja systir og Engli).