Morgunblaðið - 09.07.2010, Page 30

30 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. JÚLÍ 2010
✝ Guðmundur H.Karlsson fæddist í
Reykjavík 7. desem-
ber 1932. Hann lést á
heimili sínu Vallengi
13 hinn 30. júní 2010.
Foreldrar hans voru
Vilhjálmur Karl Guð-
mundsson læknir, f.
9.1. 1903, d. 29.8.
1944, og Þuríður
Benediktsdóttir, f.
20.6. 1906, d. 31.1.
1987.
Guðmundur giftist
1. júní 1963 Þóru
Kjartansdóttur, f. 8.5. 1944, frá
Reykjavík. Foreldrar hennar eru
Kjartan Ingimarsson, f. 2.1. 1919,
og Sigurbjörg Unnur Árnadóttir, f.
9.7. 1921, d. 23.7. 1981. Börn Guð-
mundar og Þóru eru: 1) Karl, f. 3.4.
1963, giftur Brynju Ingunni Haf-
steinsdóttur, f. 5.3. 1966. Börn
þeirra eru Marlís Jóna Þórunn og
Hafsteinn Úlfar, f. 6.6. 2004. Börn
Karls frá fyrri sambúð eru: Guð-
mundur Halldór, f. 11.1. 1991, og
Anna Kristín, f. 26.10. 1999. 2) Þur-
íður Saga, f. 26.6. 1965, gift Guðna
Ólasyni, f. 3.6.1961. Börn hennar
eru: Þóra Ýr Björnsdóttir, f. 21.4.
1983, og Halldór Einir Guðbjarts-
1951. Á námsárum sínum vann
Guðmundur í vegavinnu í Dölunum
á sumrin. Árið 1951 hóf hann störf
á ms. Kötlu og var þar til ársins
1954 þegar hann hafði aflað sér
nægs siglingatíma sem krafist var
til inngöngu í Stýrimannaskólann.
Farmannsprófinu lauk Guðmundur
árið 1956 og hélt til Noregs þar sem
hann vann sem stýrimaður í eitt ár
eða til ársins 1957 þegar hann réð
sig til Eimskipafélags Reykjavíkur.
Árið 1964 hætti Guðmundur á sjón-
um og fór að vinna sem verkstjóri
hjá Nathan og Olsen hf. Árið 1967
stofnaði Guðmundur ásamt eig-
inkonu sinni Þóru eigið smá- og
heildsölufyrirtæki sem þau ráku til
ársins 1973. Guðmundur starfaði
sem sölumaður bifreiða hjá Heklu
hf. í tvö ár eða til ársins 1975, en þá
fór hann aftur til sjós. Guðmundur
var á ýmsum skipum Eimskipa-
félagsins allt til ársins 1999 þegar
hann hætti til sjós sökum aldurs.
Sama ár réð Guðmundur sig sem
bókari í fyrirtæki tengdaföður síns
og mágs. Þar starfaði hann allt til
ársins 2005 eða þar til heilsan
brast.
Útför Guðmundar fer fram frá
Laugarneskirkju í dag, 9. júlí 2010,
og hefst athöfnin kl. 15.
son, f. 7.5. 1985. Sam-
býliskona: Hulda
Magnúsdóttir, f.
18.10. 1985, eiga þau
tvö börn. 3) Sig-
urbjörg Unnur, f.
2.11. 1967, gift
Bjarna Þór Ósk-
arssyni, f. 19.8. 1955.
Barn þeirra er Helga
Bjarney, f. 28.2. 1995,
og Karl Víðir Magn-
ússon, f. 25.6. 1985,
sambýliskona Ríkey
Jóna Eiríksdóttir, f.
25.1. 1986, eiga þau
eitt barn. 4) Kjartan Ísak, f. 26.2.
1971, giftur Ernu Vigdísi Ingólfs-
dóttur, f. 28.3. 1971. Börn þeirra
eru: Margrét, f. 19.3. 1995, og Ing-
ólfur, f. 5.7. 2002.
Guðmundur ólst upp á Þingeyri
og í Búðardal fram til ársins 1942
eða þar til faðir hanns veiktist af
berklum en þá fór Guðmundur í
fóstur að Grund í Kolbeinsstaða-
hreppi til afa síns og ömmu þar sem
hann dvaldist þar til faðir hans lést
árið 1944. Eftir andlát föður síns
fluttist Guðmundur ásamt móður
sinni til Reykjavíkur. Hann lauk
gagnfræðaprófi frá Ingimarsskóla
árið 1949 og verslunarprófi árið
Elsku pabbi. Það eru svo margar
góðar minningar sem koma upp í
hugann þegar ég hugsa til þín. Þess-
ar minningar veita mér huggun og
ró þegar sorgin fyllir hug minn.
Ég man svo vel eftir því þegar ég
fékk að fara með þér á sjóinn í fyrsta
skiptið til útlanda, í þeirri ferð missti
ég fyrstu tönnina. Ég hafði miklar
áhyggjur af því að tannálfurinn
myndi ekki geta komið út á mitt Atl-
antshaf, en pabbi, þú sannfærðir mig
um að prófa að setja tönnina undir
koddann og viti menn þegar ég
vaknaði voru hollensk gyllini undir
koddanum mínum.
Það var alltaf hægt að leita til þín
ef maður þurfti leiðsögn eða ráð þeg-
ar maður stóð frammi fyrir erfiðum
úrlausnarefnum, þú hlustaðir og
lagðir yfirvegað mat á hlutina og
sagðir svo þitt álit.
Maður gat verið viss um að heyra
það sem maður þurfti, en ekki endi-
lega alltaf það sem maður vildi
heyra. Eitt það skemmtilegasta sem
við gerðum saman var að fara á völl-
inn, þar léstu tilfiningarnar í ljós. Þú
kenndir mér að á fótboltavellinum
væri bara einn sannleik að finna og
hann var Áfram Valur og þann sann-
leik meðtók ég strax.
Það var alltaf hægt að bulla og
gera grín með þér, hvort sem það
var að rifja upp gamla „fimm aura“
brandara eða snúa út úr því sem sagt
var. Það var svo gaman að þú hélst
alltaf þessum eiginleika og líka í
gegnum þín erfiðu veikindi. Ég er
svo glaður að börnin mín fengu að
kynnast þér og fá að heyra skemmti-
legu sögurnar og ævintýrin sem þú
upplifðir á þínum yngri árum.
Ævintýrin frá því þegar þú varst á
sumrin í vegavinnunni, úr boxinu, úr
Versló, frá Kúbu, úr Stýrimanna-
skólanum og allar hinar líka. Það
veitir mér mikla hugarró að vita að
þú ert laus við alla verkina og þær
hömlur sem þú bjóst við síðustu árin.
Og ég er svo þakklátur að þú hafðir
mömmu sem klett þér við hlið í
gegnum öll þín erfiðu veikindi. Ég
veit að þú varst henni þakklátur, því
það sagðir þú mér í okkar síðasta
samtali. Hvíldu í friði, elsku pabbi
minn.
Kjartan Ísak Guðmundsson.
Í dag kveð ég elskulegan tengda-
föður minn Guðmund Halldór Karls-
son, hann var yndislegur maður sem
ég mun sakna sárt. Guðmundur
hafði frá svo mörgu skemmtilegu að
segja enda hafði hann átt viðburða-
ríka ævi.
Það var gaman að heyra sögur frá
því þegar hann var lítill drengur á
Þingeyri og í Dölunum eða þegar
hann var að vinna á sumrin í vega-
vinnunni. Hann minntist oft áranna í
Versló þar sem hann kynntist ynd-
islegu fólki sem enn er vinir hans og
svo voru það sögur úr Stýrimanna-
skólanum og auðvitað af sjómanns-
lífinu.
Hann átti sannarlega gott líf þrátt
fyrir að hafa misst föður sinn úr
berklum aðeins 12 ára gamall. Eina
sagan sem við fáum líklega aldrei að
heyra er hvernig hann kynntist eft-
irlifandi konu sinni henni Þóru, hann
hló bara og vildi aldrei gefa neitt upp
um það. Þau áttu fallega vináttu og
ástríkt hjónaband og fjögur frábær
börn sem í dag syrgja föður sinn.
Ég veit að elsku Guðmundur hef-
ur orðið hvíldinni feginn, nú er hann
laus við verki og erfiðleika veikind-
anna. Ég mun passa Kjartan fyrir
hann og reyna að vera Þóru góð
tengdadóttir. Hafi hann þökk fyrir
allt og allt.
Erna Vigdís Ingólfsdóttir.
Ég veit að lífið var orðið mjög erf-
itt fyrir þig elsku afi minn og ég veit
að þetta var best fyrir þig að fá að
sofna, en það er samt mjög erfitt að
sætta sig við það þó svo að ég viti að
núna ertu á betri stað þar sem þú ert
ekki veikur heldur líður þér vel og
ert hraustur. Ég á svo margar minn-
ingar um þig elsku afi minn. Til
dæmis gleymi ég ekki þegar við fór-
um upp í bústað ég, þú, amma og
Magga, þá fórum við alltaf í leiki,
amma var flugstjórinn, þú varst að-
stoðarflugstjórinn og við Magga
skiptumst á um að vera yfirflug-
freyjurnar og buðum upp á brjóst-
sykur. Í bústaðnum hjá þér og
ömmu vaktir þú okkur alltaf með því
að opna dyrnar á afahúsi og kalla:
„Upp að skíta stelpur!“ Síðan labb-
aðir þú út úr afahúsi og inn í bústað-
inn og þar fengum við okkur alltaf
lýsi og hafragraut. Það var alltaf svo
notalegt að sitja uppi í bústað og
hlusta á þig segja sögurnar um kálf-
inn sem fauk og selinn sem þú varst
með í vegavinnunni. Mér þótti líka
svo gaman að hlusta á sögurnar þín-
ar frá sjónum. Þú varst líka alltaf svo
góður við mig, þú náðir alltaf í mig í
skólann á fimmtudögum og skutlaðir
mér í píanótíma. Við skemmtum
okkur alltaf svo vel á leiðinni og þú
varst alltaf búinn að kaupa Opal-
brjóstsykur til að við gætum borðað
með bestu lyst á leiðinni.
Þér þótti alltaf svo gaman að lesa
og þú áttir endalaust af bókum og
varst búinn að skipuleggja allt sam-
an, þú varst búinn að skrifa hverja
einustu bók niður og varst búinn að
merkja númer hvað hún var, síðan
varstu með blaðið til að segja þér í
hvaða hillu hvaða bók var. Það var
alltaf svo gaman að fara með þér á
völlinn og horfa á Val-KR. Þú varst
sannur Valsari og ég byrjaði að
halda með Val því þú hélst með þeim.
Mér fannst alltaf svo gaman að segja
frá að afi minn hefði verið Íslands-
meistari í boxi og núna eftir að þú
dóst fundum við nokkrar medalíur.
Mér fannst alltaf svo töff að kynna
þig sem; „afi minn skipstjórinn og
Íslandsmeistarinn í boxi“. En þótt
þú sért ekki lengur hér hjá okkur
mun ég samt ennþá segja frá þér
sem skipstjóranum og Íslandsmeist-
aranum í boxi og þegar ég er spurð
hvernig þú varst segi ég frá öllum
góðu stundunum sem við áttum sam-
an. Megi minning þín lifa um alla ei-
lífð, elsku afi minn.
Helga Bjarney Bjarnadóttir.
Hann afi minn var einn sá fyndn-
asti og skipulagðasti maður sem ég
veit um. Sagði okkur barnabörnun-
um margar skemmtilegar sögur, til
Guðmundur H. Karlsson
✝ Jakob Kristinssonfæddist í Hrísey
15.3. 1945, hann lést
á Dvalarheimilinu
Hlíð, Akureyri, 29.6.
2010.
Foreldrar hans,
Kristinn Frímann
Jakobsson skipstjóri
f. 2.11. 1921 d. 22.2.
1994 og Elín Árna-
dóttir húsfreyja f.
13.9. 1926. Systkini
Jakobs eru: Árni,
skipstjóri í Hrísey, f.
1946, Steinunn Krist-
jana, hjúkrunarfræðingur, Kópa-
vogi, f. 1949, Filipía Guðrún,
sjúkraliði, Akureyri. f. 1951, Þór-
dís Björg, lífeindafræðingur,
Kópavogi f. 1955 Kristinn Frímann
rafvirki, Hafnarfirði f. 1957, Svan-
ur rafvirki, Akureyri, f. 1961, Örn
mjólkurfræðingur, Akureyri
f.1964. Hinn 30.9. 1967 kvæntist
Jakob Jóhönnu Maríönnu Antons-
dóttur. Foreldrar hennar eru Ant-
býliskona hans er Guðrún Sigríður
Þorsteinsdóttir f. 4.2. 1983, sonur
þeirra er Atli Jakob f. 12.9. 2009 .
Öll börn Jakobs og Jóhönnu eru
búsett á Akureyri. Jakob ólst upp í
Hrísey, fór ungur til sjós og stund-
aði þá iðju til ársins 1966. Þá hóf
hann nám í vélvirkjun. Jakob vann
sem vélvirki á Vélsmiðjunni Odda
frá 1966-1975 og lauk þaðan
sveinsprófi 1970. Árin 1975-1977
starfaði Jakob í Skipasmíðastöð-
inni Vör á Akureyri, var hitaveitu-
stjóri í Hrísey 1977-1980. Jakob
starfaði síðan hjá Slippstöðinni á
Akureyri frá 1980-2001 að und-
anskildum tímabilunum 1987-1988,
og 1994-1997 sem hann var vél-
stjóri hjá Rifi hf., Hrísey. Jakob
starfaði frá 2002-2006 hjá Kjarna-
fæði Akureyri, þá lét hann af
störfum vegna veikinda.
Jakob lék í nokkrum verkum hjá
Leikfélagi Akureyrar á árunum
1974-1977 og hjá Leikfélaginu
Kröflu í Hrísey 1977-1980. Jakob
var um tíma virkur félagi í Lions-
klúbbnum Hæng á Akureyri.
Útför Jakobs fer fram frá Akur-
eyrarkirkju í dag, föstudaginn 9.
júlí 2010, kl. 13.30.
on Baldvin Finnsson,
skipasmíðameistari,
f. 14.6. 1920, og
Steinunn Ragnheiður
Árnadóttir húsfreyja,
f. 5.8. 1920. Jakob og
Jóhanna bjuggu alla
tíð í Ránargötu 25,
Akureyri, utan við
þrjú ár sem þau
bjuggu í Hrísey,
1977-1980.
Börn Jakobs og Jó-
hönnu eru:
1) Ragnheiður f.
28.10 1968, maki
Rúnar Hermannsson f. 17.6.1968,
synir þeirra eru Baldvin f. 15.1.
1994 og Hermann Helgi f. 2.8.
2000. 2) Lilja f. 6.9. 1976, dætur
hennar eru Steinunn Alda Gunn-
arsdóttir f. 15.2. 1996 og Maríanna
Vilborg Hjálmarsdóttir f. 15.5.
2003, sambýlismaður Lilju er Sæv-
ar Ísleifur Benjamínsson f. 19.1.
1973. 3) Anna f. 29.6. 1980. 4)
Kristinn Frímann f. 5.5 1983, sam-
Baráttu pabba er lokið og hann
kvaddi okkur 29. júní síðastliðinn á
30 ára afmælisdegi Önnu.
Minningarnar hafa farið í gegnum
huga okkar síðustu daga, myndaal-
búmum flett og hlegið og grátið.
Það er margs að minnast. Okkur
eru efst í huga allar stundirnar okk-
ar saman á draumastað hans í Hrís-
ey. Í hans huga kom vorið ekki fyrr
en búið var að fara út í Hrísey og
gera klárt fyrir sumarið. Pabbi stóð
iðulega á pallinum og tók á móti
okkur fagnandi, þegar við birtumst.
Oftast reyndi hann að nýta okkur í
verkefni sem biðu, mála, smíða,
gróðursetja eða slá, enda var það
hans eðli að hafa einhver verkefni
fyrir stafni. Þar byrjaði hann að
reisa sumarhús með hjálp góðra
manna fyrir 27 árum, sumarið 1983,
árið sem Kiddi fæddist. Appelsínu-
gula tjaldið okkar var íverustaður
fyrsta sumarið og síðan smám sam-
an breyttist húsakosturinn og í dag
eigum við yndislegt afdrep um-
kringt sjó og fjöllum, þar sem hver
skrúfa og spýta er tileinkuð honum.
Bestu dagar hans í Hrísey var þeg-
ar við öll komum saman og tókum
til hendinni, að loknum vinnudegi
setti hann á sig svuntuna og grillaði
ofan í mannskapinn.
Þegar við vorum yngri var hann
mun betri kostur að lesa fyrir okkur
á kvöldin en mamma þar sem hann
nýtti leikhæfileika sína með ein-
dæmum. Morgungalið frá honum
alla morgna að sjómannasið, „ræs“,
hljómaði um alla íbúð áður en hann
lagði af stað í vinnu. Kennsla á ör-
lagastundu í að brúna kartöflur, all-
ar pólitísku umræðurnar, spjallið
við eldhúsborðið í Ránargötu, Olsen
Olsen í Hrísey og svona getum við
lengi talið minningar sem við geym-
um hjá okkur um ókomna tíð.
Pabbi þurfti að hætta að vinna
fyrir fjórum árum sökum heilsu-
brests. Voru það þung spor fyrir
hann, enda fannst honum það alltaf
sitt hlutverk að sækja björg í bú.
Fannst honum þá gott að fá að
passa börnin okkar systra til að
stytta sér stundirnar. Veikindum
sínum tók hann með æðruleysi og
vildi minnst um það tala. Í mars í
fyrra, rétt eftir að við borðuðum
saman á 64 ára afmælinu hans,
veiktist hann og fór á sjúkrahús,
áfallið var það mikið að ekki gat
hann snúið heim aftur. Pabbi dvaldi
á Dvalarheimilinu Hlíð síðustu 12
mánuði, þar sem við reyndum að
dvelja hjá honum eins mikið og við
gátum, horfðum með honum á enska
boltann, Næturvaktina, Nonna og
Manna og hlustuðum á lög Geir-
mundar, Björgvins og Vilhjálms.
Það var sárt að horfa á eftir hon-
um, en við trúum því að honum líði
nú betur og afi Kiddi hafi tekið vel á
móti honum á nýjum stað.
Við þökkum pabba fyrir allt og
við trúum því að þessi erfiði tími
síðastliðið ár sé til þess að styrkja
okkur.
Ragnheiður, Lilja, Anna
og Kristinn Frímann.
Klukkan er 6.30 í Hrísey og við
vöknum í svefnsófanum við fótatak
á ganginum. Þetta var að sjálfsögðu
afi kominn á fætur.
Svona gekk þetta fyrir sig alla
morgna, enda lítið vit að sofa út
þegar þú gast verið úti á palli eða í
garðinum í sólinni, þannig var alla-
vega viðhorf afa.
Já, afi er búinn að kveðja þennan
heim og hans verður sárt saknað.
Það sem situr fastast í minningunni
er allir dagarnir okkar í Hrísey,
þegar við spiluðum Olsen Olsen þar
sem hann beitti öllum hugsanlegum
brögðum til að knýja fram sigur.
Honum fannst gaman að stríða okk-
ur Þórsurum ef illa gekk. Við afi
vorum nefnilega ekki alveg sam-
mála hvaða lið væri best, hvorki í
ensku deildinni né heima á Akur-
eyri. Við fengum oftast símtöl frá
afa ef Manchester tapaði, en hann
gleymdi alveg að hringja ef Arsenal
tapaði.
Við söknum þín afi, en vitum að
nú líður þér vel. Við lofum að vera
duglegir að hjálpa ömmu við öll
verkin sem vinna þarf í Hrísey.
Baldvin og Hermann Helgi.
Í dag kveðjum við mág okkar
Jakob. Fráfall hans skilur eftir sig
skarð í okkar samheldnu fjölskyldu.
Við kynntumst Jakob fyrst um 1966
þegar hann fór að venja komur sín-
ar í Ránargötuna að heimsækja
Hönnu sína.
Jakob var glaður, hress og dríf-
andi. Hann var mjög duglegur við
öll heimilisstörf, sérstaklega er það
okkur minnisstætt hvað hann var
duglegur að undirbúa jólin, baka,
þrífa og skreyta. Tréið var skreytt
mörgum dögum fyrir jól og stofan
læst. Allt tilbúið. Hanna og Jakob
bjuggu nær allan sinn búskap í
sama húsi og foreldrar okkar og var
því samgangur mikill. Stórfjölskyld-
an okkar hefur ætíð verið dugleg að
hittast við öll tilefni; jólaboð, af-
mæli, morgunverð og þorrablót.
Jólaboðið var varla afstaðið þegar
Jakob var farinn að hlakka til
þorrablótsins enda alveg sérstak-
lega hrifinn af íslenskum mat. Svið
voru í miklu uppáhaldi hjá honum
og sauð hann sér oft kjamma.
Sjórinn var honum afar hugleik-
inn. Fátt fannst honum skemmti-
legra á góðum degi en að fara á sjó
og gerði hann mikið af því meðan
hann hafði heilsu til. Hrísey var
honum alltaf mjög kær og eftir að
þau byggðu sér sumarbústað þar
vildi hann helst eyða öllum sínum
fríum á bernskuslóðunum. Það var
ávallt ævintýri líkast að heimsækja
þau á þennan fallega stað.
Jakob var mikill áhugamaður um
fótbolta og ef hann var að horfa á
enska boltann þýddi ekki að ná tali
af honum.
Minning um góðan dreng lifir í
hjörtum okkar.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Elsku Hanna, Ragnheiður, Lilja,
Anna, Kiddi og fjölskyldur, við vott-
um ykkur innilega samúð okkar og
biðjum góðan guð að styrkja ykkur.
Ingibjörg, Þórarinn, Ragn-
heiður, Árni Freyr, Dóra
Margrét og fjölskyldur.
Jakob Kristinsson