Morgunblaðið - 07.10.2010, Síða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. OKTÓBER 2010
✝ Sigurður Gunn-arsson fæddist í
Garðshorni í Flatey á
Skjálfanda 27. sept-
ember 1928. Hann
lést á Heilbrigð-
isstofnun Vest-
mannaeyja 20. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Kristín Gísla-
dóttir, f. á Brekku í
Hvalvatnsfirði 29.
mars 1902, d. 12. des-
ember 1997, og Gunn-
ar Guðnason, f. í
Nýjabæ í Flatey 24. ágúst 1899, d.
13. nóvember 1940.
Systkini Sigurðar; Jóhann Sig-
urður, f. 16. janúar 1919, d. 22. jan-
Dætur Sigurðar og Jónu eru þrjár.
1) Helga, f. 21. júní 1957, maki Ás-
geir Sverrisson, þeirra börn eru:
Sæþór, Íris Björk og Fannar Freyr.
2) Kristín, f. 19. nóvember 1959,
maki Magnús Gunnar Þorsteinsson,
þeirra dætur eru: Sæunn, Sædís,
Katrín Helena og Díana Dögg. 3)
Lilja, f. 9. maí 1965, maki Guð-
mundur Viðar Adolfsson.
Sigurður ólst upp í Flatey á
Skjálfanda og bjó þar til 1952 er
hann hóf nám í Sjómannaskólanum
og fluttist að námi loknu til Vest-
mannaeyja þar sem hann bjó til
æviloka. Hans ævistarf tengdist
sjómennsku og var hann útgerð-
armaður og skipstjóri til ársins
1975 þegar hann hóf störf hjá Fisk-
mati ríkisins.
Sigurður verður jarðsunginn frá
frá Landakirkju í Vestmannaeyjum
í dag, 7. október 2010, og hefst at-
höfnin kl. 14.
úar 1919, Eysteinn, f.
15. október 1921, d.
30. apríl 1995, Þor-
gerður, f. 8. júlí 1923,
Jóhann Kristinn, f.
28. apríl 1925, d. 3.
mars 2006, Þráinn, f.
18. ágúst 1926, d. 30.
janúar 1942, Guðrún,
f. 29. mars 1930,
Lára, f. 17. júní 1934,
d. 3. mars 1994,
Kristmann, f. 26.
október 1936, og Ás-
laug, f. 26. desember
1938.
Sigurður kvæntist 21. janúar
1956 Jónu Kristjönu Guðmunds-
dóttur frá Túnsbergi í Vest-
mannaeyjum, f. 31. mars 1931.
Elsku pabbi, komið er að kveðju-
stund og minningarnar eru margar
sem koma upp í hugann þegar við
hugsum til þín.
Þú varst atorkusamur maður
sem fannst þér ávallt eitthvað til
dundurs og gast þá horfið tímunum
saman í bílskúrinn þar sem þú
varst eitthvað að bralla. Þú hafðir
líka unun af lestri góðra bóka og
alltaf var bók innan seilingar og
ávallt voru bækur í jólapökkunum
þínum. Þú varst víðlesinn og fróður
um þín hjartans mál. Hvatning þín
ýtti undir lestraráhuga okkar
systra. Þú hafðir einnig mjög gam-
an af að spila og fórst á spilakvöld
frá því að við munum eftir okkur og
oftar en ekki komu spilaverðlaun
kvöldsins í þinn hlut. Þú varst góð-
ur dansari og vanalega fyrstur á
gólfið í gömlu dönsunum. Það er
okkur systrunum ógleymanleg
minning þegar þú sem ungur mað-
ur varst að klæða þig í sparifötin
og fara á „gamalmennaskemmtan-
ir“, eins og skemmtanir eldri borg-
ara voru kallaðar þá, til að dansa
við gömlu konurnar.
Í eðli þínu varstu útivistarmaður
og náttúrubarn. Á trillunni Frigg
sóttir þú sjóinn í frístundum og
mörgum blíðviðrisdögum eyddir
þú á Frigginni á miðunum í kring-
um Heimaey. Stundum þótti okkur
sem heima sátum sótt ansi langt út
á miðin og að lognið færi býsna
hratt yfir. En það að sækja stíft var
þér í blóð borið og því fékk ekkert
breytt. Þú seigst í björg eftir eggj-
um á vorin og fórst og veiddir
lunda í Brandinum með veiðifélög-
um þínum. Í Brandinum gast þú
dvalið dögum saman, sam-
bandslaus við umheiminn og það
sama átti við þegar þú heimsóttir
æskuslóðirnar í Flatey á Skjálf-
anda. Í þessum eyjum naustu þín í
síbreytilegri náttúrunni. Þú stund-
aðir líka göngur og sund þér til
heilsubótar og gekkst þá hröðum
og ákveðnum skrefum um alla eyju
og stakkst þér svo til sunds á eftir,
syntir rösklega en lést heitu pott-
ana öðrum eftir.
Þú hafðir ánægju af ferðalögum
og þið mamma eruð búin að ferðast
mikið bæði innanlands og utan. Þið
könnuðuð Kanada og Kúbu, hélduð
í austurveg til Rússlands, Póllands,
Búlgaríu og Júgóslavíu. Þið heim-
sóttuð líka Túnis, Gíbraltar, Mar-
okkó, Holland, England, Skotland
auk Norðurlandanna og hvílduð
ykkur svo á Spáni og Kanaríeyjum.
Við hlökkuðum mikið til þegar þið
komuð heim úr hverri ferð, ekki
síst til að sjá hvað upp úr töskunum
kæmi því alltaf komuð þið færandi
hendi með spennandi hluti frá
framandi löndum.
Ógleymanleg eru öll ferðalögin
sem við fórum á VW bjöllunni þeg-
ar við vorum litlar. Við systurnar
þrjár í aftursætinu, tjaldið, svefn-
pokarnir og farangur fyrir 3-4
vikna ferðalag á toppgrindinni.
Veðrið var oftast látið ráða för en
heimahagarnir toguðu stíft í þig og
alltaf fórstu með okkur til Húsa-
víkur í heimsókn til ömmu og
systkina þinna þar sem ræturnar
lágu.
Við þökkum þér, pabbi, fyrir allt
sem þú varst okkur.
Þínar dætur,
Kristín og Lilja.
Elsku pabbi.
Þá er komið að kveðjustund, svo
fyrirséð en samt svo óviðbúin og end-
anleg. Þú vissir að hverju dró og
brást við því á þinn hátt, það voru
ekki mörg orð um það höfð enda
varstu ekki fyrir að bera þín einkamál
á torg.
Þín bernskuspor lágu í Flatey á
Skjálfanda þar sem þú fæddist og ólst
upp í stórum systkinahóp. Þú varst
sjötta barn foreldra þinna Kristínar
og Gunnars í Garðshorni. Þegar afi dó
stóð amma aðeins 38 ára uppi ein með
börnin sín níu þar af sex undir ferm-
ingu. Lífsbaráttan var hörð hjá þess-
ari kynslóð og var ekki spurt að aldri
þegar börnin fóru að draga björg í bú.
12 ára gamall fórstu því að róa til
fiskjar með eldri bróður þínum og
hjálpa til við að sjá fjölskyldunni far-
borða. Þú þurftir því að fullorðnast og
taka ábyrgð á fjölskyldu þinni mjög
ungur. Þar var eflaust lagður grunn-
ur að þínum karaktereinkennum og
að þeim órjúfanlega streng sem
tengdi ykkur systkinin og ömmu. Það
var ekki alltaf auðvelt að átta sig á
húmornum og talsmátanum ykkar á
milli.
Sem afkomandi hins farsæla há-
karlaskipstjóra Sigurðar Hrólfssonar
hafðir þú í genunum næmni fyrir afla-
brögðum og duttlungum íslenskrar
veðráttu. Það lá því beinast við að þú
gerðir sjómennsku að þínu ævistarfi.
Leið þín lá suður í Sjómannaskólann
og að námi loknu til Eyja þar sem þú
kynntist mömmu og þið hófuð bú-
skap. Þar varst þú farsæll skipstjóri
og úrgerðarmaður til margra ára.
Í minningunni varst þú alltaf að
fara eða koma. Á þessum árum voru
siglingar til Hull og Grímsby hluti af
lífi sjómanna. Því var heimkomunnar
alltaf beðið með mikilli eftirvæntingu.
Næðirðu heim fyrir jól og hvaða góð-
gæti og gersemar skyldirðu hafa með
þér? Að ekki sé minnst á tískuföt á
dæturnar sem þú komst með, tísku-
karlinn sjálfur. Og aldrei gleymdir þú
systkinabörnunum fyrir norðan, þau
fengu líka pakka.
Þú varst í eðli þínu mikill eyjakarl
og því ekki að undra að úteyjalíf Vest-
mannaeyja heillaði þig. Margar þínar
bestu stundir voru örugglega með fé-
lögum í Brandinum á góðri stundu og
ótaldar eru þær þjóðhátíðir sem þú
eyddir þar í góðum félagsskap lunda-
veiðikalla.
Sem afkomandi lítt menntaðs al-
þýðufólks sem háði óblíða baráttu
fyrir lífi sínu og afkomu lagðirðu allt-
af mikla áherslu á að við dæturnar
menntuðum okkur. Ekki gerðir þú
það með hávaða eða látum, það var
ekki þinn stíll við uppeldið, heldur
með hárfínum arhugasemdum sem
hittu yfirleitt beint í mark.
Við deildum áhuga á kveðskap,
næmni fyrir fegurð landsins okkar og
trú á lífi eftir þessa jarðvist. Við
ræddum það ekki mikið … en þessi
strengur tengdi okkur saman og vor-
um við oft á tíðum með svipaðar bók-
menntir á náttborðinu.
Elsku pabbi, takk fyrir einstaka
þolinmæði og umhyggju sem þú
sýndir börnunum mínum. Hjá ykkur
ömmu og afa í Eyjum áttu þau at-
hvarf þar sem tíminn skipti ekki máli
og lífið var fullt af endalausum æv-
intýrum.
Þar til síðar í sæluríkinu.
Þín dóttir
Helga.
Elsku afi, mig langar að kveðja þig
með nokkrum orðum.
Ég átti margar skemmtilegar
stundir með þér. Það var alltaf gam-
an að fara með þér í bíltúr á hvíta
Coltinum og sérstaklega þegar ég
fékk að sitja frammí. Þá komum við
stundum við í „Sile“ og ég rólaði í
aparólunni, stoppuðum til að gefa
hestunum og kindunum brauð, skoð-
uðum kvína hans Keikos og margt
fleira.
Þolinmæði þín, afi minn, var ótrú-
leg þegar þú sast með mér fyrir
framan sjónvarpið og horfðir aftur
og aftur á Emil „strákskratta“ í
Kattholti, Grease og fleiri myndir.
Við horfðum líka saman á enska bolt-
ann og skemmtilegast var þegar Liv-
erpool, liðið okkar, var að keppa.
Og afi þú varst alltaf svo ánægður
með hvað ég var dugleg að synda og
ég ætla að halda áfram að synda 30
ferðir á hverjum degi þótt þú sért
ekki lengur hérna til að spyrja hvað
ég hafi synt margar.
Elsku afi minn, þú fylgdist með og
gladdist yfir framförum mínum. Þú
sýndir mér einstaka umhyggju og
hlýju. Þú kenndir mér svo margt,
leiðbeindir mér, hvattir mig og
studdir á þroskabraut minni. Ég á
þér svo ótal margt að þakka.
Þín
Katrín Helena.
Elsku afi minn, nú ertu farinn frá
okkur og það er svo erfitt að kveðja
þig. Ég er sorgmædd og sakna þín
en ég á margar góðar minningar um
þig. Þú nenntir alltaf að spila við
mig. Ég kenndi þér að spila tunnu og
kan kan og þú kenndir mér marías,
rússa og manna. Ég svindlaði stund-
um og þér var oftast bara alveg sama
en þú varst sjaldan sáttur við að
tapa. Ég borðaði í hádegishléinu
mínu hjá ykkur ömmu og þú sem
alltaf fórst í sund í hádeginu breyttir
sundtímanum þínum til þess að hitta
Döggina, eins og þú kallaðir mig oft
og taka eitt spil ef tími var til.
Í góðu veðri fór ég í fjallgöngur
með þér, afi minn, og þú labbaðir svo
hratt upp brekkurnar að ég varð að
hlaupa til að dragast ekki aftur úr.
Þá laumaði ég hendinni minni í lóf-
ann þinn og þá fórst þú aðeins hæg-
ar. Það mátti halda að þú værir 20
ára en ekki 80. Það var alltaf svo
gaman að baka með þér flatkökur í
bílskúrnum á Boðaslóðinni. Þú sást
um að baka kökurnar með gasinu og
ég var bara rétt byrjuð í skóla þegar
þú leyfðir mér að „gasa“ eina og eina
köku. En ég átti ekkert að vera að
nefna það við ömmu og mömmu.
Laufabrauðsgerðin á aðventunni
er fastur liður í undirbúningi
jólanna. Nú situr þú ekki framar í
horninu þínu, afi minn, með gleraug-
un á nefinu og vasahníf í hendinni og
skerð út laufabrauð. En ég ætla að
skera út essið þitt í kökuna mína.
Aðrar minningar um þig, afi minn,
ætla ég að geyma í hjarta mínu og
rifja upp þegar söknuðurinn verður
sár.
Bless, elsku afi minn, og þakka þér
fyrir allt sem við gerðum saman.
Þín
Díana Dögg.
Sumrin sem ég eyddi í Eyjum sem
smápeyi eru mér ógleymanleg. Bíl-
túrar, fjöruferðir, sprangan, trillu-
ferðir og síðast en ekki síst öll þau
óteljandi kvöld sem ég og Siggi afi
fórum á pysjuveiðar, þar sem þol-
inmæði afa virtist engan endi hafa.
Keyrandi þvers og kruss á Coltinum
um miðjar nætur með það að mark-
miði að fullnýta kvóta kvöldsins og
gott betur en það. Hann kippti sér
ekki upp við það að borgarbarnið
ætti það til að gleyma að loka kass-
anum með afla kvöldsins og afrakst-
urinn daginn eftir væri útskitinn bíll
fullur af áttavilltum lundapysjum.
Hann brosti bara og hló.
Afi var mjög vanafastur maður,
vakna-morgunmatur-ganga-sund-
hádegismatur-leggja sig. Ég er ekki
frá því að eftir öll þessi sumur sem
ég eyddi með honum hafi ég apað
þetta upp eftir honum ómeðvitað.
Það var einmitt einn af þessum vön-
um hans sem kom upp um hann,
þ.e.a.s. daginn sem ég komst að því
að afi væri sköllóttur. Éf hef senni-
lega ekki verið meira en svona 5-6
ára og við félagarnir vorum saman í
sundi. Eitthvað fipaðist ég á sundinu
og greip því í það sem næst mér var,
og það var auðvitað kollann hans afa
sem ég hélt á þeim tíma að væri hans
alvöru hár. En nei, það næsta sem ég
man er að ég hélt á hárinu hans afa í
hendinni og við mér blasti skínandi
skallinn. Í skelfingu minni sleppti ég
kollunnni, sem afi var ekki lengi að
fiska upp úr vatninu og skella á topp-
inn á sér. Hann gat svo lítið annað
gert en að brosa og hlæja að undr-
unarsvipnum á barnabarninu sem
hélt að það hefði slitið hárið af afa.
Ég kveð þig nú, afi minn, með
söknuð í hjarta og minnist allra góðu
stundanna sem við áttum saman og
minninganna sem við sköpuðum.
Sæþór.
Elsku afi.
Það verður skrýtið að koma til
Eyja og hitta þig ekki þar, en ég er
þakklát fyrir stundirnar sem við átt-
um saman. Alltaf var tekið jafnvel á
móti manni, þið amma stjönuðuð
svoleiðis við okkur. Þú varst heldur
ekki í vandræðunum með að finna
eitthvað að gera fyrir okkur systk-
inin. Venjulega mætti maður í ágúst-
mánuði til að ná lundapysjutíman-
um. Þá rúntuðum við klukkutímum
saman í niðamyrkri til að bjarga
þessum greyjum, kvöld eftir kvöld.
Svo suðaði maður í þér um að fá að
taka bara pysjurnar með sér heim í
Mosfellsbæinn og skildi ekkert af
hverju þyrfti endilega að sleppa
þeim aftur!
Ég man alltaf hvað það var mikið
fjör að fá að fara með þér út í bílskúr
og baka flatkökurnar sem amma
hafði hnoðað, sama hversu vel maður
brenndi þær þá leyfðir þú manni allt-
af að reyna sjálfum, þolinmæðin var
slík. Ekki kvartaðirðu heldur þegar
maður vildi bjóða upp á afrakstur
dagsins, sótsvartar flatkökur með
hangikjöti og smjöri, þú bara þagðir
með bros á vör.
Ótal margar fleiri minningar
skjótast í kollinn. Fjöldamörgu
sundferðirnar, sem voru daglegur
viðburður hjá þér, gönguferðirnar,
sprangan, Brandur og Gaujugarður.
Ein nýjasta minning mín af þér er
þegar þú komst og gistir hjá mér og
Jakob á Akureyri. Það mátti nú ekki
hafa mikið fyrir þér og vantaði þig
aldrei neitt, þannig varstu bara.
Sama hvað maður reyndi að bjóða
þér, það eina sem þig vantaði var út-
varp í hæstu stillingu. Veraldlegir
hlutir virtust aldrei skipta þig neinu
máli, vildir frekar gefa heldur en
þiggja og varst ótrúlega nægjusam-
ur.
Elsku afi minn, nú er komið að
kveðjustund. Ég varðveiti þig í
minningum mínum, takk fyrir góðu
árin. Guð geymi þig.
Íris Björk.
Sigurður Gunnarsson
Það er mér bæði
ljúft og skylt að minn-
ast móðursystur minn-
ar Ragnheiðar Guðbjartsdóttur,
Heiðu, sem lést á sjúkrahúsinu á
Akranesi hinn 7. ágúst í hárri elli.
Kynni okkar hófust í september 1937
þegar ég, þá fjögurra mánaða gömul,
var ausin vatni og skírð í brúðkaupi
Heiðu og fyrri manns hennar Hjálms
Hjálmssonar. Þau gáfu mér mórauða
gimbur í skírnargjöf og allt frá þeim
degi tóku þau mér eins og ég væri eitt
af börnunum þeirra og Hjálmur kall-
aði mig konusysturdóttur sína og ég
hann svo seinna móðursysturmann-
inn minn. Ég veit ekki hvernig hægt
á að vera að koma fyrir í lítilli minn-
ingargrein nægilegu þakklæti vegna
allrar þeirrar elsku og hlýju sem ég
varð aðnjótandi hjá þessum hjónum
öll þeirra æviár. Þau bjuggu í
Hvammi, nýbýli frá Hjarðarfelli þar
sem amma mín og afi bjuggu mynd-
arbúi og öll ár bernskunnar og fram á
unglingsár dvaldi ég hjá þeim sum-
arlangt og fram á haust, og alltaf
jafnvelkomin.
Börnin urðu fjögur, Gunnar elstur,
þá Hulda, svo Hjálmur Geir og loks
Ásgerður yngst. Við Gunnar vorum
miklir vinir, alltaf saman þegar færi
gafst, rákum og sóttum kýrnar, gáf-
um kálfunum, fórum í leyniferðir með
hundana og spunnum upp óteljandi
sögur sem við sögðum hvort öðru. Á
haustin vorum við svo send í berjamó
með allan krakkaskarann á bæjun-
um. Þetta voru hamingjutímar. Oft
var brauðstritið erfitt, unnið langt
Ragnheiður
Guðbjartsdóttir
✝ Ragnheiður Guð-bjartsdóttir fædd-
ist á Hjarðarfelli í
Miklaholtshreppi 15.
febrúar 1919. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Akraness 7. ágúst
2010.
Útför Ragnheiðar
fór fram frá Akra-
neskirkju 13. ágúst
2010.
fram á bjartar sumar-
nætur við slátt og hey-
skap, enda allt slegið
með orfi og ljá. Maður
var ekki sjálfur hár í
loftinu en húsbændur
sögðu að maður gerði
mikið gagn við að rifja
flekki, raka dreif og
svo taka á móti þurru
og ilmandi heyi í hlöð-
unni. Litlir fætur voru
oft þreyttir þegar þeir
gengu heim eftir svona
daga en þar beið þá
Heiða frænka með
mjólk, kleinur og vínarbrauð handa
öllu sínu lúna vinnufólki, skapgóð og
brosmild með hlý og hvetjandi orð á
vörum og er mér minnisstætt hve oft
hún söng við vinnuna. Þau voru ham-
ingjusöm hjón, Heiða og Hjálmur.
En sorgin átti eftir að berja að dyr-
um. Í nóvember, haustið 1957, dó
amma á Hjarðarfelli þá 73 ára að
aldri. Litlu síðar veiktist Hjálmur í
Hvammi. Hann var með æxli í heila
og dó um vorið, 1958, eftir aðgerð í
Kaupmannahöfn. Hann var þá um
fertugt. Enn eitt dauðsfallið varð svo
í ágúst er Gunnar Hjálmsson,
bernskuvinur minn, lést af slysför-
um, einungis 17 ára að aldri. Næstu
ár voru Heiðu minni og börnunum
erfið. Hún brá búi, seldi Hvamm og
flutti á Akranes þar sem hún gat sent
börnin sín í skóla og sjálf fengið
vinnu. Þar skapaði hún sér nýja til-
veru og varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að kynnast miklum sómamanni, Hall-
dóri Jörgenssyni. Hann hafði líkt og
hún misst góðan maka frá börnum og
heimili. Þau gengu í hjónaband og
voru samstiga í að styðja börn og
barnabörn auk þess sem Akranes-
kirkja var þeirra sameiginlegi vett-
vangur.
Heiða hafði í mörg horn að líta alla
sína ævi en hún stóð keik, bognaði en
brotnaði aldrei. Hún varðveitti sína
léttu lund, hlýju og glaðværð og
kvaddi sátt við lífið og tilveruna.
Helga Sigfúsdóttir.