Morgunblaðið - 07.10.2010, Qupperneq 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. OKTÓBER 2010
✝ Bente fæddist íGråsten á Suður-
Jótlandi 12. febrúar
1953. Hún lést á
hjúkrunarheimili
Hrafnistu í Boðaþingi
26. september 2010.
Foreldrar hennar
eru Louis Jensen, f.
1926, og Inge Jensen,
f. 1929, d. 2006. Systir
Bente er Lis Stucke, f.
1957, búsett í Dan-
mörku. Hennar mað-
ur er Ole Brander, f.
1953, þau eiga tvö
börn: Tone, f. 1988, og Malte, f.
1992. Bente var í foreldrahúsum í
Hjerting nálægt Esbjerg þar til hún
fór í háskólanám í Odense 1972.
Hún flutti síðan til Íslands 1975 og
bjó hér síðan.
Eftirlifandi eiginmaður hennar
er Ágúst Hálfdánsson
tæknifræðingur, f.
1947, synir þeirra
eru: a) Hálfdán
Ágústsson veð-
urfræðingur, f. 1977,
hans kona er Hrafn-
hildur Hannesdóttir
jarðfræðingur, f.
1977, sonur þeirra er
Ýmir, f. 2009. b) Jak-
ob Ágústsson verk-
fræðingur, f. 1978.
Fjölskyldan bjó
lengst af í Heið-
arhvammi í Mos-
fellsbæ. Bente vann á Bókasafni
Mosfellsbæjar, þar til hún varð að
hætta störfum árið 2001 vegna
veikinda.
Útför Bente fer fram frá Lága-
fellskirkju í dag, 7. október 2010,
og hefst athöfnin kl. 11.
Elsku mamma. Nú í dag er kom-
ið að hinstu kveðjunni. Þú barðist í
nær 14 ár af miklu æðruleysi og
jafnaðargeði við veikindin en undir
lokin var ljóst að þú gætir ekki
meir. Þrátt fyrir að endirinn væri
okkur þegar ljós gat ekkert und-
irbúið okkur undir missinn og síð-
ustu stundirnar með þér.
Þessa síðustu 10 daga hef ég lát-
ið hugann reika til baka og hugsað
um hvað ég vil setja á blað hér.
Það eru margar góðar minningar
sem leita á mig.
Eins og þegar við bjuggum á
fjórðu hæð í Kjarrhólmanum og
við bræðurnir lékum okkur úti og
lærðum að hringja dyrasímanum
og biðja þig um kex. Ekki alltaf af
því að okkur svengdi, heldur af því
að það var svo gaman þegar þú
slakaðir kexinu niður í fötu með
bandi ofan af fjórðu hæð.
Eða eins og fyrsta daginn minn í
skólanum sem er að stórum hluta
gleymdur. Ég man þó enn vel þeg-
ar þú fylgdir mér í gegnum garð-
inn okkar, niður allar brekkurnar
og í strætóskýlið þar sem ég tók
skólabílinn. Þar beiðstu svo eftir
mér þegar ég kom aftur heim.
Einhvern veginn varð sjálft ferða-
lagið í skólann að meira ævintýri
heldur en fyrsti skóladagurinn.
Það voru líka margar ævintýra-
ferðir fjölskyldunnar innanlands.
Minnisstæðust eru ferðalögin í
stóra jeppanum okkar um íslensku
fjöllin.
Og allar góðu ferðirnar til Dan-
merkur að hitta mormor og morf-
ar, ömmu og afa. Það voru margar
ferðir þegar við bræðurnir vorum
litlir. Og svo aftur nokkrar ferðir
eftir að þú veiktist og þú varst enn
nógu hress til að ferðast.
Ekki var það minna ævintýri
þegar þið pabbi komuð til mín á
Ítalíu, stuttu áður en þú fórst í
fyrstu geislameðferðina. Við flækt-
umst um Róm og suður eftir, líkt
og unglingar á bakpokaferðalagi.
Ég bar farangurinn og sá um að
túlka, þið pabbi komuð á eftir og
aldrei vissum við fyrr en að kvöldi
hvar við myndum gista. Mig grun-
ar að þetta hafi verið langir dagar
fyrir þig en ég veit líka hve ánægð
þú varst með ferðina, þrátt fyrir
að veikindin gerðu þér erfitt fyrir.
Ég man líka vel þegar við sögð-
um þér frá því að þú ættir von á
fyrsta barnabarninu. Og svo þegar
þið hittust loks í fyrsta skiptið. Þið
áttuð margar góðar stundir sam-
an, bæði í rólegheitum í hjólastóln-
um og þegar Ýmir var að taka
fyrstu skrefin og ýtti ömmu sinni í
hjólastólnum um öll gólf. Eitt það
síðasta sem við ræddum var þegar
ég lofaði þér að segja Ými frá
ömmu sinni, svo hann muni ekki
gleyma henni og eignist líka góðar
minningar um hana.
Mamma. Þú varst mér fyrir-
mynd í því sem ég gerði. Æðru-
leysi þitt, jafnaðargeðið, hlýjan og
umhyggjan er aðeins fátt af öllu
því góða sem ég hef reynt að til-
einka mér. Bara að mér takist það
jafnvel og þér.
Nú, þegar þessu er lokið, er mér
ofarlega í huga þakklæti til alls
þess góða starfsfólks þar sem þú
dvaldir síðustu árin, á líknardeild-
inni í Kópavogi og á Hrafnistu. Og
til allra þeirra góðu vina sem þú
eignaðist og komu iðulega að
heimsækja þig.
Þinn
Hálfdán.
Elsku mamma mín.
Það er afskaplega óraunverulegt
að þú skulir vera farin. Það verður
skrítið að heimsækja þig ekki
lengur og spjalla. Síðustu mánuðir
voru þér mjög erfiðir og það er
erfitt að sætta sig við að þú fékkst
ekki að vera með okkur aðeins
lengur.
Þótt minningarnar séu margar
um erfið tímabil og margar sam-
ofnar veikindunum á ég líka marg-
ar góðar minningar, t.d. um okkur
fjölskylduna heima í Mosó þegar
við bræðurnir vorum yngri. Þú
varst alltaf heima og alltaf til stað-
ar fyrir okkur fyrstu skólaárin,
ótrúlega myndarleg húsmóðir og
góð mamma. Ég minnist líka heim-
sóknanna til mormor og morfar í
Danmörku sem voru hápunktarnir
á sumrinu fyrir okkur bræðurna,
og skemmtilegur og góður tími
fyrir okkur fjölskylduna.
Þú byrjaðir að vinna á bókasafn-
inu í Mosó þegar við urðum eldri
og ég veit að það gaf þér mikið að
fá að vinna þar og að þú áttir
margar góðar stundir þar með
góðum vinkonum og samstarfs-
félögum.
Það var mikið áfall fyrir fjöl-
skylduna þegar þú greindist með
heilaæxli 1997, þótt maður ætti
erfitt með að skilja hvað það þýddi
þegar maður var upptekinn við að
verða fullorðinn með öllum þeim
vaxtarverkjum sem því fylgdi.
Þegar ég kom heim í sumarfrí
frá námi í Danmörku vorið 2000
varstu byrjuð í fyrri geislameð-
ferðinni en þér hafði hrakað mikið
frá því ég flutti út hálfu ári áður.
Þótt meðferðin hafi verið þér mjög
erfið hindraði það þig ekki í því að
fara með okkur fjölskyldunni í
sumarfrí til Englands nokkrum
dögum eftir að meðferðinni lauk,
sú ferð var okkur öllum mjög dýr-
mæt. Þig munaði heldur ekki um
að koma til mín til Álaborgar þeg-
ar ég útskrifaðist og þú varst svo
stolt af mér.
Síðustu árin gastu ekki lengur
búið heima vegna veikindanna en
þú tókst því af miklu æðruleysi og
trúðir því alltaf að þú kæmist heim
aftur. Enda heillaðir þú alla sem
hjúkruðu þér með framkomu þinni
og persónuleika og eignaðist góðar
vinkonur meðal starfsfólksins sem
ég veit að voru þér mjög dýr-
mætur stuðningur.
Mér þykir svo vænt um hvað við
áttum mörg góð samtöl síðustu ár-
in um hvernig okkur leið og þú
gafst mér svo mikið með umhyggj-
unni þinni og æðruleysinu enda
oftast með mun meiri áhyggjur af
mér en sjálfri þér.
Elsku mamma, þú ert mér svo
mikil fyrirmynd og átt alltaf eftir
að hjálpa mér að minna mig á
hvaða hlutir skipta máli í þessu lífi
og hvað er hjómið eitt.
Að lokum vil ég koma á fram-
færi innilegum þökkum til alls
þess indæla og góða starfsfólks
sem hjúkraði þér og hjálpaði í
veikindunum.
Takk fyrir allt, elsku mamma
mín.
Þinn
Jakob.
Fyrir rúmum þrjátíu árum varð
ég þeirrar gæfu aðnjótandi að
kynnast Bente Jensen sem þá var
nýflutt til landsins frá Danmörku.
Bente og Ágúst kynntust þegar
þau stunduðu framhaldsnám við
skóla í Óðinsvéum í Danmörku og
svo fór að þau hófu búskap á Ís-
landi. Fyrst bjuggu þau í Reykja-
vík og Kópavogi en fluttu síðan í
Mosfellsbæ þar sem þau byggðu
sitt framtíðarheimili. Bente og
Ágúst eignuðust tvo myndarlega
stráka og kaus Bente að vinna
heima við uppeldi þeirra fyrstu ár-
in. Þegar þeir voru orðnir stálp-
aðir og orðnir vel sjálfstæðir fór
hún á út á vinnumarkaðinn og
vann á Bókasafni Mosfellsbæjar.
Nokkrum árum eftir að hún byrj-
aði að vinna utan heimilis greindist
hún með ólæknandi sjúkdóm sem
að lokum hafði undirtökin í þeirri
baráttu sem tók rúman áratug.
Óréttlæti heimsins er ekki mæl-
anlegt. Ég á margar góðar minn-
ingar eftir heimsóknir mínar á
heimili Bente og fjölskyldu. Þar
var alltaf gaman að koma, stoppa
smástund og njóta ómældrar gest-
risni. Í heimsóknunum var um-
ræðuefnið oft ýmis eða væntanleg
ferðalög eða það sem helst var til
umræðu í þjóðfélaginu hverju
sinni. Þá lagði Bente jafnan sitt til
málanna af sínum góða danska
húmor og sá oft spaugilegu hlið-
arnar á málunum. Það var erfitt að
fylgjast með þeirri baráttu sem
Bente háði við veikindi sín. En hún
sýndi ótrúlega þolinmæði og hafði
beittan vilja og gat fyrir vikið
haldið starfsþreki sínu lengur en
ætla mætti. En það sýndi manni
einnig hversu ógnarsmár maður
getur verið og að geta ekki komið
við neinum vörnum. Af slíku lærir
maður mikið og metur ýmislegt
upp á nýtt.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
fengið að kynnast Bente og átt
hana að vini í áratugi. Ég votta
Ágústi, sonum, tengdadóttur,
ömmustrák og öðru venslafólki
innilega samúð mína. Blessuð sé
minning Bente Jensen.
Jón Sigurðsson.
Okkar kæra vinkona Bente er
látin. Þó að andlát hennar hafi
ekki átt að koma á óvart var samt
sárt að fá fréttina. Bente og fjöl-
skyldu kynntumst við fyrir rúmum
30 árum þegar við bjuggum í sama
stigagangi fjölbýlishúss í Kópa-
vogi. Vinskapur hefur haldist alla
tíð þótt fjölskyldurnar hafi innan
þriggja ára flutt hvor í sína áttina.
Bente, Ágúst og synir þeirra,
Hálfdán og Jakob, fluttu í útjaðar
Mosfellsbæjar í lok ársins 1982.
Heimsóknir okkar með börnin til
þeirra í sveitina, eins og það var
kallað, vakti alltaf tilhlökkun því
þar fengu börnin að upplifa ým-
islegt annað en þau áttu að venj-
ast, til dæmis að sitja með Ágústi
á fjórhjólinu og vélsleðanum eða
grafa stærri snjóhús en þekktust í
Kópavoginum. Inni í íbúðarhúsi
beið heitt kakó og heimabakað
bakkelsi að hætti Bente.
Bente var sterkur persónuleiki
sem krafðist lítils fyrir sig en
kunni vel að gleðjast með öðrum.
Hún kunni að meta fallega og vel
hannaða muni en venjulegt mann-
anna glys og prjál var henni þó
fjarlægt. Fegurð og fjölbreytileiki
náttúrunnar var henni hins vegar
hugleikin og naut hún sín vel í því
fallega umhverfi sem fjölskyldan
hafði valið sér til búsetu. Berja-
ferðir voru henni þannig t.d. annað
og meira en einungis að fylla ílát,
þær voru efni í góðar sögur og
minningar sem hún hafði gaman af
að deila með öðrum. Skopskynið
var skemmtilegt og hláturinn inni-
legur.
Þótt Bente nyti sín vel í fé-
lagsskap fjölskyldu og vina virtist
hún kunna einstaklega vel að njóta
tímans sem hún átti með sjálfri
sér. Hún hafði mikið dálæti á
blómum, alltaf voru þau falleg hjá
henni og virtust lifa endalaust.
Handavinnu hafði hún gaman af,
prjónaði, saumaði út, knipplaði
blúndur og dúka. Þá las hún mikið
alla tíð. Hún starfaði á bókasafni
Mosfellsbæjar í nokkur ár eða
meðan kraftar hennar leyfðu, en
Bente greindist með mein í höfði
árið 1997. Þá hófst nýr kafli í lífi
hennar, sannarlega erfiður, en sem
sýndi vel þann mikla andlega styrk
sem hún bjó yfir þótt hinn lík-
amlegi máttur minnkaði smám
saman. Lestur, ráðning krossgátna
og Sudoku var dægrastytting sem
virtist gefa henni ótrúlega mikið á
þeim tíma þegar hreyfigetan var
orðin lítil. Þegar við komum í
heimsóknir var henni meira í mun
að segja af sínu fólki hér og í Dan-
mörku og fá fréttir af okkar fjöl-
skyldu en tala um sjálfa sig og
sína stöðu. Í síðustu heimsókn
okkar til Bente sögðum við henni
að við værum á leið til Danmerkur.
Þótt hún gæti ekki kvatt okkur
með orðum vissum við að það
fylgdi okkur góð ferðakveðja til
þess staðar þar sem þau Ágúst
höfðu dvalið á námsárum sínum.
Við skynjuðum líka að kveðja okk-
ar hafði dýpri merkingu en áður.
Það var gefandi að kynnast og
eiga Bente Jensen að vinkonu.
Fyrir það erum við þakklát og
vonum að minningar um hana
verði öllum þeim sem hana syrgja
styrkur.
Inga Lára og Ólafur Haukur.
Bente Stucke Jensen kynntumst
við persónulega haustið 1989 þeg-
ar hún réð sig til starfa í Bókasafn
Mosfellsbæjar. Hún hafði þá verið
tryggur kúnni safnsins um skeið
ásamt gullmolunum sínum, sonun-
um Hálfdáni og Jakobi.
Bente var Jóti, sem er danskara
en allt danskt, en hafði þó öðlast
mjög gott vald á íslensku. Við átt-
um það til í bókasafninu að bregða
fyrir okkur fleygum frösum úr
Matadorseríunni eða tala prent-
smiðjudönsku og vissum ekki
hvernig hún tæki slíkri meðferð á
móðurmáli sínu. Henni fannst
þetta mjög skondið og sagðist ætla
að taka okkur upp á band og spila
fyrir landa sína svo þeir gætu
heyrt hvernig Íslendingar töluðu
dönsku.
Bente reyndist hörkugóður
starfsmaður, áhugasöm, traust,
vandvirk, nákvæm og hamhleypa
til verka. Þannig þarf fólk að vera
sem starfar í almenningsbókasafni
því verkefnin eru ótrúlega fjöl-
breytt. Þegar safnið var opnað í
nýju húsnæði 1995 voru útlán
tölvuvædd í fyrsta sinn og hafði
Bente m.a. yfirumsjón með þeim.
Hún small inn í samstarfshópinn
og aldrei hefur borið skugga á vin-
áttuna. Margt var brallað, bæði til
fróðleiks og skemmtunar, innan-
lands og utan. Við sóttum vina-
bæjamót á Jótlandi 1996 og lengd-
um ferðina. Heimsóttum
æskuheimili Bente í Esbjerg þar
sem okkur var tekið með kostum
og kynjum og við gistum eina nótt.
Svo fengum við lánaðan fjölskyldu-
bílinn og ókum norður til Skagen.
Ógleymanleg ferð með Bente sem
leiðsögumann hópsins. Parísarferð
okkar starfsmanna 1998 var einnig
ógleymanleg.
Bente var flink í höndunum;
prjónaði munstraðar peysur og
saumaði út. Hún las mikið og var
vel liðtæk í bókmenntaumræðunni.
Tímaritið Söndag fékk hún sent
frá Danmörku og færði okkur
samviskusamlega að loknum lestri,
líka eftir að hún hætti störfum. Þá
var hún líkt og fleiri starfsmenn
bókasafnsins áhugamanneskja um
matargerð og spunnust oft um-
ræður um lostæti, prjónles eða
dönsk málefni.
Það er ævintýralegt að koma að
Heiðarhvammi, í þá skógar- og
fuglaparadís sem heimili Bente og
Ágústs er. Gömul tré gróðursett af
fyrstu eigendum setja svip á lóðina
og Ágúst og Bente héldu þeirri
vinnu áfram. Alltaf höfðinglegar
móttökur, hvort sem komið var á
vélsleða eða í lok gönguferðar að
sumri.
Bente þurfti að hætta að vinna
af heilsufarsástæðum í byrjun árs
2002. Vinnufélagi var kvaddur en
vinurinn ekki. Hún heimsótti okk-
ur reglulega í safnið, sótti uppá-
komur og fylgdist með. Í maí sl.
heimsóttum við hana í Boðaþing,
þar sem hún tók á móti okkur með
dekkað borð í rúmgóðu herbergi
og útsýni að Esjunni og Mosfells-
sveitinni.
Bente talaði ekki af sér um sínar
tilfinningar og einkamál, en nær-
vera hennar var alltaf mjög nota-
leg og hugulsemin var henni eig-
inleg. Það hefur tekið okkur sárar
en orð fá lýst að fylgjast með veik-
indabaráttu hennar. Jafnframt
höfum við dáðst að æðruleysinu og
þeim andlega styrk sem hún sýndi
allan tímann.
Starfsmenn Bókasafns Mosfells-
bæjar kveðja kæra samstarfskonu
og vinkonu með söknuði og þakk-
læti og votta Ágústi og fjölskyldu
innilega samúð.
Helga Jónsdóttir og
Marta Hildur.
Bente Stucke Jensen
Mig langar í nokkrum orðum að
minnast vinar míns Halldórs Ing-
ólfssonar, eða Dóra kokks eins og
hann er þekktur í minni fjölskyldu.
Ég kynntist Dóra í fyrsta túrnum
mínum á Verði ÞH árið 1984. Þar
myndaðist vinskapur sem entist til
Halldór Margeir
Ingólfsson
✝ Halldór MargeirIngólfsson sjó-
maður fæddist í Hrís-
ey 20. apríl 1940.
Hann lést á Landspít-
alanum 29. september
2010.
Eiginkona Halldórs
er Elísabeth Esther
Lunt, f. 13. maí 1945.
Börn Halldórs eru
Álfhildur, f. 1959,
Sigríður, f. 1961,
Halldór M., f. 1964,
Guðjón K., f. 1966 og
Hafsteinn S., f. 1970,
d. 1992.
Halldór stundaði sjómennsku alla
sína starfsævi.
Útför Halldórs verður gerð frá
Fosvogskapellu í dag, 7. október
2010, og hefst athöfnin kl. 11.
síðasta dags. Við
fyrstu kynni kom í
ljós að Dóri var mikill
bíla- og tækjakall.
Það fyrsta sem við
brösuðum saman fyr-
ir utan vinnu var að
rífa gamlan Volvo
sem hann notaði í
varahluti. Við nánari
kynni kom í ljós að á
ferð var mikill sóma-
maður sem gaman
var að umgangast og
vinna með. Það voru
ekki fáir kaffibollarn-
ir sem runnu eða fílterslausu Camel
sem brunnu þegar við vorum í bíla-
og tækjaumræðum um borð. Eftir
að sjómannsferli mínum lauk vor-
um við Dóri í góðu sambandi. Ég
framkvæmdi eitt og eitt viðvik fyrir
hann varðandi húsbílaframkvæmd-
ir og fékk í soðið í staðinn. Ég
þakka fyrir að hafa eignast Dóra
sem vin og samferðarmann þessi
ár.
Ég votta fjölskyldu hans dýpstu
samúðar.
Þór Pálsson og fjölskylda.