Morgunblaðið - 24.12.2010, Blaðsíða 35

Morgunblaðið - 24.12.2010, Blaðsíða 35
Nú hefur það því miður gerst að vond frétt til manns berst Kær vinur er horfinn okkur frá því lífsklukkan hans hætti að slá Rita vil ég niður hvað hann var mér kær afi minn góði sem guð nú fær Hann gerði svo mikið, hann gerði svo margt og því miður get ég ekki nefnt það allt Að tala við hann var svo gaman á þeim stundum sem við eyddum saman Hann var svo góður, hann var svo klár æ, hvað þessi söknuður er svo sár En eitt er þó víst og það á við mig ekki síst að ég sakna hans svo mikið, ég sakna hans svo sárt hann var mér góður afi, það er klárt En alltaf í huga mínum verður hann afi minn góði sem ég ann í himnaríki fer hann nú þar verður hann glaður, það er mín trú Því þar getur hann vakið yfir okkur dag og nótt svo við getum sofið vært og rótt hann mun ávallt okkur vernda vináttu og hlýju mun hann okkur senda Elsku afi, guð mun þig geyma yfir okkur muntu sveima en eitt vil ég þó að þú vitir nú minn allra besti afi, það varst þú. (Katrín Ruth) Hvíldu í friði, elsku afi minn. Þín Urður Rún. Mikill harmur er í stúku okkar. Ekki eru nema fjórir dagar á milli þess að við kvöddum kæran bróður Bjarna Ragnarsson þegar skyndilega annar bróðir er burt kvaddur. Engin orð fá lýst söknuði okkar bræðra er við í dag kveðjum Þórhall Magnússon góðan félaga og Oddfellowbróður. Ég kynntist Þórhalli fyrst árið 1981 er hann starfaði hjá Velti og sá um að undirbúa nýjar bifreiðar til afhend- ingar til viðskiptavina. Oft var mikið álag á Þórhalli og unnið „langt fram- eftir“. Þau störf leysti hann af hendi með mikilli samviskusemi eins og allt sem honum var falið og allt stóðst eins og um var talað. Þórhallur fluttist síðan til Akureyr- ar og hóf störf hjá Flugfélagi Norður- lands síðar hjá Flugfélagi Íslands þar sem hann starfaði sem flugstjóri allt þar til hann lét af störfum fyrir aldurs sakir. Á Akureyri gekk hann í Odd- fellowregluna St.nr.15. Freyju. Þegar flutt var aftur til Reykjavíkur vorum við svo lánsamir að hann sótti um inn- göngu í stúku vora. Það var mikill fengur að fá Þórhall í okkar raðir. Fljótlega var honum trúað fyrir mik- ilvægum störfum í stúkunni, síðar var hann í stjórn hennar og leysti það starf einstaklega vel af hendi. Þórhallur tók einnig mikinn þátt í stofnun Ob.Nr.5. Freyr á síðasta ári og var hann strax skipaður í ábyrgð- arstöðu við stofnun. Hann sinnti öll- um sínum störfum í þágu Oddfellow- reglunnar af mikilli gleði og vann þau með umhyggju öllum til heilla. Við fé- lagarnir sem ókum saman á fundi í Frey eigum eftir að sakna Þórhalls mikið. Um margt var spjallað á leið- inni. Þórhallur lagði þar sitt af mörk- um. Fyrir hönd fjölskyldu minnar og bræðra í Oddfellowstúkunni Gissuri hvíta og Patr. í Ob.nr.5. Frey vil ég þakka samfylgdina. Elsku Hafdís og fjölskylda. Við vottum ykkur okkar dýpstu samúð á sorgarstundu. Megi góður Guð gefa hinum látna ró og þeim líkn sem lifa. Far þú í friði, kæri bróðir, og friður veri með sálu þinni. Lát minninganna mildu blóm mýkja’ og græða sárin en ljúfa tóna enduróm yljáog þerra tárin. (Ágúst Böðvarsson.) Haraldur Hjartarson. MINNINGAR 35 MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. DESEMBER 2010 Ég kvaddi þig laus- lega, kæri vinur, í sím- tali fyrir um tveimur vikum síðan. Hvorug- um datt þá í hug þegar þú, glaður og reifur að jafnaði, kvaddir mig, að þetta yrði okkar síðasta símtal. Sam- skipti okkar Ragnars hafa í mörg undanfarin ár farið fram í gegnum síma og rafrænan póst. Það var ávallt svo að þegar ég heyrði í Ragn- ari eða ef við skiptumst á orðsend- ingum að hætti nútímans, þá var það sami trausti vinurinn sem hugaði að velferð minni og minnar fjölskyldu í Bandaríkjunum. Ég kynntist Ragnari fyrst um miðjan áttunda áratuginn. Þá var hann starfandi stýrimaður á skipum Eimskipafélagsins. Síðar, snemma á níunda áratugnum, starfaði Ragnar með mér á skrifstofum Eimskipa- félagsins við stjórnun í skiparekstri við undirbúning á lestun og losun stórflutningaskipa í innlendum og erlendum höfnum. Hafði hann þá ákveðið að fara í land, eins og það var kallað, eftir að hann kynnist Vigdísi, eftirlifandi eiginkonu sinni. Við kynntumst þá nánar og fjölskyldur okkar tengdust langtíma vináttu- böndum. Ragnar var sterkur per- sónuleiki. Hæfileikar hans nutu sín við skipulagningu flókinna verkefna í skipaflutningum, þar sem reynsla til sjós og einstakt traust, skapfesta og heiðarleiki var eitthvað sem allir sem áttu við hann viðskipti kunnu að meta. Hann hafði því vináttubönd um allar strandhafnir landsins sem og til hafna erlendis, bæði vestan hafs og austan. Sjórinn kallaði á hann og var hann því ávallt reiðubú- inn að fara túr og túr sem skipstjóri og þar í brúnni naut hann sín. Ragn- ar var hreinskilinn og drengilegur í hvívetna og hjálpfús með afbrigðum. Ragnar var sístarfandi og hafði ný- lega hafið byggingu á litlu sumarhúsi við Flúðir og hafði það á orði að þetta ætti að vera lítið, einfalt, traust og byggt með gamla laginu með tjöru- þaki. Hann vildi vinna við þetta sjálf- ur og helst taka sér góðan tíma í þessa byggingaframkvæmd og vanda verkið. Þar ætlaði hann að búa sér og sínum sælureit til framtíðar- innar. Brotthvarf langt fyrir aldur fram er fjölskyldu og hans vinum mikill harmur. Ragnar var mikill og traustur fjölskyldumaður og sannur vinur vina sinna. Hans verður sárt saknað. Elsku vinur, hafðu þökk fyrir allt og allt. Friður Guðs þig blessi um alla tíma. Elsku Vigdís, börn og barnabörn, Guð veri með ykkur og gefi ykkur styrk í sorg ykkar. Garðar Þorsteinsson. Mér brá mikið og trúði því varla þegar hringt var í mig og mér sagt að Ragnar væri látinn. Þessi hressi og góði maður sem mér þótti svo vænt um. Eftir kynni mín af honum var ég ekki lengi að sjá hvaðan sonur hans, Raggi, hefði húmorinn sinn og stríðni. Oft spjölluðum við á léttum nótum um pólitík og lífið og til- ✝ Ragnar Valdi-marsson fæddist í Reykjavík 8. júlí 1945. Hann lést á heimili sínu, Nýhöfn 5 í Garðabæ, 14. des- ember 2010. Útför Ragnars fór fram frá Bústaða- kirkju 21. desember 2010. veruna. Ragnar var frímúrari og það var alveg sama hvað ég reyndi að veiða upp úr honum um regluna, aldrei gaf hann sig og fíflaðist bara í mér á móti eins og honum var lagið. Við Raggi sonur hans höfum verið góðir vinir síðan í barna- skóla og orðnir þeir bestu á seinni árum. Við komum heim til hvor annars og ég fann fljótt að heim til hans á Sævanginn og seinna í Garðabæinn var ég alltaf velkominn. Ég var ekki mjög ánægð- ur þegar foreldrar mínir fluttu úr Hafnarfirði, ég þá 16 ára og í Hafn- arfirði voru mínir félagar og vinir. Í félagsskap þeirra leitaði ég og oft stóð hann lengi fram eftir nóttu um helgar. Þá var gott að mega koma heim með Ragga fá sér að borða og sofa lengi frameftir í svefnsófanum hans. Við Raggi urðum smám saman fullorðnari og allt í einu var ég með fjölskyldu. Þá fann ég enn betur hvað þau voru yndisleg bæði tvö og gott fólk. Þau fengu mig til að mála svolítið innan dyra og þótt ég vildi helst greiða með því á einhvern hátt allan þann mat og gistingar sem ég hafði notið í þeirra húsi kom það ekki til greina. „Helgi minn þú þarft pen- ing eins og aðrir“ og ekki hlustað á annað en að greiða vinnuna að fullu, sem mér þótti bara skemmtileg og naut ég félagsskapar Ragnars á meðan sem bauð upp á heitar brauð- bollur og með því. Þau fögnuðu innilega strákunum mínum tveimur og fylgdust með hvernig fjölskyldunni vegnaði. Um síðustu helgi ætluðum við Ás- dís að kíkja í heimsókn til þeirra, en laufabrauðsbakstur truflaði áformin – enda mátti slík heimsókn aðeins dragast. Raggi og Arna að koma heim frá Bandaríkjunum í vikulokin og þá var planið að sjálfsögðu að hitt- ast. En atvikin höguðu þessu á annan veg. Á þriðjudagsmorgun var hringt í mig; Ragnar hafði orðið bráðkvadd- ur um nóttina. Mér var hugsað til Ragga míns í fjarlægum heimshluta og allar góðar stundir með Ragnari og Vigdísi komu fram í hugann. Ég fann fyrir sársauka og sorg. Mér fannst þetta svo óréttlátt sérstaklega hvað það var stutt þangað til að Raggi kæmi heim frá L.A. til að vera yfir jólin með fjölskyldu sinni Að upplifa dauðann er mér sagt að sé hluti af því að verða fullorðinn og kynnast lífinu sem bæði er gleðilegt en því fylgir einnig sorgin. Nú hugsa ég með gleði til samverustundanna og þakklæti fyrir að hafa átt þær með fjölskyldu Ragga. Elsku Raggi minn, Vigdís og fjöl- skylda. Um leið og við Ásdís vottum ykkur okkar innilegustu samúð, biðj- um við Guð að blessa minningu Ragnars Valdimarssonar. Helgi Þór Lund. Fyrsta tilfinningin sem ég fann fyrir þegar ég fékk þá sorglegu frétt að Ragnar vinur minn og samstarfs- maður væri látinn var hversu lífið er stutt og hversu mjög það kemur manni alltaf í opna skjöldu þegar ná- komnir ættingjar, vinir og sam- starfsmenn látast skyndilega. Dag- inn áður hafði Ragnar leikið á als oddi í vinnunni og var léttur og kát- ur. Í huga mér varð til einhver hug- renning sem tengdi saman andlát Ragnars Valdimarssonar og það að sonur minn, 23 ára, hafði fyrir nokkr- um dögum farið sína fyrstu ferð sem háseti á flutningaskipi hjá Eimskip. Lífið flaug hjá eins og í sviphendingu og virkaði svo óskaplega stutt. Við Ragnar höfum unnið náið sam- an síðan 2004 í öryggismálum hjá Eimskip. Þar áður vorum við alltaf einhvers staðar í grennd hvor við annan í starfi, báðir að sinna öryggis- málum og fleiru, hvor á sínu sviði. Þegar síðan var ákveðið að setja öryggismálin í sérstaka deild naut ég þess að fá Ragnar með mér í það og þá gríðarlegu reynslu sem hann hafði á þessu sviði, bæði í landi og ekki síður á sjónum sem var ekki mitt fagsvið. Ragnar var ekki bara traustur samstarfsmaður heldur líka góður félagi. Þegar við hittumst á göngun- um eða við kaffivélina eða annars staðar gátum við alltaf slegið á létta strengi. Við áttum líka annan vett- vang saman sem var Sjálfstæðis- flokkurinn og pólitíkin sem var okk- ur óþrjótandi efniviður í gott spjall. Ragnar vann alla tíð hjá Eimskip, byrjaði sem unglingur og þekkti fé- lagið því afar vel. Hann var á sjónum fyrst sem háseti, stýrimaður og síðan skipstjóri. Þegar Ragnar var um fer- tugt söðlaði hann um og hóf störf á skrifstofunni í landi þar sem hann sinnti ýmsum ábyrgðarstörfum. Hann lagði líka mikla vinnu í fé- lagsmálin innan félagsins og sinnti t.d. sumarhúsum starfsmannafélags- ins ásamt fleirum af mikilli elju og kostgæfni í gegnum tíðina. Núna síðustu árin fannst Ragnari, eins og mörgum öðrum, Eimskipa- félagið hafa fjarlægst þann grunn og þær hugsjónir og anda sem það byggði á frá upphafi. Hann hafði því dregið sig talsvert út úr ýmsu þar sem hann áður hafði verið mjög virk- ur. Ég fann það samt og heyrði að honum fannst félagið vera að koma til baka til sjálfs sín núna síðustu misserin. Skipareksturinn átti eðli málsins samkvæmt stóran stað í hjarta Ragnars og honum fannst gott að félagið hefur aftur lagt mun ríkari áherslu á þann þátt í rekstr- inum núna undanfarið og sömuleiðis á gömlu góðu gildin sem hann mat svo mikils. Ég vil fyrir hönd samstarfsmanna Ragnars innan öryggisdeildar Eim- skips senda eiginkonu hans og fjöl- skyldu okkar innilegustu samúðar- kveðjur. Minningin um góðan dreng lifir áfram í hjörtum okkar. Eyþór H. Ólafsson. Ragnar Valdimarsson ✝ Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma, ÞURÍÐUR RAGNA JÓHANNESDÓTTIR, Bragagötu 22a, sem andaðist miðvikudaginn 15. desember á Hjúkrunar- og dvalarheimilinu Klausturhólum, verður jarðsungin frá Grafarkirkju í Skaftártungu þriðjudaginn 28. desember kl. 14.00. Ólafur Jóhann Björnsson, Steinunn Guðjónsdóttir, Gísli Halldór Magnússon, Ásta Sverrisdóttir, Guðlaug Ólafsdóttir, Finnur Lúðvíksson, Ólöf Ragna Ólafsdóttir, Jón Geir Ólafsson, Stefnir Gíslason, Arnar Páll Gíslason, Elva Dögg Valsdóttir, Ármann Daði Gíslason, Anna Steina Finnsdóttir, Stefán Ingi Finnsson, Ægir Óli Andrésson, Jón Atli Jónsson, Unnsteinn Jónsson, Eldur Arnarsson. Minningarkort 535 1825 www.hjarta.is 5351800 Sunnudaginn 12. desember sl. barst okkur í heilbrigðis- ráðuneytinu sú sorg- arfregn að vinkona okkar og sam- starfsfélagi Sólveig Guðmundsdóttir væri látin. Sólveig hóf störf í heilbrigðis- og trygg- ingamálaráðuneytinu árið 1990. Hún hafði því starfað í ráðuneytinu í rúm tuttugu ár og öðlast mikla reynslu og þekkingu á málefnum ráðuneytisins. Síðustu fimm árin barðist Sólveig við illvígan sjúkdóm og gekkst undir margar stórar að- gerðir og erfiða meðferð. Við dáð- umst öll að þeim kjarki og bjartsýni sem einkenndi hana í þessari miklu baráttu. Oft virtist útlitið svart, en Sólveig var alltaf staðráðin í að halda áfram að lifa lífinu þrátt fyrir veikindin. Hún gafst því aldrei upp fyrir sjúkdómnum, eins og margir hefðu gert í hennar sporum, heldur hélt áfram að vinna, oft sárlasin, ferðaðist með fjölskyldunni og reyndi að njóta lífsins eins og kost- ur var til hinstu stundar. Þó að við vissum hve veik hún var síðustu vikurnar héldum við samt í þá von að hún mundi rísa upp aftur eins og áður. Þrátt fyrir erfið veikindi hélt hún áfram að gera að gamni sínu og það var oft glatt á hjalla þegar Sólveig var með í för, hvort sem var í matartímum eða við vinnu. Fyrir fáum mánuðum sat hún t.d. á vinnufundi með fleiri starfsfélögum og hlátrasköllin bárust yfir gang- Sólveig Guðmundsdóttir ✝ Sólveig Guð-mundsdóttir fæddist á Akureyri 18. nóvember 1948. Hún lést á heimili sínu í Reykjavík 12. desember 2010. Útför Sólveigar fór fram frá Dómkirkj- unni í Reykjavík 22. desember 2010. inn. Ég gat því ekki stillt mig um að líta inn og spyrja þær í gamni hvort það ætti að vera svona gaman í vinnunni. Sólveig var reyndasti lög- fræðingur heilbrigðis- ráðuneytisins og einn af reyndustu lögfræð- ingum stjórnarráðs- ins. Við höfum ekki aðeins misst góðan fé- laga og samstarfs- mann heldur hefur ráðuneytið misst mik- ilvæga þekkingu. Það var alltaf gott að leita til Sól- veigar um ráð á sviði lögfræði. Eitt af því sem prýðir góðan lögfræðing er að ígrunda mál áður en afstaða er tekin og er þessi eiginleiki ekki síst mikilvægur á sviði stjórnsýslu. Þennan eiginleika hafði Sólveig til að bera í ríkum mæli og það mátti því alltaf treysta því að úrskurðir og aðrar ákvarðanir sem Sólveig kom að væru vandaðar og vel rök- studdar. Við munum því sakna þess að geta ekki lengur leitað til Sól- veigar við þau mörgu og oft erfiðu úrlausnarefni sem leysa þarf úr í ráðuneyti. Við munum sakna þess að vinna með Sólveigu, kærum vini og félaga til margra ára, en síðast en ekki síst munum við sakna þess að fá ekki aftur að sjá hennar fal- lega geislandi bros og fá ekki leng- ur að hlæja með henni. Mestur er þó söknuðurinn hjá eiginmanni Sól- veigar, börnum, barnabörnum og öðrum nánum ættingjum. Það er þó nokkur huggun að Sólveig er nú laus frá þrautum sínum og hún fékk að kveðja á heimili sínu um- kringd af fjölskyldunni sem var henni svo mikils virði og hún var svo stolt af. Kærar kveðjur og þakkir frá samstarfsfélögum, Guðríður Þorsteinsdóttir.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.