Morgunblaðið - 11.01.2011, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 11. JANÚAR 2011
Með sorg í hjarta, sit
ég og minnist frænku minnar og Odd-
fellowsystur. Andlát hennar kom á
óvart þrátt fyrir að hún hafi tekist á
við erfið veikindi í nokkur ár. Afi
hennar Guðmundur og amma mín
Guðrún voru systkini, en við kynnt-
umst ekki fyrr en í Oddfellow fyrir
mörgum árum. Okkur fannst við allt-
af vera miklar frænkur þrátt fyrir að
vera ansi ólíkar í útliti; Þórey há,
dökk og glæsileg, en ég í ljósari kant-
inum. Við gerðum stundum grín að
því að Oddfellow-konur sæju ekki
strax að værum skyldar. Hún leið-
beindi mér í mörgu og síðastliðinn
vetur vorum við saman í kertasjóði í
Oddfellow. Ég sat með henni einn dag
í kjallaranum í Oddfellow fyrr í vetur
og fylgdist með henni mála snilldar-
lega á kerti á meðan hún leiðbeindi
mér. Það var dýrmætt fyrir mig að
hafa hana sem kennara enda var hún
snillingur að mála á jólakerti, enda
mikil listakona á ferð.
Nú hefur Þórey frænka mín kvatt
og eftir standa góðar minningar. Þær
mun ég geyma í hjarta mínu. Hlýjar
samúðarkveðjur sendi ég eiginmanni,
börnum og foreldrum.
Skín við sólu Skagafjörður, skrauti bú-
inn, fagurgjörður.
Bragi ljóðalagavörður, ljá mér orku,
snilld og skjól!
Kenn mér andans óró stilla; ótal sjónir
ginna villa,
dilla, blinda, töfra, trylla, truflar augað
máttug sól.
Hvar skal byrja? Hvar skal standa? Hátt
til fjalla? Lágt til stranda?
Bragi leysir brátt úr vanda, bendir mér
á Tindastól!
(Matthías Jochumsson.)
Ólöf G. Björnsdóttir
Árið er 1977. – Tveir félagar koma
samtímis inn í skemmtinefnd í Odd-
fellowstúku og nefndin fær svo kon-
urnar sínar til liðs við sig. Í framhald-
inu fylgir svo skemmtilegur tími við
skipulagningu, undirbúning
Þórey Þorkelsdóttir
✝ Þórey Þorkels-dóttir fæddist á
Sauðárkróki 1. desem-
ber 1947. Hún lést á
krabbameinsdeild 11E
á Landspítalanum við
Hringbraut 31. des-
ember síðastliðinn.
Þórey var jarð-
sungin frá Digra-
neskirkju 7. janúar
2011.
skemmtiatriða og
bakstur, sem fé-
lagsstafi fylgir gjarn-
an. Þetta var upphafið
að langri og náinni vin-
áttu milli fjölskyldna
okkar sem staðið hefur
óslitið í yfir 30 ár. Þór-
ey og Ögmundur urðu
einfaldlega hluti af
okkar fjölskyldu, okk-
ar lífi.
Alltaf var hægt að
reka inn nefið án fyr-
irvara og jafnan glatt á hjalla og mik-
ill samgangur milli heimila. Það var
drifið í að útbúa jólasælgæti eða
skrautmála kerti. Við karlarnir dýfð-
um sælgætinu í súkkulaðihjúp eða
pússuðum kertin og dáðumst að list-
fengi og myndarskap eiginkvenna
okkar. Já, hún Þórey var glæsileg
kona í allri framgöngu, nákvæm og
listfeng og sótti það vafalaust til for-
eldra sinna. Og hún naut alls staðar
mikils trausts. Var vel látin og góður
kennari, ákveðin en ráðagóð og alltaf
tilbúin að leggja góðu máli lið. Þetta
voru mannkostir sem gerðu það að
verkum að hún var víða valin til for-
ystu, m.a. innan Oddfellowreglunnar.
Í gegnum hugann þjóta nú mörg
minningabrot. Bráðskemmtilegar ut-
anlandsferðir okkar saman til Hali-
fax, Rotenburg og víðar. Allar nota-
legu heimsóknirnar upp í Tobbukot,
þann sælureit. Verkefnin sem við
glímdum við saman á okkar heimilum
og krakkanna við parketlögn eða
flísalögn. Bláberjatínslan og svo
mætti lengi telja. – Það var nefnilega
svo oft sem við Ögmundur og Þórey
gerðum eitthvað skemmtilegt saman.
Í minningunni var einfaldlega alltaf
sumar og sól.
En nú er komið að því að kveðja og
þakka fyrir allar ánægjustundirnar.
Það var gott að eiga vináttu þína og
þín er sárt saknað. – Takk fyrir okk-
ur. Kæra fjölskylda, innilegar sam-
úðarkveðjur til ykkar allra.
Örlygur og Helga.
Minningarnar streyma upp í hug-
ann við andlát Þóreyjar, vinkonu
minnar. Við sáumst fyrst í Kennara-
skólanum þá sextán ára gamlar og
vakti það í fyrstu eftirtekt mína hve
útprjónuðu peysurnar hennar voru
flott hannaðar og hárið á henni þykkt
og fallegt. Kynnin urðu nánari og
fljótlega var stofnaður saumaklúbbur
sem enn heldur saman. Meðan við
bjuggum báðar í Árbænum var oft
skroppið á milli húsa. Það var saum-
að, mátað og fötin framleidd á krakk-
ana, okkur og jafnvel á karlana. Veisl-
ur voru haldnar, mikið spilað og
gantast með lífið og tilveruna. Við
ferðuðumst mikið saman bæði hér
heima og erlendis, fyrsta sólarlanda-
ferðin var sameiginleg, svo Parísar-
ferð með saumaklúbbnum, þar sem
kuldanum var hafnað og tjullinu tjald-
að. Sumarbústaðaferðirnar voru æði
margar upp í Tobbukot og austur í
Hrepp. Eina vikuna ferðuðumst við
um Skagafjörðinn, bernskustöðvar
Þóreyjar. Væru menn okkar ekki með
í för vorum við Þórey herbergisfélag-
ar. Síðustu ferðina fórum við saman
til Drammen ásamt Bergþórusystr-
um.
Það var gott að deila stundum með
Þóreyju og eiga vináttu hennar og við
vorum báðar svo glaðar yfir hversu
góðir vinir synir okkar eru. Þórey var
sterkur persónuleiki og mjög sjálf-
söguð. Þyrfti að gera hlutina þá
fannst henni að best væri að ganga í
verkið. Hún var listhneigð sem glöggt
sést á fallegu heimili þeirra Ögmund-
ar og margir halda upp á „Oddfel-
low“-kertin fallegu sem hún handmál-
aði ár eftir ár. Undanfarin ár unnu
þau hjón við að breyta og stækka
sumarbústaðinn til að búa betur í hag-
inn fyrir fjölskylduna og ekkert var
dregið úr þrátt fyrir erfið veikindi.
Það var mikil reisn yfir Þóreyju og
hún var ávallt smekklega klædd.
Mest var þó reisnin í veikindum henn-
ar. Hún var í senn náttúrubarn og
heimskona.
Trúarinnar traust og styrkur
tendrar von í döpru hjarta.
Eilífðin er ekki myrkur,
eilífðin er ljósið bjarta.
(Helgi Sæmundsson.)
Ég er þakklát fyrir samfylgd Þór-
eyjar.
Það er mikill harmur foreldra
hennar sem nú sjá á eftir seinna barni
sínu yfir móðuna miklu. Við sendum
þeim og allri fjölskyldunni dýpstu
samúðarkveðjur og biðum algóðan
Guð að styrkja þau.
Blessuð sé minning hennar.
Guðrún Gerður og fjölskylda.
Kveðja frá saumaklúbbnum
Í dag kveðjum við, með sárum
söknuði og mikilli eftirsjá, elskulega
vinkonu okkar, Þóreyju Þorkelsdótt-
ur.
Við höfum átt langa og gleðiríka
samleið allt frá árinu 1963 þegar við
hófum allar nám við Kennaraskóla Ís-
lands með bjartsýni og gleði að leið-
arljósi. Eftir fjögur ánægjuleg ár út-
skrifuðumst við með kennarapróf upp
á vasann og lögðum þar með út á lífs-
ins braut með margar góðar minning-
ar í farteskinu.
Á þessu tímabili stofnuðum við
saumaklúbb sem starfar með miklum
blóma enn þann dag í dag. Við höfum
hist í hverjum mánuði yfir vetrartím-
ann öll þessi ár og ferðast saman bæði
innanlands og utan. Alltaf var Þórey
sannur gleðigjafi með sinn bjarta
hlátur og fallega bros. Hún var for-
dómalaus, vönduð og jákvæð og naut
ávallt trausts samferðafólks síns við
þau margvíslegu verkefni sem henni
var trúað fyrir.
Þórey var glæsileg kona sem eftir
var tekið hvar sem hún fór. Heimili
hennar var einstaklega fallegt og bar
handlagni hennar og listhneigð fagurt
vitni. Hún var hugrökk og glöð, jafn-
vel síðustu mánuðina þegar hún barð-
ist við erfiðan sjúkdóm. Hugrekki
hennar fyllti okkur vinkonurnar von
um að henni tækist að sigra þennan
vágest.
En nú er skarð fyrir skildi. Hlát-
urinn er þagnaður, allt er orðið hljótt
og eftir sitjum við hnípnar en þakk-
látar fyrir að hafa átt hana að vinkonu
í þessi ár.
Vinahópur Þóreyjar var stór og
hún lagði sig fram við að sinna öllum
sínum góðu vinum. En þrátt fyrir alla
vinina var fjölskyldan ávallt í fyrir-
rúmi. Missir þeirra er mestur og þau
hefðu svo sannarlega átt skilið að
njóta samvista við hana lengur og það
þráði hún líka ákaft.
Fjölskyldunni allri sendum við inni-
legar samúðarkveðjur og vonum að
góðar minningar veiti styrk á þessum
erfiðu tímamótum.
Sé ég fjöld af förnum dögum,
finn mér skylt að þakka að nýju
góðhug þinn og alúð alla,
endalausa tryggð og hlýju.
(Guðmundur Böðvarsson)
Áslaug, Guðrún, Ingibjörg,
Jóhanna, Minnie og Oddný.
Hún Þórey er horfin á vit Guðs og
englanna. Ég er þess full viss að Siggi
bróðir hennar tekur hana í faðm sér
og sýnir henni himna-heima. Er Þór-
ey og Önni fluttu með Sigga og Hobbu
börn sín í Árbæinn, var mér falið það
hlutverk að passa gemlingana. Fór ég
út með Hobbu litlu í kerru alla
morgna, og að sjálfsögðu fór ég með
litlu prinsessuna beint niður á rakara-
stofu til pabba í Hraunbænum, þar
sem við vorum í góðu yfirlæti, fram að
hádegi. Þá var haldið heim í Grund-
arásinn þar sem Önni tók á móti okk-
ur með skyri með hrærðu hráu eggi.
Það tók mig tíma að tileinka mér
þetta „hrá-fæði“ Þóreyjar og Önna en
þegar Doddi minn fæddist fékk hann
alloft skyr með hráu eggi og varð ekki
meint af frekar en börnum Þóreyjar
og Önna.
Sumarbústaðarferðirnar í Tobbu-
kot gleymast seint, þar sem ég varð
olíuofninum að bráð og þurfti að sofa í
heila öld eins og minnið lýsir því, með
höndina ofan í skúringarfötu með
köldu vatni, og örin á handlegg mín-
um geyma minninguna. Eins litli kof-
inn bakvið Tobbukotið, er „afi Keli“
leyfði mér að baka drullukökur með
lífrænt ræktuðum skreytingum ofan á
syngjandi hástöfum „ég heiti Keli káti
karl og kraftajötunn er“. Eins þegar
Hobba litla datt fram af pallinum við
Tobbukot og handleggsbraut sig þeg-
ar ég var að passa hana úti. Það varð
meira að segja svo frægt að koma
fram í útvarpsviðtali sem tekið var
síðar um sumarið við mig, er barna-
tími útvarpsins talaði við mig í fjör-
unni hjá Bjössa afa mínum, og spurði
af hverju ég væri að selja rauðmaga.
Nú af því að Hobba braut á sér hand-
legginn og ég var í fríi frá barnapíu-
starfinu, og tók því við sölumennsku
fyrir hann afa minn.
Á þessum tíma var lífið alls ekkert
flókið. Það var bara svona. Allt í
kringum Þórey var svo ofsalega flott í
augum krakka sem var að ná tánings-
aldrinum. Hún átti flottasta húsið,
flottustu fötin, svo ekki sé talað um
allt postulínið sem hún málaði og svo
leit hún út eins og Whitney Houston.
Dökk yfirlitum með dökkt liðað hár,
há og grönn, svo tignarleg.
Það eru bara nokkrir dagar síðan
ég sá myndir úr brúðkaupinu hennar
Hobbu yngri, þar sem myndir af Þór-
ey voru á forsíðu, í rauðu dressi frá
toppi til táar, og ég hugsaði með mér:
vá. Hún Þórey bara eldist ekkert,
bara alltaf sama Whitney, þó vitandi
um veikindi hennar.
En skjótt skiljast ský og Þórey,
með sínum léttleika, skaust upp á eitt
þeirra og tók sér far með einum
skýjahnoðranum til samfundar við
farið fólk, og ég veit, að hún mun ekki
bara knúsa Sigurð bróður sinn, er upp
er komið heldur mun pabbi minn taka
á móti henni með útréttan arminn og
horfa á hana undrandi og segja: Þú
hér.
Minningin lifir.
Fjölskyldu Þóreyjar votta ég mína
dýpstu samúð, en falleg mynd af fal-
legri konu situr í huga okkar allra sem
léttir þrautirnar er minningarnar og
treginn knýja dyra.
Berglind Þórðardóttir.
Þegar gamla árið var við það að
kveðja og það nýja að heilsa barst
starfsfólki Selásskóla sú fregn að kær
samstarfsmaður og félagi, Þórey Þor-
kelsdóttir, hefði látist aðfaranótt
gamlársdags. Þrátt fyrir að allir hafi
✝ Ragnar Krist-jánsson fæddist í
Kirkjubólsseli í
Stöðvarfirði 29. jan-
úar 1925. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 3. janúar
2011.
Foreldrar hans
voru hjónin Kristján
Stefánsson, f. 1889, d.
1961, og Þórunn Mar-
grét Þórðardóttir, f.
1900, d. 1991. Bræður
Ragnars: Jón Valdi-
mar, f. 30. janúar
1919, d. 11. febrúar 2005, og Björg-
ólfur Kristþór, f. 13. febrúar 1940.
Hinn 12. september 1959 kvænt-
ist Ragnar eftirlifandi eiginkonu
sinni Arndísi Eyjólfsdóttur, f. 16.
apríl 1924. Foreldrar hennar voru
hjónin Eyjólfur Magnússon, f. 1896,
d. 1994, og Ingibjörg Hákonardótt-
ir, f. 1894, d. 1970. Börn þeirra 1)
Hjálmari Ragnarssyni sjúkraþjálf-
ara, f. 20. júlí 1959. Synir þeirra: a)
Róbert Andri, verkfræðingur, f.
1986, unnusta hans Ásdís Árnadótt-
ir, háskólanemi, f. 1988. b) Hjalti
Þór, nemi, f. 1992.
Ragnar ólst upp hjá foreldrum
sínum í Kirkjubólsseli í Stöðvarfirði
við öll almenn störf til lands og
sjávar. Ragnar hóf skólagöngu sína
í barnaskólanum á Stöðvarfirði, síð-
an tók við Alþýðuskólinn á Eiðum
1940-1942, Menntaskólinn á Ak-
ureyri 1945, kennarapróf frá Kenn-
araskólanum 1947, og lauk hand-
íðakennaraprófi árið 1952. Hann
starfaði sem kennari við barna- og
unglingaskólann á Eskifirði 1947-
1950, og Austurbæjarskóla frá
1950-1987, einnig var hann stunda-
kennari við Gagnfræðaskólann við
Lindargötu. Hann tók virkan þátt í
íþróttalífi á Austurlandi á náms-
árum sínum og vann til margra
verðlauna í ýmsum íþróttagreinum.
Útför Ragnars fer fram frá Nes-
kirkju í dag, 11. janúar 2011, og
hefst athöfnin kl. 13. Jarðsett verð-
ur í Kópavogskirkjugarði.
Kristín Margrét
hjúkrunarfræðingur,
f. 17. febrúar 1962,
gift Birgi Gunnsteins-
syni húsasmíðameist-
ara, f. 26. ágúst 1961.
Börn þeirra: a) Ólafur
Ragnar versl-
unarstjóri, f. 1979,
sambýliskona Sigrún
Auður Sigurðardóttir
sölumaður, f. 1980,
synir þeirra: Alexand-
er Þór, f . 2000, og
Máni Freyr, f. 2005. b)
Pétur Magnús, há-
skólanemi, f. 1987, unnusta hans er
Anna Sigríður Þórðardóttir, há-
skólanemi, f. 1988. c) Arndís Sig-
urbjörg, nemi, f. 1994. 2) Drengur,
f. 27. september 1965, d. 30. sept-
ember 1965. Dóttir Ragnars og
Þórdísar Eggertsdóttur, f. 1931, d.
1991, er Oddbjörg leikskólakenn-
ari, f. 3. október 1959, gift Kristjáni
„Þetta gerðist svo snöggt. Pabbi
dáinn. Maður er alltaf svo óundirbú-
inn, þótt aldurinn væri farinn að
segja til sín og pabbi orðinn þreyttur.
Minningarnar renna í gegnum hug-
ann. Efst í huga mér er óendanlegt
þakklæti. Þakklát fyrir að hafa átt
svo yndislegan föður. Hann var hóg-
vær og dagfarsprúður maður, ein-
staklega kurteis og þolinmóður.
Hann lifði fyrir fjölskylduna sína,
alltaf tilbúinn til að hjálpa og aðstoða.
Hann var handlaginn og vandvirkur,
smíðar, fluguhnýtingar og myndirn-
ar sem hann málaði, allt listaverk.
Hann hafði gaman af að segja sögur
frá liðnum tíma. Honum fannst þessi
nýja tækni, eins og tölvur og gsm-
símar ekki vera aðalatriðið, það voru
gömlu gildin sem skiptu máli. En að
eiga góðan bíl var mikið atriði, enda
smitaði hann drengina mína tvo af
þeirri afstöðu. Með þessum fátæk-
legu orðum kveð ég pabba minn.
Minning þín lifir í hjarta mér, haf
þökk fyrir allt.“
Nú skil ég það fullvel hver auðlegð mín
er,
er öðlast ég gjafirnar þínar.
Með fátækum orðum, sem finn ég hjá
mér,
ég færi þér þakkirnar mínar.
Þú vaktir það besta, sem blundaði í
mér,
svo bjartir mér lífsgeislar skína.
Með ástríku hjarta svo auðnaðist þér
að umbera brestina mína.
Það veitist margt örðugt, sem við er að
fást,
í veröld með óþreyju ríka.
Þar fyndum við meira af friðsæld og
ást
ef fleiri þú ættir þér líka.
(Kristján Stefánsson frá Gilhaga)
Þín
Kristín Margrét.
Þegar ég gekk í Austurbæjarskól-
ann var faðir minn kennari við skól-
ann. Leiðir okkar lágu ekki alltaf
saman þar sem við bjuggum ekki
undir sama þaki. Það fannst mér dá-
lítið skrítið sem barn, en lífið er
stundum undarlegt a.m.k. í augum
barnsins.
Við pabbi héldum alltaf góðu sam-
bandi hvort við annað, fylgdumst ým-
ist hvort með öðru úr nálægð eða
fjarlægð. Að leiðarlokum viljum við
fjölskyldan í Skógarhjallanum þakka
góðar stundir, hlýhug í okkar garð,
virðingu, kurteisi, jafnaðargeð, til-
litssemi og kímnigáfu. Við minnust
pabba með hlýhug og einstaklega
fágaðar framkomu sem einkenndi öll
samskipti við föðurinn, tengdaföður-
inn og afann sem Ragnar Kristjáns-
son var í lífi fjölskyldu okkar.
Oddbjörg Ragnarsdóttir
og fjölskylda.
Ég var ekki nema fimm ára gamall,
orðinn hálflæs, reiknandi og skrif-
andi. Það var auðvitað hann afi minn,
kennarinn, Ragnar Kristjánsson,
sem kom mér þar á sporið. Man ég
vel þegar að hann sat með mér og
kenndi mér að lesa bók um Ásu og
Óla, enda hafði hann ómælda þolin-
mæði. Ég fékk þann heiður að kynn-
ast afa mínum mjög vel og urðum við
miklir vinir. Afi gat alltaf gefið sér
tíma til að vera með mér og gerðum
við margt okkur til dundurs.
Afi var mikill áhugamaður um
stangveiði og fluguhnýtingar, má
kannski segja að hann hafi verið einn
af frumkvöðlum í fluguveiði á Íslandi.
Áttum við margar góðar stundir við
Elliðavatn, þar sem honum þótti svo
gaman að veiða. Hann hnýtti sjálfur
flugur og þóttu þær listasmíð enda
voru flugurnar hans eftirsóttar í
veiðiverslunum í Reykjavík. Hann
var ákaflega kurteis og rólyndur
maður, sagði aldrei neitt óhugsað og
gaf sér mikinn tíma í vangaveltur um
hina ýmsu hluti.
Það er mér minnisstætt þegar átti
að kaupa nýjan bíl. SAAB-inn var
kominn til ára sinna og langaði hann
að yngja upp. Við fórum alltaf eftir
skóla hjá mér og líka um helgar til að
skoða bíla í Brimborg þar sem ég
Ragnar Kristjánsson