Morgunblaðið - 11.01.2011, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 11. JANÚAR 2011
✝ Sigún Vilbergs-dóttir fæddist í
Sandgerði 8. apríl
1953. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 3. janúar
2011.
Sigrún var dóttir
Jóhönnu Ögmunds-
dóttur, f. 7.9. 1932,
og Vilbergs S. Jóns-
sonar, f. 17.8. 1929,
d. 27.8. 2002. Þau
slitu samvistum árið
1954. Albróðir Sig-
rúnar er Grétar Vil-
bergsson, f. 1954. Systkini sam-
feðra eru Pétur Daníel, f. 1959,
Jóna Björg, f. 1960, Þröstur, f.
1965, og Soffía, f. 1968. Sigrún
ólst upp hjá föðurömmu sinni,
Sigurbjörgu Þorleifsdóttur, f.
10.7. 1906, d. 4.10. 1999, frá 2ja
ára aldri.
Sigrún átti tvær dætur með
fyrrverandi eiginmanni sínum,
Svavari Óskari Bjarnasyni, f.
1953, Sigurbjörgu, f. 5.9. 1970
sem er gift Eyþóri Örlygssyni, f.
22.11. 1966. Börn þeirra eru Aar-
on Eyþórsson, f.
22.11. 1989, og
Hanna Rún, f. 5.3.
1995. Aaron á einn
son, Karl Mikael, f.
6.8. 2010. Sylvía
Svavarsdóttir, f. 3.2.
1977, sem er gift
Ragnari Björnssyni,
f. 14.11. 1973. Dætur
þeirra eru Sigrún
María, f. 19.1. 1999,
og Birna Clara, f.
10.1. 2007.
Sigrún starfaði hjá
Landsbanka Íslands,
bæði á Höfn í Hornafirði og í
Mjódd, á árunum 1978-1998. Frá
árinu 1998 til ársins 2005 starfaði
hún hjá Úrval Útsýn sem far-
arstjóri á Kanaríeyjum, Mallorca,
Edinborg og Costa del Sol með
fyrrverandi sambýlismanni sínum,
Kjartani Trausta Sigurðssyni f.
1939. Árið 2005 hóf Sigrún störf
hjá Reiknistofu bankanna og vann
þar til síðasta dags.
Útför Sigrúnar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 11. janúar
2011, og hefst athöfnin kl. 15.
Ég á ekki nógu sterk orð til að
lýsa henni mömmu minni sem ég
kveð nú í hinsta sinn í dag.
Mamma var dugnaðarforkur,
hjartahlý og skapgóð manneskja.
Falleg að innan sem utan.
Mamma ól okkur systurnar ein
upp. Sibba systir var átta ára og ég
var ársgömul þegar mamma og
pabbi skildu. Ég dáist að því hvað
hún var dugleg alla tíð. Hún vann
alltaf fulla vinnu frá heimilinu ásamt
því að sauma, baka, þrífa og elda
fyrir okkur þrjár. Hún stóð sig allt-
af vel í að sjá til þess að okkur syst-
urnar skorti ekki neitt. Fyrir þetta
verð ég henni ávallt þakklát.
Mamma var kona framkvæmda,
ef henni datt eitthvað í hug þá fram-
kvæmdi hún það strax. Hún hikaði
ekki við að ganga beint að verki.
Gott dæmi um það er þegar við
fluttum í Grafarvoginn þá var ég 11
ára gömul. Flutningarnir hófust á
föstudegi eftir vinnu og þegar við
fórum að sofa á laugardagskvöldi
var hún búin að taka upp úr hverj-
um einasta kassa og koma öllu fyrir
á sinn stað, tengja ljós og þvottavél-
ina og hengja upp gardínur.
Sólarlandaferðir og menning ann-
arra landa voru ofarlega í huga
mömmu og í einni slíkri jólin 1991
kynntist hún fyrrverandi sambýlis-
manni sínum, Kjartani Trausta. Það
var svo árið 1998 sem hún lét
drauminn um að dvelja erlendis
rætast og fór að vinna sem farar-
stjóri. Saman unnu þau svo fram til
ársins 2005 er leiðir þeirra skildi.
Þessi tími var mömmu dýrmætur
því eins og hún sagði alltaf þá á
maður að gera það sem mann lang-
ar til.
Veikindi mömmu stóðu stutt, hún
greindist með banvænt krabbamein
6. desember síðastliðinn en þessa
baráttu var því miður ekki hægt að
vinna. En hún var staðráðin í að
gera allt sem hún gæti til að hafa
betur í þessari baráttu eins og öðr-
um.
Vegir Guðs eru órannsakanlegir
og þegar svona gerist er maður
óþægilega minntur á að stundum
fáum við engu að ráða.
Hér fylgir bæn sem mamma
kenndi mér þegar ég var lítil stelpa,
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér
(Hallgrímur Pétursson)
Hvíl í friði, mamma mín.
Þín elskandi dóttir,
Sylvía.
Þá hefur hún endað ferð sína –
Sigrún mín Vilbergsdóttir – sú sem
var svo mörgum landanum til halds
og trausts á ferðum þeirra erlendis
á árum áður.
Sigrún hafði ekki gengið heil til
skógar í töluverðan tíma og erfið-
lega gengið að fá rétta sjúkdóms-
greiningu en eftir að hún loks lá fyr-
ir, þá voru endalokin á næstu
grösum.
Leiðir okkar Sigrúnar lágu fyrst
saman á sólarströnd á Spáni fyrir
margt löngu.
Í framhaldinu upphófst svo sam-
starf okkar, samvinna og sambúð,
alveg eins og best varð á kosið allt
saman, og stóð í fjölmörg ár. Þetta
voru ógleymanleg ár með frábæru
samstarfsfólki við fararstjórn Ís-
lendinga á ferðum þeirra erlendis.
Fjölskyldur okkar Sigrúnar bund-
ust strax frá því fyrsta mjög sterk-
um vináttuböndum er haldist hafa
alla tíð og fyrir það er nú þakkað frá
rótum hjartans hans Kjartans.
Sigrún var glæsileg kona og góð.
Frábær vinur og félagi. Afbragðs
starfskraftur – klár og vel liðin.
Sannur vinur vina sinna.
Sigrún var mér og mínum mjög
góð og reyndist okkur traustur vin-
ur.
Minningar mætar hrannast upp í
hugann hvort heldur eru frá Mal-
lorca, Edinborg, Gran Canaria eða
öðrum stöðum.
En því miður kom að því að leiðir
skildi, en minningarnar um okkar
tíma eru og verða perlur í minning-
anna sjóði.
Jóhönnu, móður Sigrúnar, dætr-
unum elskulegu, Sylvíu og Sibbu,
sem og Grétari, bróður Sigrúnar, og
fjölskyldum þeirra allra færi ég
innilegar samúðarkveðjur frá mér
og mínum og bið þeim Guðs bless-
unar.
Góðrar konu er gott að minnast.
Blessuð sé minning Sigrúnar Vil-
bergsdóttur.
Kjartan Trausti Sigurðsson.
Kæra vinkona.
Nú kveð ég þig, Sigrún mín, með
miklum söknuði. Hún var ekki löng
sjúkralega þín, sem þú hófst á þeim
tíma þegar flestir voru farnir að
hlakka pínu til jólahátíðarinnar, sem
senn var að ganga í garð.
Það var að kvöldi í byrjun desem-
ber sem hún Sylvía okkar hringdi í
mig og tjáði mér frá þínum dómi
sem þú fékkst, og laukst á skömm-
um tíma. Við hittumst síðast 20.
desember og þá vissum við báðar að
þetta væri okkar kveðjustund, ekki
nema að ég kæmi mjög fljótt í borg-
ina aftur. En við áttum margar
stundirnar saman, bæði þegar þú
bjóst hér á Höfn og ég passaði hana
Sylvíu þína, og þegar þú fluttir þá
eyddum við oft á tíðum löngum
stundum í símanum. Og það var
ósjaldan að við hringdumst á og
sögðum hvor annarri frá okkar
draumum og leyndarmálum. Það
var svo gott að hringja í þig, Sigrún
mín, þegar maður var í vanda stadd-
ur og þurfti góð ráð. Og það var líka
svo gaman að spjalla við þig, Sigrún
mín, og ég á eftir að sakna þess
óendanlega að geta ekki sest út í
horn með símtólið og hringt í þig.
En það þýðir ekki að lifa eingöngu í
fortíðinni og sakna, það er líka gott
að þakka það sem við höfum gert
skemmtilegt saman um okkar ævi.
Ég á eina óendanlega skemmtilega
minningu í mínum huga og það var
árið sem við áttum merkisafmæli,
það vill svo skemmtilega til að það
eru 10 ár sem skilja okkur að, og
báðar erum við fæddar í apríl og í
hrútsmerkinu. Þegar þú varst 50
ára þá varst þú að vinna á Kan-
aríeyjum sem fararstjóri hjá Úrval-
Útsýn og stelpurnar þínar ætluðu
að heimsækja mömmu sína á þess-
um tímamótum. Ég man það eins og
gerst hafi í gær þegar ég sat hér við
tölvuna mína og spurði hana Sylvíu
okkar hvort ég mætti fljóta með og
helst að þú fengir ekkert að vita af
minni heimsókn. Ég man svo vel
þegar þú tókst á móti okkur þegar
við vorum loksins komnar til þín.
Þetta framkvæmdum við og ég
þakka það mikið í dag að hafa gert
þetta. Það var svo gaman að eyða
viku með ykkur mæðgunum í hit-
anum og sólinni.
Elsku Sigrún, hafðu þakkir fyrir
allar móttökurnar sem þú veittir
mér og minni fjölskyldu þegar við
vorum í borginni okkar. Takk fyrir
allan góða matinn sem þú gafst okk-
ur og takk fyrir þær ferðir sem þú
komst hingað til mín á Höfn.
Elsku Sylvía, Sigurbjörg og ykk-
ar fjölskyldur.
Hanna mín, það er sárt að þurfa
að kveðja barnið sitt, söknuðurinn
er sár. Grétar og fjölskylda og aðrir
aðstaðendur. Ég votta ykkur mína
innilegustu samúð.
Þín vinkona,
Þorbjörg Helgadóttir.
Sigrún Vilbergsdóttir HINSTA KVEÐJA
Elsku mamma, takk fyrir að
vera fyrirmynd í dugnaði,
þrautseigju, áræði og bjart-
sýni.
Þín
Sigurbjörg.
Það víkur sér eng-
inn undan því kalli al-
mættisins sem við
verðum öll að hlýða. Einhvern veg-
inn er það þó svo að þegar klippt er
snöggt á lífsstrenginn er maður
aldrei viðbúinn. Skarphéðinn var að
gera góðverk, svo sem hann hafði
oft áður gert, þegar dauðinn kvaddi
dyra og hreif hann með sér fyrir-
varalaust. Það eru margir sem telja
að við ákveðnar aðstæður séu þetta
góð endalok, ekki get ég dæmt um
það. Ég hefði viljað hitta Skarphéð-
inn og ræða við hann dægurmálin
eins og við gerðum jafnan þegar við
hittumst. Ég vissi að hann var að
hugleiða ferð til Kanarí og veit að
hann lék á als oddi þennan dag og
ræddi við mann og annan um góðan
mat og gott atlæti á dvalarheimilinu
Höfða sem hann dásamaði mjög í
alla staði. Það liðu nákvæmlega
fjórir mánuðir á milli þeirra hjóna
Ragnheiðar Björnsdóttur og Skarp-
héðins. Hann taldi sig hafa verið vel
búinn undir hennar brottför en ég
er ekki viss um að svo hafi verið.
Getur verið að almættið hafi viljað
eitthvað um þetta segja og hafi lagt
hér hönd að, það er spurning sem
ekki verður svarað.
Kynni mín af Skarphéðni Árna-
syni eru frá árinu 1957, þegar við
unnum báðir hjá Þórði Sigurðssyni
við aðgerð í páskahrotu, hjá fisk-
verkun Sigurðar Hallbjörnssonar
Skarphéðinn Árnason
✝ SkarphéðinnÁrnason fæddist
að Bæ á Selströnd í
Steingrímsfirði 31.
mars 1924. Hann lést
á Dvalarheimilinu
Höfða, Akranesi 27.
desember 2011.
Útför Skarphéðins
fór fram frá Akra-
neskirkju 7. janúar
2011
og hafa þau tengsl
varað æ síðan. Einnig
varð góð vinátta föður
míns, Einars Gísla-
sonar og bróður míns
Rögnvaldar og Skarp-
héðins til að viðhalda
góðum vinaböndum.
Árið 2004 keypti ég
bát af Skarphéðni,
sem bar nafnið Kveld-
úlfur, þau kaup urðu
ekki til fjár en þeim
fylgdi að fyrri eigandi
skyldi fylgja með sem
fiskilóðs einhvern
tíma. Ákveðið var að það skyldi vera
á áttræðisafmæli Skarphéðins sem
var haldið 31. mars og stóð til mið-
nættis það kvöld. Klukkan 03:00 var
svo haldið í fyrsta róður með grá-
sleppunet og var ekki að sjá á
Skarpa að hann hefði ekki sofið
nema í tvo tíma. Haldið var á Hval-
seyjar undan Mýrum og skemmst
er frá að segja að um einhverja
hörðustu vertíð var að ræða um ára-
bil. Nánast stöðug vestan- og norð-
vestanátt sem ætlaði allt að drepa,
sáralítil veiði og stöðugt netatjón.
Við þessar aðstæður vorum við
saman Einar Kristinn sonur minn
og Skarphéðinn í þrjá mánuði og
reyndist þetta ótrúleg lífsreynsla.
Ég minnist þess sérstaklega að við
drógum net dálítið norðan við Þor-
móðssker í norðaustan-hagléli sem
var svo sárt að blæddi úr kinnum
Skarphéðins sem stóð við rúlluna.
Ég bauð honum þá að hætta drætti
en svar Skarphéðins var „við hætt-
um ekki að draga mín vegna“. Þetta
segir svolítið um hörku þessa átt-
ræða manns sem nú er kvaddur átta
árum síðar með mikilli virðingu.
Skarphéðinn var einnig meyr þegar
maður nálgaðist hann með hlýju en
ég held að hann hafi oft dulið þann
eiginleika á ýmsan máta.
Við hjónin og sonur okkar Einar,
sem áttum drjúgt saman við Skarp-
héðin að sælda, vottum aðstandend-
um samúð okkar og virðingu við
þessi leiðarlok, í þeirri trú að þau
séu þrátt fyrir allt farsæl.
Gísli S. Einarsson og fjölskylda.
Síminn hringdi, á hinum enda lín-
unnar ómaði rödd frekar hrjúf og
ákveðin. Erindið var að mótmæla
dragnótaveiðum í Faxaflóa. Kynni
okkar Skarphéðins voru hafin og í
aldarfjórðung sem þau vörðu þróað-
ist vinátta milli okkar.
Meðal smábátaeigenda varð hann
strax áberandi. Hann barðist gegn
ákvörðun stjórnvalda að hefta veið-
ar smábáta. Var í forystu trillukarla
sem lokuðu Reykjavíkurhöfn í mót-
mælaskyni við henni.
Skarphéðinn reri frá Akranesi
fyrst á Rún, síðan Ásrúnu og í lokin
Kveldúlfi. Hann var grásleppukarl í
húð og hár en stundaði einnig bol-
fiskveiðar. Allt sem hann gerði var
stundað af kappi og ekkert gefið
eftir. Lognmollan var ekki í hans
föruneyti.
Á fundum var hann fastur fyrir,
knúði fram sín sjónarmið. Dæmi
voru um að hann sneri við sátt í
ágreiningsmáli. Hann sagðist vera
algerlega ósammála, rökstuddi, og
óðar var allt komið upp í loft sem
virtist ekki hafa óþægileg áhrif á
minn mann. En hann kunni einnig
þá list að sætta menn, enda verk
hans aðeins hálfnað.
Skarphéðinn hvikaði aldrei fyrir
óréttlæti. Ég minnist þess þegar
hann komst upp á kant um fiskverð
á Skaganum. Ósáttur við það sem
greiða átti á vetrarvertíðinni. Ein-
skipa lét hann sig hafa það að sigla
með aflann til Reykjavíkur og selja
þar. Í einni af söluferðunum gerði
hann boð eftir mér. Ég mátti hafa
mig allan við þegar ég fetaði mig
gegn skafrenningnum í átt að Ás-
rúnu. Einn skipverjanna stóð við
löndunarkranann og annar niðri í
bátnum að húkka á. Ég kallaði til
þeirra: „Er einhver glóra í að sigla
yfir flóann í þessu veðri?“ Þeir svör-
uðu: „Það segir hann“, og bentu á
skipstjórann glottandi í dyrum
stýrishússins. Boðið var í kaffi og ég
leystur út með glænýrri ýsu.
Þó mörgum hafi fundist Skarp-
héðinn hrjúfur var hann gæðablóð
og mátti ekkert aumt sjá, gjafmild-
ur, vinur vina sinna og hjálpsamur
með afbrigðum. Hann var viðkvæm-
ur og átti erfitt með að sætta sig við
að lúta í lægra haldi jafnvel þó hann
væri að kljást við ægi í sínum versta
ham.
Hann var mikill fjölskyldumaður
og fann ég vel fyrir þeirri hlýju þeg-
ar litið var inn til þeirra Ragnheið-
ar. Það var gaman að sækja þau
hjónin heim, velgjörðir og vinarþel
þeirra sérgrein.
Skarphéðinn var léttur á fæti og
bar aldur sinn vel, var reffilegur
karl. Hann vildi ávallt hafa mikið
fyrir stafni og fann sér strax verk-
efni þegar um hægðist. Eins og þeg-
ar hann samkvæmt læknisráði
hætti útgerð, honum var ætlað í
framhaldinu að stunda sund og aðra
hreyfingu. Óðar var hann þó búinn
að kaupa sér bát aftur og farinn að
róa. Hann gaf mér þá skýringu að
þetta hefði kannski gengið ef sund-
laugin hefði verið í Borgarnesi!
Skarphéðinn var einn af stofn-
endum LS, sat í stjórn félagsins í
tvo áratugi og gerður að heiðurs-
félaga 2004. Þá gegndi hann for-
mennsku í Smábátafélagi Akraness
sem nú heitir Sæljón. Trillukarlar
eru í þakkarskuld við hann.
Ég votta aðstandendum Skarp-
héðins mína dýpstu samúð. Hann
skilur eftir sig margar minningar.
Mikill garpur sem setti mark á sitt
samfélag er fallinn.
Örn Pálsson.
Hann er genginn, maðurinn sem
sagði „ef ég dey“, farinn. Kvaddi
með stæl, eins og allt sem hann tók
sér fyrir hendur.
Skarphéðinn Árnason var einn af
stofnendum Landssambands smá-
bátaeigenda 1985 og sat í stjórn fé-
lagsins í 20 ár. Áður en við hittumst
í fyrsta skipti, en það var á sjálfum
stofnfundinum, hafði ég af honum
frétt í gegnum fjölmiðla. Af þeim
fréttum dró ég þá ályktun að betra
væri að hafa manninn með sér en á
móti.
Við fyrstu kynni hurfu allar
áhyggjur þar af eins og dögg fyrir
sólu. Þótt hrjúfur væri á yfirborð-
inu og ýmislegt látið fjúka geymdi
þessi hraundrangur hjarta úr gulli.
Ekki minnist ég þess í eitt einasta
skipti í allri þeirri félagsmálavinnu
sem við áttum saman, að hann léti
eigin hagsmuni yfirskyggja sýn
sína á heildarmyndina.
Þær voru ófáar snerrurnar sem
við tókum gegnum tíðina. Stundum
virtist allt komið í óleysanlegan
hnút. En þá kom iðulega fyrir að sá
gamli sýndi snilli sína: hann var all-
an tímann með lausnina, það var
bara engin ástæða til að sleppa
góðri snerru af svo ómerkilegri
ástæðu.
Fáa veit ég sem verið hafa jafn
fylgnir sér. Sagan segir að eitt sinn
hafi hann verið að koma keyrandi
norðan af Ströndum. Fljótlega velti
hann bílnum sem kom þó aftur á
hjólin, gangfær en framrúðuna
vantaði. Á var hörku gaddur og
snjókoma. Skarphéðinn lét það ekki
aftra sér, heldur ók alla leið til
Akraness með íslenska veturinn
bókstaflega í fanginu.
Mér er minnisstætt þegar hann
og Ragnheiður heitin heimsóttu
mig í Túngötuna fyrir nokkrum ár-
um, þegar dóttir mín var enn korna-
barn. Þá hrundi af harðjaxlinum
harða skelin. Hann ljómaði eins og
sólin með litlu stúlkuna í fanginu.
Þetta tvennt rammar í stórum
dráttum inn myndina af Skarphéðni
sem ég geymi í hjarta mér.
Ég er þakklátur fyrir okkar
kynni og minnist vinar míns með
söknuði.
Fjölskyldu og vinum sendi ég
samúðarkveðjur.
Arthur Bogason.