Morgunblaðið - 11.01.2011, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 11. JANÚAR 2011
Elskulegur bróðir
minn Guðmundur
Einarsson er látinn
langt um aldur fram.
Hetjulegri baráttu hans við erfiðan
sjúkdóm er nú lokið, baráttu sem
hann háði með ótrúlegri jákvæðni
og æðruleysi uns yfir lauk.
Guðmundur var einstaklega hæfi-
leikaríkur og vandaður piltur, bráð-
myndarlegur, skemmtilegur og
greindur. Hann var mikill fagurkeri
og það sem hann tók sér fyrir hend-
ur bar vott um fágun og vandvirkni.
Þessir eiginleikar voru mjög
ríkjandi í fari hans, hann var mjög
listrænn og hafði ríka sköpunargáfu
og það að hann valdi sér hönnun að
lífsstarfi kom því engum á óvart.
Guðmundur sýndi afburðaframmi-
stöðu í námi og hann á að baki frá-
bæran starfsferil sem iðnhönnuður,
en hann setti á stofn sitt eigið fyr-
irtæki að námi loknu og þar sinnti
hann sínu lífsstarfi.
Það er svo dýrmætt að eiga fal-
legar minningar um yndislegan pilt.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa átt
þig fyrir bróður, elsku Guðmundur
minn, og ég var og verð alltaf svo
óendanlega stolt af þér. Stolt og
virðing verður alltaf efst í huga mér
þegar ég minnist þín.
Elsku Fríða Björk, Kristjana
Margrét, Þórhildur Bryndís og Ein-
ar Hafsteinn, ég votta ykkur mína
innilegustu samúð og megi Guð
styrkja ykkur í sorginni.
Hrefna Sylvia.
Elsku bróðir, hvernig á ég að
byrja þetta? Ef einhver hefði sagt
við mig fyrir 2 mánuðum síðan, að
ég ætti eftir að sitja hér á annan
jóladag og skrifa minningargrein
um þig, þá hefði ég talið að sá hinn
sami væri „á einhverju“.
Þegar þú fæddist þá vorum við
þrjár systurnar og því var þetta
ekkert smá spennandi, þegar
mamma fór að eiga þig. Við sáum
strax þegar hún kom með þig heim
að þú varst allt öðruvísi en við:
strákur! Hann er með „snúð“, kall-
aði Binna þegar mamma var að
skipta á þér og hún fór að skoða þig.
Það voru ófáar stundirnar sem við
eyddum saman í leik og starfi. Þú
varst ekki gamall, þegar þú sast
með okkur byggjandi úr lego-kubb-
unum og strax þá varstu farin að
Guðmundur Einarsson
✝ Guðmundur Ein-arsson var fædd-
ur í Kópavogi 3. apríl
1962. Hann lést á
krabbameinsdeild
Landspítalans 25.
desember 2010.
Útför Guðmundar
fór fram frá Háteigs-
kirkju 7. janúar 2011.
hanna allt milli himins
og jarðar.
Þú hannaðir einnig
fyrir okkur fyrstu
húsgögnin sem við
höfðum í kjallaranum.
Þetta voru síldartunn-
ur sem við höfðum
fundið (örugglega á
öskuhaugunum) sem
þú sagaðir út og gerð-
ir úr þessu stóla og
sófaborð.
Þú fórst snemma að
vinna með pabba í
múrverkinu sem
handlangari og lærðir síðan þá iðn,
en vannst ekki mikið við það, enn
var það hönnunin sem átti hug þinn
allan, sem leiddi að lokum til þess að
þú lærðir iðnhönnun.
Eitt af því sem þér fannst mjög
skemmtilegt var að ferðast um land-
ið, við vorum alin upp við það þegar
við vorum minni, að alltaf á föstu-
dögum á sumrin var mamma tilbúin
með krakkahópinn, nesti og tjald og
farið var í útlegu. Þær voru ófáar
ferðir sem við fórum saman í, eftir
að við urðum eldri, stundum fjöru-
ferðir, stundum helgarferðir og
stundum lengri ferðir. Eftir að þú
keyptir sumarbústaðin, þá fækkaði
ferðunum, en þá komum við bara
upp í bústað til þín í staðinn.
Það var svo fyrir 20 árum sem þú
kynntir okkur fyrir henni Fríðu.
Það hefur verið alveg sama, hvað
þið hafið tekið ykkur fyrir hendur
síðan, hvort heldur það hefur verið
fallega heimilið ykkar í Úthlíðinni,
sumarbústaðurinn, börnin, ykkur
hefur farið það allt mjög vel úr
hendi. Þú fékkst reyndar ekki bara
Fríðu og börnin, heldur fékkstu
einnig yndislega tengdaforeldra.
Eftir að pabbi dó, þá hefur þú
reynst okkur systkinunum sem
besti faðir. Alveg sama hvað hefur
komið upp á, það hafa allir alltaf
komið með öll mál til þín og þú hef-
ur hjálpað okkur að leysa úr þeim
eftir bestu getu, hvort heldur það
hefur verið fyrir okkur eða börnin.
Það var ósjaldan, að þú barst
undir mig ýmislegt sem þú varst að
hanna. Ekki það að ég hefði nú neitt
vit á þessu, en það var samt mik-
ilvægt fyrir þig, að fá skoðun okkar
á því sem þú varst að gera. Á því
var engin undantekning nú. Fjórum
kvöldum fyrir andlát þitt, sat ég
uppi á spítala hjá þér og þú dróst að
þér þrjár servéttur og varst að út-
skýra fyrir mér hversu erfitt það
væri að hanna hornsófa, sem þú
varst að hanna fyrir Olgu systur.
Þarna var þér nákvæmlega lýst.
Hönnunin átti hug þinn allan alveg
fram í andlátið. Elsku bróðir, þakka
þér innilega fyrir öll árin sem við
höfum átt saman, hvíldu í friði.
Þín systir,
Guðrún Agnes (Nenna.)
Það er aðfangadagskvöld, fjöl-
skyldan þín er án þín, harmi slegin
og fyrirséð að pabbi kemur ekki
heim. Við erum hér tvö ein á spít-
alanum, Guðmundur og Hansína, afi
og amma sem við heitum eftir. Það
er aftur komið að þér – sagðir þú –
ég veit hvað þú hugsar. Hugurinn
reikar, minningarnar hrannast upp,
myndum bregður fyrir, tár og til-
finningar bera mann ofurliði. Við er-
um rík, samtals tíu, átta systkin sem
ólust upp saman, ég elsta dóttir og
þú elsti sonur.
Mamma stýrði öllu af mikilli
kænsku, með einstaka skipulags-
gáfu. Heima ríkti jafnrétti. Við 4
elstu áttum að skipta með okkur
uppvaski. Þú líka. Fljótur að finna
lausn á þessu, Guðmundur minn,
lokaðir eldhúsinu, sast svo tímunum
saman, enginn komst inn, þar til
mamma varð óð og pabbi dró þig að
landi. Á sjöunda áratugnum var fjöl-
skyldan stórframleiðandi á bollu-
vöndum, allir höfðu ákveðið hlut-
verk þér var falið að vefja
bolluvandarsköftin og raða þeim í
kassa. Þú ræddir við pabba um að
hanna kassa með loki, setja svo göt
á lokið, þá gætu bolluvendirnir stað-
ið óhaggaðir – frábær lausn, Guð-
mundur, vísun í það sem síðar yrði
þitt hlutverk í annars allt of stuttu
lífi. Þú fórst ekki í tímakennslu eins
og við eldri systur þínar, við settum
bara upp skóla heima þegar þú
varst 4 ára og tókum þig inn í bekk-
inn, enda vorum við fullnuma kenn-
arar að okkar mati. Þannig var það
með þig, elsku litli bróðir, við ól-
umst upp við að heyra: „Takið svo
Guðmund með.“ Þetta var viðkvæð-
ið. Þú passaðir ekki inn í nein kerfi
enda búið að móta þig á yngri árum.
Þú reyndir ýmsa skóla, lærðir múr-
arann hjá pabba, fatahönnun, saum-
aðir jakkaföt og skyrtur, komst með
lausnir, en þetta mæltist ekki vel
fyrir á þeim árum.
Þegar pabbi dó fyrir 25 árum
varðstu fyrir miklu áfalli enda voruð
þið afar nánir og miklir vinir. Þú
ákvaðst að gera breytingar. Iðn-
hönnun skyldi það vera og Ítalía
varð fyrst fyrir valinu. Við ræddum
þetta, skoðuðum skólann og ég ýtti
þér af stað út í ókunnan heim, setti
vandaða gullkeðju um hálsinn á þér
og sagði að þetta myndi vernda þig.
Svo komu árin þegar þú varst alltaf
til staðar, hjálpaðir við allt sem ég
var að sýsla við, kaupa íbúð, byggja
bústað, byggja upp fyrirtæki yfir í
það að kaupa skó og dúka. Þú hafðir
jafnmikla skoðun á skóm, gleraug-
um og dúkum eins og því að hanna
bekki, sólpall eða sófa.
Elsku Guðmundur. Þú varst flott-
ur, mun flottari en þig grunar. Síð-
asta sem við ræddum, meðan við
áttum ennþá von, var hvernig við
gætum haft jákvæð og uppbyggj-
andi áhrif á samfélagið í framtíð
með sameiginlegri þekkingu og
reynslu, því samfélagsleg vitund þín
og ábyrgðartilfinning var mjög
sterk. Þú getur verið viss um að þú
skilur eftir þig þekkingu og hugsun
sem við öll og margir aðrir munum
áfram nota um ókomna tíð.
Elsku mamma, þú litla stóra
sterka kona, sem þarft að grafa
elsta soninn þinn, soninn sem nam
alla þína fagurfræði, fagmennsku,
gæði og vöruvöndun, mamma – þú
ert hetja handa og anda. Guðmund-
ur, þín fjölskylda er í okkar faðmi,
við elskum þau öll með þér og fyrir
þig.
Þín systir,
Hansína B. Einarsdóttir.
Síðustu ár hefur það verið hefð
hjá mér og móður minni að halda
aðfangadag hátíðlegan heima hjá
Guðmundi móðurbróður mínum,
konu hans og börnum. Þetta hefur
orðið órjúfanlegur hluti af jólahaldi
okkar mæðginanna og minnist ég
margra góðra stunda. Árið í ár var
frábrugðið þar sem Guðmund
frænda vantaði og má með sanni
segja að hugur allra þeirra sem á
staðnum voru hafi verið hjá honum.
Það er skrýtið að hugsa til þess
að aðeins viku áður hafi ég setið í
sömu stofu og átt langt spjall við
frænda eins og svo oft áður. Guð-
mundi fannst gaman að ræða um
allt milli himins og jarðar hvort sem
það voru málefni líðandi stundar,
pólitík eða dægurmál. Í seinni tíð
fannst honum jafnframt áhugavert
að fá skoðun mína laganemans á
ýmsu og var gaman að geta rökrætt
við hann um þau mál sem voru efst
á baugi hverju sinni.
Guðmundur var ávallt höfðingi
heim að sækja, hvort sem var heima
hjá honum í Úthlíð eða í bústað
hans í Eilífsdal. Þeir vinir mínir sem
honum kynntust bera honum allir
vel söguna og var gaman að geta
kynnt þá fyrir honum og hans
helstu verkum enda þar á ferð mað-
ur sem ég gat ætíð stoltur kynnt
sem móðurbróður minn. Hönnun
Guðmundar má sjá víða til að
mynda á Þjóðarbókhlöðunni þar
sem ég hef eitt ófáum stundum síð-
ustu ár umkringdur innréttingum
sem teiknaðar voru upp af frænda
mínum.
Guðmundur var auk þess góð fyr-
irmynd að hafa enda var hann mað-
ur sem ávallt bar sig vel, var mann-
blendinn og vinamargur auk þess að
rækta samband sitt við fjölskyld-
una, konu og börn sín af alúð. Það
er einnig aðdáunarvert hvernig
hann byggði upp fyrirtæki sitt og
gerði það að því glæsilega hágæða
vörumerki sem það er í dag. Hann
útskýrði fyrir mér mikilvægi þess
að ganga beinn í baki, hnakkreistur
eins og hann orðaði það, horfa ávallt
í augun á þeim sem rætt væri við
hverju sinni og leggja sig allan fram
við hvað eina sem maður tæki sér
fyrir hendur. Það var síðan í útskrift
minni fyrir rúmu ári sem frændi
sagði mér hversu stoltur hann og
fjölskyldan öll væru af mér og
hversu ánægjulegt það væri að fá
loksins lögfræðing í fjölskylduna
enda ekki vanþörf á. Það er mikil
eftirsjá að því að geta ekki fagnað
næstu útskrift með Guðmundi, skál-
að með honum og ef til vill haft
tækifæri til þess í framtíðinni að
launa honum ýmsa greiða í gegnum
árin með lögfræðiráðgjöf eða ann-
arskonar greiðasemi sem hann átti
svo sannarlega inni.
Það er á þennan hátt sem ég mun
minnast Guðmundar sem mikils fjöl-
skyldumanns sem fannst gaman að
velta fyrir sér hlutunum, var hæfi-
leikaríkur hönnuður, gaf góð ráð og
var ávallt tilbúin að veita aðstoð eða
hjálpa til ef þess var þörf.
Guðmundur skilur eftir sig heil-
mikla arfleifð, þrjú glæsileg börn
sem ég veit fyrir víst að eiga eftir að
verða föður sínum til mikils sóma í
framtíðinni, leiðandi fyrirtæki á sínu
sviði hér á landi og vörumerki sem á
eftir að lifa áfram sem og fjölmarg-
ar góðar minningar í huga þeirra
sem honum kynntust og voru hon-
um náin. Að honum er því mikil eft-
irsjá.
Þín er sárt saknað,
Þinn frændi,
Ketill Einarsson.
Það voru daprar fréttir sem bár-
ust eftir hátíðarnar um að Guð-
mundur frændi væri fallinn frá. Ég
kynntist Guðmundi frænda mínum
fyrir um 25 árum. Það voru því mið-
ur ekki gleðilegar aðstæður, en faðir
hans hafði farið í nýrnaaðgerð í
Kaupmannahöfn og fékk sýkingu
eftir aðgerðina og dó skömmu síðar.
Þar gat ég þó endurgoldið svolítið af
þeim vinargreiða sem fjölskylda
hans hafði sýnt okkur systkinum
mínum í mörg ár með árlegum jóla-
gjöfum frá fjölskyldunni í Kópavogi.
Sem barn var ég ávallt glaður að fá
þessa gjöf á hverjum jólum en
kynnist þeim ekkert fyrr en þarna
við sjúkrasæng fjölskylduföðursins.
Þar gat ég hýst þau litla stund þar
sem ég bjó sjálfur í Kaupmanna-
höfn. Eftir fráfall föður síns ákvað
Guðmundur að breyta til í lífi sínu
hóf hönnunarnám sitt. En hann
hafði áður starfað að múriðn, líklega
með föður sínum. Ég hef haft reglu-
legt samband við hann síðan og
fylgst með starfi hans og fyrirtæki.
Guðmundur var afar hæfileikaríkur
hönnuður sem vörur hans bera
sannarlega vott um. Ég starfa sjálf-
ur í hugbúnaðargeiranum og bað
hann eitt sinn að koma með hug-
mynd um hvernig ætti að pakka
vörunni minni inn til afhendingar til
viðskiptavina. Hugmyndin lét ekki á
sér standa og þar sýndi hann ótrú-
lega sköpunargáfu. Ég nýtti mér
þetta í sölu erlendis um skeið þegar
hugbúnaðurinn var enn afhentur á
geisladiskum. Guðmundur var var-
kár og skynsamur í rekstri fyrir-
tækis síns. Við hittumst reglulega
og nú síðast í upphafi ársins og
ræddum aðstæður í landinu og þar
kom í ljós að hann hafði haldið sjó í
þessum hremmingum landsins og
reksturinn hafði ekki verið skuldum
vafinn eins og víða. Við vorum sam-
mála því báðir að nú þyrfti landið á
útflutningstekjum að halda og ráð-
gerðum hvor með sínum hætti útrás
í fyrirtækjum okkar. Síðast hitt-
umst við á ráðstefnu um útflutning á
vormánuðum og kom ég Guðmundi í
samband við aðila sem gæti hjálpað
honum á markað í Noregi en þangað
hugðist hann sækja. Ég var á leið-
inni að hafa samband og spyrja
hvernig gengi með útflutningsáætl-
unina þegar þessar fregnir bárust.
Nú hittumst við ekki og skegg-
ræðum um hvernig við getum orðið
landi og þjóð að gagni, því Guð-
mundur hefur verið kallaður til ann-
ara verkefna. Ég bið Guð að blessa
konu hans og börn og móður og
systkini sem ávallt fylgdust með
honum, en hann var afar stoltur af
þeim öllum.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Kveðja,
Gunnlaugur frændi.
Fyrir nokkrum vikum hringdi
Guðmundur vinur minn í mig. Við
spjölluðum lengi saman og fórum
yfir ýmislegt sem við höfum rætt í
gegnum árin. M.a. rifjuðum við upp
tímann sem við unnum saman.
Hann þakkaði mér fyrir og ég þakk-
aði honum. Guðmundur var að
hringja í mig til þess að segja mér
að hann væri orðinn alvarlega veik-
ur. Hann vonaðist til að sér myndi
batna en var ekki viss. Ég velti því
fyrir mér hvort hann hefði verið að
kveðja mig. Það að hann væri að
þakka mér fyrir góðar samveru-
stundir var reyndar ekkert óvenju-
legt því þannig var Guðmundur.
Hann var góður vinur og kærleiks-
ríkur, átti auðvelt með að hrósa og
hann hafði áður þakkað fyrir gott
samstarf og góð kynni. Ég vildi trúa
því að hann gæti unnið á þessum
veikindum, tekið á þeim eins og
stóru erfiðu verkefni og leyst þetta.
Guðmundur var vanur að leysa stór
verkefni, en þetta var öðruvísi.
Ég kynntist Guðmundi árið 2002
þegar ég sótti um vinnu hjá honum.
Ég fann strax hvað hann hafði góða
nærveru. Það var skemmtilegt og
gott að vinna með honum og við
hlógum mikið. Vorum ekki alltaf
sammála og það var einstaklega
skemmtilegt að rökræða við hann.
Guðmundur setti alla mögulega
hluti sem voru að gerast í kringum
hann og í þjóðfélaginu í skemmtilegt
samhengi. Þeir sem þekkja til hönn-
unargeirans hér á landi vita hversu
erfitt það getur verið að halda út
þegar erfiðlega gengur. En það var
ekki erfitt fyrir Guðmund, a.m.k. lét
hann ekki mikið á því bera. Það er
engin tilviljun að Prologus og verk
Guðmundar hafa náð eins langt og
raun ber vitni. Hann hafði óbilandi
trú á því að þetta kæmi til með að
ganga. Honum þótti vænt um vinn-
una sína. Ég sé hann fyrir mér velta
vöngum yfir einhverju sem þurfti að
leysa, með pípu í annarri hendinni
og skissur fyrir framan sig. Hann
var fljótur að leysa verkefnin. Eftir
að ég fór frá Prologus spjölluðum
við reglulega saman og ég heimsótti
hann í nýjum bækistöðvum. Það var
alltaf gaman að koma til hans og
fara yfir stöðuna eins og við orð-
uðum það.
Vinnan var Guðmundi mikilvæg,
en fjölskyldan var honum allt. Hann
átti gott heimili og gerði sér grein
fyrir að hann gæti ekki unnið svona
mikið og einbeitt sér svona vel að
verkefnum sínum nema vegna þess
að hann ætti svo gott bakland.
Þegar ég hætti að vinna fyrir
✝
PÁLL ARASON
ferðafrömuður,
Bugi, Hörgárdal,
lést miðvikudaginn 5. janúar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Björn Pálsson,
Ari Karlsson.
✝
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
HANS GUNNAR HINZ,
andaðist föstudaginn 7. janúar.
Útförin fer fram frá Dómkirkjunni fimmtudaginn
20. janúar kl. 13.00.
Gunnar Björn Hinz, Laima Hinz,
Elís Örn Hinz, Sigrún Stefánsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.