Morgunblaðið - 08.06.2011, Blaðsíða 24

✝ Guðríður Guð-mundsdóttir
fæddist á Ytra-Hóli,
Vestur-Landeyjum,
Rangárvallasýslu
16. desember 1915.
Hún lést á Hrafnistu
í Reykjavík 29. maí
2011.
Foreldrar henn-
ar voru Guðmundur
Einarsson, útvegs-
bóndi í Viðey, Vest-
mannaeyjum, og Pálína Jóns-
dóttir, eiginkona hans. Guðríður
var ein af tólf alsystkinum, auk
þess eignaðist faðir hennar þrjár
dætur og einn uppeldisbróðir
ólst upp með þeim. Af þeim eru á
lífi ein systir hennar, Þórunn
Guðmundsdóttir, sem liggur nú
þungt haldin á sjúkrahúsi, og
uppeldisbróðir, Ragnar Hafliða-
son. Guðríður fluttist með for-
eldum sínum til Vestmannaeyja
árið 1921. Þar byggðu foreldrar
dóttur. 2) Guðmunda Erla, gift
Gérard Vautey. Þeirra börn eru
Nils Sveinbjörn og Sólveig Guð-
ríður. Barnabörnin eru þrjú: Jo-
achim, sonur Nils og Noémie, og
Heidi og Axel, börn Sólveigar og
Pierre Blanc. 3) Kári Hafsteinn,
kvæntur Írisi Björnæs Þór. Börn
þeirra eru Örvar Hafsteinn og
Marít Guðríður. Barnabörnin eru
fjögur: Börn Örvars eru Svein-
björn Hafsteinn og Þórunn Ebba.
Sambýliskona hans er Ingibjörg
Katrín Stefánsdóttir. Börn Marít-
ar og Hafsteins V.H. Valgarðs-
sonar eru Sandra Magný og
Sindri Snær.
Guðríður stundaði nám við
Kvennaskólann í Reykjavík,
starfaði síðan við búskap og út-
gerð föður síns þar til hún flutti
til Reykjavíkur og giftist Svein-
birni 1945. Eftir það stjórnaði
hún heimili sínu með mikilli
reisn. Sveinbjörn rak vélsmiðju í
eigin nafni og var auk þess sér-
fræðingur í húsaflutningum.
Hann þótti einstaklega verklag-
inn og var eftirsóttur til vinnu.
Sveinbjörn lést 5.7. 1993.
Útför Guðríðar fer fram frá
Áskirkju í dag, 8. júní 2011, og
hefst athöfnin kl. 13.
hennar húsið Viðey,
á horni Vest-
mannabrautar og
Bárugötu, sem á
þeirra tíma mæli-
kvarða var stórt og
fallegt hús.
Guðríður giftist
Sveinbirni Hafsteini
Pálssyni, vél-
smíðameistara og
sérfræðingi í húsa-
flutningum, 30. júní
1945 og bjuggu þau í Reykjavík
og lengst af á Langholtsvegi 144.
Þau eignuðust þrjú börn sem eru:
1) Guðlaug Steinþóra, gift Þórði
Kristjánssyni. Guðlaug á dótt-
urina Erlu. Þórður á synina
Kristján og Hilmar og saman
eiga þau soninn Tómas Þór.
Barnabörnin eru fjögur: Ísold
Heiða og Ylfa, dætur Erlu og
Sigurðar Róbertssonar; Klara
Rún og Baldur Freyr, börn Hilm-
ars og Rannveigar Jóhanns-
Elsku mamma.
Þú gafst okkur lífið í orðsins
fyllstu merkingu og varst alltaf
til staðar, þegar við þurftum á
þér að halda.
Á heimili ykkar pabba var allt-
af gott að vera, þar voru kær-
leikur, heiðarleiki, kurteisi og
virðing í hávegum höfð. Mikil
gestrisni var í ykkar húsi, þar
voru allir jafn velkomnir.
Þú elskaðir landið þitt og móð-
urmálið en enginn staður var
fegurri en Vestmannaeyjar. Þú
varst mikil sjálfstæðiskona og 17.
júní var mikill hátíðardagur á
okkar heimili. Okkur langar til að
setja hér nokkur erindi úr Vest-
mannaeyjaljóðinu „Heima“, sem
þér var svo kært.
Hún rís úr sumarsænum
í silkimjúkum blænum
með fjöll í feldi grænum,
mín fagra Heimaey.
Við lífsins fögnuð fundum
á fyrstu bernskustundum,
er sólin hló á sundum
og sigldu himinfley.
Hér reri hann afi á árabát
og undi sér best á sjó,
en amma hafði á öldunni gát
og aflann úr fjörunni dró.
Er vindur lék í voðum
og vængir lyftu gnoðum,
þeir þutu beint hjá boðum
á blíðvinafund.
Og enn þeir fiskinn fanga
við Flúðir, Svið og Dranga,
þótt stormur strjúki vanga,
það stælir karlmanns lund.
Og allt var skini skartað
og skjól við móðurhjartað,
hér leið mín bernskan bjarta
við bjargfuglaklið.
Er vorið lagði að landi,
var líf í fjörusandi,
þá ríkti unaðsandi
í ætt við bárunið.
Þegar í fjarskann mig báturinn ber
og boðinn úr djúpi rís,
eyjan mín kæra, ég óska hjá þér
að eigi ég faðmlögin vís.
Þótt löngum beri af leiðum
á lífsins vegi breiðum,
þá finnst á fornum eiðum
margt falið hjartamein.
En okkar æskufuna
við ættum þó að muna
á meðan öldur una
í ást við fjörustein.
(Ási í Bæ)
Við erum þakklát fyrir þá fyr-
irmynd sem þú varst okkur og
trúum því að nú sért þú komin
heim til Eyjanna þinna fögru og
allra, sem þú unnir svo heitt.
Með virðingu og þökk kveðj-
um við þig, megir þú hvíla í friði.
Þín börn,
Guðlaug, Erla og Kári.
Látin er í hárri elli kær
tengdamóðir mín, en hún varð 95
ára gömul. Hún lést að Hrafnistu
í Reykjavík þann 29. maí 2011.
Ég kom inn í fjölskyldu henn-
ar og Sveinbjörns, eiginmanns
hennar, síðla árs 1979 og kynnist
þá þessari mætu konu.
Frá fyrstu kynnum tókst með
okkur mikil vinátta sem varði
alla tíð. Með fáum orðum
vildi ég kveðja þessa merku
konu sem unni sinni heimabyggð
Vestmannaeyjum umfram allt.
Ég þakka fyrir alla þá um-
hyggju og hlýju sem hún sýndi
sonum mínum og fjölskyldum
þeirra og ekki síður barna-
börnum mínum.
Margar stundir áttum við
saman bæði áður og eftir að hún
fluttist á Hrafnistu.
Ég gæti skrifað svo miklu
meira um tengdamóður mína, en
þær minningar mun ég geyma í
huga mínum.
Þinn
Þórður.
Nú ertu farin, amma mín.
Eina amman sem ég hef getað
glaðst með, nánast allt mitt líf.
Frá því ég var kornungur hefur
þú verið eina amman sem ég átti.
En þú varst alveg meira en nóg
fyrir ungan dreng að alast upp
með. Alvöru amma með skápa
fulla af góðgæti og hjarta fullt af
hlýju. Ég minnist ávallt sunnu-
daganna sem við pabbi lögðum
leið okkar til þín þar sem þú
varst á fullu að bera kaffi og góð-
gæti í gesti dagsins. Það fór eng-
inn heim öðruvísi en saddur og
sæll. Þeir fengu heldur engu um
það ráðið. Í heimsókn voru þeir
mættir og þá var eins gott að
þeir tóku til matar síns. Alvöru
húsfrú með eitt takmark: Að
gleðja aðra. Þú varst og verður
alltaf ofarlega í huga mér. Þú
varst einstök á þinn hátt, alvöru
íslensk kona sem hafði lifað tím-
ana tvenna. Skoðanir þínar á
íþróttum munu alltaf fá mig til að
brosa. Ég get ekki hugsað um
ræður þínar um markvörð ís-
lenska handboltalandsliðsins án
þess að hlæja.
En nú fæ ég ekki lengur að
hitta þig. Þinn tími hér á meðal
vor er liðinn. Ég er ekki sorg-
mæddur því ég veit að þú ert
sátt. Ég mun samt sakna þín
óendanlega. Ég mun aldrei
hugsa um pönnukökur eða Vest-
mannaeyjar án þess að hugsa til
þín. Ég veit að það gleður þig. Þú
varst eina amman sem ég átti. Þú
varst eina amman sem ég þurfti.
Tómas Þór.
Við þökkum þér, elsku amma,
fyrir hvað þú varst okkur alltaf
góð og allar samverustundirnar á
Íslandi og í Frakklandi. Við mun-
um aldrei gleyma bjarta blikinu í
fallegu bláu augunum þínum.
Það gleður okkur mjög að sjá
þetta sama blik í bláum augum
Joachims litla, sem mun alltaf
minna okkur á þig.
Nils og Sólveig.
Elsku amma mín. Mér finnst
slæmt að þú sért farin frá mér.
Það var gott að fá að alast að
hluta til upp hjá ykkur afa á
Langholtsveginum. Hjá ykkur
leið mér vel. Þú veittir mér skil-
yrðislausa ást og umhyggju.
Á heimili ykkar afa var stans-
laus gestagangur. Það jaðraði við
að hægt væri að kalla heimilið fé-
lagsmiðstöð. Þú tókst vel á móti
öllum og varst ánægðust ef þú
gast fært fólki eitthvað að borða.
Það var þín leið til að sýna ást.
Þú hafðir samt alltaf góðan
tíma fyrir mig. Ég var orðin vel
læs fimm ára gömul af því að þú
kenndir mér það. Eins og Heiðu-
bókin var bókin okkar afa voru
Piltur og stúlka og Maður og
kona okkar bækur. Þú last bæk-
urnar fyrir mig þegar ég var lítil
og mér þótti mjög vænt um þeg-
ar þú keyptir þær handa mér við
fermingu.
Það er ekki auðvelt að lýsa
góðsemi þinni og manngæsku á
prenti. En þú varst einfaldlega
einstök. Dásamleg amma sem ég
mun elska alla ævi. Án þín væri
ég ekki það sem ég er í dag.
Erla.
Minning um Gauju.
Þín er komin kveðjustund,
konan er sinnti manni og börnum.
Lítum á það sem frelsisfund,
fremur en að halda uppi vörnum.
Þegar leiðir skilur er þörf að
þakka,
þessa gengnu leið.
En trúað ég gæti, í framtíðinni,
bæði yfir börnunum vaki.
Þú varst ekki áberandi, en vannst
samt verk þín í hljóði,
varðir þitt hús með gætni.
Varst oft í garði þínum gerandi,
gafst verki þínu hlýju og natni.
(JLT, júní 2011)
Kveðja
Þóra og börn.
Guðríður
Guðmundsdóttir
24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 8. JÚNÍ 2011
✝ Oddgeir Há-rekur Stein-
þórsson fæddist í
Ólafsvík 13. apríl
1931. Hann and-
aðist á Landspít-
alanum við Hring-
braut 31. maí
síðastliðinn.
Foreldrar Odd-
geirs voru Stein-
þór Bjarnason sjó-
maður, f. 22.1.
1894, d. 28.10. 1966, og Þor-
björg Guðmundsdóttir ljós-
móðir, f. 20.3. 1892, d. 23.4.
1982, en þau bjuggu lengst af í
Ólafsvík. Oddgeir var yngstur
fimm systkina en þau voru
Guðmundur Ársælsson, Ingi-
björg, Bergþór og Sigurður
Steinþórsbörn sem öll eru lát-
in.
Hinn 22. desember 1956
kvæntist hann Ingibjörgu Sól-
rúnu Guðmundsdóttur frá
Látrum í Aðalvík, f. 29.1. 1936.
Börn Oddgeirs og Ingibjargar
eru: 1) Guðmundur, f. 25.3.
1957, kvæntur Jóhönnu Þór-
unni Harðardóttur, f. 13.8.
1959, börn þeirra eru Hlynur,
f. 28.10. 1977, Ingibjörg Ósk, f.
1.12. 1978, Oddgeir, f. 1.4.
geirs og Ingibjargar eru orðin
15 og barnabarnabörnin sjö.
Á sínum yngri árum í Ólafs-
vík stundaði Oddgeir ýmsa
vinnu í landi sem tengdist sjó-
sókn og á unglingsárunum sem
handlangari í brúar-
vinnuflokki. Hann stundaði
nám í Héraðsskólanum á Laug-
arvatni veturinn 1947 til 1948.
Árið 1949 flutti hann til
Reykjavíkur og hóf húsasmíð-
anám við Iðnskólann í Reykja-
vík en iðnmeistari hans var
Kristvin Jósúa Hansson. Odd-
geir, sem var húsasmíðameist-
ari, starfaði alla tíð sem húsa-
smiður hjá ýmsum meisturum,
lengst af hjá Óskari Eyjólfs-
syni húsasmíðameistara hjá
SÍS. Á síðari árum starfaði
hann þó sem verktaki. Oddgeir
var af þeirri kynslóð smiða
sem gátu smíðað allt, hvort
sem það voru húsgögn eða
stórar byggingar. Meðal
margra verka teiknaði hann
og byggði tvö hús í Ólafsvík
fyrir systkin sín Bergþór og
Ingibjörgu, húsin standa við
göturnar Stekkjarholt 7 og
Mýrarholt 14. Árið 2001 fluttu
þau Oddgeir og Ingibjörg til
Þorlákshafnar, í Lyngberg 8,
eftir að hafa búið allan sinn
hjúskap í Háagerði 67 í
Reykjavík.
Útför Oddgeirs fer fram frá
Þorlákshafnarkirkju í dag, 8.
júní 2011, og hefst athöfnin kl.
14.
1981, Hörður, f.
20.3. 1983, og Vil-
hjálmur, f. 22.6.
1994. 2) Margrét,
f. 17.3. 1958, dæt-
ur hennar eru Al-
dís Margrét
Bjarnadóttir, f.
4.6. 1982, og
Hrafnhildur Eva
Guðmundsdóttir, f.
23.8. 1987. 3) Rún-
ar, f. 2.11. 1960,
kvæntur Guðrúnu Ágústs-
dóttur, f. 23.1. 1963, synir
þeirra eru Ágúst Hróbjartur, f.
17.6. 1983, Sturla, f. 8.6. 1984,
og Rúnar, f. 28.2. 1995. 4) Þor-
björg, f. 14.5. 1962, gift Þráni
Viðari Þórissyni, f. 31.10. 1959,
synir þeirra eru Heiðar Már, f.
1.9. 1994, og Hilmar Örn, f.
15.5. 1998. Þráinn á soninn Úlf
Þór, f. 2.7. 1990. 5) Steinþór, f.
17.11. 1970, sambýliskona hans
er Margrét Júlía Júlíusdóttir,
f. 2.4. 1976, dóttir þeirra er
Tinna, f. 15.3. 2007. 6) Vignir
Örn, f. 6.9. 1975, sambýliskona
hans er Katrín Eva Erlars-
dóttir, f. 13.8. 1975, synir
þeirra eru Hjörtur Árni, f.
2.11. 2007, og Hlynur Egill, f.
2.10. 2009. Barnabörn Odd-
Þegar ég minnist pabba eru
þau orð sem koma fyrst upp í
hugann heiðarleiki, hjálpsemi og
mikil manngæska; sem kom m.a.
fram í því hversu mikill dýravin-
ur hann var.
Pabbi og mamma hófu búskap
árið 1956 í Háagerði 67 í
Reykjavík, sem pabbi hafði þá
þegar byggt, og varð það æsku-
heimili okkar systkinanna. Afi
og amma, þau Steinþór og Þor-
björg, bjuggu í risinu á meðan
þau lifðu. Háagerðið var ekki
stórt í fermetrum og sennilega
var mjög þröngt um átta manna
fjölskyldu, ásamt heimilisdýr-
um, en við systkinin þekktum
ekkert annað.
Pabbi var alla tíð mjög mikill
dýravinur og mátti ekki á það
heyra minnst að farið væri illa
með dýr. Allt frá fyrstu tíð voru
kettir á okkar heimili og hafði
pabbi mikla ánægju af þeim og
leit á þá sem vini sína. Síðasti
kötturinn sem þau mamma áttu
hérna í Þorlákshöfn var enda-
laus uppspretta ánægju fyrir
pabba, og var mikil sorg í Lyng-
berginu þegar kötturinn féll frá
háaldraður.
Pabbi var einhver heiðarleg-
asti maður sem ég hef nokkurn
tíma kynnst, og vil ég trúa því að
hann hafi alið upp hið sama í
okkur systkinunum. Hann gerði
aldrei upp á milli þeirra sem
hann vann fyrir og kappkostaði
alltaf að skila af sér fullkomnu
verki, stundum á kostnað þess
sem hann uppskar að launum.
Honum var mikið í mun að skilja
þannig við verkin að ekkert væri
upp á hann að klaga.
Eftir að við systkinin vorum
komin á fullorðinsár var hann
alltaf boðinn og búinn að að-
stoða okkur, sem og aðra í fjöl-
skyldunni, á allan þann hátt sem
hann best gat. Hann var einn að-
alhvatamaður þess að æsku-
heimili móður okkar, Ingibjarg-
ar Sólrúnar Guðmundsdóttur, á
Látrum í Aðalvík, yrði endur-
reist á árunum eftir 1973 og
vann mikið að því verki. Hann
eyddi miklum tíma í að hjálpa
mér að innrétta mína fyrstu
íbúð, og hann aðstoðaði Rúnar
bróður við að byggja þegar hann
reisti sér sitt hús í Mosfellsbæn-
um.
Pabbi hafði alla tíð nýtt hlut-
ina vel og aldrei viljað henda
neinu sem hugsanlega gæti
komið að gagni einhvern tíma
seinna. Oft var hnýtt í hann fyrir
að safna alls konar „spýtna-
braki“ og öðru „rusli“ í bílskúr-
inn og verkstæðið hjá sér, en
það kom svo margoft í ljós
seinna, að þegar einhvern vant-
aði einhverja lista, skrúfur,
skrár eða annað smálegt, þá var
það yfirleitt að finna innan um
dótið hans pabba. Ekki leiddist
honum þá að geta dregið þetta
fram sigri hrósandi.
Síðasta vetur var ég svo
heppinn að geta unnið með
pabba að hans síðasta verkefni,
sem var lítið garðhús fyrir dótt-
ur mína Tinnu. Ég hafði byrjað
á þessu verki síðasta sumar,
meira af vilja en getu, en hann
var fljótur að sýna þessu áhuga
og vildi ólmur fá að koma að
þessu. Þetta dundaði hann sér
svo við í bílskúrnum hjá sér allt
síðasta haust og hafði mikið
gaman af. Þá komu timburaf-
gangarnir sem safnast höfðu
upp í gegnum árin sér vel.
Hjarta hans og sál liggur í þessu
síðasta verkefni, sem hann rétt
náði að ljúka áður en veikindi
hans fóru að ágerast.
Blessuð sé minning þín pabbi
minn. Þín er sárt saknað.
Steinþór.
Margt flýgur í gegnum hug-
ann þegar ég minnist föður
míns, Oddgeirs Háreks Stein-
þórssonar. Pabbi var yngstur
sinna systkina og þar af leiðandi
kallaður Lilli, sem okkur systk-
inunum fannst alltaf skrítið. Að
alast upp í sjávarplássinu Ólafs-
vík og að eiga föður og bræður
sem sjómenn setur sitt mark. Þó
svo að pabbi hafi ekki gert sjó-
mennsku að ævistarfi og flutt til
Reykjavíkur togaði sjórinn allt-
af í. Frá því að ég man eftir mér
var farið svo til á hverjum
sunnudagsmorgni í bíltúr með
okkur systkinin og alltaf lá leið-
in niður á höfn. Þar gat hann
rakið sögu þeirra báta sem voru
í höfn hverju sinni og skipti þá
engu hvort búið var að breyta
þeim eða skipta um nafn.
Pabbi var völundarsmiður og
ég var svo lánsamur að verða
lærlingur hans þegar ég hóf
nám í húsasmíði. Hann var ekki
lengi að kenna mér að bera virð-
ingu fyrir verkfærum eða eins
og hann sagði við mig þegar ég
henti frá mér nýrri handsög: „Sá
sem á verkfæri fær vinnu, hinir
ekki.“ Það var ekki auðvelt að
vera sonur pabba á þeim vinnu-
stöðum sem við unnum saman á,
enginn afsláttur á nákvæmni
eða vandvirkni. „Ef fúskað er í
uppslætti á sökkli húss eltir það
verkið upp í þak,“ sagði hann
ætíð. Þessi agi sem hann veitti
mér var til góðs og er mitt leið-
arljós í gegnum minn vinnuferil.
Pabbi var ákaflega bóngóður
en þótti að sama skapi ómögu-
legt að biðja aðra um hjálp, vildi
ekki trufla. Hann var ham-
hleypa til vinnu og það var ekki
til í hans orðaforða gagnvart
sjálfum sér að taka það rólega
en þegar sjötugsaldrinum var
náð sagðist hann ætla að hætta
að vinna á sunnudögum. Pabba
langaði alltaf að eiga föndurað-
stöðu við heimili okkar í Háa-
gerði og lengi var reynt að fá
leyfi til að byggja bílskúr við það
en það fékkst aldrei.
Ég flyt til Þorlákshafnar
sumarið 2000 en um það leyti
hafði pabbi ákveðið að draga
saman seglin, enda að verða sjö-
tugur, og selja iðnaðarhúsnæði
sem hann átti í Reykjavík. Eftir
að hafa heimsótt mig alloft til
Þorlákshafnar vaknaði áhugi
hans fyrir staðnum, sem var
honum ekki ókunnugur því hann
hafði unnið fjörutíu árum áður
við uppslátt á einu af húsum
Meitilsins. Einnig höfðu pabbi
og mamma, Ingibjörg S. Guð-
mundsdóttir frá Látrum í Aðal-
vík, hugleitt það á sínum tíma
hvort þau ættu að flytja til Þor-
lákshafnar. Eftir að hafa skoðað
hvað var í sölu hér á staðnum ár-
ið 2001 fundu þau lítið einbýlis-
hús með stórum bílskúr sem
uppfyllti þeirra væntingar.
Pabbi gat komið helstu tré-
smíðavélunum fyrir í skúrnum
og þar með rættist draumurinn
um fönduraðstöðuna. Eftir að
pabbi veiktist fyrir sjö árum
varð fönduraðstaðan ómetanleg
fyrir hann. Það að geta farið út í
skúr að dunda veitti honum mik-
inn styrk og létti mikið undir
með mömmu í umönnun hans.
Pabbi hafði í veikindum sínum
meiri áhyggjur af mömmu, sem
er okkar stoð og stytta, en sjálf-
um sér.
Að lokum minnist ég bryggju-
rúnta okkar feðga sem héldu
áfram, nú hér í Þorlákshöfn, þar
sem við ræddum saman um
báta, pólitík eða hvaðeina sem
hæst bar hverju sinni, það var
okkar gulltími.
Blessuð sé minning pabba.
Guðmundur.
Oddgeir H.
Steinþórsson
 Fleiri minningargreinar
um Oddgeir H. Stein-
þórsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.