Morgunblaðið - 08.07.2011, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. JÚLÍ 2011
✝ Arnór Pét-ursson fæddist
í Kópavogi 14. nóv-
ember 1959. Hann
lést á gjörgæslu-
deild Landspítalans
í Fossvogi 28. júní
2011.
Foreldrar Arn-
órs eru Sigrún
Clausen, f. 20.10.
1930 og Pétur I.
Guðjósson, f. 25.5.
1928, d. 20.9. 1996. Systkini
hans eru Guðfinna G., f. 2.1.
1951, Guðjón P., f. 30.8. 1953,
Arinbjörn, f. 21.5. 1955 og Þor-
steinn G., f.27.7. 1951.
Arnór kvæntist fyrrum eigin-
konu sinni, Áslaugu Magn-
úsdóttur, f. 29.12. 1950, hinn
15.11. 1975, en þau skildu 1998.
Dóttir þeirra er Magný Ósk, f.
26.10. 1968, maki hennar er Þór
var einn stofnenda Íþróttafélags
fatlaðra í Reykjavík og gegndi
fyrstur formennsku í félaginu,
allt til ársins 1986. Sjálfur var
hann íþróttamaður og keppti
fyrstur fatlaðra Íslendinga á Ól-
ympíuleikum þegar hann keppti
í lyftingum á leikunum í Arn-
heim árið 1980. Auk ötuls starfs
innan íþróttahreyfingarinnar
starfaði Arnór um árabil innan
Sjálfsbjargar, landssambands
fatlaðra, og var meðal annars
formaður sambandsins árin
1998 til 2004. Hann hlaut fjölda
viðurkenninga fyrir störf sín,
þar á meðal gullmerki Íþrótta-
sambands Íslands, Íþrótta-
sambands fatlaðra, Íþrótta-
félags fatlaðra í Reykjavík og
var sæmdur riddarakrossi Hinn-
ar íslensku fálkaorðu árið 1997.
Arnór starfaði hjá Trygg-
ingastofnun ríksins í 37 ár eða
frá árinu 1974.
Útför Arnórs fer fram frá
Víðistaðakirkju í dag, 8. júlí
2011, og hefst athöfnin kl. 13.
Kristjánsson, f.
22.5. 1965. Þau eiga
fjögur börn. 1)
Björgvin Viktor
Þórðarson, f. 27.10.
1985, börn hans eru
Magni Þór Björg-
vinsson, f. 2004 og
Tanja Birna Björg-
vinsdóttir, f. 2009.
2) Arnór Ingi Þórs-
son, 19.4. 1990. 3)
Jón Þór Þórsson, f.
5.7. 1993. 4) Áslaug Ýr Þórs-
dóttir, f. 11.3. 1995.
Arnór fæddist í Kópavogi en
fluttist á Akranes árið 1959.
Hann lauk gagnfræðaprófi
1966, árið 1971 hlaut hann skip-
stjórnarréttindi og fiskimanna-
próf og sótti sjó um nokkurra
ára skeið. 13.8. 1971 lamaðist
Arnór í bílslysi en eftir það var
hann bundinn hjólastól. Arnór
Elsku pabbi minn, mánudag-
urinn 23. maí fer seint úr minni
mér, þegar ég og nafni þinn kom-
um heim til þín og þú varst svo
mikið veikur í rúminu þínu. En ég
hafði fulla trú á því allar 5 vik-
urnar að þú mundir ná þér og
sagði oft þegar læknarnir voru
svartsýnir að þeir vissu ekki hvað
þú værir duglegur og sterkur og
mundir geta sigrað hvað sem er,
það væri ekkert of erfitt fyrir þig.
En þrátt fyrir að allir bestu
læknar og hjúkrunarfólk landsins
reyndu að gera allt sem hægt var
að gera fyrir þig, þá dugði það
ekki til. Við getum aldrei þakkað
öllu þessu góða fólki nógu vel fyr-
ir okkur, en starfsfólk gjörgæslu-
deildar Landsspítalans í Foss-
vogi er alveg einstakt og var
okkur svo gott.
Það er erfitt að sætta sig við að
þú sért búinn að kveðja okkur, en
ég trúi því að nú sért þú á ein-
hverjum fallegum stað, hlaupandi
um í fótbolta og siglir um öll
heimsins höf á fallegum bát og
takir voffalingana sem ég hef átt
með þér í öll nýju ævintýrin sem
bíða þín.
Við töluðum alltaf saman í
síma tvisvar á dag, þegar síminn
minn hefur hringt síðustu daga
þá er ég alltaf að bíða eftir að þú
hringir og segir: „Óskin mín,
pabbi gamli varð að heyra í þér,“
en þú sagðir sjaldan nafnið mitt,
kallaðir mig yfirleitt Óskina þína.
Það er svo margs að minnast
og ég gæti setið í marga klukku-
tíma og skrifað um allt það góða
og skemmtilega sem við gerðum
saman, en ég ætla að kveðja þig
með orðunum hans langafa.
Þó að samvistum sviptumst í bráð,
ég sé þig og kyssi í anda,
meðan ég lifi skal minning þín skráð,
mér fyrir hugsjónum standa.
Með saknaðartárum ég þakka þér,
hvað þú varst mér umburðarlyndur,
ástríki og blíðu er auðsýndir mér,
þótt oft blési mótlætis-vindur.
Far vel að eilífu, ástvinur minn,
annist þig guðdómsins kraftur,
ég kveð þig með tárum í síðasta sinn,
í sæluvist finnumst við aftur.
Ég kveð þig, faðir, kveð í hinsta sinn,
kveð þig nú með saknaðar ljóði þýðu,
þökk fyrir starfið, þökk fyrir dugnað þinn
þökk fyrir sýnda föðurást og blíðu.
(Guðlaugur Sigurðsson)
Guð einn á himnum veit hvað
mér þykir vænt um þig og sakna
þín mikið.
Óskin þín eina,
Magný Ósk Arnórsdóttir.
Kæri tengdapabbi, það var erf-
itt fyrir mig að sætta mig við að
horfa uppá þig svona mikið veik-
an í fimm vikur og geta ekki
hjálpað þér en til aðstoðar voru
læknar og hjúkrunarfólk sem
stóðu þétt við hlið þér og véku
ekki frá þér og gerðu allt sem þau
gátu, en það dugði ekki til. Nú er
þinni baráttu lokið í þessu lífi og
megi eitthvað betra taka við hjá
þér.
Þú gerðir margt sem þú getur
verið stoltur af og varst mér alltaf
góður tengdafaðir, tókst vel á
móti mér á heimili þínu og Ás-
laugar tengdamömmu í Stífluseli
2. Ég bað um hönd dóttur þinnar
og með þínu samþykki giftumst
við 23.6. 1990 og flutti dóttir þín
með mér að heiman og var það
þér ekki auðvelt að horfa á eftir
Magný Ósk, einkadóttur þinni,
með soninn Björgvin Viktor fara
úr hreiðrinu og stofna eigið heim-
ili. En barnabörnin urðu fjögur,
Björgvin Viktor, Arnór Ingi, Jón
Þór og Áslaug Ýr og ég veit að þú
varst stoltur af þessum stóra
hópi.
Við áttum margar góðar
stundir í sumarhúsum og á hátíð-
ardögum þegar slegið var upp
stórum matarveislum. Nú er
stórt skarð höggið í hópinn, þú
ert fallinn frá. Þú sem hafðir allt-
af frá einhverju að segja. Ég vil
þakka hjúkrunarfólki gjörgæslu-
deildar Landspítalans í Fossvogi
fyrir að fá að heimsækja þig og
taka vel á móti mér í 35 erfiða
daga. Megi minning þín lifa um
aldur og ævi í hjörtum okkar sem
eftir lifum.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Ég kveð þig með söknuði.
Þinn tengdasonur,
Þór Kristjánsson.
Afi minn, besti afi sem hægt er
að eiga, ég fæ mig ekki til að trúa
því að þú sért ekki lengur hér. Að
ég geti aldrei aftur hringt í þig,
talað við þig, heimsótt þig eða
fengið hjálp við að læra, en ég
veit að ég verð að venjast því.
Allar stundirnar sem ég átti
með þér voru svo góðar og ég
mun alltaf minnast þeirra með
söknuði.
Þú kallaðir mig alltaf afaprins-
essuna þína og ég vissi að ég gat
alltaf leitað til þín, sama hvað var
að eða um hvað ég vildi tala. Ég
mun alltaf líta upp til þín og alls
þess sem þú afrekaðir í gegnum
tíðina. Þú varst góður vinur,
elsku afi minn, hafðir alltaf tíma
fyrir mig og ég veit að það sem ég
sagði þér fór aldrei neitt lengra.
Ekki nóg með að þú hafir verið
frábær og góður maður með
sterkar skoðanir, þú varst líka
besti og þolinmóðasti kennarinn,
þó það væri ekki nema bara
hvatningin og stuðningurinn áttir
þú oft stóran þátt í góðum ein-
kunnum mínum. Það er erfitt að
hugsa til þess að hafa þig ekki í
lífi mínu en ég vona svo innilega
að þú sért á góðum stað núna því
þú átt það svo sannarlega skilið
eftir allt það góða og merkilega
sem þú gerðir og afrekaðir.
Elsku afi minn, ég sakna þín
svo mikið, minning þín er ljós í lífi
mínu.
Ég vil þakka öllu góða starfs-
fólkinu á gjörgæsludeildinni fyrir
allt sem þau gerðu fyrir þig og
fyrir að leyfa mér að heimsækja
þig þegar þú varst þar.
Megi gæfan þig geyma,
megi Guð þér færa sigurlag.
Megi sól lýsa þína leið,
megi ljós þitt skína sérhvern dag.
Og bænar bið ég þér,
að ávallt geymi þig Guð í hendi sér.
(Bjarni Stefán Konráðsson)
Elsku afi minn, þú varst besta
fyrirmynd sem sérhver hefði get-
að hugsað sér.
Þín afaprinsessa
Áslaug Ýr.
Afi minn, þú varst mér alltaf
kær. Þegar fullskrifað A4-blað
snerist við hjá mér einn daginn,
hjálpaðir þú mér að snúa því við
þann næsta. Ef vandamál komu
upp í skólanum vildir þú alltaf
hjálpa mér og er skólavist minni
lauk þá hafðir þú fulla trú á að ég
gæti klórað mig í gengum skól-
ann sem reyndist mér erfiður.
Eyrun þín hlustuðu alltaf á rödd
mína, sama hvað gekk á og það
hjálpaði mér mikið við að halda
áfram og klára daginn.
Það er erfitt að sætta sig við
það að þú sért farinn mér frá en
ég trúi því að eitthvað betra taki
við hjá þér núna.
Þú átt allt það besta skilið fyrir
þín afrek í lífinu, þú hjálpaðir fullt
af fólki í erfiðleikum en gleymdir
alltaf þér sjálfum. Á hverju ein-
asta kvöldi þegar síminn hringir
finnst manni alltaf eins og þú sért
að hringja og bjóða góða nótt.
Það er eins og maður fatti ekki að
þú sért farinn frá okkur og ég
neita að trúa því að þú sért alveg
farinn, ég trúi að þú eigir eftir að
fylgja mér og hjálpa mér í þeim
erfiðleikum og krókaleiðum sem
lífið hefur að geyma. Ef spurning
vaknaði hjá mér og ég spurði þig
svara en þú vissir ekki svarið, var
ekkert annað í stöðuni hjá þér en
að finna svarið og láta mig vita.
Vantaði mann ártöl fyrir ritgerðir
spurði ég þig og þú fannst það
fyrir mig, mikið vissir þú, höfuð
þitt var sem bókasafn fullt af upp-
lýsingum.
Þegar ég var lítill átti ég það til
að missa út úr mér ýmsar setn-
ingar sem hefðu frekar átt að búa
innan hugsana minna, þú sagðir
alltaf að það ætti að skrifa allt
niður sem kæmi út úr munninum
mínum og búa til bók og það eru
ekki nema sirka tveir mánuðir
síðan þú nefndir þetta síðast.
Það er mjög skrítið að hafa
verið í útskrift Arnórs á föstu-
dagskvöldið og fá svo símtal á
mánudagsmorguninn um að ein-
hvað hefði komið upp á hjá þér,
þá hrundi himinninn og hugurinn
var allan tímann hjá þér á spít-
alanum og hugsanir mínar til þín
víkja aldrei frá mér.
Ég er svo þakklátur fyrir að
hafa átt þig sem afa og er stoltur
af öllu því sem þú afrekaðir á
þeim tíma sem þú fékkst í lífinu.
Hvíldu í friði, elsku afi minn.
Þinn afastrákur,
Jón Þór.
Hann var einstakur, hann
gerði það sem flestum myndi sýn-
ast ógerlegt. Hann var lamaður
upp að bringu eftir bílslys. Hann
lá á sjúkrahúsi mánuðum saman
og naut okkar bestu lækna, en
þar kom að þeir gátu ekki meir.
Ábending kom um heilsustofnun,
í Hornbæk í Danmörku, þá var
engin Grensásdeild til og þangað
fór hann í fylgd foreldra sinna og
dvaldi þar í hálft ár við endurhæf-
ingu, við bestu aðstæður. Heim-
kominn hét hann því að nota vel
það sem heilt væri af sjálfum sér,
þ.e. allt fyrir ofan bringu. Hand-
leggir voru þjálfaðir til hreysti-
verka og hugsunin var tær og
skýr. Hann gerðist afreksmaður í
lyftingum og átti til skamms tíma
a.m.k. lyftingamet í bakpressu.
Hann hvatti aðra sem svipað var
ástatt með til iðkunar íþrótta.
Hann stofnaði með öðrum
Íþróttafélag fatlaðra og var for-
maður þess um árabil. Hann tók
fyrstur þátt í Ólympiuleikum fatl-
aðra f.h. Íslands í Arnheim 1980.
Hann valdist til forystu í lands-
sambandi fatlaðra, Sjálfsbjörg,
og var þar formaður um tíma, á
hann hlóðust trúnaðarstörf enda
var hann ósérhlífinn. Hann var
ætíð fulltrúi jafnréttis og réttlæt-
is. Hann var einlægur, hann var
hjálpfús og margir nutu góðvild-
ar hans og velvildar. Ekkert óx
honum í augum, hann sagði: Það
er ekkert að mér nema að ég get
ekki gengið. Hann ferðaðist víða,
hérlendis sem og erlendis og
fannst ekki tiltökumál að bregða
sér milli heimsálfna ef því var að
skipta. Aldrei miklaðist hann af
dugnaði sínum eða verðlauna-
gripum og viðurkenningum sem
honum hlotnuðust, slíkt var
geymt afsíðis. Aldrei ræddi hann
um hjálpfýsi sína en um hana
vitnaðist samt.
Hann var heiðarlegur, jákvæð-
ur, gamansamur, sögumaður og
að sjálfsögðu mikill áhugamaður
um íþróttir, ekki síst knattspyrnu
sem hann stundaði á yngri árum,
alveg sérstaklega var honum
annt um ÍA og lét hann engan leik
framhjá sér fara, ef þess var
nokkur kostur. Hann var mikill
fjölskyldumaður og afar stoltur
af afkomendum sínum. Hans
verður minnst með eftirsjá. Hann
var hetja.
Ég bið góðan Guð að blessa
hann og styðja hann og styrkja á
fyrstu göngu hans á grænum
grundum eilífðarinnar, svo og að
styrkja fjölskylu hans í sorg
sinni.
Hreinn Sumarliðason.
Kveðja frá ’49 árgangi
Skagamanna
Í hugann koma margar falleg-
ar myndir þegar við minnumst
Arnórs. Við munum eftir stælta
og kattliðuga fimleikamanninum,
efnilega knattspyrnumanninum,
afburða námsmanninum, þrákálf-
inum sem stóð uppi í hárinu á yf-
irvaldinu og rauðhausnum sem
iðaði af lífsorku og hreif alla með
sér í leik. Þetta eru margar
myndir og allar ljúfar.
Síðan kom reiðarslagið, við
munum öll þegar við fengum
fréttina af bílslysinu. Orkuboltinn
var allt í einu kominn í hjólastól,
fæturnir slegnir undan honum í
blóma lífsins. En þá sýndi okkar
maður hvað í honum bjó, hann
tókst á við lífið af þeim þrótti að
vakti aðdáun, hann fór fremstur
sinna félaga í Íþróttafélagi fatl-
aðra og Öryrkjabandalaginu og
var sér og sínum til mikils sóma
Við fermingarsystkinin, sem af
meðfæddu lítillæti köllum okkur
Top49, höfum hist reglulega og
átt skemmtilega kvöldstund sam-
an. Alltaf mætti Arnór í sínum
hjólastól, hress og kátur og naut
þess að skemmta sér með okkur.
Stelpurnar minnast hans á dans-
gólfinu, sveiflandi stólnum og
dansfélaganum með sínum
sterku höndum. Síðasti dansinn
hans 7. maí sl. verður ljós í minn-
ingunni.
Við kveðjum Arnór með sökn-
uði, og myndin af honum sem við
berum í huganum er rauður hár-
lubbi, blik í auga, gulur trefill og
„Áfram Skagamenn“.
Sofðu rótt, kæri vinur.
Fyrir hönd félaga í Top49,
Reynir M. Samúelsson.
„Ég verð ekki stýrimaður í
stólnum,“ var svarið sem við
fengum þegar við inntum hann
eftir því hvað hann væri að gera
með allar þessar námsbækur og
sérútbúna lesgrind á rúminu eftir
slysið sem varð til þess að hann
var í hjólastól það sem eftir var.
Þetta svar lýsti æðruleysi og
dugnaði Arnórs vinar okkar.
Hann sá tækifærin og það já-
kvæða í lífinu.
Við Arnór erum jafngömul upp
á dag, bæði rauðhærð og ávörp-
uðum hvort annað jafnan sem tví-
burasystur eða -bróður.
Arnór var alltaf mikill íþrótta-
maður – stundaði fimleika og
knattspyrnu á sínum yngri árum
og svo lyftingar þegar aðstæður
breyttust. Hann var einstaklega
félagslyndur, enda valdist hann
til forystu í þeim félögum og sam-
tökum sem hann starfaði með.
Hópurinn okkar „Top49“ hefur
nú misst enn einn „Toppinn“. Við
erum þakklát fyrir þann tíma
sem við áttum með Arnóri. Hann
var alltaf hrókur alls fagnaðar og
ræktaði vinatengsl af heilum hug.
Þegar hópurinn hittist síðast,
þann 7. maí, ræddum við Arnór
um það áhugamál okkar að koma
saman „Top49-kaffihúsahópi“.
Hugmyndin var að hittast einu
sinni í mánuði á kaffihúsi og
ákváðum við að í haust mundum
við loksins láta verða af því. Það
sem síðan gerðist sannar þá
kenningu að maður á að ganga í
verkin í dag því morgundagurinn
er ekki alltaf vís.
Við Kiddi þökkum Arnóri
samfylgdina og sendum móður
hans, dóttur hans, Magný Ósk,
og fjölskyldu innilegar samúðar-
kveðjur.
Petrea Ingibjörg Jónsdóttir.
Fyrir fáeinum árum bar mér
gæfa til að kynnast Arnóri þegar
ég fór að vera með Þorsteini
bróður hans. Og allar götur síðan
höfum við verið góðir vinir. Fékk
ég að kynnast hversu ljúfur og
góður hann var í samskiptum við
aðra. Hef ég oft vitnað í hann
þegar ég ræði um lífsins gang.
Aldrei heyrði ég hann kvarta um
þær aðstæður sem hann var í. Og
ættum við öll að hafa lært eitt-
hvað af því sem til hans þekktu.
Það var sárt að horfa upp á
Arnór, þennan mikla mann, verða
svona veikan. Var það löng og
erfið bið fyrir alla hans aðstand-
endur. Beið ég þann tíma eftir því
að handtaki mínu yrði svarað.
Svo ég tali nú ekki um að ég fengi
koss á kinnina eins og venjulega
þegar við hittumst.
Elsku Arnór, hafðu hjartans
þökk fyrir allt.
Elsku Magný, Þór og börn,
Sigrún, Hreinn, systkini og fjöl-
skyldur. Sendi ykkur mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Hulda Sigurðardóttir.
Kveðja frá Sjálfsbjörg,
félagi fatlaðra
á höfuðborgarsvæðinu
Í dag kveðjum við Arnór Pét-
ursson, góðan vin og félaga.
Arnór var mjög öflugur félagi
og samkvæmur sjálfum sér í
þeim málum sem hann tók sér
fyrir hendur. Það var gott að
njóta krafta hans í réttindamál-
um fatlaðra, hann gafst aldrei
upp og var trúr lífsskoðunum sín-
um allt til loka.
Arnór var íþróttamaður góður
og einn af stofnendum Íþrótta-
félags fatlaðra í Reykjavík 1974
og var síðan fyrsti formaður fé-
lagsins, einnig var hann hvata-
maður að byggingu íþróttahúss
félagsins. Hann var formaður
Sjálfsbjargar, landssambands
fatlaðra, frá 1998 til 2004. Einnig
gegndi hann ýmsum trúnaðar-
störfum á vegum Sjálfsbjargar,
félags fatlaðra á höfuðborgar-
svæðinu. Hann var mikill áhuga-
maður um skák og sá meðal ann-
ars um skákklúbb félagsins til
margra ára, því starfi sinnti hann
af mikilli nákvæmni og dugnaði.
Við þekkjum vel þann sterka streng
og syrgjum okkar góða dreng.
Örlög vísa veg um slóð
vak þú minning kyrr og hljóð.
(Stefán Finnsson)
Það er með þakklæti og virð-
ingu sem við kveðjum Arnór Pét-
ursson og við munum halda á lofti
minningu hans. Fyrir hönd
Sjálfsbjargar, félags fatlaðra á
höfuðborgarsvæðinu, sendi ég
fjölskyldu Arnórs okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Hannes Sigurðsson,
formaður.
Fallinn er frá góður félagi og
baráttumaður í málefnum fatl-
aðra aðeins 61 árs að aldri.
Fyrstu alvöru kynni mín af
Arnóri voru árið 2000 þegar Arn-
ór sem þá var formaður Sjálfs-
bjargar, landssambands fatlaðra,
spurði mig hvort ég væri ekki til í
að bjóða mig fram til gjaldkera-
starfa fyrir landssambandið. Mér
þótti þetta mikil áskorun og heið-
ur og unnum við saman í fram-
kvæmdarstjórn Sjálfsbjargar
landssambands í fjögur ár. Á
þessum tíma lærði ég mikið um
starfsemi Sjálfsbjargar enda
Arnór búinn að lifa og hrærast í
þessum málaflokki í mörg ár.
Arnór gegndi mörgum öðrum
trúnaðarstörfum fyrir Sjálfs-
björgu og sat í fjölda nefnda.
Hann bar hag Sjálfsbjargar mjög
fyrir brjósti alla tíð.
Arnór var einn af stofnendum
Íþróttafélags fatlaðra í Reykjavík
og aðaldriffjörðrin í byggingu
íþróttahússins sem nú hýsir
starfsemina að Hátúni 14. Að ráð-
ast í slíka framkvæmd var að
mörgu leyti brjálæði en Arnór
var þannig gerður að hann efldist
eftir því sem áskorarnar urðu
stærri. Hann hafði ákveðna sýn
og skynjaði þörfina á slíku húsi.
Með tilkomu hússins gjörbreytt-
ist allt umhverfi fatlaðs fólks að
æfa íþróttir og hefur fært fötluð-
um marga sigra, ekki einungis á
íþróttasviðinu heldur einnig eflt
félagsvitund og sjálftraust þess.
Arnór spilaði með ÍA á sínum
yngri árum en þrátt fyrir að slas-
ast ungur í bílslysi og vera bund-
inn hjólastól þá minnkaði áhug-
inn á boltanum ekki. Hann fór á
alla leiki sem hann mögulega gat.
Arnór var einnig mikil skákmað-
ur og hélt utan um þá starfsemi
hjá Sjálfsbjörgu í mörg ár. Arnór
var mikill keppnis- og hugsjóna-
rmaður sem sést best á því hverju
hann áorkaði í sínu starfi í þágu
fatlaðra og allt var þetta fyrst og
síðast sjálfboðavinna. Hans
merki liggja víða, ekki bara hjá
Sjálfsbjörgu og Íþróttafélagi fatl-
aðra heldur líka í gegnum vinnu
hans hjá Tryggingastofnun ríkis-
ins. Þar var mikið leitað beint til
hans um ýmis réttindamál hvað
varðar bætur, bílamál og öll þau
réttindi sem fólk taldi sig eiga
þar.
Arnór Pétursson var ekki
skoðunarlaus maður. Hann hafði
sterka réttlætiskennd og var
fylginn sér. Ef það voru einhver
mál sem sneru að ráðuneytunum
fór hann beint til ráðherra. Það
virkaði best, hitt tók of langan
tíma að hans mati. Hin síðustu ár
fór heilsunni mjög að hraka. Bar-
áttuandinn var hins vegar alltaf
Arnór Pétursson