Morgunblaðið - 08.07.2011, Blaðsíða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. JÚLÍ 2011
sá sami og viljinn til að láta gott
af sér leiða í þágu þeirra sem áttu
undir högg að sækja í þjóðfélag-
inu. Hvíl þú í friði, kæri vinur.
Fjölskyldu Arnórs sendi ég
mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Grétar Pétur Geirsson,
formaður Sjálfsbjargar
landssambands.
Árið 1974 var fyrsta íþrótta-
félag fatlaðra á Íslandi (ÍFR)
stofnað að tilstuðlan Arnórs Pét-
urssonar og Sigurðar Magnús-
sonar. Arnór var kjörinn fyrsti
formaður félagsins. Gegndi hann
því embætti til ársins 1986 og aft-
ur árin 1987-1988. Árið 1988 tók
hann að sér formennsku í bygg-
ingarnefnd íþróttahúss ÍFR.
Íþróttahúsið var síðan tekið í
notkun árið 1990. Með tilkomu
íþróttahússins varð bylting í öllu
íþróttastarfi fatlaðra íþrótta-
manna á Íslandi. Arnór var for-
maður hússtjórnar ÍFR og
gegndi hann því embætti allt til
síðasta dags. Arnór var einnig
formaður byggingarnefndar við-
byggingar Íþróttahúss ÍFR. Við-
byggingin var tekin í notkun
2009. Arnór sat í getraunanefnd
ÍFR og vann ötullega að því að
byggja upp öflugt getraunastarf
innan félagsins. Arnór var mikill
áhugamaður um getraunir og
enska boltann.
Árið 1997 sæmdi forseti Ís-
lands, hr. Ólafur Ragnar Gríms-
son, Arnór heiðursmerki hinnar
íslensku fálkaorðu fyrir störf að
íþróttamálum fatlaðra. Á 25 ára
afmæli ÍFR árið 1999 var Arnóri
afhent fyrsta heiðursmerki ÍFR
en árið 1990 hafði hann fengið
gullmerki félagsins. Gullmerki
ÍF hlaut Arnór árið 1986. Árið
1989 fékk Arnór afhent gullmerki
ÍSÍ og árið 2003 gullmerki ÍBR
fyrir störf sín að íþróttamálum
fatlaðra.
Arnór setti á sínum yngri ár-
um fjölmörg Íslandsmet í lyfting-
um og keppti fyrir Íslands hönd á
Ólympíuleikum fatlaðra í Arn-
heim í Hollandi árið 1980. Það var
í fyrsta skiptið sem fatlaðir ís-
lenskir íþróttamenn tóku þátt í
Ólympíuleikum.
Íþróttasaga fatlaðra verður
ávallt samofin því mikla starfi
sem Arnór vann fyrir fatlaða
íþróttamenn. Arnór var frum-
herji og mikill baráttumaður sem
allt íþróttastarf fatlaðra nýtur nú
góðs af. Þess mikla starfs sem
Arnór vann fyrir ÍFR verður
minnst um ókomna tíð. Saga ÍFR
er að stórum hluta saga Arnórs
Péturssonar.
Félagið hefur nú misst einn af
máttarstólpum sínum. Arnór
skilur eftir sig öflugt félag sem
áfram mun þjóna fötluðum
íþróttamönnum. Störf hans munu
lifa með félagsmönnum ÍFR.
Fyrir hönd Íþróttafélags fatl-
aðra í Reykjavík sendi ég fjöl-
skyldu Arnórs og ættingjum okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Þórður Ólafsson,
framkvæmdastjóri ÍFR.
Á undanförnum misserum
hafa 5 af frumkvöðlum íþrótta-
starfs fatlaðra hér á landi látist. Í
dag kveðjum við Arnór Péturs-
son, en ég held að ekki sé á neinn
hallað þó ég segi að hann ásamt
Sigurði Magnússyni og Júlíusi
Arnarssyni hafi verið fremstir í
flokki jafningja í þessu brautryðj-
andastarfi. Ég kynntist Arnóri
árið 1979 þegar ég var ráðinn sem
þjálfari hjá Íþróttafélagi fatlaðra
í Reykjavík. Arnór var þá for-
maður félagsins auk þess að vera
afreksmaður í lyftingum. Góð
vinátta tókst strax með okkur og
unnum við mjög náið saman í
rúmlega 10 ár og bar aldrei
skugga á samstarf okkar, þrátt
fyrir nánast dagleg samskipti all-
an þennan tíma. Eftir að ég hætti
afskiptum af íþróttastarfi fatl-
aðra urðu samskiptin stopulli og
síðustu árin hafa þau nær ein-
göngu verið í formi jólakorta á
aðventunni.
Arnór var íþróttamaður af
guðs náð og baráttumaður fram í
fingurgóma. Áður en hann slas-
aðist stundaði hann fimleika og
knattspyrnu og hefði örugglega
getað náð langt í báðum greinum.
Auk þess að vera formaður
Íþróttafélags fatlaðra í Reykjavík
og afreksmaður í íþróttum sinnti
hann baráttu- og réttindamálum
fatlaðra af miklum krafti og var
virkur þátttakandi í Kiwanis-
hreyfingunni og stjórnmálum. Þá
var hann mikill áhugamaður um
íslenska og enska knattspyrnu og
um langt árabil var hann fasta-
gestur á leikjum Skagamanna
vítt og breitt um landið.
Metnaður Arnórs átti sér lítil
takmörk og hann vann marga
stóra sigra á ævinni bæði sem
íþróttamaður og einnig sem fé-
lagsmálamaður. Hann gafst aldr-
ei upp og var afar fylginn sér til
þess að ná settum markmiðum.
Þau voru ófá skiptin sem hann
hafi samband við mig þegar hon-
um fannst hlutirnir ekki ganga
nógu hratt fyrir sig og spurði mig
hvort ég þekkti ekki einhvern
sem gæti haft áhrif á framgang
málsins sem hann var að vinna að.
Eftir afrekum Arnórs var tekið
og hlaut hann margvíslegar við-
urkenningar fyrir störf sín. Hann
hlaut m.a. gullmerki ÍBR og árið
2007 sæmdi forseti Íslands hann
heiðursmerki hinnar íslensku
fálkaorðu. En þessi mikli metn-
aður tók einnig sinn toll. Hann
hugsaði ekki nógu vel um heils-
una og margsinnis þurfti hann að
leggjast á spítala og taka sér
hvíld vegna of mikils álags á lík-
amann. En hann kom alltaf
tvíefldur til baka.
Fyrir nýútskrifaðan íþrótta-
kennara var það ómetanleg
reynsla að kynnast Arnóri og
íþróttastarfi fatlaðra. Þetta var
algjörlega nýr heimur fyrir mig
og ég fullyrði að árin sem ég
starfaði að þessum málaflokki
hafi mótað mig mikið og afstöðu
mína til ýmissa hluta. Um leið og
ég sendi fjölskyldu Arnórs inni-
legar samúðarkveðjur þakka ég
honum samfylgdina og vináttuna.
Hvíl í friði, félagi.
Markús.
Arnór Pétursson hóf störf hjá
Tryggingastofnun ríkisins haust-
ið 1974 og starfaði hjá okkur
óslitið upp frá því. Hann skilur
eftir sig skarð sem seint verður
fyllt. Arnór var sérfræðingur í
lífeyristryggingum og þekking
hans á þeim málum var mikil,
ekki einvörðungu frá hlið opin-
bera starfsmannsins sem vinnur
með regluverkið við að ákvarða
réttindin, heldur þekkti hann líka
af eigin raun og vina sinna að-
stæður þeirra sem þurfa að reiða
sig á tryggingarnar. Slík þekking
og reynsla er ómetanleg í starf-
semi Tryggingastofnunar. Arnór
hafði ríka réttlætiskennd og bar-
áttuþrekið var honum í blóð bor-
ið. Hann sýndi ungur tilþrif með
Skagamönnum í fótbolta og hann
var einnig sókndjarfur og ósér-
hlífinn sjómaður. Segja má að
þessir eðliseiginleikar hans,
sókndirfskan og ósérhlífnin hafi
umfram annað einkennt hann.
Lífsreynslan og aldurinn gaf
honum svo það sem margan
skortir – yfirvegunina og æðru-
leysið. Arnór vann oft langan
vinnudag og skilaði vel öllum
verkum sem honum voru falin.
Hann sinnti starfi sínu af trú-
mennsku. Fjarvistir voru fáar.
Það þurfti jafnvel að gæta þess
að hann nýtti orlofsrétt sinn.
Vakinn og sofinn lét hann sig
varða réttindi viðskiptavina
stofnunarinnar. Hann kunni að
hlusta og setja sig í annarra spor
– og hann var góður leiðbeinandi.
Flestir fóru sáttir af hans fundi
þó svo að þeir væru e.t.v. ekki
ánægðir með þær lausnir sem í
boði voru, en það var þá ekki við
stofnunina að sakast. Þeir sem
höfðu notið leiðsagnar hans leit-
uðu til hans aftur.
Arnór hafði miklar skoðanir á
samfélagsmálum, en trúr sjálfum
sér lét hann ekki þar við sitja
heldur barðist hann fyrir úrbót-
um. Hann lagði áherslu á íþrótta-
mál fatlaðra og skoraði þar mörg
glæsileg mörk. Fyrir hans til-
stuðlan var t.d. Íþróttafélag fatl-
aðra í Reykjavík stofnað og hann
var formaður byggingarnefndar
íþróttahúss félagsins og síðar for-
maður húsnefndar þess. Arnór
Pétursson var fastur fyrir og
fylginn sér, sumum þótti hann
jafnvel óttalegur þverhaus – og
hann gat sjálfur tekið undir það.
En hann nýtti ekki þessa krafta
sína sjálfum sér til framdráttar,
hann var nægjusamur og í raun
illa áttaður á því að gera sjálfum
sér gott. Fór ekki alltaf vel með
sig, harkaði af sér og gekk nærri
sér með mikilli vinnu. Hann lagði
lítið upp úr útlitinu en „stelpurn-
ar“ á Réttindasviði TR gættu
þess að hann færi í klippingu af
og til. Á þessu sáum við reyndar
nokkra breytingu upp á síðkastið.
Eftir erfið veikindi á síðasta ári
kom hann svolítið breyttur til
vinnu aftur. Ekki að hann hefði
tapað áttum og misst neistann,
heldur tók hann með nýjum hætti
utan um lífið. Baráttumaðurinn
leyfði sér e.t.v. að njóta þess bet-
ur en oft áður.
Við söknum góðs félaga og
samstarfsmanns og vottum dótt-
ur hans, barnabörnum og öðrum
aðstandendum samúð okkar. Það
verða gulir blómvendir í Trygg-
ingastofnun í dag, Skagamannin-
um Arnóri Péturssyni til heiðurs.
Blessuð sé minning hans.
F.h. samstarfsfólks hjá Trygg-
ingastofnun,
Sigríður Lillý Baldursdóttir,
forstjóri.
Kveðja frá
Íþróttasambandi fatlaðra
Fallinn er frá einn af frum-
kvöðlum íþrótta fatlaðra á Ís-
landi, Arnór Pétursson, en stór
skörð hafa verið höggvin í raðir
frumkvöðla íþrótta fatlaðra á
undanförnum mánuðum, en fjórir
frumkvöðlar hafa kvatt á stuttum
tíma. Það er gríðarlegur sjónar-
sviptir og missir að manni eins og
Arnóri, manni sem hefur verið í
forystu íþrótta fatlaðra frá upp-
hafi á Íslandi. Arnór var mikill
baráttumaður fyrir málefnum
fatlaðra og var vakinn og sofinn
yfir þeirra velferð, en hann var
bundinn við hjólastól frá 23 ára
aldri af völdum bílslyss.
Arnór sá fljótt nauðsyn þess að
fatlaðir einstaklingar iðkuðu
íþróttir og var hann fenginn í
undirbúningsnefnd ÍSÍ að stofn-
un íþrótta fyrir fatlaða og var
hann kosinn fyrsti formaður
Íþróttafélags fatlaðra í Reykjavík
(ÍFR) við stofnun þess 1974 og
gegndi því starfi um árabil.
Íþróttasamband fatlaðra (ÍF) var
stofnað 1979 og vann hann ötul-
lega að stofnun sambandsins.
Arnór gegndi ýmsum trúnaðar-
störfum fyrir ÍF og var meðal
annars fyrsti formaður Ólympíu-
mótsnefndar ÍF 1984 og sat í
nefndinni allt til dauðadags.
Arnór var ötull keppandi um
árabil en aðalgrein hans var lyft-
ingar og vann hann til fjölmargra
verðlauna. Hann tók þátt í Ól-
ympíumóti fatlaðra sem fram fór
í Arnhem í Hollandi 1980, því
fyrsta sem fatlaðir íslenskir
íþróttamenn tóku þátt í.
Hann átti sér þann draum að
byggt yrði íþróttahús þar sem
þarfir fatlaðra væru í fyrirrúmi
og vann mikið og fórnfúst starf
við að láta þann draum rætast. Í
viðtali við Arnór í Hvata, tímariti
Íþróttasambands fatlaðra, árið
2006, sagði hann: „Ef ég leyfi mér
að vera stoltur af einhverju sem
ég hef unnið að íþróttamálum
fatlaðra þá er það íþróttahúsið,“
en hann var formaður bygging-
arnefndar hússins. Segja má að
tilkoma íþróttahúss ÍFR í Hátúni
hafi valdið straumhvörfum í
íþróttaiðkun fatlaðra og á sér
enga hliðstæðu í heiminum að tal-
ið er.
Arnór sinnti mörgum trúnað-
arstörfum enda mikill félags-
málamaður. Hann hlaut heiðurs-
merki ÍFR, gullmerki ÍF,
gullmerki ÍBR, heiðursmerki
hinnar íslensku fálkaorðu ásamt
fjölmörgum öðrum viðurkenning-
um.
Arnór var mikill áhugamaður
um íþróttir frá unga aldri og þá
sérstaklega knattspyrnu, enda
Skagamaður sem ávallt studdi
sína menn, ÍA, enda sagði hann
einnig í framangreindu viðtali
„að fótboltafíknin væri baktería
sem engin lyf væru til við. Ef svo
ólíklega vildi til að þau yrðu
fundin upp myndi ég ekki taka
þau!“ Það er lán allra íþrótta
fatlaðra að Arnór var framsýnn
og ekki bara fótboltaáhugamað-
ur, því íþróttagreinarnar sem
fatlaðir íþróttamenn stunda eru
fjölmargar.
Að leiðarlokum vil ég, fyrir
hönd Íþróttasambands fatlaðra,
þakka Arnóri Péturssyni ára-
langa samfylgd og hans óeigin-
gjarna og fórnfúsa starf í þágu
fatlaðra íþróttamanna og sendi
fjölskyldu hans hugheilar samúð-
arkveðjur.
Blessuð sé minning Arnórs
Péturssonar.
Sveinn Áki Lúðvíksson,
formaður ÍF.
Vaskur baráttumaður er að
velli hniginn, vakandi fyrir öllu
sem til hagsbóta gæti verið þeim
er höllum fæti standa í samfélag-
inu af einhverjum ástæðum, sam-
hjálparsinni af beztu gerð. „Þú
þarft að kynnast þessum unga
manni,“ sagði Þorbjörn vinur
minn Magnússon við mig fyrir
margt löngu, „Þetta er drengur
góður með djarfar hugsjónir.“
Þessi ungi maður var Arnór Pét-
ursson, sem þá hafði gerzt hjóla-
stólnum handgenginn eftir alvar-
legt slys, en átti eldmóð og
baráttuvilja ásamt ríkri réttlæt-
iskennd, enda vissi ég að orðum
Þorbjörns mátti treysta, mótuð-
um af glöggskyggni hans á menn
og málefni.
Við Arnór áttum samleið um
langan veg á stjórnmálavett-
vangi, sem og á öðrum félags-
málasviðum, þar sem hæst bar
jafnréttismál hvers konar. Hann
var óþreytandi að benda mér á
það sem betur mætti fara í mál-
efnum fatlaðra, svo og þjóðfélags-
málum í víðastri merkingu. Hann
lagði sig allan fram, bjartsýnn og
óragur. Íþróttastarfsemi fatlaðra
átti í honum þann eldhuga sem
hóf þær íþróttir til þess vegs og
þeirrar virðingar sem verðugt er.
Hann átti sem forystumaður þar
og í Sjálfsbjörg afbragðssögu
sem svo ótalmargir minnast með
hlýju þakklæti í dag.
Í störfum sínum hjá Trygg-
ingastofnun lagði hann sig fram
um að rétta hlut skjólstæðing-
anna sem mögulegt var. Af þeim
störfum á ég marga mæta sögu í
farteski mínu, jafnréttið samofið
réttlætinu voru einkunnarorð
allrar hans baráttu. Það var eng-
in moðsuða í máli Arnórs, það var
kveðið fast að orði og engin hálf-
velgja í frammi höfð. Hann átti
sannarlega háleitar hugsjónir og
fylgdi þeim fram sem fremst
hann mátti. Ég kveð Arnór þakk-
látum huga og sendi einlægar
samúðarkveðjur til dóttur hans,
móður og annars hans fólks.
Far vel félagi.
Helgi Seljan.
Góði félagi,
þetta eru nokkur þakklætisorð
fyrir aðstoð í lífinu, þegar veik-
leikar mínir urðu mér til það mik-
ils trafala að veggurinn framund-
an var svartur. Þú dróst mig að
landi, hjálpaðir mér og komst
mér í samband.
Kæri vin, þú varst ekki mjög
stór vexti en í hugsun okkar sem
til þekktum þá varstu heljar-
menni, en gættir ekki nóg að
heilsu þinni við að hjálpa öðrum.
Fornafn slíkra er hetja. Öllum að-
standendum votta ég dýpstu
samúð.
Svavar Guðni Svavarsson.
✝ Sigrún varfædd 26. des-
ember 1951. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Suðurnesja 23. júní
2011.
Sigrún var
yngsta barn
hjónanna Sigurðar
Halldórs Ein-
arssonar frá Hafn-
arfirði, f. 22.9.
1925, d. 18.7. 1986,
og Sigurbjargar Haraldínu
Valdimarsdóttur frá Fáskrúðs-
firði, f. 21.7. 1925, d. 23.9. 1989.
Bræður Sigrúnar eru: Ólafur
Einar, f. 2.1. 1947, Guðmar, f.
16.9. 1949, og Halldór, f. 11.10.
1950.
Sigrún ólst upp í Hafnarfirði,
fyrst að Linnetsstíg 12 (nú
Smyrlahraun 6) og síðan að
Bröttukinn 23. Sigrún eignaðist
fjögur börn. Sandra
Ásgeirsdóttir, f.
17.6. 1971, Ólöf
Helga Björnsdóttir,
f. 14.4. 1975, Sig-
urður Harald Ólafs-
son, f. 25.8.1978, d.
11.9. 1987, og Jó-
hanna Ýr Ólafs-
dóttir, f. 22.7. 1982.
Sigrún á átta
barnabörn og eitt
langömmubarn.
Eftirlifandi sambýlismaður
Sigrúnar er Kaj Leo Johann-
esen, f. 21.11. 1947. Börn hans
og stjúpbörn Sigrúnar eru Hall-
dóra S. Johannesen, f. 28.11.
1983, Ásmundur Ove Johann-
esen, f. 28.11. 1985, og Elí Jón
Johannesen, f. 6.1. 1987. Sigrún
á fjögur stjúpbarnabörn.
Útför Sigrúnar fór fram í
kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Elsku Sigrún mín, nú ertu farin
frá okkur, við sem eftir sitjum
munum sakna þín mikið.
En nú ertu orðin frjáls eins og
fuglinn fljúgandi. Þú varst alltaf
okkar stoð og stytta í gegnum súrt
og sætt.
Þú gekkst börnunum mínum í
móðurstað og reyndist þeim alltaf
vel, þau gátu leitað til þín ef eitt-
hvað bjátaði á.
Í gegnum árin varst þú minn
besti vinur og gerðum við margt
skemmtilegt saman í þau 18 ár
sem við nutum samvista og varst
þú sú besta og einlægasta kona
sem ég hef kynnst.
Þín verður sárt saknað.
Í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð, leiddu mig,
og lýstu mér um ævistig.
Ég reika oft á rangri leið,
sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt sem miður fer,
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér,
ég betur kunni þjóna þér.
Því veit mér feta veginn þinn
og verðir þú æ Drottinn minn.
(Pétur Þórarinsson)
Þinn
Kaj og börn.
Elsku „mamma“ Sigrún.
Nú þegar þú ert farin get ég
ekki hugsað til þess að heyra ekki í
þér aftur. Að fá engin ráð hjá þér,
hvernig ég eigi að gera, búa til
sósu eða baka jógúrtkökur.
Ég hugga mig við það að vita til
þess að þú ert komin á betri stað,
þú ert frjáls undan þjáningum lík-
amans. Þú ert orðin að engli.
Elsku Sigrún, þú skiptir mig
svo miklu máli. Þegar ég var barn
og eitthvað kom fyrir t.d. í skól-
anum kom ég hlaupandi heim og
beint í fangið þitt og kallaði
„mamma, mamma, veistu hvað…“
Ég veit að við áttum ekki alltaf
bestu stundirnar oft á tíðum, en er
það ekki þannig hjá mæðgum? Þú
stóðst með mér og hjálpaðir mér
þegar ég þurfti á því að halda. Þú
veittir mér styrk til að taka á
vandamálum mínum. Þú kenndir
mér að standa á eigin fótum og sjá
um mig sjálf.
Þú varst alltaf að koma á óvart.
Eins og með óvæntu lautarferð-
ina.
Þegar ég varð fullorðin varstu
ein af mínum bestu vinkonum. Ég
gat leitað til þín með allt og alltaf
fékk ég góð ráð hjá þér.
Alltaf þegar ég ætlaði bara rétt
að kíkja inn og segja hæ varð það
að nokkurra tíma stoppi, því við
gátum talað saman um allt og ekk-
ert. Ég mun halda áfram að tala
við þig þó svo ég fái kannski ekki
svar til baka. Ég veit að þú munt
heyra til mín. Þú verður ávallt í
huga mér og hjarta.
Sofðu rótt elsku Sigrún. Megi
Guð geyma þig.
Vort hjarta er svo ríkt af hreinni ást,
að hugir í gegnum dauðann sjást.
– Vér hverfum og höldum víðar,
en hittumst þó aftur – síðar.
(Jóhannes úr Kötlum)
Þín
Halldóra
Kæra frænka mín, nú er bar-
átta þín á enda og ég sakna nú
þegar að fá ekki að heyra glaða
hláturinn þinn oftar og skemmti-
legu símtalanna frá þér. Ég veit að
nú ertu komin til ástvinanna sem
þú saknaðir og bið Guð að blessa
ástvinina sem eru hér og sakna
þín og vita svo vel að nú ert þú
sátt. Megi Guð styrkja Kaj og
dætur þínar og barnabörnin öll
sem voru þér svo kær.
Í margra huga er minning skær,
og mynd í hjarta geymd.
Stöðugt okkur stendur nær,
stund sem ekki er gleymd.
Nú komið er að kveðjustund,
klökkvi hjartað sker,
nú gengin ertu Guðs á fund,
sem góður líknar þér.
(Kristján Runólfsson)
Ragnhildur Guðmundsdóttir.
Nú kom sú stund sem Sigrún
mín þráði, og það var hvíldin.
Þessi elska var orðin svo þreytt á
sinni heilsu. Það er margt sem fer
um huga minn, góðar minningar,
Reykjavíkurferðir, vinkonutal svo
eitthvað sé nefnt af svo mörgu
góðu. Og næturnar sem hún bað
mig um að vera hjá sér til stuðn-
ings, þegar Kaj var að vinna. Af
ómetanlegum óskum hennar að ég
myndi syngja fyrir sig til að geta
sofnað. Ég má ekki vera það eig-
ingjörn að óska henni þessa lífs
sem hún lifði, eftir heilsutap, bara
til að hafa hana lengur.
Elsku Sigrún mín, takk fyrir að
hafa verið til staðar fyrir mig.
Njóttu þess að eiga góðar stundir
með Sigga þínum. Þú munt alltaf
eiga stað í hjarta mínu nótt sem
dag. Megi guð styrkja Kaj og alla
þína í sorginni.
Þín vinkona,
Guðrún A. Hafþórsdóttir.
Sigrún
Sigurðardóttir
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Greinarnar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins.
Smellt á reitinn Senda inn efni á
forsíðu mbl.is og viðeigandi efn-
isliður valinn.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Minningargreinar