Morgunblaðið - 07.09.2011, Síða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 7. SEPTEMBER 2011
Þegar ég var unglingur
barst mér í hendur bók um
indverska heimspeki eftir
Gunnar Dal. Mér eru ennþá
minnisstæðir seiðandi töfrar
spekinnar sem ég las við nátt-
lampann. Ekki grunaði mig þá,
þegar sláttur unglingsáranna,
líkt og koparklukka sem var
rétt við að verða bergmál, að
við Gunnar ættum síðar meir
eftir að verða nágrannar. Móð-
ir mín keypti íbúð í blokkinni
við Hringbraut. Svo hagaði til
að Gunnar bjó í íbúðinni á móti
með sinni góðu og virðulegu
konu Elísabetu Linnet. Hún og
móðir mín urðu brátt góðar
vinkonur, þannig að það varð
nánast innangengt á milli
íbúða.
Ég býst við að það hafi verið
frekar sjaldgæft fyrir pilt eins
og mig að reyna hversu mikið
hald var í orðum þekkts rithöf-
undar sem brá ljósi á viskuna í
umróti efnishyggju- og hag-
vaxtartrúar. Ég fann fljótt
hvern mann Gunnar hafði að
geyma. Hann gat stundum
verið óvæginn í tali og ein-
strengingslegur að mér fannst.
En eitt hafði hann þó sem var
óbifanlegt í fari hans; göfug-
lyndi hjartans. Þar héldu orð
hans því sem er mest um vert.
Í mínum huga var Gunnar
maður lampans, enda kennari
af guðs náð. Honum var lagið
að bregða ljósi á flókinn vef
hugsana svo hvert barn gat
skilið. Þegar best lét vakti
hann hjá nemendum sínum þrá
til að halda út á djúpsævið,
gerast kafarar og rannsaka af
eigin raun furður undirdjúps-
ins. Nú hefur þetta sama djúp
kallað Gunnar til sín.
Ljósmagn texta hans stafaði
ekki síst af látlausum stílnum.
Þar naut penni hans eflaust
þess frjóa og tilgerðarlausa
tungutaks sem hann ólst upp
við í Svarfaðardalnum sem
hann þreyttist aldrei á að lofa.
Sá dalur var í huga hans óefn-
iskennd ímynd fegurðarinnar.
Senn haustar, ég sit úti í
garði og skrifa minningarorð
um merkilegan mann. Nú vill
Gunnar Dal
✝ Gunnar Dal(Halldór Sig-
urðsson) fæddist í
Syðsta-Hvammi í
Vestur-Húnavatns-
sýslu 4. júní 1923.
Hann lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 22. ágúst 2011.
Útför Gunnars
Dal fór fram frá
Neskirkju 29. ágúst
2011.
snarpur vindurinn
feykja blöðum
mínum út í busk-
ann. Hver veit
nema sá lampi
sem Gunnar hélt á
lofti leiði hann
núna sjálfan að
vegamótum lífs og
draums. Ég votta
ættingjum Gunn-
ars mína dýpstu
samúð.
Sveinbjörn Halldórsson
og Helga Sumarliðadóttir.
Allt mitt líf hefur afi verið
til, manni finnst einhvern veg-
inn að amma, afi, mamma og
pabbi eigi bara alltaf að vera
til. Föðuramma mín, Maja, var
gift afa Gunnari. Á sumrin var
ég mjög mikið hjá þeim á
Grundinni á Arnarstapa.
Mamma og pabbi ráku sjopp-
una þar á sumrin. Það var
margt brallað, alltaf svo rosa-
lega gaman og líka gestagang-
urinn sem var stanslaus. Fullt
af skemmtilegu fólki sem kom
í mat og kaffi. Þeim fannst svo
yndislegt að vera þarna, afi
sagði alltaf að jökullinn gæfi
sér svo mikla andagift, það
kæmi svo góð orka frá honum,
og allir álfarnir, huldufólkið og
sjáendur sem voru þarna allt í
kring. Allar þessar endalausu
pælingar um lífið og tilveruna.
Svolítið skrítið umhverfi fyrir
litla stelpu að vera í, en mjög
spennandi og framandi. Svo á
einhverjum tímapunkti skildu
amma og afi, en við höfum allt-
af haldið sambandi. Svo núna
seinustu ár hafa þau verið í
góðu símasambandi, alltaf góð-
ir vinir.
Svo var það núna í vor að
amma komst í hvíldarinnlögn á
Hrafnistu í Hafnarfirði þar
sem afi var, og svipurinn á
honum þegar hún kom inn í
matsal, hann svoleiðis ljómaði,
en um leið fannst honum vont
að hafa ekki vitað fyrirfram að
hún væri að koma, því hann
hefði viljað punta sig aðeins
áður, mjög sætt. Þau áttu góð-
an mánuð saman þarna og töl-
uðu mikið saman alla daga,
mjög dýrmætt fyrir þau bæði.
Svo á afmælinu hans vildi
amma að við gerðum eitthvað
spes, færum til hans með
pítsuveislu sem er mjög mikil
tilbreyting frá fábrotnum
heimilismat og hann var mjög
glaður með það. Ég var svo
stödd í Kaupmannahöfn þegar
hann kvaddi og varð mjög
sorgmædd yfir því. Allan þann
dag hljómaði inni í mér lagið
„Hótel jörð“ sem fjallar um til-
veru okkar allra hér í þessu
lífi. Elsku afi, takk fyrir frá-
bæra samveru í 45 ár, við
sjáumst svo síðar, einhvers
staðar einhvern tímann aftur.
Hanna Maja.
Ætli Gunnar Dal hafi ekki
verið hvort tveggja, einhver
mest lesni höfundur þjóðarinn-
ar um sína daga og vanmet-
nasta ljóðskáldið í senn? Af
samneyti við unglinga í
Menntaskólanum á Ísafirði
forðum daga lærði ég, að þeir
sóttu sér hjálpræði í ljóðræna
lífsspeki Kahlils Gibran í þýð-
ingu Gunnars, þótt mannvitið í
ljóðum og sögum hans sjálfs
væri þeim sem lokuð bók.
Um miðjan 9nda áratuginn
fór ég í hundrað-funda-ferða-
lag um Íslands þorpagrundir
til að boða vantrúuðum mör-
landanum fagnaðarerindi jafn-
aðarstefnunnar (við misjafnar
undirtektir). Á þessu flandri
gisti ég á mörgum alþýðu
(flokks)heimilum. Sem ég kíkti
í bókaskápa, sá ég að Spámað-
urinn var víðast hvar á sínum
stað og heimspekirit Gunnars
ótrúlega víða. Gunnar Dal var
sumsé heimspekingur, sem
náði tali af alþýðu manna, þótt
hún skildi ekki skáldið – nema
í þýðingu.
Einhvern tíma, þegar ég
hitti Gunnar á förnum vegi,
sagði ég honum af þessum at-
hugunum mínum á andlegu
samneyti hans við alþýðuna.
Ég er ekki frá því, að það hafi
snortið hann djúpt, þótt hann
segði fátt. Upp frá því urðum
við vinir, þótt í fjarsambandi
væri, lengst af. En þá sjaldan
fundum okkar bar saman, voru
það ævinlega fagnaðarfundir.
Mikil lifandis ósköp sem
þessi maður gat verið (h)ríf-
andi skemmtilegur. Hafsjór af
fróðleik, sagnabrunnur, skarp-
skyggn á menn og málefni,
háðskur á heimsku og hégóma-
dýrð þeirra, sem hæst hreykja
sér – og hnyttinn í tilsvörum,
svo af bar. Það var andleg
upplifun að vera í návist
mannsins. Hin sókratíska
broddfluga flaug víða og ögr-
aði mörgu andans tötrinu.
Svo sem við var að búast,
var Gunnar veitandinn, en ég
þiggjandinn í okkar samskipt-
um, hvort heldur þau snerust
um sköpun heimsins, trúar-
brögð hindúa eða nýjustu tíð-
indi af rannsóknum vísinda-
manna á erfðamenginu. Aðeins
einu sinni varð okkur heift-
arlega sundurorða. Það tengd-
ist ólíkri upplifun okkar af hin-
um spænska harmleik. Nánar
tiltekið var það út af spænska
borgarastríðinu.
Ég fyrirlít úrþvættið Franco
af innsta hjarta og allt hans
hyski. Gunnar leit hins vegar á
böðulinn sem verndara trúar-
innar gegn ógnarstjórn komm-
únista – og að þar með fyr-
irgæfist honum margt ódæðið.
Til að koma aftur á friði sætt-
umst við á að taka báða af dag-
skrá – Guð og Franco. Allt
annað milli himins og jarðar
var hins vegar áfram til um-
ræðu til hinsta dags.
Gunnar Dal sóaði ekki kröft-
um sínum á smámuni og fór
ekki troðnar slóðir í lífshlaupi
sínu. Hann kom miklu í verk
og reyndist mörgum hrókur
andlegs fagnaðar. Við Bryndís
minnumst hans með virðingu
og þakklæti og vottum að-
standendum hans samhygð
okkar.
Jón Baldvin.
Ég varð þeirrar gæfu að-
njótandi að fá persónulega að
kynnast Gunnari Dal, þessum
mikla heimspekingi, þegar ég
starfaði við íslenskukennslu
við Fjölbrautaskólann í Breið-
holti. Hann var merkilegur
maður og skilur eftir sig mikla
arfleifð fyrir komandi kynslóð-
ir á Íslandi. Ég vil gjarnan
minnast hans með þessum lín-
um:
Stirðnuð er fífilsins brosmilda brá
og brostinn er lífsins strengur.
Helkaldan grætur hjartað ná
því horfinn er góður drengur.
Sorgmædd sit við mynd af þér
og sárt þig ákaft trega.
Herrann helgur gefur mér
huggun náðarvega.
Tekinn var litríkur fífill frá mér
og ferðast einn um sinn.
Í kærleiksljósi leita að þér
og leyndardóminn finn.
Kyrrum klökkum tregarómi
kveð nú vininn hljóða.
Af sálarþunga úr sorgartómi
signi drenginn góða.
Farinn ert á friðarströnd
frjáls af lífsins þrautum.
Styrkir Drottins helga hönd
hal á ljóssins brautum.
Englar bjartir lýsi leið
lúnum ferðalangi.
Hefst nú eilíft æviskeið
ofar sólargangi.
Vonarkraftur vermir trú
og viðjar sárar brýtur.
Ótrúleg er elska sú
sem eilífðinni lýtur.
Í Gjafarans milda gæskuhjúpi
gróa öll mín sár.
Með sólargeisla úr sorgardjúpi
sendi þér kveðjutár.
(J.R.K.)
Blessuð sé minning hans.
Jóna Rúna Kvaran.
Með örfáum orðum vil ég
kveðja mína kæru mágkonu.
Nú ert þú farin í þína hinstu
ferð á þessum yndislega sumar-
degi. Við áttum margar góðar
samverustundir þegar við vorum
ungar og ég kveð þig, kæra Ingv-
eldur mín, og bið þér guðsbless-
Ingveldur
Hannesdóttir
✝ IngveldurHannesdóttir,
Inga, fæddist í
Brekkukoti í Reyk-
holtsdal 13.12.
1932. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 20.8.
2011.
Útför Ingu fór
fram frá Akra-
neskirkju 29. ágúst
2011.
unar í nýjum heim-
kynnum.
Lokið er kafla í lífsins
miklu bók.
Við lútum höfði í bæn
á kveðjustund.
Biðjum þann Guð, sem
gaf þitt líf og tók
græðandi hendi að
milda sorgarstund.
(Vigdís Runólfs-
dóttir)
Blessuð sé minning þín.
Ingiríður Helga Leifsdóttir.
Elsku Inga. Að lokinni vegferð
þinni langar mig að þakka þér
fyrir allt sem þú varst mér og
fjölskyldu minni. Alltaf áttum við
utanbæjarhópurinn hjá þér at-
hvarf. Þú tókst okkur opnum
örmum og heimili þitt var okkur
opið hvenær sem við þurftum
húsaskjól.
Ómetanleg var hjálpin og
stuðningurinn sem þú veittir mér
og Arnari mínum á fyrstu vikum
ævi hans, takk fyrir það Inga
mín. Strákarnir mínir eignuðust í
þér Brekkukotsömmuna sem
þeir náðu ekki að kynnast og
bestu þakkir fyrir öll skiptin sem
þú sóttir þá á flugvöllinn eða um-
ferðarmiðstöðina og allar stund-
irnar sem þú hýstir þá eftir að
þeir fóru að ferðast einir.
Takk fyrir öll skiptin sem við
áttum í eldhúsinu þínu, hvort
sem var í Ásgarði eða Hrafnhól-
unum. Þar var gott að vera, sitja
með þér, borða góða matinn
þinn, spjalla og hlæja.
Líf þitt var ekki alltaf auðvelt
Inga mín en styrkur þinn, lundin
létta og þrautseigjan ættu að
vera okkur öllum sem þekktu þig
hvatning á lífsleið okkar.
Takk fyrir allt Inga mín og
njóttu hvíldarinnar.
Elsku Hannes, Diddi, Óli,
Kiddi og fjölskyldur. Við Arnar
og Hilmar sendum ykkur öllum
innilegustu samúðarkveðjur og
vonum að minningin um sterka
og góða konu verði ykkur styrk-
ur á þessari kveðjustundu.
Hulda Laxdal.
Amma. Þú varst frábær. Allir
elskuðu þig. Að fá aldrei að sjá
þig aftur er hræðilegt en þegar
ég hugsa lengra er gott að muna
allar góðu minningarnar um þig.
Okkur. Brosið þitt og hversu
glöð þú varst alltaf. Þessar minn-
ingar mun ég alltaf geyma. Ég
hef reynt að fylgja öllu eftir,
koma á sjúkrahúsið og vera hjá
þér. Og svo, þegar að því kom,
kveðja þig og kyssa. Ég er stolt
að hafa gert þetta, því ég gerði
þetta fyrir þig. Fjölskyldan verð-
ur ekki sú sama án þín. Það er
brot úr hjarta mínu farið úr og
kemur aldrei aftur. Við hittumst
aftur, seinna. Þangað til vona ég
að þú vitir hversu mikið ég elska
þig og sakna.
Guð geymi þig elsku amma.
Laufey.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð og vinarhug við andlát og útför ást-
kærs eiginmanns, föður, tengdaföður, afa
og langafa,
ZOPHONÍASAR ÁSKELSSONAR
húsasmiðs,
Árskógum 8,
Reykjavík.
Þórhildur Jóhannesdóttir,
Jóhannes Zophoníasson, Hróðný Bogadóttir,
Árni Zophoníasson, Ingibjörg J. Friðbertsdóttir,
Nanna L. Zophoníasdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Alúðarþakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför elsku-
legrar eiginkonu, móður, tengdamóður og
ömmu,
GUÐRÚNAR SVEINSDÓTTUR,
Hásölum 13,
Kópavogi.
Kristinn Kristinsson,
Kristinn Kristinsson, Steinunn Lilja Sigurðardóttir,
Sigríður Kristinsdóttir, Bergur Þorgeirsson,
Bergljót Kristinsdóttir, Andrés I. Guðmundsson,
Sveinn Kristinsson, Ásta Rut Sigurðardóttir,
Dagbjört Kristinsdóttir, Matthías Jónasson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ég var bara lítil stelpa þegar
amma mín eignaðist kærasta sem
átti eftir að vera hennar lífsföru-
nautur.
Ég man að ekki var ég voða
hrifin þá en það átti eftir að
breytast því betri og yndislegri
mann hefði hún amma ekki getað
eignast. Einsi stóð eins og klettur
við hlið ömmu minnar alla tíð
jafnt og amma mín stóð svo við
hlið hans.
Einsi var rosalega rólegur og
yfirvegaður og man ég ekki eftir
að hafa séð hann æstan eða reið-
an við nokkurn mann.
Börnunum mínum reyndist
hann besti afi lang eins og þau
kölluðu hann.
Langar mig og fjölskyldu mína
að þakka Einsa afa fyrir sam-
Einar
Sigurjónsson
✝ Einar Sig-urjónsson
fæddist á Eskifirði
5. desember 1918.
Hann lést á Dval-
arheimilinu Huldu-
hlíð á Eskifirði 18.
ágúst 2011.
Útför Einars fór
fram frá Eskifjarð-
arkirkju 26. ágúst
2011.
veruna öll þessi ár.
Undir háu hamrabelti
höfði drúpir lítil rós.
Þráir lífsins vængja
víddir
vorsins yl og sólarljós.
Ég held ég skynji hug
þinn allan
hjartasláttinn rósin
mín.
Er kristallstærir dagg-
ardropar
drúpa milt á blöðin þín.
Æsku minnar leiðir lágu
lengi vel um þennan stað,
krjúpa niður kyssa blómið
hversu dýrðlegt fannst mér það.
Finna hjá þér ást og unað
yndislega rósin mín.
Eitt er það sem aldrei gleymist,
aldrei, það er minning þín.
(Guðmundur G. Halldórsson)
Elsku ömmu minni, börnum
Einsa og öðrum aðstandendum
sendum við okkar dýpstu samúð.
Elsku Einsi afi hafðu þökk fyr-
ir allt og allt.
Ragnhildur Svansdóttir
og fjölskylda.
Hinsta kveðja frá
Versailles
Sá ég hvíta breiðu
líða hægt um heiðar-vatnsins flöt.
Beið ég hljóð og hrifin. –
Hér mun óskin rætast
sú, er var mér sælust farar-hvöt.
Ragna Ólafsdóttir
✝ Ragna Ólafs-dóttir fæddist í
Neskaupstað 7. maí
1944. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi 10. ágúst 2011.
Útför Rögnu var
gerð frá Neskirkju
19. ágúst 2011.
Með þessum
vísuorðum úr
kvæðinu „Sá ég
svani fljúga“ eftir
Jakobínu Jo-
hnsson vil ég
kveðja með virð-
ingu kæra vin-
konu mína, Rögnu
Ólafsdóttur, með
djúpu þakklæti
fyrir allar fallegar
samverustundir
sem við nutum, með þeim Ög-
mundi, í Danmörku, á Íslandi
og í Frakklandi.
Við Claire og Mathilde vott-
um Helgu og Ólafi ásamt fjöl-
skyldum þeirra innilega sam-
úð.
François-Xavier Dillmann.