Morgunblaðið - 10.09.2011, Blaðsíða 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 10. SEPTEMBER 2011
✝ Anton Ingi-marsson fædd-
ist á Sauðárkróki
11. ágúst 1959.
Hann lést á heimili
sínu á Akureyri 31.
ágúst 2011. For-
eldrar hans eru
Ingimar Ant-
onsson, f. 21. sept-
ember 1934, og
Gíslína Kristín
Helgadóttir, f. 16.
október 1938.
Systkini Antons eru 1) Sigríður
Helga, f. 23. janúar 1958, gift
Óla Þór Ásmundssyni, börn
þeirra eru Berglind, f. 22. ágúst
1977, sambýlismaður hennar er
Kjartan Hallur Grétarsson, þau
eiga fjögur börn; Ingvar Örn, f.
10. janúar 1983, giftur Hrefnu
Hlín Sveinbjörnsdóttur, þau
eiga einn son, 2) Hjördís Inga, f.
27. maí 1967, gift Ingvari Magn-
ússyni, synir þeirra eru Arnar
ilsson. Anton giftist 1. desember
1990, Ólöfu Pálínu Úlfarsdóttur,
f. 18. október 1956. Þau skildu.
Sonur þeirra er Ingimar Hrafn,
f. 9. apríl 1994, nemi. Fyrir átti
Ólöf son, Úlfar Snæbjörn Magn-
ússon, f. 14. janúar 1982.
Anton ólst upp hjá foreldrum
sínum og systkinum á Sauð-
árkróki. Hann nam vélvirkjun
og starfaði í því fagi framan af.
Lengst af starfsævinni vann
hann hjá ÁTVR, fyrst á Sauð-
árkróki, þá í Reykjavík sem
verslunarstjóri í Austurstræti
og Kringlunni og loks sem
verslunarstjóri á Akureyri og
svæðisstjóri vínbúða á Norður-
landi. Þar starfaði hann til
dauðadags.
Anton var umhyggjusamur
faðir. Hann fylgdist vel með
börnum sínum og ól þau upp
með það að leiðarljósi að vinna
og samviskusemi væri það sem
gæfi lífinu gildi.
Útför Antons fer fram frá
Sauðárkrókskirkju í dag 10.
september 2011, og hefst at-
höfnin kl. 14.
Ingi, f. 22. sept-
ember 1988 og
Ingvi Rafn, f. 27.
febrúar 1994, 3)
Hafdís Elfa, f. 11.
janúar 1969, börn
hennar eru Aron
Elfar Jónsson, f. 17.
nóvember 1988,
unnusta hans er
Alexandra María
Ívarsdóttir; Tinna
Kristín Stef-
ánsdóttir, f. 12.
febrúar 1992, 4) Gylfi, f. 14.
mars 1970, kvæntur Guðrúnu
Brynju Guðsteinsdóttur, börn
þeirra eru Hafþór Smári, f. 18.
október 1993 og Hugrún Ása, f.
6. júlí 1999.
Sambýliskona Antons var
Ólöf Ása Þorbergsdóttir, f. 16.
júní 1963. Þau slitu samvistum.
Dóttir þeirra er Elva Rut, f. 5.
júlí 1984, kennari, sambýlis-
maður hennar er Pétur Ingi Eg-
Elsku pabbi minn.
Maður trúir því nú varla að þú
sért farinn. Það voru mikil, mikil
forréttindi að vera sonur þinn, og
ég hef alla tíð notið þess. Þú hefur
alltaf verið fyndinn, skilningsrík-
ur, þolinmóður en mest af öllu
varstu góður og vinalegur við alla
í kringum þig. Þú ert einn besti
maður sem ég hef nokkurn tím-
ann kynnst.
Það sem ég á eftir að sakna
mest á milli okkar er hvað við
hlógum mikið saman. Við vissum
báðir nákvæmlega hvernig kímni-
gáfu hinn hafði. Hlustandi á hlát-
urinn þinn var eitt af því sem ég
hafði mest gaman af. Til dæmis
þegar við sögðum hvor öðrum
brandara og gamansögur. Við
hittum alltaf á rétta punktinn
hvor hjá öðrum.
Ég man þegar þú horfðir hvað
mest á formúlu eitt. Þú spurðir
mig alltaf hvort ég vildi horfa á
byrjunina með þér. Að sjálfsögðu.
Bara að sitja með þér og horfa á
formúluna bjargaði alltaf degin-
um hjá mér.
Ógleymanlegar eru allar okkar
veiðiferðir. Óteljandi eru þau
skipti sem ég festi öngulinn á
botninum en alltaf bjargaðir þú
málunum, á einn eða annan hátt.
Okkar síðasta veiðiferð var mjög
ánægjuleg, við veiddum þrjá kola
í höfninni á Akureyri. Þú eldaðir
oft fiskinn sem við veiddum og
alltaf var hann jafn ljúffengur. Þú
varst og hefur alltaf verið eins og
meistari þegar það kemur að
eldamennsku.
Við eyddum u.þ.b. tveimur vik-
um saman í ágúst í síðasta skipti
og er ég mjög þakklátur fyrir að
hafa eytt svo miklum tíma með
þér. Líka bara að hanga með þér í
íbúðinni þinni hefur alltaf verið
jafn skemmtilegt, það að eyða
tíma með þér er eitt það besta
sem ég hef vitað um.
Á þessari stundu er mér ljóst
hve gríðarlega mikilvægur þú
hefur alltaf verið í lífinu mínu. Ég
mun alltaf geyma allar okkar ynd-
islegu minningar í hjarta mínu.
Takk fyrir að vera svona skiln-
ingsríkur pabbi. Þakka þér fyrir
allt sem þú hefur gert fyrir mig.
Ég elska þig.
Þinn sonur,
Ingimar Hrafn.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
Elsku Toni, missir okkar er
mikill. Þú átt alltaf stað í hjörtum
okkar.
Guð geymi þig, elsku drengur-
inn okkar.
Mamma og pabbi.
Að setjast niður og ætla að
skrifa nokkur minningarorð um
þig, Toni bróðir, er það erfiðasta
sem ég hef tekist á við. Tárin
renna niður kinnarnar, ég er dof-
inn.
Minningarnar eru svo margar.
Ég trúi því að þér hafi verið ætlað
eitthvert annað og stærra hlut-
verk á nýjum stað. Vonandi líður
þér vel, elsku, besti bróðir minn.
Ég kveð þig nú og þakka þér
allar okkar samverustundir og
minningarnar sem ég mun varð-
veita í hjarta mínu.
Þó sólin nú skíni á grænni grundu
er hjarta mitt þungt sem blý,
því burt varst þú kallaður á örskammri
stundu
í huganum hrannast upp sorgarský.
Fyrir mér varst þú ímynd hins göfuga og
góða
svo fallegur, einlægur og hlýr.
En örlög þín ráðin – mig setur hljóða,
við hittumst samt aftur á ný.
Þinn bróðir,
Gylfi.
Elsku Toni minn.
Það var þungt högg fyrir mig
að frétta að þú værir dáinn. Ég
hefði aldrei búist við því að þurfa
að kveðja þig svona snemma.
Hvern hefði órað fyrir því?
Minningarnar um þig eru
margar og fallegar. Ég minnist
þess hvað þú varst ljúfur og góður
strákur, örlátur og hjartahlýr. Við
vorum alltaf góðir vinir og ég er
þakklát fyrir að hafa fengið að
alast upp með þér.
Það er sárt til þess að hugsa,
Toni minn, að við skyldum ekki
hittast oftar síðustu árin. En ég á
minningarnar um þig sem ég
geymi og enginn getur tekið frá
mér.
Þótt ég sé látinn, harmið mig ekki með
tárum, hugsið ekki um dauðann með
harmi eða ótta. Ég er svo nærri, að
hvert eitt tár ykkar snertir mig og kvel-
ur, þótt látinn mig haldið. En þegar þið
hlæið og syngið með glöðum hug, lyft-
ist sál mín upp í mót til ljóssins. Verið
glöð og þakklát fyrir allt sem lífið gefur
og ég, þótt látinn sé, tek þátt í gleði
ykkar yfir lífinu.
(Kahlil Gibran.)
Ég kveð þig með sárum sökn-
uði.
Hvíldu í friði, elsku bróðir.
Þín
Sigríður Helga (Sigga).
Elsku Toni frændi, okkur lang-
ar að kveðja þig með ljóði eftir afa
okkar, Gísla Ólafsson frá Eiríks-
stöðum.
Um himinsælu dátt þig dreymi,
Drottins miskunn verndi sál
Blasir við þér birta og friður
bak við heimsins þraut og tál.
Endar samleið, klukkan kallar,
kveðju hinzta fram ég ber.
Vinir fagna fyrir handan
friður Drottins sé með þér!
Minningin um þig er björt og
falleg og mun lifa.
Hafþór Smári og Hugrún Ása.
Fallinn er frá, langt fyrir aldur
fram æskuvinur minn Anton Ingi-
marsson eða Toni Ingimars, eins
og hann var jafnan kallaður. Ég
kynntist Tona fyrir hartnær 40
árum, en saman mynduðum við
vinahóp Toni, ég og Raggi Lóla,
en þeir Toni voru bræðrasynir.
Það er bjart yfir minningu liðinna
ára sem við áttum með Tona og
brölluðum við margt eins og
ungra manna er háttur. Í minn-
ingunni koma upp skíðaferðir í
Tindastól, ógleymanlegar ball-
ferðir í Bifröst og Miðgarð, störf
okkar við Sauðárkróksbíó hjá
Munda Valda og Boggu frænku,
fyrsta utanlandsferðin til Spánar,
vinnustaðurinn okkar á raf-
magns- og vélaverkstæði Kaup-
félags Skagfirðinga og svo mætti
lengi telja.
Það var gott að eiga Tona að
vini, enda var hann mörgum góð-
um mannkostum gæddur. Hann
var traustur, hafði ljúfa fram-
komu og rólyndislegt fas, sem
skapaði oft ágætis mótvægi við
öra skapgerð okkar Ragga. Hann
var þó ekki skaplaus maður og gat
verið ákveðinn og fastur fyrir, ef
því var að skipta. Toni hafði mikla
kímnigáfu og gat endalaust rifjað
upp skemmtileg og stundum pín-
leg atvik frá liðnum árum, sem við
Raggi höfðum gleymt eða vildum
helst gleyma og hló þá Toni svo
hjartanlega að tárin runnu niður
kinnarnar
Síðustu áratugina starfaði Toni
hjá ÁTVR, fyrst á Króknum, síð-
ar í Reykjavík og á Akureyri. Það
var mikill fengur fyrir fyrirtækið
að fá Tona til starfa enda var hann
nákvæmur og samviskusamur í
öllu því sem hann tók sér fyrir
hendur. Það fór líka svo, að fljót-
lega var hann gerður að stjórn-
anda innan fyrirtækisins og síð-
ustu árin var hann yfirmaður
ÁTVR á Akureyri. Hann þótti
góður yfirmaður, ljúfur í lund,
leiðbeinandi og tók á málum með
festu þegar þess þurfti.
Við vinirnir höfðum þann hátt-
inn á að hringjast á þegar við átt-
um afmæli. Engin undantekning
var höfð á því í ágúst sl. og spjöll-
uðum við lengi saman. Toni var
kátur og eins og venjulega rifjuð-
um við upp atburði úr fortíðinni
og hlógum svo mikið að okkur
verkjaði. Hann ætlaði fljótlega að
koma suður og þá ætluðum við
vinirnir þrír að fara út og borða
saman eins og við höfðum gert svo
oft áður. Ekki gat mig rennt í
grun að þetta yrði okkar síðasta
samtal og að nokkrum dögum
liðnum yrði Toni snögglega kall-
aður burt úr þessu lífi.
Elsku vinur. Ég er þakklátur
fyrir vináttu þína öll þessi ár og
kveð þig með sárum söknuði.
Við Beta sendum börnum Tona
þeim Elvu og Ingimar, foreldrum
hans og systkinum svo og öðrum
vandamönnum og vinum innileg-
ar samúðarkveðjur og í samein-
ingu munum við halda á lofti
minningu um góðan dreng.
Jóhann Ólafsson.
Elsku Toni.
Takk fyrir allar samverustund-
irnar okkar. Þær eru dýrmætar
minningarnar sem ég hef frá því
er við eyddum saman dögum ný-
lega með syni okkar. Þú varst um-
fram allt traustur maður og trúr í
öllu sem þú gerðir. Vinamargur
og gerðir aldrei mannamun.
Þú ólst Ingimar, Úlfar Snæ-
björn og Elvu Rut upp með það að
leiðarljósi að vinna og samvisku-
semi væri það sem gæfi lífinu
gildi. Margs er að minnst og
margs er að sakna.
Þegar sólin nálgast æginn
þá er gott að hvíla sig.
Og vakna ungur einhvern daginn
með eilífð glaða í kringum þig.
(Þorsteinn Erlingsson.)
Blessuð sé minning þín.
Ólöf Pálína Úlfarsdóttir.
Kveðja frá
bekkjarfélögum
Okkur langar í örfáum orðum
að minnast okkar kæra bekkjar-
félaga og vinar, Antons Ingimars-
sonar.
Það var gott að alast upp á
Sauðárkróki. Þar sem allir þekktu
alla og allur bærinn, fjaran og naf-
irnar var okkar leiksvæði og aldr-
ei skorti viðfangsefnin. Við minn-
umst ýmissa bernskubreka með
sælusvip, það var aldrei leiðinlegt
hjá okkur. Við vorum og erum
stór og samheldinn hópur, við
hittumst reglulega á bekkjarmót-
um og þá er alltaf góð mæting.
En núna er rofið stórt skarð í
þennan góða hóp, elsku vinur
okkar hann Toni er látinn, langt
fyrir aldur fram. En svona er líf-
inu misskipt og býsna ósann-
gjarnt hvað vegur okkar er mis-
langur. Toni var ekki sá
fyrirferðarmesti í hópnum. En
hann var traustur eins og klettur
og vinur allra, við minnumst hans
með sitt rauða hár og sinn smit-
andi hlátur. Hann var alltaf í góðu
skapi og það var bara gott að vera
með Tona. Það voru því slæm tíð-
indi sem bárust okkur um lát
hans. Það minnir okkur á að mað-
ur á að njóta lífsins núna og hver
dagur er dýrmætur.
Við kveðjum Tona vin okkar
með ljóði eftir bekkjarbróður
okkar Ingólf Arnarson
Er lít ég yfir liðna tíð,
líf mitt ört hjá streymir.
Mjög er góð og minning blíð,
og mynd er hugur geymir.
Þá ákvað Herrann, högg á ný,
í hóp, þá strengur rofnar.
Ef réttlátt er, er raun af því,
og ráðþrota hugur minn dofnar.
Hinstu kveðju kvíðin vil,
klökkur honum senda.
Fluttur sinna feðra til,
farinn veg á enda.
Kæra fjölskylda, við sendum
ykkur okkar innilegustu samúð-
arkveðjur og biðjum Guð að
styrkja ykkur öll, minningin um
góðan dreng mun lifa með okkur
um ókomin ár.
Fyrir hönd bekkjarfélaga í ár-
gangi 1959,
Guðbjörg Hólm, Helga
Stefanía Magnúsdóttir,
Ingólfur Arnarson og
Sigríður Sigmundsdóttir.
Anton Ingimarsson
Aristóteles skrifaði á sínum tíma
að gott líf fælist í því að gera þá
hluti sem maður gæti gert vel. Ef
marka má orð hins forn-gríska
heimspekings átti afi minn einstak-
lega gott líf. Hvað það sem hann
tók sér fyrir hendur gerði hann vel
og af vandvirkni, hvort sem það var
í starfi sínu eða heima fyrir.
Fróðleiksfýsn hans átti sér eng-
in takmörk og ferðaáhugi hans var
ekki minni. Í hvert sinn sem ég fór í
Sigurður
Markússon
✝ SigurðurMarkússon
fæddist á Egils-
stöðum á Völlum
16. september
1929. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi 22. ágúst 2011.
Jarðarför Sig-
urðar fór fram frá
Bústaðakirkju
fimmtudaginn 1.
september 2011.
ferðalag eða kom á
nýjan stað gat hann
alltaf sagt mér
áhugaverða hluti
tengda ferðalaginu,
reyndar gat hann
sagt mér áhugaverða
hluti um nánast hvað
sem var. En hann var
ekki aðeins að miðla
sínum fróðleik til
annarra, heldur fann
maður svo innilega
hvað hann var áhugasamur og vilj-
ugur til að læra meira þegar maður
gat sagt honum eitthvað nýtt og
miðlað þannig þekkingu til hans á
móti. Frá því að ég var barn hefur
samband okkar alltaf verið þannig.
Við sögðum hvor öðrum sögur og
lærðum af hvor öðrum. Ég var
barnabarn og hann var afi en þegar
kom að því að skiptast á sögum sát-
um við við sama borð – yfirleitt
matarborðið hjá þeim.
Alla tíð leit ég upp til afa míns.
Ég var stoltur af því hversu langt
hann hafði náð í sínu starfi, stoltur
af því hversu mörg tungumál hann
talaði og stundum fannst mér eins
og hann vissi nokkurn veginn allt.
Þrátt fyrir það var afi minn bæði
hógvær maður og hlédrægur. Ég
minnist þess að hafa setið við mat-
arborðið hjá ömmu og afa einhvern
sunnudaginn að ræða við þau um
daginn og veginn á meðan amma
gerði matinn tilbúinn. Talið barst
að uppgjöri Sambandsins og til-
drögum þess að afi hefði orðið
stjórnarformaður þess. Ég sat
þarna spenntur og beið eftir hetju-
sögum úr íslensku viðskiptalífi og
amma var dugleg að skjóta inn í
samræðurnar vel völdum stað-
reyndum um hvað afa hefði gengið
vel hjá Sambandinu. En afi vildi
sem minnst taka undir þessi orð og
benti þess í stað á þá staðreynd að
amma hefði verið lykillinn að vel-
gengni hans. Án hennar stuðnings
hefði hann aldrei haft tækifæri á
því að vinna sig á þann stað sem
hann komst á. Þau skiptu vel-
gengni sinni jafnt á milli sín. Amma
vann heima á meðan afi vann úti og
aðeins þannig hefði þetta verið
hægt.
Þessi saga lýsir afa mínum vel.
Hann var hógvær varðandi sjálfan
sig og tókst að láta alla í kringum
sig verða merkilegri en sig sjálfan,
og þá sérstaklega konuna sína.
Mér fannst aðdáunarvert að sjá
hvað amma mín og afi voru ekki
bara ástfangin heldur skotin í
hvoru öðru eins og unglingar eftir
rétt tæplega 60 ára hjónaband.
Það þarf enga forn-gríska heim-
spekinga til þess að segja mér að
afi minn hafi átt gott líf. Hann kom
fram við alla af virðingu. Hann
hafði sterka réttlætiskennd og var
sanngjarn í öllu því sem hann
gerði. Hann uppskar eins og hann
sáði og uppskar því vel. Afi var, er
og verður mér alltaf mikil fyrir-
mynd. Meðan ég hef erft aðeins
hluta af þeim karakter sem hann
hafði að geyma get ég unað sáttur
við mitt. Ég veit að þær minningar
sem ég á um hann munu halda
áfram að veita mér innblástur í því
að verða betri en ég er.
Elsku afi minn, þín verður sárt
saknað!
Bragi Þór Antoníusson.
Með sorg í hjarta kveð ég Sig-
urð Markússon.
Það hefur alltaf verið mér eig-
inlegt að segja nafn hans og Ingu
frænku í sömu setningunni, en
Inga og Siggi hafa alltaf verið svo
stór partur af tilveru minni og eru
minningar frá Kjalarlandi 19 meðal
minna fyrstu bernskuminninga.
Þangað komum við í kaffi flesta
laugardagsmorgna ásamt Ernu
frænku.
Nær undantekningarlaust
þessa morgna var Siggi að vinna,
en ég var oft send til að láta hann
vita að kaffið væri tilbúið. Feimna
ég átti oft í miklum vandræðum
með að finna út réttu tímasetn-
inguna til að trufla hann og bera
honum boð Ingu. Hann sat íbygg-
inn við stórt skrifborð og talaði
jafnvel á útlensku í símann. Oftar
en ekki held ég að það hafi verið
hann sem spurði mig hvort ég ætti
að segja honum að koma niður og
fá kaffi. Í mínum augum var hann
óskaplega vitur og gat talað ótelj-
andi tungumál. Ég er ekki frá því
að þessi uppgötvun mín á unga
aldri hafi reynst nokkuð rétt.
Hann mundi líka alltaf eftir mér
þegar hann kom úr ferðum frá út-
löndum og kom yfirleitt með þjóð-
búningadúkku handa mér. Margar
voru í skrítnum fötum frá löndum
sem ég hafði aldrei vitað að væru til
og yfirleitt fékk ég um leið upplýs-
ingar frá honum um búninginn eða
um landið sem dúkkan var frá.
Hann var alltaf boðinn og búinn
að hjálpa til við ýmiskonar viðvik,
eins og að sækja mig og börnin mín
til Keflavíkur þegar við vorum
væntanleg í heimsókn til Íslands.
Hljómfalleg skýr rödd hans og
hlýtt faðmlag var þá það fyrsta
sem bauð mann velkominn til
landsins og spjall á heimleið, oftar
en ekki um erlendar slóðir. Þekk-
ing hans virtist ekki eiga sér nein
takmörk. Minningarnar eru ótal
margar, góðar og ánægjulegar.
Á sama tíma og ég hugsa til
Sigga og hvað hann hefur margt
gott gert fyrir mig, þá nutu aðrir í
minni nánustu fjölskyldu alúðar
hans líka. Efalítið hefur Siggi verið
yngstu systkinum hennar Ingu
mikil fyrirmynd, þeim Árna (pabba
mínum) og Brynhildi Ernu. Vin-
átta og umhyggja hans fyrir þeim
og eins síðar fyrir móður minni hef-
ur verið ómetanleg. Ég veit fyrir
víst að missir þeirra er mikill enda
horfa þau á eftir góðum vin og fé-
laga sem þau hafa átt dagleg sam-
skipti við í áratugi.
Elsku Inga frænka, Gurrý mín
og Valdís, Guðbrandur, Einar,
Tony, Inga, Ása, Bragi og fjöl-
skyldur, ég votta ykkur mína inni-
legustu samúð.
Hugur minn er hjá ykkur.
Erna Sif.