Morgunblaðið - 10.09.2011, Qupperneq 37

MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 10. SEPTEMBER 2011
✝ Eyþór Guð-mundsson
fæddist á Hrafna-
björgum í Jökuls-
árhlíð 4. nóv-
ember 1944. Hann
lést 2. september
2011.
Foreldrar hans
voru Valborg
Stefánsdóttir, f.
1914, d. 1991, og
Guðmundur
Björnsson, f. 1913, d. 1992,
búendur á Hrafnabjörgum.
Bræður Eyþórs voru Sveinn, f.
1941, d. 1994, og Jónas, f.
1946.
Eyþór ólst upp á Hrafna-
björgum og bjó þar og starf-
aði fram á unglingsár. Hann
var við nám á Alþýðuskól-
anum á Eiðum í þrjá vetur,
vann síðan ýmis verka-
mannastörf, var á vertíðum
eins og tíðkaðist á þessum
tíma. Eyþór tók meirapróf ár-
ið 1967 og hóf að keyra
steypubíl. Átti það eftir að
konu sinni Kristjönu H. Val-
geirsdóttur frá Höfðahúsum í
Fáskrúðsfirði, f. 10. mars
1954. Hún er dóttir hjónanna
Valgeirs Einarssonar, f. 1922,
d. 1994, og Herborgar Magn-
úsdóttur, f. 1924. Eyþór og
Kristjana eignuðust þrjú börn,
þau eru: 1) Herborg Eydís, f.
1974, maki Magnús Jónsson, f.
1976, synir þeirra eru Brynjar
Þorri, f. 2001, Arnór Snær, f.
2003, og Eyþór, f. 2006. 2)
Guðmundur Heiðar, f. 1983,
maki Svana Magnúsdóttir, f.
1987. 3) Valgeir Sveinn, f.
1994.
Eyþór og Kristjana stofn-
uðu heimili sitt í Útgarði 6 en
þar eignuðust þau nýja íbúð
og bjuggu þar fyrstu sautján
árin. Árið 1990 keyptu þau
einbýlishús á Furuvöllum 6 og
þar hafa þau átt heimili síðan.
Fjölskyldan skipaði stóran
sess í lífi Eyþórs og þótt
vinnudagur væri oft langur og
lítið um frí hafði hann gaman
af því að ferðast um landið
með fjölskyldu sinni, fara í
útilegur, sumarbústaðaferðir
eða bíltúra upp á hálendið.
Útför Eyþórs fer fram frá
Egilsstakirkju í dag, 10. sept-
ember 2011, og hefst athöfnin
kl. 14.
verða hans ævi-
starf, fyrst hjá
Brúnási, síðar hjá
Malarvinnslunni
og nú síðustu ár
hjá Yl. Eyþór var
virkur í starfi
Verkalýðsfélags
Fljótsdalshéraðs
og sat í stjórn og
trúnaðarráði fé-
lagsins frá árinu
1976. Hann var
kosinn formaður félagsins ár-
ið 1989 og gegndi því starfi
allt þar til að verkalýðsfélög á
Austurlandi sameinuðust und-
ir merkjum AFLs starfs-
greinafélags árið 2001. Þar
sat Eyþór í stjórn þar til nú á
vormánuðum þegar hann
baðst undan frekari stjórn-
arsetu. Eyþór var mikill veiði-
maður og skaut bæði gæsir og
rjúpur, hann hafði líka yndi af
góðum söng og söng sjálfur í
karlakórum, nú síðast Karla-
kórnum Drífanda.
Árið 1972 kynntist Eyþór
Ég vil fá að minnast föður
míns með nokkrum orðum.
Hann studdi mig í öllu sem ég
tók mér fyrir hendur og kenndi
mér svo margt sem ég get nýtt
mér til að vera betri manneskja.
Hann studdi mig þegar ég steig
mín fyrstu skref. Hann studdi
mig þegar ég stundaði íþróttir
af kappi í æsku. Hann studdi
mig í barnaskóla, í framhalds-
skóla, þegar ég ákvað svo að
læra smíðar og nú seinast þegar
ég ákvað að fara í meira nám.
Hann studdi mig í vinnu og þeg-
ar ég keypti hálfkláraða íbúð,
þá var hann þar öllum stundum
að hjálpa mér. Hann kenndi
mér að koma fram við aðrar
manneskjur eins ég vildi að aðr-
ir kæmu fram við mig. Hann
kenndi mér að njóta þess að
vera úti í náttúrunni. Hann
kenndi mér að vinnan göfgar
manninn og maður uppsker eft-
ir því sem maður sáir. Hann var
stoð mín og stytta, lærifaðir en
síðast en ekki síst pabbi minn,
sem ég elskaði og dáði.
Þá var ég ungur,
er unnir luku
föðuraugum
fyrir mér saman.
Man ég þó missi
minn í heimi
fyrstan og sárstan,
er mér faðir hvarf.
Man ég afl andans
í yfirbragði,
og ástina björtu,
er úr augum skein.
Var hún mér æ,
sem á vorum ali
grös in grænu
guðfögur sól.
Man ég og minnar
móður tár,
er hún aldrei sá
aftur heim snúa
leiðtoga ljúfan,
ljós á jörðu
sitt og sinna.
Það var sorgin þyngst.
Jónas Hallgrímsson
Þinn sonur,
Guðmundur Heiðar.
Elsku pabbi minn, ég trúi ekki
að þú sért farinn frá okkur. Að-
eins nokkrum klukkustundum
áður en þú kvaddir varstu stadd-
ur hjá mér að gera góðlátlegt
grín að mönnum og málefnum
eins og þér einum var lagið. Ég
reyni að hugga mig við það að þú
fékkst að kveðja á þeim stað sem
þér þótti vænst um og varst að
gera það sem þér þótti hvað
skemmtilegast.
Minningarnar eru margar og
svo margt sem þú hefur kennt
mér;
Ég man þegar þú keyptir
rauða hjólið þegar ég var sex ára
og kenndir mér að hjóla.
Ég man þegar þú keyptir
Everton-töskuna – hún vakti
verðskuldaða athygli meðal pilt-
anna í mínum bekk.
Ég man eftir tjaldútilegum í
litla bláa tjaldinu – þá var ekki
verið að þræða tjaldstæðin eins
og nú er gert.
Ég man þegar við fórum að
veiða í Laxánni, þú fórst með
mig á bakinu yfir ána til að kom-
ast á betri stað – því ekki vildi
litla blúndan bleyta sig í fæt-
urna.
Ég man þegar ég renndi mér
á skíðum í skítahauginn á
Hrafnabjörgum, hentist í háaloft
og lá flöt. Þegar ljóst var að ég
hafði komist ósködduð frá þess-
ari flugferð færðist góðlátlegt
bros yfir andlit þitt og þú sagðir:
„Stefnir þú á skíðastökk í fram-
tíðinni Eyja mín?“
Ég man þegar ég fór að halda
með Fram í fótboltanum en þú
varst alltaf gallharður Skaga-
maður – þú taldir þetta hliðar-
spor mitt segja meira en mörg
orð um vit mitt á knattspyrnu …
ætli mínir og þínir hafi ekki
deildaskipti þetta árið, það fer
nú kannski bara vel á því.
Ég man þegar þú leyfðir mér
að skjóta úr haglabyssunni –
stilltir upp plastflöskum – sagðir
mér að ég gæti fengið „smá-
högg“ og svo – búmm – ég
steinlá – þú glottir út í annað og
spurðir hvort ég hefði meitt mig
en bættir svo við: „Ég held þú
hafir ekki hitt…“ en við hættum
ekki fyrr en ég hafði hitt bless-
aða flöskuna. Ég var marin og
blá á öxlinni í margar vikur á eft-
ir til marks um þessar æfingar.
Ég man þegar við ræddum
pólitík og oft lét hátt í okkur,
kannski ekki endilega af því að
við vorum ósammála heldur
meira af því að okkur þótti gam-
an að rökræða hvoru við ann-
að … Framsóknarmenn voru
þínar ær og kýr og stundum
hafði ég á tilfinningunni að þú
legðir almættið og Framsóknar-
flokkinn að jöfnu.
Ég minnist pallasmíðanna í
Bláskógunum – ég efast um að
nokkur sólpallur í veröldinni sé
steyptur jafnrækilega niður.
Þú kenndir mér mikilvægi
menntunar en þó þannig að hún
gæti aldrei staðið ein og sér –
heldur þyrfti dugnaður og vinnu-
semi að fylgja með.
Það var þó eitt sem þú áttir
eftir að kenna mér þrátt fyrir
nokkrar góðar tilraunir en það
var að bakka með fellihýsið.
Kannski gengur þetta betur
næsta vor þegar þú getur haldið
um stýrið að ofan.
Elsku pabbi, söknuðurinn er
sár en minningin um góðan
dreng mun lifa í hjörtum okkar
þótt ekki sé það mikil huggun
núna.
Sumir hverfa fljótt úr heimi hér.
Skrítið stundum hvernig lífið er.
Eftir sitja margar minningar,
þakklæti og trú.
Þegar eitthvað virðist þjaka mig
þarf ég bara að sitja og hugsa um þig.
Þá er eins og losni úr læðingi
lausnir öllu við.
(Ingibjörg Gunnarsdóttir)
Þín
Eydís (Eyja).
Elsku pabbi.
Mig langar að kveðja þig með
þessum orðum:
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Drottinn minn faðir lífsins ljós
lát náð þína skína svo blíða.
Minn styrkur þú ert mín lífsins rós
tak burt minn myrka kvíða.
Þú vekur hann með sól að morgni.
Faðir minn láttu lífsins sól
lýsa upp sorgmætt hjarta.
Hjá þér ég finn frið og skjól.
Láttu svo ljósið þitt bjarta
vekja hann með sól að morgni.
Drottinn minn réttu sorgmæddri sál
svala líknarhönd
og slökk þú hjartans harmabál
slít sundur dauðans bönd.
Svo vaknar hann með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Hvíl í friði.
Þinn sonur,
Valgeir Sveinn.
Elsku Eyji afi.
Þú sem aldrei varðst reiður.
Þú sem hélst með Everton og
Skagamönnum.
Þú sem tókst okkur alltaf með
í sveitina að smala og í sauðburð.
Þú sem fórst með okkur í
sumarbústað og útilegur.
Þú sem keyptir alltaf kökur
og skyrdrykki.
Þú sem bauðst okkur í verka-
lýðskaffið á 1. maí.
Ekki gráta, unginn minn,
amma kveður við drenginn sinn.
Gullinhærðan glókoll þinn
geymdu í faðmi mínum,
elsku litli ljúfurinn,
líkur afa sínum.
Elsku litli ljúfur minn,
leiki við þig heimurinn.
Ástin gefi þér ylinn sinn,
þótt einhver fyrir það líði.
Vertu eins og afi þinn
allra bænda prýði.
(Örn Arnarson)
Elsku Eyji afi, láttu þér líða
vel hjá guði.
Brynjar Þorri, Arnór
Snær og Eyþór
(Bláskógabræður).
Laugardagsmorgunn. Ég
renni í hlað á Furuvöllum, stekk
upp tröppurnar og geng beint
inn, enda er ég farinn að gera
mig heimakominn hér á bæ og
löngu hættur að banka. Í eldhús-
inu glymur útvarpstækið og inn-
an úr svefnherbergi má greina
sömu útvarpsraddirnar. Morg-
unblaðið liggur opið á eldhús-
borðinu og inni í stofu er kveikt
á sjónvarpi með textavarpinu á
skjánum. Húsbóndinn er greini-
lega kominn á ról og búinn að
skrúfa frá öllum helstu viðtækj-
um heimilisins. Það er nauðsyn-
legt því Eyi afi stoppar sjaldan
lengi við á sama stað og getur
því á sama tíma fylgst með frétt-
um í útvarpi og sjónvarpi, lesið
Morgunblaðið og kíkt á texta-
varpið. Síðan er drukkið kaffi,
spjallað um málefni líðandi
stundar, pólitík og steypu. Hús-
bóndinn er mikill áhugamaður
um steinsteypu og hefur ekki
dregið af sér í ríflega fjóra ára-
tugi að steypa hús, brýr, virkj-
anir og hafnir hér í fjórðungnum
enda eftirsóttur hvar sem
byggja þarf eitthvað sem á að
standa.
Ekki er komið að tómum kof-
unum hér á bæ enda er Eyþór
tengdafaðir minn vel inni í öllum
málum og hefur gaman af því að
ræða menn og málefni og sér
oftar en ekki spaugilegar hliðar
tilverunnar. Hann hefur einstakt
lag á að gera góðlátlegt grín að
náunganum og sínum nánustu og
ekki þarf maður að hafa áhyggj-
ur á því að illa liggi á húsbónd-
anum því ekki rekur mig minni
til þess að hann hafi skipt skapi
síðan ég kynntist honum, þótt
stundum hafi kannski verið til-
efni til. Slíkt jafnaðargeð og já-
kvæðni held ég að margur gæti
tekið sér til fyrirmyndar.
Ég kynntist Eyþóri Guð-
mundssyni í kringum síðustu
aldamót þegar við Eydís dóttir
hans fórum að rugla saman reyt-
um okkur. Ég þekkti hins vegar
til mannsins enda þeir Hrafna-
bjargabræður miklir uppáhalds-
menn hjá Birni afa mínum á
Móbergi. Góð kynni tókust fljótt
með okkur tengdafeðgum og
áttum við eftir að eyða ófáum
stundum saman við veiðiskap,
fjárstúss og annað tilfallandi og
oftar en ekki lá leiðin út í Hlíð.
Eyþór var mikill veiðimaður og
skaut bæði gæsir og rjúpur. Ég
komst fljótt að því að oft er
nokkur asi á Hrafnabjarga-
mönnum, fara þeir hratt yfir og
sjást kannski ekki alltaf fyrir á
ferðum sínum. Það þýddi því
ekki að vera með neitt hangs ef
fylgja átti Eyþóri eftir, þótt
stundum gleymdist nestið eða
vettlingarnir heima.
Eyþór hélt alltaf tryggð við
æskuslóðirnar og var stoltur af
uppruna sínum. Þótt vinnudag-
urinn væri oft langur gaf hann
sér alltaf tíma til að „kíkja út í
Hlíð“ og heimsækja Jónas, Ingi-
björgu og aðra Hrafnabjarga-
menn, sem voru honum ákaflega
kærir. Þar var okkar maður á
heimavelli og lék við hvurn sinn
fingur og oftar en ekki var farið
að halla í miðnætti þegar haldið
var heimleiðis í Egilsstaði. Þess-
ar minningar og svo ótalmargar
fleiri tek ég með mér þegar ég
kveð tengdaföður minn Eyþór
Guðmundsson og þó svo að
söknuðurinn sé mikill er ég
þakklátur fyrir allar þær stund-
ir og það að ég fékk að fylgja
honum allt þar til að hann
kvaddi þennan heim.
Lýtur höfði lyng í mó
litir sumars dofna.
Þreyttur haustsins þráir ró
þá er gott að sofna.
Magnús Jónsson.
Það var áfall að fá þá sorg-
arfrétt að hann Eyþór föður-
bróðir okkar hefði orðið bráð-
kvaddur á gæsaveiðum heima á
Hrafnabjörgum.
Fyrir okkur var það jafn eðli-
legt að Eyþór kæmi í heimsókn
í Hrafnabjörg og það að hádeg-
isfréttirnar á RÚV byrjuðu kl.
12:20. Hann var alltaf mættur
þegar eitthvað var um að vera í
sveitinni, hvort sem það var
heyskapur, smalamennska,
sauðburður eða veiðitímabilin
hafin. Alltaf var hann kominn og
alltaf var það jafn ánægjulegt.
Það var líka fastur liður að Ey-
þór og fjölskylda kæmu í heim-
sókn um kaffileytið á annan í
jólum og þá var nú fjör á bæn-
um, sérstaklega ef heimsóknin
stóð langt fram á kvöld.
En stundum er lífið svo
grimmt og sýnir enga vægð.
Það finnast fá svör við því hvers
vegna skaparinn ákveður að
taka frá okkur ástvini fyrirvara-
laust. Við verðum að trúa því að
einhver sé tilgangurinn.
Þeir segja mig látinn, ég lifi samt
og í ljósinu fæ ég að dafna.
Því ljósi var úthlutað öllum jafnt
og engum bar þar að hafna.
Frá litlu hjarta berst lítil rós,
því lífið ég þurfti að kveðja.
Í sorg og í gleði ég senda mun ljós,
sem að mun ykkur gleðja.
(Höf. ókunnur)
Elsku Kristjana, Eydís,
Maggi, Brynjar Þorri, Arnór
Snær, Eyþór, Heiðar, Svana og
Valgeir Sveinn, við sendum ykk-
ur okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Minning um góðan
mann lifir.
Harpa, Vala og Soffía.
Haustið nálgast hröðum
skrefum og skjótt skipast veður í
lofti.
Síðla kvölds annan september
hringdi síminn, lát æskuvinar
var staðreynd. Eyþór Guð-
mundsson fallinn frá fyrir aldur
fram.
Fyrir um hálfri öld hófust
kynni okkar Eyþórs. Fyrst sem
samskipti milli nágrannabæja,
leikir og störf í sveitinni. Síðar
vetrarvertíð á Hornafirði, þar
sem við deildum herbergi í ver-
búð ásamt fleiri sveitungum.
Þetta var samhentur hópur og
mikil vinna. Eyþór var sam-
viskusamur svo af bar. Vinnu-
dagur var ekki búinn nema lokið
væri við að þrífa og ganga frá.
Hann var ávallt glaður og hress,
fljótur að sjá broslegu hlutina,
gera gott úr öllu.
Oft var gripið í spil ef færi
gafst og þar var Eyþór ávallt
hrókur alls fagnaðar.
Á seinni árum sást Eyþór oft-
ast á steypubíl, þar var hans
starfsvettvangur, ávallt tilbúinn
að leysa verkefnin og skipti þá
ekki máli hvað klukkan var né
hvaða dagur.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Að missa vin minnir okkur á
að öllum er afmörkuð stund.
Við vottum Kristjönu eigin-
konu Eyþórs, börnum þeirra og
öðrum ættingjum dýpstu samúð.
Megi minning lifa um góðan
mann.
Hvíl í friði,
Helgi og Kristín.
Eyþór
Guðmundsson
Nú er Guðrún búin að kveðja
eftir 96 ára jarðvistargöngu.
Þótt hún næði svona háum aldri
þá kom hún mér fyrir sjónir sem
jafnaldra mín. Þó eru þar 16 ár á
milli. Ástæðan fyrir því er að
hún var mjög ungleg og frjó í
hugsun, þótt það háði henni að
hún var farin að heyra illa.
Við Guðrún erum búnar að
þekkjast í 36 ár og það held ég
að flestir sem þekktu hana hafi
fundið hvað hún var óvenju kær-
leiksrík manneskja. Mér finnst
Guðrún Ebba
Jörundsdóttir
✝ Guðrún EbbaJörundsdóttir
fæddist 6. október
1914 á Sæbóli á
Ingjaldssandi. Hún
lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Skógarbæ 27. ágúst
2011.
Útför Guðrúnar
Ebbu var gerð frá
Grensáskirkju 6.
september 2011.
hún hafa gefið mér
stóra gjöf því hún
er móðir tengda-
sonar míns og betri
tengdasonar gæti
ég ekki óskað mér
og við eigum það
sameiginlegt að
vera ömmur að
fimm yndislegum
barnabörnum og
þremur langömmu-
börnum. Dóttir mín
og tengdasonur eru búsett á
Hvolsvelli og þar kynntist ég
Guðrúnu best því þar hittumst
við oft og vorum samtímis í
heimsókn og gistum í nokkrar
nætur. Það var oft þegar við vor-
um tvær einar í eldhúsinu að við
töluðum um andleg efni og ég
fann að það var henni jafn hug-
leikið og mér. Hún var búin að
missa mann sinn og tvö af níu
börnum sínum og ég fann hvað
hún saknaði þeirra mikið. Því
var vissan um framhaldslíf mikil
huggun. Ég er viss um að nú er
gleði í stað sorgar við endurfundi
ástvina.
Guðrún mín, ég er þakklát
forlögunum að hafa kynnst þér,
það hefur gert mig að betri
manneskju, vona ég. Innilegar
samúðarkveðjur til allra þinna
ástvina.
Kær kveðja,
Guðrún Anna Thorlacius
Í dag kveðjum við góða vin-
konu og langömmu með söknuði.
Amma í Hlaðbrekku eins og hún
var jafnan kölluð var einstök og
yndisleg manneskja sem bakaði
heimsins bestu pönnukökur.
Alltaf þegar við komum í Hlað-
brekkuna voru tíndar fram
kræsingar sem hvergi brögðuð-
ust betur, meira að segja ost-
urinn hafði betra bragð hjá
ömmu.
Mikið eigum við eftir að sakna
þín, heimsóknanna í Hlaðbrekk-
una og allra samverustundanna.
Við vitum að þú fylgist með okk-
ur og passar okkur vel frá himn-
um. Takk fyrir allt sem þú gafst
okkur, við munum geyma minn-
ingarnar um þig í hjartanu alla
tíð.
Þínar,
Soffía og Sigríður Björg.