Morgunblaðið - 13.09.2011, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 13. SEPTEMBER 2011
✝ IngibjörgGunnarsdóttir
fæddist á Svína-
vatni í Austur-
Húnavatnssýslu
23. maí 1921. Hún
andaðist á hjúkr-
unarheimilinu Sól-
túni hinn 30. ágúst
2011. Foreldrar
hennar voru
Gunnar Bjarnason,
f. 6. nóvember
1879, d. 14. apríl 1957, og Jó-
hanna Jóhannesdóttir, f. 4.
nóvember 1895, d. 1. maí 1989.
Ingibjörg giftist 6. sept-
ember 1947 Herberti Sigurðs-
syni húsasmíðameistara, f. 13.
janúar 1921. Foreldrar hans
voru Sigurður Magnússon
Skagfjörð, f. 13. maí 1889, d.
26. febrúar 1961, og Herdís
Sigurlaug Bjarnadóttir, f. 31.
mars 1889, d. 10. mars 1975.
Herbert andaðist 5. febrúar
2002. Börn Ingibjargar og
Herberts eru: 1) Hanna Björg,
f. 25. september 1946, gift
Þorsteini Karlssyni, f. 16. júní
1945. Börn þeirra eru Herbert,
f. 13. desember 1973, Sunna, f.
9. júlí 1979, og Tinna, f. 28.
júlí 1981, gift Jens
K. Guðmundssyni,
f. 6. apríl 1979. 2)
Herdís Kolbrún, f.
1. maí 1948, gift
Sturlu Stefánssyni,
f. 28. júní 1946.
Börn þeirra eru
Silja, f. 22. janúar
1975, Sturla
Freyr, f. 7. sept-
ember 1977, Lilja,
f. 22. desember
1979, og Hanna Lísa, f. 6.
ágúst 1983. 3) Gunnar, f. 19.
febrúar 1950, kvæntur Mar-
gréti Árnadóttur, f. 13. apríl
1952. Börn þeirra eru Ingi-
björg, f. 29. nóvember 1978,
og Þorsteinn Gauti, f. 14. júlí
1985.
Ingibjörg ólst upp á Svína-
vatni og gekk þar í barna- og
unglingaskóla og útskrifaðist
síðan frá Húsmæðraskólanum
á Blönduósi. Hún fluttist til
Reykjavíkur og stundaði þar
ýmis störf meðfram því að sjá
um annasamt heimili.
Útför Ingibjargar fer fram
frá Fossvogskapellu í dag, 13.
september 2011, og hefst at-
höfnin kl. 15.
Þar rann upp stundin sem ég
hef alltaf kviðið fyrir, að missa for-
eldra mína. Faðir minn kvaddi
okkur árið 2002. Fallega, góða,
heiðarlega móðir mín kvaddi okk-
ur 30. ágúst sl.
Mamma var fædd á Svínavatni í
A-Húnavatnssýslu 23. maí 1921 og
varð því níræð sl. vor. Jóhanna Jó-
hannesdóttir móðir hennar var
listakona og bóndi allt sitt líf á
Svínavatni. Faðir hennar, Gunnar
Bjarnason frá Eyjafirði, bjó lengi
með ömmu. En þau skildu að
skiptum og hann hóf búskap á ná-
grannabæ. Mamma var einbirni
og var alin upp hjá móður sinni til
fermingaraldurs. Frá þeim tíma
var hún á flakki milli foreldra
sinna og leiddist það mikið. Mikill
fiðringur var í mömmu á þessum
árum því hún talaði skólastýruna
á Húsmæðraskólanum á Blöndu-
ósi til að taka sig inn í skólann
þrátt fyrir að hún væri tveimur ár-
um of ung. Það eru til margar góð-
ar sögur frá þeim tíma. M.a. var
farið með allan hópinn á Sæluvik-
una í Skagafirði. Og gleymdi því
ævintýri enginn.
Mamma kynntist föður mínum
ung að árum. Hann var alinn upp í
Bólstaðarhlíð, næsta bæ við afa,
frá 5 ára aldri. Móðir mín fluttist
síðan til Reykjavíkur og bjó hjá
Ólafíu, móðursystur sinni, um
tíma. Foreldrar mínir giftu sig síð-
an 6. september, 1946. Hófu þau
þá búskap.
Lítil saga lýsir hjálpsemi móð-
ur minnar vel. Hún var að koma úr
vinnunni að kvöldlagi. Mætir hún
þá fullorðinni konu á Skólavörðu-
holtinu með strigapoka á bakinu.
Mamma spurði konuna hvort hún
mætti ekki hjálpa henni með pok-
ann. Sú gamla þáði gott boð með
þökkum. Viku seinna frétti
mamma að hún hafði verið að
hjálpa kerlu að stela túnþökum frá
einhverjum fínum garði.
Einu sinni var nágranni, sem
bað mömmu og pabba fyrir cocka-
tiel-fugl. Fékk hann nafnið Goggi.
Flaug hann um allt húsið flautandi
og gerði alls kyns kúnstir. Eitt
sinn brá hann undir sig betri
vængnum, slapp út, og endaði á
söluskrifstofu Loftleiða. Mörgum
árum seinna flaug Goggi litli í
fangið á mömmu, hallaði litla fiðr-
aða kollinum sínum upp að
mömmu og dó. Hann vissi hvar
best fór um hann.
Faðir minn fékk heilablóðfall
þegar hann var sjötugur. Hugsaði
mamma um hann í mörg ár. Þetta
voru erfið ár hjá mömmu en hún
barðist hörðum höndum. Hún var
líka fædd með marga góða hæfi-
leika, m.a. stórflink í höndunum.
Hún átti ekki langt að sækja þann
hæfileika. Jóhanna amma fékk t.d.
verðlaun í Frakklandi fyrir sína
list.
Þegar ég flutti úr landi, þá fóru
margar vinkonur mínar að hafa
meira samband við mömmu. Ég
er mjög þakklát fyrir það.
Mamma var alltaf ung í anda og
hress og það átti ekki vel við þessa
orkumiklu konu að verða rúm-
liggjandi síðustu árin. Við systk-
inin vorum lánsöm að eiga hana
fyrir móður.
Ég og fjölskylda mín þökkum
Hönnu systur minni sérstaklega
fyrir tryggðina og fórnfýsina í
garð móður okkar alla tíð.
Starfsfólkinu í Sóltúni 2 þökk-
um við heilshugar fyrir frábæra
umönnun og hlýtt viðmót við móð-
ur mína og vinskap við okkur fjöl-
skylduna.
Elsku fallega móðir mín. Við
kveðjum þig með sárum söknuði.
Ég veit að tekið var vel á móti þér
með virðingu og gleði af góðum
máttarvöldum.
Herdís.
Undir háu hamrabelti
höfði drúpir lítil rós.
Þráir lífsins vængja víddir
vorsins yl og sólarljós.
Ég held ég skynji hug þinn allan
hjartasláttinn, rósin mín.
Er kristallstærir daggardropar
drjúpa milt á blöðin þín.
Æsku minnar leiðir lágu
lengi vel um þennan stað,
krjúpa niður, kyssa blómið
hversu dýrðlegt fannst mér það.,
Finna hjá þér ást og unað,
yndislega rósin mín.
Eitt er það sem aldrei gleymist,
aldrei, það er minning þín.
(Guðmundur G. Halldórsson.),
Þín
Hanna.
Það var um vorið 1965 að ég
hitti Ingibjörgu í fyrsta sinn. Ekki
grunaði mig þá að hún yrði seinna
meir tengdamóðir mín. Við Heddí
höfðum verið í Glaumbæ um
kvöldið. Eftir ballið var tölt upp á
Freyjugötu. Var vel tekið á móti
manni. Og eftir því sem tíminn
leið, þá fékk ég meiri og meiri
mætur á henni. Mér varð fljótt
ljóst að Ingibjörg var næstum
óraunverulega vel gerð og góð
manneskja.
Það voru stundum erfiðir dagar
í minni eigin fjölskyldu. Móðir mín
var nýorðin ekkja og þar ofan á
búin að missa heilsuna. Ég get
aldrei fullþakkað aðhlynninguna
og nærgætnina sem Ingibjörg
sýndi mér. Ekki bara á þessum ár-
um í gamla daga, heldur líka alla
tíð síðan. Seinna meir, eftir að
móðir mín lést, má segja að Ingi-
björg hafi ekki bara orðið tengda-
mamma, heldur líka komið í móð-
ur stað. Það er ekki margt fólk
sem maður hittir á lífsleiðinni sem
er jafn heilsteypt, heiðarlegt og
óeigingjarnt og hún tengda-
mamma var. Að ekki sé minnst á
atorkuna og vinnusemina.
Nú þegar komið er að leiðarlok-
um, þá vil ég með þessum fátæk-
legu setningum votta Ingibjörgu –
og um leið Herberti tengdapabba
– virðingu mína og þakklæti fyrir
samleiðina og hjálp og stuðning í
gegnum árin.
Þeirra virðing verður lengi í
heiðri höfð.
Sturla Stefánsson.
Þegar ástvinur deyr lifa eftir
dýrmætar og mikilvægar minn-
ingar. Ég á góðar og skemmtileg-
ar minningar um Ingibjörgu
tengdamóður mína. Hún var jafn-
lynd, glöð og skemmtileg og átti
ótal sögur að segja frá á góðum
stundum. Þá var oft mikið hlegið
svo að tárin runnu. Það gat líka
gustað af henni ef svo bar undir,
það var engin lognmolla í kring
um hana. Hún var hreinskiptin,
hafði ákveðnar skoðanir á mönn-
um og málefnum og lúrði ekki á
þeim.
Öllum vildi hún gott gera og
þau voru mörg skiptin sem hún
hjálpaði öðrum með góðum ráðum
þessa heims og annars. Þannig
leitaði hún til miðla og huglækna
vegna systur minnar og fjölskyldu
hennar á erfiðum tímum. Hún var
viss í trú sinni á framhaldslíf og
var í sambandi við marga sem sjá
meira en flest okkar. Ingibjörg
var sannkölluð ættmóðir, límið
sem hefur haldið fjölskyldunni
saman. Hún var hraust lengst af,
en síðustu ár hefur hún verið rúm-
föst og þótt það hafi verið erfitt
fyrir hana oft á tíðum þá missti
hún aldrei skopskynið og glettn-
ina. Henni fannst gaman að hlusta
á Elvis Presley og horfa á box, það
segir e.t.v. margt um það hversu
ung í anda hún var. Ingibjörg var
mér góð tengdamóðir og sakna ég
vinar í stað.
Yfir syngjandi sefinu
svífur fífan
drifahvít
eins og drottning himnanna
umkringd englum.
(Þorsteinn Valdimarsson)
Með þessu litla ljóði kveð ég
Ingibjörgu tengdamóður mína
með þakklæti og bið henni bless-
unar á öðru tilverustigi.
Margrét Árnadóttir
(Mansý).
Elsku tengdamamma.
Tengdamóðir mín, Ingibjörg
Gunnarsdóttir, lést að Sóltúni í
Reykjavík þann 30. ágúst sl. 90
ára að aldri. Hún dvaldi að Sóltúni
um tveggja ára skeið, þar sem hún
naut góðrar umönnunar starfs-
fólks.
Leiðir okkar Ingibjargar lágu
fyrst saman er ég kynntist Hönnu,
dóttur hennar en þá bjuggu Ingi-
björg og eiginmaður hennar Her-
bert heima á Freyjugötu 4 í
Reykjavík. Hanna er elst barna
Ingibjargar og Herberts en yngri
eru Herdís og Gunnar. Samskipti
mín við þessa fjölskyldu hafa stað-
ið óslitið yfir í rúm 45 ár og hef ég
átt margar góðar stundir með fjöl-
skyldunni, sem ég minnist með
gleði og mikilli hlýju.
Herbert og Ingibjörg voru af-
skaplega gestrisin hjón og iðulega
þegar sveitungar þeirra hjóna
komu til höfuðborgarinnar ýmist í
heimsókn eða til lækninga dvöldu
þeir um lengri eða skemmri tíma á
Freyjugötu 4. Auk þess var gest-
kvæmt á Freyjugötunni flesta
daga. Ingibjörg tók vel á móti
gestum, var góður hlustandi og
hlúði að þeim sem áttu í erfiðleik-
um. Ingibjörg var alltaf hún sjálf,
glaðlynd og trygg og gott að vera í
návist hennar. Aldrei vorkenndi
hún sjálfri sér og umhyggja henn-
ar fyrir öðrum allsráðandi.
Um helgar og á hátíðisdögum
var svo fjölskyldan oft saman
komin á heimili þeirra hjóna og
mikið fjör og alltaf góður og næg-
ur matur. Síðar þegar barnabörn-
in komu til sögunnar var hið sama
uppi á teningnum. Hlýja, um-
hyggja og tími til að sinna öllum.
Ingibjörg hafði frá mörgu að
segja, sagði mjög skemmtilega frá
og var lifandi í frásögnum sínum.
Ég hafði alltaf jafn gaman af því
að heyra sögurnar hennar Ingi-
bjargar en hún fæddist og ólst upp
á Svínavatni í A-Húnavatnssýslu
en þá var enn torfbær á Svína-
vatni. Ég man eftir skemmtileg-
um sögum af samferðafólki henn-
ar og Herberts og standa margar
persónur úr frásögnum þeirra
mér ljóslifandi fyrir hugskotssjón-
um þótt ég hafi aldrei hitt fólkið.
Ingibjörg gat einnig sagt frá dýr-
unum í sveitinni og greinilegt að
hestar og hundar voru í miklu
uppáhaldi hjá henni. Ingibjörg
átti stóran fallegan reiðskjóta sem
hét Þytur. Hesturinn átti það til
að ná í húfu Ingibjargar og lét
hann hana elta sig um allt tún.
Við Ingibjörg unnum saman
hjá Osta- og smjörsölunni um ára-
tuga skeið þar til hún hætti störf-
um 70 ára að aldri og reyndist hún
frábær starfskraftur. Við Ingi-
björg vorum oft samferða til vinnu
á morgnana og ræddum við þá
ýmislegt á leiðinni. Það var gaman
að ræða við tengdamömmu um
menn og málefni þar sem við nálg-
uðumst málefnin út frá ólíku sjón-
arhorni enda lífsreynsla okkar
ekki hin sama.
Ingibjörg og Herbert höfðu
gaman af því að ferðast og komu í
heimsókn til okkar Hönnu meðan
við bjuggum í Georgíu í Banda-
ríkjunum. Ferðin sem við fórum
saman í til Flórída var sérstaklega
eftirminnileg. Tengdaforeldrum
mínum fannst stórkostlegt að
koma í Disney World en dvölin í
St. Augustin var þó hápunktur
ferðarinnar að þeirra mati. Saga
Spánverja, indíána og Bandaríkja-
manna fléttaðist þarna saman og
sólarlagið ógleymanlegt í fegurð
sinni.
Ingibjörg og Herbert voru
bæði félagslynd og stunduðu
gömlu dansana þegar börnin voru
komin á fullorðinsár og harmon-
ikkutónlistin var í miklu uppáhaldi
hjá þeim hjónum.
Ingibjörg og Herbert fluttu í
Ofanleiti 17 í Reykjavík árið 1991
en Herbert hafði áður veikst al-
varlega. Hér komu bestu eigin-
leikar Ingibjargar fram. Traust
sem klettur gerði hún allt sem í
hennar valdi stóð til að tengda-
pabbi gæti búið heima sem lengst.
Ég mun alltaf hugsa með hlý-
hug og þakklæti til Ingibjargar,
sem vildi allt fyrir mig gera og
minningin um hana mun geymast.
Blessuð sé minning Ingibjarg-
ar Gunnarsdóttur.
Þorsteinn Karlsson.
Nú er hún elsku amma okkar
farin. Hún mun þó alltaf lifa áfram
í minningum okkar sem yndisleg
amma. Hún var glaðleg og létt-
lynd og átti margar bráðskemmti-
legar sögur sem hún var ófeimin
við að deila með öllum sem lögðu
leið sína inn á heimilið. Þá kemur
fyrst í hugann þegar hún tók sig til
og kjaftaði sig inn í húsmæðra-
skólann á Blönduósi, ung að árum.
Það var ávallt tekið vel á móti
manni á hlýlegu heimili þeirra afa
og ömmu og oftar en ekki læddist
unaðslegur ilmur af nýsteiktum
ástarpungum úr eldhúsinu. Mað-
ur fór sko aldrei svangur frá
ömmu. Með polka á fóninum og
gleðiglampa í augum leyndi sér
ekki hversu gaman ömmu þótti að
fá okkur grislingana í heimsókn.
En þótt stutt væri í fallega brosið
hennar var líka alltaf hægt að leita
huggunar í hlýjum faðmi ömmu.
Hún var okkur stoð og stytta þeg-
ar við áttum erfitt.
Á stundum sem þessum sækja
að manni ótal minningar. Þegar
pabbi var að spila á nikkuna hans
afa í stofunni, Steini í trylltum
dansi á stofugólfinu og Inga
skellihló á meðan mamma tók her-
legheitin upp. Á meðan stóð amma
við eldavélina og hristi hausinn yf-
ir allri vitleysunni og þverneitaði
að láta taka mynd af sér.
Við söknum ömmu meira en orð
fá lýst. Við erum þakklát fyrir að
hafa átt hana að og hún verður
alltaf hjá okkur.
Ingibjörg og Þorsteinn
Gauti Gunnarsbörn.
Elsku amma,
Þvílík gæfa að hafa fengið að
kynnast þér. Fyrir mig að alast
upp með slíka kvenfyrirmynd sem
þig hefur verið mér ómetanlegt,
þar sem þú varst með eindæmum
bæði orkumikil og ósérhlífin kona.
Ég mun aldrei gleyma kvöld-
unum í Ofanleiti þar sem við sát-
um og spjölluðum um allt milli
himins og jarðar og þótt svo það
væru 58 ár á milli okkar var alltaf
eins og ég væri að tala við vinkonu
mína. Þú varst lifandi persónu-
leiki, ung í anda og fjörug sál. Ég
held að það hafi ekki verið margar
ömmur eins og þú sem vöktu með
barnabörnunum fram eftir nóttu
til þess að horfa á beinar útsend-
ingar frá úrslitaleikjunum í NBA
körfuboltanum eða box með
Bubba. Mikið varstu skemmtileg
amma. Þú varst alltaf til í að
hjálpa mér og þau voru ófá skiptin
sem þú komst fyrir skólaböllin og
þrengdir eða víkkaðir pils og bux-
ur af mér, allt eftir því hvernig
vaxtarlagið var hverju sinni.
Takk fyrir allt, redhead, og við
sjáumst hressar hinum megin.
Þín
Sunna.
Elsku amma. Samband okkar
hefur alltaf verið náið en því miður
gátum við ekki hist eins oft í seinni
tíð og ég hefði óskað mér þar sem
ég bjó erlendis. Við höfðum þó oft
samband símleiðis og einnig hitt-
umst við er ég kom í heimsókn til
Íslands. Ég er hins vegar fullviss
um að við höfum alltaf vitað hvaða
hug við bárum hvor til annarrar.
Ég man sérstaklega eftir þeim
stundum þegar þú kenndir mér að
baka jólasmákökur og þeim dýr-
mæta tíma sem við eyddum sam-
an á meðan ég fékk hádegishlé
þegar ég stundaði nám við Versl-
unarskóla Íslands og ég skottaðist
til þín í mat. Þú varst alltaf tilbúin
með alvöru íslenskan mat eins og
seytt rúgbrauð og kindakæfu svo
ekki sé minnst á fiskibollurnar
sem þú lagaðir. Þér var alltaf um-
hugað um að ég færi frá þér vel
södd og að sjálfsögðu bauðstu upp
á heitt kakó lagað úr ekta súkku-
laði. Við áttum svo mörg skemmti-
leg samtöl og þú gafst mér góð ráð
og léttir á áhyggjum mínum með
gríni og yndislegum hlátrasköll-
um.
Amma mín, ég er hreykin af því
að vera afkomandi þinn og hafa
kynnst þér því þú varst svo sterk,
sjálfstæð og skemmtileg kona. Þú
mættir lífinu óhrædd og barst höf-
uðið hátt og það vil ég taka mér til
fyrirmyndar.
Gler glatast og týnist,
gullið í súginn fer.
Stálið er málmurinn mikli,
sem meistarinn valdi sér.
(Davíð Stefánsson)
Ég elska þig amma mín.
Góða nótt.
Þín
Tinna.
Kallið er komið. Kær vinkona
er fallin frá. Ingibjörg var einstök
baráttukona, hún var fórnfús
kvenhetja. Hún var mörgum kost-
um búin, var skemmtileg, fróð og
dugleg að finna hæfileika annarra
og miðla þeim áfram til næstu
kynslóðar. Hún mátti ekkert aumt
sjá, alltaf boðin og búin að rétta
öllum hjálparhönd.
Ingibjörgu og Herberti kynnt-
ist ég þegar við Heddý, dóttir
þeirra, urðum vinkonur 10 ára
gamlar. Okkar fjölskyldur hafa átt
samleið í gegnum áranna rás. Þótt
Heddý og fjölskylda hafi búið er-
lendis sl. 36 ár héldum við Ingi-
björg alltaf sambandi og áttum
ótaldar samverustundir og vil ég
þakka fyrir það.
Við Óskar vottum börnum
hennar, tengdabörnum og barna-
börnum okkar dýpstu samúð.
Blessuð sé minning hennar.
Sigþrúður Stefánsdóttir.
Ingibjörg
Gunnarsdóttir
Við vorum ungir og
ákafir. Sagðir sókn-
djarfir og bráðefnilegir
handboltamenn í Valsliðinu á sjö-
unda áratug síðustu aldar. En það
vantaði alltaf herslumuninn til að
hampa bikurum. Aðallega þurfti
að styrkja varnarleikinn þannig að
sá árangur næðist, sem að var
stefnt. Þá kom Reynir Ólafsson til
sögunnar og tók við þjálfun Valsl-
iðsins ásamt Þórarni Eyþórssyni,
er þjálfað hafði marga okkar allt
frá yngri flokkum. Reynir var ein-
mitt sú viðbót í hópinn er til þurfti.
Hinn gamalreyndi „nagli“ úr gull-
aldarliði KR kunni sannarlega tök-
in á þessum mannskap og gat
brýnt okkur til dáða.
Hann var sjálfur fastur fyrir á
leikvelli. Frægur fyrir sín föstu
undirskot, þar sem skothöndin
fylgdi vel á eftir svo að andstæð-
ingarnir sem voguðu sér á móti
honum kenndu oftar en ekki
eymsla í síðunni þegar Reynir lét
skotin ríða af. Hann var jafn
ákveðinn sem þjálfari og vildi hafa
aga á hlutunum. Hann las líka vel
leik andstæðinganna og nýtti sér
það við innáskiptingar og leik-
skipulag liðsins. Fljótlega eftir að
Reynir Ólafsson
✝ Reynir Ólafssonfæddist í Reykja-
vík 6. mars 1934. Hann
lést á Droplaug-
arstöðum 19. ágúst
2011.
Útför Reynis fór
fram frá Dómkirkjunni
5. september 2011.
Reynir tók við þjálf-
un Valsliðsins fékk
það á sig hið annál-
aða nafn „Mulnings-
vélin“, sem flestir
handboltaunnendur
kannast við frá fyrri
tíð. Það var því ekki
að furða þótt gár-
ungarnir gæfu hon-
um viðurnefnið
„Patton“ eftir fræg-
um hershöfðingja.
Þrátt fyrir hörkuna, agann og
ákveðnina mátti greina að undir
hrjúfu yfirborði leyndist ljúfur
maður. Hrókur alls fagnaðar á
góðri stund og kímnigáfan var
sannarlega til staðar. Hann var
jafnvel talsverður „prakkari“ ef
horft er til stríðni hans og uppá-
tækja. Reynir varð sannarlega
góður félagi okkar næstu árin og
áratugina. Honum var alltaf hlýtt
til Vals þótt fyrst og fremst væri
hann KR-ingur. Ætla má að hann
hafi alltaf verið stoltur af þeim ár-
angri, sem hann náði með Muln-
ingsvélina. Með hann við stjórn-
völinn unnust margir sætir sigrar.
Bikar- og Íslandsmeistaratitlarnir
langþráðu fóru loks að líta dagsins
ljós eftir komu hans.
Við í Mulningsvélinni minnumst
Reynis Ólafssonar með söknuði,
þakklæti og virðingu. Þar er góður
drengur genginn. Við vottum hans
nánustu innilega samúð okkar við
fráfall hans.
Reynir Ólafsson hvíli í friði.
Fyrir hönd Mulningsvélarinnar
Jón H. Karlsson.