Teningur - 01.06.1989, Qupperneq 20

tekið að dimma þegar hann sá fer-
hyrndan útsýnisturn setursins að
Triste-le-Roy. Hann bar nærri jafn hátt
og svört tröllatréin umhverfis. Hann
hugsaði til þess að aðeins ein dögun
og eitt sólsetur (ævaforn glæsifeg-
urðin í austri og önnur í vestri) skyldi
nú á milli hans og andartaksins sem
leitendur Nafnsins hafa svo lengi
þráð.
Ryðguð girðing úr undnu járni setti
óreglulegri lóðinni mörk. Aðalhliðið
var lokað. Lönnrot gekk hringinn án
þess þó að þúast við að komast á
þann hátt inn. Þegar hann kom aftur
að ómanngengu hliðinu, renndi hann
næstum því ósjálfrátt hendi milli rimla
og fann til lokunnar. Hann var hissa á
hvernig marraði. Með erfiðismunum
tregðunnar oþnaðist hliðgrindin inn.
Lönnrot gekk af stað milli trölla-
trjánna. Hann óð í rauðu kraðaki brot-
inna laufblaða liðinna ára. Úr nálægð
var skrauthýsi setursins Triste-le-Roy
allt að sjá í tilgangslausum sam-
hverfum og brjálæðislegum endur-
tekningum: Einni Díönnu í myrkri
gróp svaraði önnur slík í annarri gróp.
Einar svalir spegluðust í öðrum
svölum. Af tvenndum trappa tóku við
tvöföld súlnarið veranda. Af einum tví-
ásjóna Hermesi féll ferlegur skuggi.
Lönnrot fór kringum húsið á sama hátt
og hann hafði gert utan girðingar.
Hann skoðaði allt. Undir gólfi
verandar sá hann rimlahlíf fyrir
þröngum glugga.
Hann ýtti henni inn. Nokkur marm-
araþreþ lágu niður í hvelfingu. Þegar
hér var komið hafði Lönnrot ráðið svo
smekk arkitektsins að hann gat getið
sér til, að fyrir endanum myndu aðrar
tröppur. Hann fann þær, fór upp, hóf
hendur á loft og lauk upp dyrum að
gildrunni.
Bjarmi dró hann út að glugga. Hann
opnaði. Gult tungl og fullt lagði skýrt
út línur tveggja þögulla gosbrunna
niðri í dapurlegum garði. Lönnrot
kannaði húsið. Hann fór um forher-
bergi, súlnasali og göng. Hann kom út
á inniverandir sem voru samhvefar
öðrum og hvað eftir annað kom hann
aftur á sömu verönd. Hann fór niður
stigann og inn í forherbergi, það var
hringlaga. Þar inni var hann óendan-
lega margur í gagnstæðum speglum.
Hann þreyttist á því að opna glugga
upp á gátt eða hálfvegis til að sjá úti
ekki annað en sama eyðilega garðinn
úr mismunandi hæð og frá ýmsum
sjónarhornum. Inni voru húsgögn og
búið um þau með gulum rykbreiðslum
og kertastjakarnir vaföir í mússulín. í
svefnherbergi staldraði hann við, þar
sá hann eitt blóm í postulínsvasa.
Eldgömul krónublöðin féllu við fyrstu
snertingu. Á annarri hæð. Á efstu
hæð kannski. Húsið var orðið honum
óendanlegt og stækkaði. Þetta hús er
ekki svona stórt, hugsaði hann. Villu-
Ijós rökkursins stækkar það, sam-
hverfurnar, speglarnir, öll þessi ár,
ókunnugleiki minn, einmanaleikinn.
Um tröppur sem lágu í spíral kom
hann í útskotsturn. Tunglið skein inn
um tígla í glugga. Þeir voru gulir,
rauðir og grænir. Honum sortnaði fyrir
augum af furðu jafn skjótt og hann
þekkti þá.
Tveir stuttir menn, hraustir og
grimmir vörpuðu sér yfir og afvopn-
uðu hann. Sá þriðji, mjög langur,
kastaði alvarlegur á hann kveðju og
sagði svo:
„Þetta var vingjarnlegt af þér. Þú
hefur sparað okkur eina nótt og dag."
Það var Scharlach rauði. Mennirnir
færðu Lönnrot í handjárn. Að lokum
náði hann röddinni aftur.
„Ert þú Scharlach að leita Hins
leynda nafns?“
Scharlach stóð og virtist ekki koma
þetta við. Hann hafði ekki komið
nálægt átökunum sem tók svo fljótt af
og tæpast að hann rétti fram hönd til
að taka við skammbyssu Lönnrots.
Hann tók til máls. í mæli hans kenndi
Lönnrot sigursælu að niðurlotum
komna og hatur á stærð við alheim-
inn. Sorg, sem var hatrinu engu
minni.
„Nei," sagði Scharlach. „Ég varað
leita nokkurs sem nær liggur raun-
heiminum og er forgengilegra. Ég var
að leita að Eric Lönnrot. Fyrir þremur
árum síðan, gerðist það í árás á spila-
víti við rue de Toulon að þú tókst
bróður minn fastan og komst honum í
fangelsi. Menn mínir smokruðu mér í
smábíl undan úr bardaganum. Ég
hafði fengið kúlu frá einum lögreglu-
þjónanna í kviðinn. í níu nætur og níu
daga lá ég í kvölum mínum hér í
þessu ömurlega samhverfa húsi.
Sótthitinn var að ganga frá mér og
þessi andstyggilegi tvíásjóna Janus
sem gefur rökkri og dögunum gætur,
Ijáði draumum mínum hrylling og vök-
unni líka. Mér fór að bjóða við líkama
mínum. Ég fór að hafa á tilfinningunni
að tvö augu, tvær hendur og tvö
lungu væru álíka afskræming og tvö
andlit. íri einn reyndi að snúa mér til
trúar á Jesús. Hann hafði yfir aftur og
aftur þessa setningu trúbræðra sinna.
Allar leiðir liggja til Rómar. Um nætur
nærðist óráð mitt á þeirri myndhverf-
ingu. Mér fannst heimurinn vera eitt
völundarhús. Þaðan væri ómögulegt
að flýja, vegna þess að allar leiðir, þó
að þær látist liggja í suður eða norður,
þá liggja þær allar til Rómar, sem
samtímis var ferhyrnt fangelsið þar
sem bróðir minn lá fyrir dauðanum og
skrauthýsið að Triste-le-Roy. Það var
þá að ég sór við Guð sem sér með
ásjónum tveim og við alla guði sótthit-
ans og speglanna að ég skyldi skapa
völundarhús um manninn sem fang-
elsaði bróður minn. Nú hef ég lokið
smíðinni og sé að það heldur. Það er
gert úr dauðum sérfræðingi í villutrú,
áttavita, átjándualdar sértrúarhópi,
grísku orði, rýtingi og tíglum málning-
arbúðar."
„Mér barst fyrsti liður samhengis-
ins í hendur fyrir tilviljun. Ég hafði lagt
á ráðin ásamt með nokkrum félögum
mínum - þar á meðal Daníel Azevedo
- um að ræna safírum Tetrarksins.
Azevedo brást okkur, hann drakk sig
fullan fyrir peninga sem við höfðum
borgað honum fyrirfram og lagði í
verkið degi of snemma. Hann villtist í
víðáttum hótelsins og um tvöleytið
um nóttina staulaðist hann inn í her-
bergi Yarmolinskys. En hann hafði
plagaður af svefnleysi, tekið til bragðs
að setjast við skriftir. Hann var að
vinna að nokkrum athugasemdum, að
því er virtist að undirbúa ritgerð um
Nafn Guðs. Hann var búinn að festa á
blað þessi orð: FYRSTI STAFUR í
NAFNI HEFUR NÚ VERIÐ NEFNDUR.
18